Çeviri: Miyav Miyav Düzenleme: Kharsmi

“Başkan Lu, bu……” Barın sahibinin yüzünde şaşkın bir ifade vardı ve mevcut durumu anlamakta zorlanıyordu.

Lu Tingxiao’nun gözü yüzünden suçluluğu belli olan kadın müdüre takıldı. Sonra gözü yerdeki merdivene ve sadece küçük bir çocuğun geçebileceği ebatlardaki tavan penceresine kaydı, neler olmuş olabileceğini az çok tahmin etti.

Herkesin geri çekilmesi için elini kaldırdı ve kadını yerden aldı.

Kucakladığında aldığı o hafif “cool” koku daha da belirgindi.

Lu Tingxiao’nun çoktan kadını taşımak için gittiğini gören Küçük Hazine onu durdurmadı ama yüzünden isteksizliği okunuyordu.İçindeki düşünceleri belli eden bir ifade takınmıştı: “Eğer bu kadar küçük olmasaydım, onu kesinlikle ben taşırdım.”

……

Beijing’deki İlk İnsanların Hastanesinde…

Ning Xi uyanana kadar ertesi sabah olmuştu.

Gözlerini açtığında gördüğü ilk şey karşısındaki pencerenin yanındaki sandalyede oturan adamdı.

Uzun ve ince bacaklarını umarsızca üst üste atmıştı, geniş omuzlarının ve ince belinin hatlarını belli eden üzerine oturmuş ısmarlama bir takım ve düğmeleri özenle yakasına iliklenmiş bir gömlek giyiyordu. Sabahki günışığının altında duruyor olmasına rağmen bedeni antik ve ebedi buz katmanlarıyla örtülü gibi duruyordu, kayıtsız ifadesi ortaçağ kalesindeki bir kral gibiydi…

D.N: Yazar sağlam arkadaşlar. Tasvirler efsane :D

Adam bakışını farketmişti ve birden okyanus gibi derinliği olan gözlerini kaldırdı. Soğuk bakışları onu delip geçti.

Bu bakışlar onu karış karış soyan ve onun tüylerini diken diken eden bilenmiş bir neşter gibi fazlasıyla agresifti.

Bir süre onu görmezden gelmeye çalıştıktan sonra, Ning Xi daha fazla bu yabancının bakışlarının onu ne kadar rahatsız ettiğini önemseyemezdi. Endişeli bir tavırla sordu: “Pardon bayım, ben buraya nasıl geldim? Küçük bir çocuk gördünüz mü? Konuşmayı pek sevmeyen 4-5 yaşlarında bir çocuk, beyaz ve yumuşak aynı zamanda tatlı ve şaşkın bir görüntüsü var!”

Tatlı……

Adam hafifçe kaşlarını kaldırdı, bakışlarını onun sağ tarafına çevirdi ve kişiliği kadar soğuk bir ses tonuyla konuştu, “Küçük Hazine mi demek istiyorsun?”

Ning Xi buzdan heykelin bakışlarını takip ederek elinin arkasına serum bağlanmış yatağının hemen yanındaki kanepede mışıl mışıl uyuyan küçük tatlı tavşancığı gördü, “Evet, bu o! Adı Küçük Hazine mi?”

Ning Xi sonunda rahat bir nefes almıştı ve küçük tavşanın alnına dokunmak için diğer tarafa döndü, en azından ateşi düşmüştü.

Çocuğun çıkmasına önayak olduğu için pişman olmaya başlamıştı. Bir kere çocuk daha çok gençti üstüne bir de ateşi vardı. Ya bar kadar iğrenç bir mekana yalnız başına çıktıktan sonra başına bir şey gelseydi?

Ning Xi etrafında korkunç bir atmosfer olan buzdan heykele doğru baktı, “Siz bu çocuğun…?”

Bu kelimeleri söyledikten sonra Ning Xi boşuna nefes tükettiğini fark etti.

Adam ve küçük tavşan birbirlerine çok benziyorlardı, sanki aynı kalıptan yontulmuş gibiydiler. Biyolojik olarak kesinlikle baba ve oğullardı.

Beklenildiği gibi buzdan heykel cevapladı: “Babasıyım.”

“Hey, güzellik, uyanmışsın! Ben Küçük Hazine’nin amcasıyım!”

Birden geniş bir yüz kenarda belirdi, Ning Xi refleks olarak kendini geri çekti. Adamın yüzüne detaylıca bakınca şaşkınlıktan dondu kaldı, “Lu...Lu Jingli?”

Lu Korporation’ın ikinci oğlu, Altın Çağ Entertainment’ın sahibi, havalı görünüşü ve çapkın karakteri sayesinde gazetelerde ve dergilerde çoğu artistten daha fazla yer almıştı.

Kesinlikle böyle bir yüzü tanımakta yanlışlık yapmış olamazdı.

Buzdan heykel Küçük Hazine’nin babası Lu Jingli ise amcasıydı.

O zaman buzdan heykel Lu Jingli’nin abisi Lu Tingxiao değil miydi?

Lu Tingxiao, insanların tabiriyle zenginlik tanrısı; başkentin taçsız imparatoru gibiydi!

Kurtardığı çocuğun Lu Tingxiao’nun efsanevi piç oğlu çıkacağı kırk yıl düşünse aklına gelmezdi, altın gibi parıldayan küçük prens...