Bölüm 2: Dinle! Sessiz dehşet!

Çevirmen: Lucius

Hector gizlice evden çıktı, ki bunu daha önce yapmamıştı ve tekrar yapmak istediğinden de emin değildi. Odası ikinci katta yer alıyordu, bu yüzden pencereden atladı ve iki bacağını da kırdı, bunun aşırı derecede acıttığını fark etti.

Garovel güldü, hemen güldüğü için özür diledi ve onu düzeltti. Garovel’e neden hala acıyı hissedebildiğini sordu ve ölüm meleği ona acının, hangi kısımların işe yarayıp hangilerinin işe yaramadığını anlayabilmesinde hala yardımcı olduğunu açıkladı.

“Bundan gerçekten emin misin?” soğuk gecede havaya mırıldandı.

‘Ne demek istiyorsun? Tabii ki eminim.’

“Fakat… bir seri katili nasıl durduracağım…? Sen… bana… bu adamı öldürtmeyeceksin, değil mi?”

‘Oh, hayır. Bu işleri karıştırabilir. Seri katiller yetkililer için önemlidir, ama ben bu adamı izliyordum ve bu durumda, polis bir yardıma hayır demez. Yani onları doğru yöne yönlendiren birine.’

“Yönlendirmek mi, nasıl?”

‘İsimsiz bir telefon görüşmesi.’

“Bu gerçekten işe yarar mı?”

‘Onlara sadece dairesini özellikle uygunsuz bir zamanda ziyaret etmeleri için bir bahane vermemiz gerekiyor. Gerisi gelecektir.’

Karanlıkta uzun bir süre yürüdüler, Hector’un iç mahallelerin ılımlılığını şehir merkezindeki kulelere bıraktılar. Saatin kaç olduğundan emin değildi, fakat binaların arasında toplanan sisten yola çıkarak, tekrardan erken denebilecek kadar geç olduğunu tahmin etti. Teleferik hala çalışıyor, sokağın üzerinden asılmış kanallarda gürültülü kalabalığı taşıyordu ve uzaktaki yüksek müzik sesi kornalar tarafından henüz doldurulmuş boşlukları dolduruyordu.

Kaldırımlardaki ve sokaktaki insanlar birbirlerinin şakalarına gülerken, ya da bir gece kulübünden tökezleyerek çıkarken, ya da bir mekanın önünde bankta uyuyorken ona çok az dikkat ettiler.

Birden yabancı biri ortaya çıksa ve onla konuşmaya başlasa ne yapacağını düşünüyordu, aynı filmlerde genç bir çocuğun gecenin geç vaktinde tuhaf bir mahalleye düşmesi gibi, ve bunun hakında ne kadar düşünürse, o kadar korkacak bir şey olmadığını anladı. Hatta, neredeyse sarhoş, korkunç bir herifin aylak aylak gezinirken bir konuşma başlatmasını istiyordu, böylece neler olacağını görebilirdi. Kaçınılmaz olarak şaşırtıcı bir şey olacağını düşündü, sarhoşluktan dolayı fazla arkadaş canlısı olurlarsa durumun oldukça eğlenceli olup tamamen zararsız olması gibi. Eğer onu kaçırmaya çalışıp öldürürlerse de. Bu onlar için şaşırtıcı olurdu.

‘Burası,’ dedi Garovel, onu düşüncelerinden uyandırarak. Azrail bir telefon kulübesine yaklaştı ve Hector içeri girdi. ‘Yukarıda.’

Azrailin gösterdiği yere baktı ve lüks bir binanın dördüncü katındaki balkonu gördü. Bir adam orada duruyordu, pencerenin üzerindeki lambanın karşısında sigara içiyordu. Bu uzaklıktan bile, adamın siyah bir takım giydiğini ve bağlanmamış kravatını görebiliyordu.

“Adam… adam bu mu?”

‘Evet.’

Hector telefona baktı. Sonraki adım yeterince belliydi, fakat duraksadı “Fakat… ya…”

‘Hmm?’

“Ya ben polisi aradığımda…. onlar geldiklerinde ve… ya bu adam onlardan birini öldürürse?”

Garovel ona ağır bir şekilde baktı. ‘Neden onlar yerine seni göndermediğimi merak ediyorsan eğer, sebebi bunun senin ilk denemen. Seni üstesinden gelemeyeceğin şeylere zorlamak istemem.’

“Fakat… birisi risk alması gerekiyorsa… bu ben olmalıyım… değil mi?”

Azrail bir cevap vermedi.

Hector ısrarına devam etti. “Yani, çünkü ben ölemem, değil mi? Beni öldüremez ve… çünkü ben… hayatımı boşa harcadım zaten, dolayısıyla… hiçbir şeyi risk ediyor olmam…”

‘Bana onunla kendin ilgilenmek istediğini mi söylüyorsun?’

“Ben… ah… evet.”

Garovel başını eğdi. ‘Şaşırtıcı Bir şekilde cesursun. İşlerin daha yavaş olmasını tercih edeceğini sanıyordum.’

“Ben sadece… kimsenin öldürülmesini istemiyorum, hepsi bu…”

‘Eğer öyleyse, acele etmen gerekiyor.’

Hector’un yüzü karardı. “Ne? Neden?”

‘Biliyorsun ki plan, polisin onu uygunsuz bir zamanda ziyaret etmesiydi ya? Adam, kadınları baştan çıkararak evine getirip öldürüyor, bu yüzden plan polisin onları şeyin ortasında yaka.’

“Ne?!” Balkona tekrar baktı, ancak artık adam orada değildi. Telefonu aldı ve polisi aradı.

‘Arıyor musun? Fakat şimdi demiştin.’

“Alo?!” karşı tarafa bağırdı. “Oturduğum binada bir adam birini öldürecek! Silahı va—“

‘Bıçak kullanıyor.’

“Yani, bıçağı, ve ah- binanın dışından birine tehditler savurduğunu duydum!”

“Bulunduğunuz yer neresi?”

‘Ah.’ Garovel ona binanın adresini verdi. O da operatöre iletti.

“Lütfen hatta kalın efendim.”

“Üzgünüm, kalamam! Sadece buraya gelin!” Telefonu kapattı ve sokağın karşısına koştu. Doğrudan girişe daldı ve bir güvenlik görevlisi onu durdurmaya çalıştı, fakat Hector oldukça öndeydi. “Ölüm kalım meselesi!” bir özür mahiyetinde arkasından bağırdı.

Gördüğü ilk merdivenden yukarı çıktı ve dördüncü kata ulaştı. Bir çift koridor karşısına çıktı, bu nedenle Garovel’in yönlendirmeleriyle katilin kapısına vardı.

Hector kapıyı yumrukladı. “Hey?! Lütfen açın bayım! Bir, ah- bir gaz sızıntısı var ve binayı boşaltmamız gerekiyor!”

Cevap yok.

Garovel içeriye baktı. ‘Kadını banyoda saklıyor.’

Geriye doğru çekildi ve kapıyı tekmelemeye başladı. “Lütfen bayım! Orada olduğunuzu biliyorum! Bu çok önemli!” Kapı yerinden hiç oynamadı. Sanki bir duvardı.

‘Kadının boğazını kesecek.’

“Hayır!”

‘İşte.’ Garovel onun omzunu tuttu, ve Hector aniden tüm bedeni boyunca yayılan bir acı patlaması hissetti, daha sonra o his benzer bir şekilde kayboldu. ‘Tüm gücünle!’

Kapı menteşelerinden uçtu, sürgü ve zincir kilidi tahtadan söküldü.

“Bu ne sikim!” banyodan bir ses geldi ve adam dışarı çıkıp Hector’u gördüğünde korku yüzüne vurdu. Oturma odasına doğru geri adım attı. “Ne sikimsin sen!”

Hector’un kafası karışmıştı çünkü kendi derisinin aşındığını ya da cansız yüz kaslarını göremiyordu. Kendi kazınmış saçının hayalet gibi beyazlamış olduğunu ya da kararmış ölü etindeki kan çanağına dönmüş gözlerini göremiyordu. Hector, katilin bıçağı göğsüne atmasına aldırmayarak yürümeye devam etti ve adamı boğazından kavradı, yavaşça kavrayışını sıktı. Hector adamın çırpınışlarının ne kadar zayıf olduğuna inanamadı. Adamı kolayca duvara sabitleyerek, bilincini kaybedene kadar boğdu.

Hector bir an ellerine baktı, dehşete düştü ve kendinden korktu. Yatağın yanında, muhtemelen daha önceki kurban üzerinde kullanılan bir miktar halat vardı. Onunla katili bağladı ve elinden geldiğince sıkı bir düğüm attı.

Sonra, banyodaki kadını gördü. Hala hayattaydı, ve hatta kendindeydi. Kadın onu gördüğünde, çığlık atmaya ve kaçmaya çalıştı, fakat kısıtlamaları onu çok güzel yerinde tuttu. Görünüşe göre dövülmüştü, yüzeysel kesikler kollarını ve yüzünü kaplıyordu.

Hector bir adım ilerledi ve sonra durdu, bunun daha iyi olacağını düşündü. “Üzgünüm,” Kadına söyledi. “Seni çözeceğim, ama… sen muhtemelen burada kalmalı ve anlatmalısın… ah, polise… sana ne yapmaya çalıştığını anlatmalısın. Aksi takdirde, bu… bilirsin… yanına kalır… ve… evet…”

Kadın yalnızca şaşkın gözlerle onu izledi.

“Oh! Fakat, ah… endişelenme! Polis her an gelebilir Ve o şu anda bilincini kaybetmiş durumda Ve ben ne olur ne olmaz diye onu bağladım. Yani… ah… s-sen güvendesin artık. Ve b-ben, ben gitmeliyim…”

Uzaktaki siren seslerini duyunca kaçtı. Bazı izleyiciler dışarıda toplanmıştı, az önceki güvenlik görevlisi de aralarındaydı, fakat kalabalığı yararak ilerledi. Apartman görüşünden çıkana kadar da durmadı.

Garovel onun omzunu tuttu ve aniden gücü yok oldu. Dizlerinin üstüne düştü, nefes nefese kalmıştı. Ölümcül bedeni, bununla beraber normale döndü. Kararmış ve eksik et parçaları yeniden büyüdü ve daha önce oldukları gibi daha canlı soluk kahverengi haline geldi. Yürüyebildiğini zar zor hissediyordu, sanki ödülü bir otobüs tarafından ezilmek olan bir maraton koşmuştu.

“Bana orada yaptığın… kahrolasıca şey hakkında… hiçbir şey anlatmadın…” Bu kez, duraksamaları daha fazla yorulmasına neden oluyor, nefes almasını zorlaştırıyordu.

‘Vücudunun normalde hayatını desteklemek için kullanacağı gücü kas gücüne dönüştürdüm. Bu da seni biraz mevta gibi gösteriyor, adamın seni gördüğünde dehşete düşmesinin sebebi de bu.’

“Oh… tamam…”

‘Bu arada, yarın bedenindeki kasları söküp attığımı ve yerlerine alevli şişler koyduğumu hissedeceksin.’

“Aman ne güzel…”