---

Spor salonun da dört soyunma ve dört tuvalet vardı. Kayra tuvaletlerden birisine girmiş ve enerjisini toplamak için dinlenmeye başlamıştı.

Yaptıkları pek çok kişiyi kızdırmış ve nefretleri üzerine çekmişti. Hayatı boyunca istediği ilgiyi görmesine rağmen bu ilgi çok tehlikeliydi.

Şimdi geri çekilme vaktiydi.

Fırtına dinene kadar burada bekleyecekti.

Küçüklüğünden beri iletişim konusunda sıkıntıları vardı. Bunun en büyük sebebiyse anne babasını trajik bir kaza da kaybetmesiydi. O günden sonra bir asker olan abisi tarafından büyütülmüş ve ona nasıl hayatta kalacağını öğretmişti.

Abisi profesyonel bir askerdi. Sürekli görevlere çıkar ve aylar boyu dönmezdi. Bu yüzden Kayra yalnız kalır ve tek başına kalırdı.

Küçükken ona bakan bir bakıcısı vardı ama ona ağza alınmayacak şeyler yaparak travmalara sebep olduğundan bir süre sonra işten atılmıştı. Ona ne olduğu ise sadece abisinin bileceği bir konuydu.

“Hm? Sesler kesildi mi?”

 Sınav başlayalı sadece on beş dakika olmuştu.

Bu kadar hızlı sona ermemeliydi.

“Birini öldürme zorunluluğu olmadığına göre, yüzden az taraf kaldı.”

Evet, bu sınavda birini öldürmek gibi bir zorunluluk yoktu. Sadece yağmalamak isteyenler birini öldürmek zorundaydı. Diğerleri ise yoldaş olarak bundan yırtabilirlerdi.

Beklediği gibi hemen önünde bir pencere açıldı.

[İkinci sınav sona erdi!]

[Ödüller dağıtılıyor…]

[Beş kişiyi yağmaladığınız için 25 Karma Puanı kazandınız!]

[İlk öldürmeyi aldığınız için fazladan 5 Karma Puanı kazandınız!]

[Son sınav yarım saat sonra başlayacaktır.]

[Yarım saat boyunca Karakter Penceresi ve Market kullanılabilecektir.]

Önünde açılan pencereler birbiri ardına kapandı.

“Karakter Penceresi mi?”

Neden oyunlardan çıkma bir şey gibi gözüküyordu.

Bam!

Tam bunu düşündüğü anda diğerleriyle aynı renkte bir pencere açıldı önünde.

[Kayra Kırmızıgül]

Güç: 15

Çeviklik: 15

Dayanıklılık: 20

Kontrol: 35

Büyü Gücü: 0

Şans: 40

Sınıf: Yok

Otorite: Yok

Sponsor: Yok

Kişilik: Soğukkanlı, Makyavelist, Pragmatist

Yetenekler: Yok

‘Bu da ne?’

Karşısına çıkan pencerenin ne olduğunu anlaması birkaç saniye sürdü.

Tereddütle Güç yazısının üzerine tıklattı.

[5 Karma Puanı güce dönüştürüldü.]

Güç yazısının yanındaki sayı birden kayboldu ve yeni bir değer yazıldı.

“Yani beş Karma Puanı sadece bir puan mı artırıyor? Öyleyse bu sayılar benim özelliklerimin sayısal değeri mi?“

Gittikçe daha da çok oyuna benzemesi Kayra’nın kaşlarını çatmasına neden oldu. Sadece beş kişiyi öldürmüştü. İlk sınavdan aldığı on puan ve takımyıldızlarının hibe ettikleri puanlarda sayılırsa yaklaşık altmışın üzerinde puanı vardı.

“Diğerlerinin gerisinde olmalıyım.”

Takımyıldızlarının diğerlerini de gözetlediği göz önüne alınırsa bazıları gerçekten seçilmiş olmalıydı. Ayrıca yoldaş olmak ve yağmalamak olsun, sınav ödülleri olsun hepsi katkı sağlıyordu.

“Düşünmek bir şeyi değiştirmeyecek. Geleceğe odaklanalım.”

Hafifçe mırıldandı.

“Market.”

Önünde bir pencere daha açıldı. Yukarı da bir arama çubuğu vardı. Eşyalar gri renkli çerçevelerin içinde küçük simgeler halinde parlıyordu. Altlarında ise bazı rakamlar vardı.

[Tahta Kılıç: 5KP]

[Çelik Kılıç: 15KP]

[Basit Hançer: 10KP]

[Kalkan: 15KP]

Birçok benzer eşya vardı.

Ama hepsi soğuk silahtı.

“Neden ateşli silah yok?”

Arama butonuna tıkladı ve ateşli silahlardan birkaçını yazdı.

Ama karşısına hiçbir şey çıkmadı.

“Hm…”

Uzun bir sürenin ardından kafasını kaldırdı ve havalandırma borularına baktı.

Arama butonuna tekrardan baktı ve bir şeyler yazdı.

“Sanırım yapacağım.”

---

O sırada beş yüze yakın kişi salonun ortasında bir kişinin etrafında toplanmış bir şeyleri tartışmaktaydı.

“Sınavın öldürme zorunluluğu olmadığı için bundan kurtulmayı başardık.”  

“Hepsi Ahmet Ağabey sayesinde! Sınavdaki açıklığı kolaylıkla fark etti. Okul temsilcimizden de beklendiği gibi…”

Birçok kişi onları zor bir durumdan kurtardığı için yakışıklı genç adamı tebrik ettiler. Herkes birbirini öldürüp öldürmeyeceklerini düşünürken Ahmet öne çıkmış ve bir fikir öne sürmüştü. İlk başta herkes tereddütte olsa da ‘100’den az taraf kalması’ koşulu onları fikrin mantıklı olduğuna yönlendirmişti.

Tabii herkes onlara güvenmemişti.

Aralarında yağmalamayı kurtuluş olarak görenlerde vardı.  

“Lütfen direktiflerimi dinlemeye özen gösterin! Herkes, kendi sınıf arkadaşlarının yanına geçsin ve sonraki sınava kadar hiçbir şey yapmasın! Karma Puanlarınızı harcamak ya da herhangi bir silah almak gibi bir hataya düşmeyin! Bu sadece sizi yerde yatan aşağılık köpekler gibi bir katil olmaya itecektir!”

Ahmet uzun boylu ve yakışıklı bir genç adamdı. Aynı zamanda on ikinci sınıflar arasında dönem birincisiydi. Birçok kişinin yanında olmak istemesi onu okulda sözü geçen biri haline getirmişti. Kısaca besin zincirinin en tepesindeydi.

Aynı zamanda Batuhan’ın kuzeniydi. Bu da okuldaki yerini kalıcı olmasını sağlamıştı. Önünde parlak bir gelecek vardı.

Arkasında tanıdıklarından oluşan otuz kişilik bir takım vardı. Öğrencileri düzene sokmak konusunda ona yardımcı oluyorlardı. Hepsinin elinde tahta kılıçlar bulunuyordu ve öğrencilere tehditkar bakışlar atıyorlardı.

Haliyle onlara karşı çıkmak isteyenler bile tereddütte kalmıştı. Sonuçta Ahmet ne onların ailesindendi ne de çok derin ilişkileri vardı.

“Sonraki sınav on dakika içinde başlayacak. Sınavın ne olacağı muamma, bu yüzden birbirimize zarar vermemek için tehlikeli aletlerden uzak durmalıyız.”

“O zaman neden sizde silah var?”

Bir öğrenci tereddütle sordu.

“Biz buradaki düzeni sağlıyoruz. Birisi başka birisine saldırmaya kalktığı anda direkt ortadan kaldıracağız. Bu, hem sizi katil olmaktan kurtaracak hem de kendinizi korumak gibi bir endişeniz olmayacak.”

Ahmet sakin gözlerle gence baktı ve öğrenciler üzerinde gözlerini gezdirdi. Durum kontrol altına alınmak üzereydi.

“Başka sorusu olan var mı?”

“Aslında benim bir sorum var.”

Gözlüklü minyon bir kız öne çıktı. İnsanı kendine çeken yeşil gözleri vardı, oldukça güzel bir yüze sahipti.

Ahmet’te bu kızı tanıyordu.

“Dinliyorum.”

“Bizi katil olmaktan ve katil olanlardan koruyacağınızı söylediniz. Bunun içinse silah almak bir yana kendimizi güçlendirmememizi söylediniz. Ancak katillerin siz olmayacağını nereden bileceğiz?”

Sorusu yerindeydi.

Öğrenciler arasında fısıldaşmalara yol açtı. 

Ahmet kaşlarını bile çatmadı. Böyle bir soruyu bekliyordu.

“Bizim amacımız sizi bir katliamdan korumak. Herkes birbirini öldürmeye çalışırsa sonumuz yerdekiler gibi olacaktır. Biz en kötü senaryodan kaçınmak için harekete geçiyoruz. Tabii herkesin birbirini öldürmesini izlemek istiyorsanız devam edebilirsiniz. Sonuçta, bize karşı gelmek istiyorsanız silah satın alabilir ve başkalarına saldırabilirsiniz.”

Ahmet’in durgun sesi öğrenciler arasında yankılandı. Sözleri öğrenciler arasındaki fısıldaşmaları kesmiş, soruyu soran güzel kızın yüzünün yeşile dönmesine neden olmuştu.

Ahmet basitçe: “Eğer insanları öldürmekten yanaysanız silahlara sarılabilirsiniz” diyordu.

“Ancak şunu asla unutmayın! Başkalarına zarar verme düşüncesinde olanlar harekete geçmeden önce iki kez düşünsünler. Sessiz kalmayacağız!”

Öğrenciler arasında böyle düşüncelere sahip olanlar Ahmet ve arkasındaki otuz kadar kişiye bakınca tereddüde düştüler. Ahmet’in söyledikleri onlar dışındaki herkesi kötü ilan ediyordu. Kendilerini korumak isteyenler dahi silah satın alamazdı.

Böyle yaparlarsa saldırgan muamelesi görecek ve anında etkisiz hale getirileceklerdi.

[Kimliği bilinmeyen takımyıldızları küçük oyununuzu izlerken kıkırdıyorlar.]

[Dengeyi gözeten takımyıldızları insanları manipüle etmenizden hoşlanmadılar.]

[Kimliği bilinmeyen bir takımyıldızı sizden memnun olduğunu dile getirdi.]

[10 Karma Puanı hibe edildi.]

“Kendimizi savunmak içinde mi silah alamayacağız? Siz piçler gerçekten kendiniz dışındaki herkese kapıları kapatıyorsunuz.”

O sırada salonun öteki ucundan bir ses duyuldu.