Çevirmen: Dnightshade

Backlund, İmparatoriçe Kenti.

Audrey Hall, rüzgarlı bir köşedeki asılı bir sandalyeye oturup güneşin altında açan çiçeklere bakt. Fors Wall'ın isteğini düşünüyordu.

Vikont Glaint'e göre, Backlund'un Kuzey Kenti'nde bulunan geçici bir hapishanede gerçekten de Xio Derecha adında genç bir kız tutuluyordu.

Finansal anlaşmazlık sebebiyle bir adama saldırmakla suçlanıyordu. Adamın kötürüm kalmasına sebep olmuştu, adam bir daha asla ayağa kalkamayabilirdi.

Fors'un bununla ilgili açıklaması, adamın iyi biri olmadığı, Backlund Doğu Kenti'ndeki bir çetenin başı olmasıydı. Adam tefecilikten geçimini sağlıyordu.

Olay, adama borçlananlardan birinin faizin beklediğinden çok daha fazla olduğunu, iflas bayrağı çekse bile geri ödeyemeyeceği kadar faiş olduğunu fark etmesiyle patlak vermişti. Adamla olan görüşmelerinden sonuç alamayınca, onun karşı tarafı daha makul bir geri ödemeye ikna edebileceği umuduyla meşhur arabulucu Xio Derecha'ya ulaşmıştı.

Adam, Xio Derecha'nın girişimlerine de güzel karşılık vermemiş ve kendisinden borç alan kişinin karısını ve çocuklarını kaçırmakla tehdit edecek kadar ileri gitmişti. Bu nedenle Xio Derecha taktik değiştirmiş ve fiziksel yöntemler kullanmayı seçmişti. Böylece istemeden adama büyük zarar vermişti.

Vikont Glaint meseleyi araştırmış ve Fors Wall'ın doğru söylediğini öğrenmişti. Aynı zamanda bu gangsterın kendi adamlarının kontrolünü kaybettiğini de doğrulamıştı. Dahası, birinin gece yarısı yaptığı bir ziyaretle, borç alan kişinin borçları silinmişti. Savcıya, Xio Derecha'nın affının istenildiği bir bildiri gönderimişti. Ancak bu ciddiyette bir saldırı davası, kurban şikayetini çekse bile düşmüyordu.

"Glaint sorunu normal yöntemlerle çözmek istedi. Tanıdığı avukatlarla konuşması için birilerini gönderdi, ancak avukatlar ancak Xio'nun daha hafif bir ceza alacağından emin olabiliyordu, bununla birlikte, mental sıkıntıları olduğu ya da mental olarak yeterince gelişmediğine dair herhangi bir belge olmadığı sürece davanın düşmesinin oldukça zor olduğunu söylediler..." diye mırıldandı Audrey.

Ona göre, Fors Wall ve Xio Derecha ile hiçbir şekilde ilişki kurmamak en iyisiydi. Tarot Kulübü başladığından beri, Audrey artık masum ve naif bir genç kız gibi hissetmiyordu.

"Yarın akşam, Kont Wolf'un evinde bir dans balosu olacak. Oradayken Glaint'e avukatın önerisine uygun hareket etmesini söylemeliyim." Kararını vermiş olan Audrey hafifçe başını salladı.

Loen Krallığı'nda, avukatlar ya dava vekili ya da dava danışmanıydı. Dava danışmanlarının mahkeme meselelerine dahil olması gerekmiyordu, yalnızca kanıt toplamak, davanın taraflarıyla konuşmak, müşterilerinin adına dilekçe yazmak, mülk tahsislerini idare etmek ve yasal danışmanlık sağmaktan sorumluydular. Elbette en temel sulh mahkemesine katılıp, basit davalarda onları savunarak müvekkillerini temsil edebilirlerdi.

Ancak dava vekilleri, kanıt araştırmak ve müşterilerini mahkemede savunmaktan sorumluydu. Leon Krallığı yasalarına göre, objektif bir tutum sürdürmek zorunda olduklarından davacıyla doğrudan iletişime geçemezlerdi. Durumu tam olarak anlamak için, ancak dava danışmanı olan asistanları aracılığıyla onlarla iletişime geçebilirlerdi. Hepsi, olağanüstü iletişim ve tartışma yetenekleri olan gerçek hukuk uzmanlarıydı.

Rahatlayan Audrey, karanlıkta saklanmış dışarıdaki renkli çiçekleri izliyordu ki aniden aklına bir şey geldi.

Mental sorunları olduğunu bildiren sağlık raporu... Psikiyatrist...

Psikoloji Simyacıları 'rol yapmayı' kavradıysa, bu kişiler psikiyatristler arasında bulunabilir değil mi?

Audrey bu düşünce akışının doğru yoldan gittiğini düşünüyordu, gözleri muhteşem bir mücevher gibi parlamaya başlamıştı.

O anda golden retrieverı Susie'nin çiçeklerin ardına, yalnızca bahçıvanın ulaşabileceği bir yere gizlice girdiğini gördü.

Susie... Ne yapıyorsun? Gölgeler ardında gizlenen Audrey şaşkındı.

Çiçeklerin kokusu sebebiyle Golden retrieverın koku duyusu şaşırmış gibiydi, sahibinin arkasında olduğunu fark edememişti. O sırada Susie ağzını açıp ses egzersizi yapıyormuş gibi sesler çıkardı.

Sonrasında çevresindeki hava titreşerek belirsiz, kulak tırmalayıcı kemilere dönüştü.

"Merhaba.

nasılsın?"

...

Audrey nezaket kurallarını unutmuş, ağzını kocaman açmıştı. Gördüklerine ve az önce duyduğu sert sese inanamıyordu.

Aniden ayağa kalktı, "Susie, sen konuşabiliyor musun? Konuşmayı ne zaman öğrendin?"

Golden retriever korkuyla sıçrayıp sahibine döndü.

Gergin ve hızlı bir şekilde kuyruğunu sallıyordu. Ağzını birkaç kere açıp kapattığında çevredeki hava titreşti.

"Ben.. Nasıl açıklayacağımı bilemiyorum. Sonuçta, ben bir köpeğim."

Bunu duyan Audrey'nin dili tutulmuştu.

...

Klein, Pazartesi sabahı, mistisizm bilgilerini gözden geçirme ve pekiştirme planını uyguladı. Sonra da Khoy Üniversitesi'ne giden taşıta bindi.

Bay Azik'le olan etkileşimini geliştirmek ve adamın tam olarak ne bildiğini öğrenmek istiyordu.

Klein ve öğretmeni Cohen Quentin, tarih bölümünün üç katlı gri binasında bir süre sohbet edip Hornacis sıra dağlarının ana zirvesindeki tarihi kalıntılardan bahsettiler.

Bu sohbetten yeni bir bilgi edinemeyen Klein, danışmanının işlerini halletmek için gitmesini fırsat bilip çapraz karşıdaki ofise girdi. Azik'in masasına yaklaştı. Klein ve Bay Azik şu anda başbaşaydı.

"Bay Azik, sizinle biraz konuşabilir miyim?" Bay Azik'in bronz bir teni, yumuşak yüz hatları vardı ve Klein, adamın sağ kulağının altında ufak bir ben olduğunu fark etmişti. Şapkasını çıkarıp eğildi.

Yaşamın pek çok farklı yönünü görmüş gibi bakışlara sahip olan Azik, kitaplarını düzenlerken Klein'a cevap verdi, "Elbette, hadi Khoy kıyısında yürüyüş yapalım."

"Pekala." Klein, elinde bastonuyla Azik'i takip ederek üç katlı gri binadan çıktı.

Yol boyu ikisi de sessiz kalmıştı. Ne o ne de Klein tek kelime etmemişti.

Akan nehir suyu görüş açılarına girdiğinde ve etrafta öğretmen ya da öğrenci kalmadığında Azik aniden durdu. Bedenini hafifçe geri çevirerek Klein'a baktı, "Size ne konuda yardım edebilirim?"

Klein bir süre sessiz kalarak sorusunu nasıl dile getirmesi gerektiğini düşündü ancak sonunda bu çabadan vazgeçti.

Bu nedenle doğrudan, açıkça söze girdi, "Bay Azik, siz güvenilir birisiniz, saygın bir beyefendisiniz. Bende ne gördüğünüzü, ya da nasıl dedem, ne bildiğinizi sormak istiyorum? Hani bir keresinde, kaderimde uyumsuz bir şey olduğunu söylemiştiniz ya."

Azik bastonunu yere dayadıktan sonra iç çekerek güldü.

"Bu kadar açık sözlü olmanı beklemiyordum. Sana nasıl cevap vereceğimi bilemiyorum.

Dürüst olmak gerekirse, kaderindeki uyumsuzluk görebildiğim tek şeydi. Bunun dışında, ben de senden fazla bir şey bilmiyorum."

Klein bir an tereddüt ettikten sonra cevap verdi, "Ancak nasıl anladınız? Bunun kehanetten geldiğine inanmıyorum."

Azik bakışlarını Khoy Nehri'ne doğru çevirdi. Ses tonu biraz tuhaf bir şekilde cevap verdi.

"Hayır, Klein, anlamıyorsun. Kehanet o tür bir seviyeye erişebilir. Yalnızca, kehaneti gerçekleştiren insana bağlıdır bu. Elbette benim kehanetim yalnızca bir bahane.

Bazı insanlar...özeldir. Tuhaf yeteneklerle doğmuşlardır. Bence ben de böyle biriyim."

"Öyle mi düşünüyorsunuz?" Klein adamın kullandığı kelimeyi hafızasına kazıdı.

"Evet, bu şekilde doğup doğmadığımdan emin değilim. Belki de yeteneğimin bedeli kendimi, geçmişimi, ebeveynlerimi unutmaktır." Azik'in nehre dönük bakışları hüzünlüydü.

Klein'ın ise kafası giderek daha da karışıyordu.

"Geçmişi unutmak mı?"

Azik neşesiz bir şekilde güldü.

"Backlund Üniversitesi'nin tarih bölümüne girmeden önce, hafızamın çoğunu kaybettim. Yalnızca adımı ve bazı temel şeyleri hatırlıyorum. Neyse ki kimlik belgelerimi kaybetmemişim. Aksi halde muhtemelen evsiz biri olurdum. Bunca yıldır, kimlik belgelerimi kullanarak ebeveynlerimi bulmaya çalıştım ancak hiçbir sonuç alamadım, hem de kaderin bir köşesini görmeme rağmen.

Üniversitedeki yıllarımda, yavaş yavaş bazı eşsiz güçlere, ortak aklın ötesinde güçlere sahip olduğumu fark ettim."

Klein adamı dikkatle dinledikten sonra sordu, "Bay Azik, hafızanızı neden kaybettiniz? Hayır, yani - hafızanızı neden kaybettiğinizi bulabildiniz mi?"

Klein, Bay Azik'in Düşünce Yaşam Okulu üyesi olduğundan, ve hatta ortalamanın üzerinde bir konumda bulunan Orta-Dizi bir Beyonder olduğundan şüpheleniyordu. Bu kuruluş, Canavar ve Müneccim Dizilerinin iksirlerine sahip gizli bir kuruluştu. Usta-öğrenci ilişkilerine dayanan, bu şekilde ilerleyen bir örgüttü.

Azik kesin bir tavırla başını iki yana salladı.

"Hayır, sanki yalnızca uyumuştum, geçmişte olan hiçbir şeyi hatırlamıyorum."

Elinde bastonuyla birkaç adım ilerledi. Yürürken konuşmaya devam etti.

"Backlund'dan ayrıldıktan sonra rüya görmeye başladım. Pek çok tuhaf şeyin rüyasını görüyordum.."

Rüya mı? Ben rüya yorumlamada iyiyimdir! Mesele Klein'ın uzmanlık alanına girdiğinden Klein hemen sordu, "Ne tür rüyalar?"

Azik boğuk bir tonda güldü, "Pek çok farklı türden rüya. Bazen karanlık bir mozolenin içini görüyordum. İçlerindeki eski tabutları ve cesetleri de. Sırtlarından beyaz tüyler çıkıyordu. Bazen de kendimi zırhlı, elinde üç metrelik bir mızrakla düşmanına doğru koşan bir şövalye olarak görüyordum.

Bazen bir derebeyi olduğumu, zengin, bereketli topraklarım, güzel bir karım ve üç çocuğum olduğunu görüyordum. Kimi zaman yağmurun altında, çamurlu yolda, aç ve üşümüz bir şekilde yürüyen bir serseri olarak görüyordum kendimi.

Kimi zaman da, önceki çocuktan farklı, bir kız evladım olduğunu görüyordum. Kızımın uzun, siyah saçları vardı ve onun çin yaptığım salıncakta sallanmayı seviyordu. Sürekli benden şekerleme istiyordu. Bazen kendimi darağaçlarının yanında durmuş, orada asılı kalmış buz gibi, ölü bir bedene bakarken görüyordum."

Azik'in anlattıklarını dinleyen Klein, aniden bu rüyaları yorumlayamayacağını, çünkü farklı rüyaların farklı, ters şeyleri sembolize ettiğini fark etti!

Azik bakışlarını nehirden çekti, sesi artık eterik gelmiyordu.

"Güneydeki Feynapotter Krallığı Toprak Ana'ya inanıyor, ve Toprak Ana Kilisesi, bir inancı destekliyor. Her canın bir bitki olduğuna, topraktan besinleri çektiğine inanıyorlar. Bu can yavaşça büyüyor, gelişiyor ve soluyor.

Solan canlar toprağa düşüyor ve ananın kucağına geri dönüyor. İlerleyen yıllarda, yeniden büyüyorlar. Çiçek açıp tekrar soluyorlar, yeniden ve yeniden. Hayat da böyle, bir hayatın ardından diğeri.

Bazen bu konsepte inanmaya çok yakın hissediyorum. Eşsizliğim sebebiyle önceki hayatlarımı rüyamda görebildiğime inanıyorum."

O anda durup Klein'a bakarak iç çekti, "Bunlardan Cohen'e hiç bahsetmedim. Sana anlatmamın sebebi de..."

Azik duraklayıp gülümsedi.

"Özür dilerim. Önceki açıklamam yeterince belirgin değildi. Kaderindeki uyumsuzluk, görebildiğim tek şey değil. Başka bir şey daha görüyorum.

Klein, sen artık sıradan bir insan değilsin. Olağanüstü, tuhaf bir güce sahipsin, benimkine benzer bir güce."