Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

Ahh!! Aman Tanrım!!

Bu durum da neyin nesiydi?

Sanki Ning Xi'nin beyni bir virüs tarafından işgal edilmişti, programlamayı çılgınca bir kargaşanın içine atıyordu. Nihayet kendine gelebildiğinde, ilk tepkisi onu kendinden çabucak itmesi oldu.

Fakat Lu Tingxiao kollarını sıklaştırdı ve kulağına ilişen sesi hafif acıklı gibiydi. "Kıpırdama, tamam mı? Seni biraz daha tutmama izin ver..."

Ning Xi: "......"

Bu ricasına nasıl cevap verecekti?

Kahretsin! Lu Tingxiao ne oyunu oynuyordu?

İki gündür ondan kaçıyordu ve onu kışkırtmamak için çok dikkatli davranmıştı. Peki ama şimdi birden niye…

On saniye geçti...

Otuz saniye geçti…

Bir dakika geçti...

Üç dakika geçti…

Sözde biraz dahaydı hani!!! Ne dönek ama!

Ning Xi daha fazla dayanamayacağı anda, Lu Tingxiao onu serbest bıraktı. "Üzgünüm. Kendimi kaybettim."

Ning Xi yutkundu. "Ah haha, sorun değil, sorun değil..."

S*ktir! Neredeyse korkudan kalp krizi geçirecekti ve sadece "kendimi kaybettim" demesiyle her şeyin yoluna gireceğini mi sanıyordu?

Onu daha acınası yapan şey, "Hayır." diyememesiydi!

Kızın asık suratını gördüğünde, gözlerinde belli belirsiz keyifli ışıklar yandı. "Erkenden yat haydi. İyi geceler."

"Haha, iyi geceler, iyi geceler, sana da iyi geceler..."

İyi gecelermiş, peh! Bu gece uyumasına lüzum yoktu ki!

Ertesi sabah, Ning Xi beklendiği üzere yatağında debelenip durmuştu, kalkmaya cesaret edemiyordu.

Nihayetinde, gizlice Wan Wan'ı aradı.

"Wan Wan, Büyük Genç Efendi daha işe gitmedi mi?"

"Hayır! Ama sanırım Büyük Genç Efendi çok meşgul. Uyanıp, alt kata geldiğinden beri telefonu hiç susmadı. Asistan Cheng alelacele geldi ve Büyük Genç Efendi'ye ne zaman gideceklerini sordu..."

"Ee, sonra?"

"Sonra Büyük Genç Efendi gitmedi! Bunca zamandır alt katta! Neyi bekliyor bilmiyorum..."

Ning Xi: "......"

Ondan kaçamamış gibi görünüyordu!

Ning Xi ciğerlerine derin soluklar doldurdu ve zihnini boşalttı. Aşılmaz bir maske takındı, sonra sakin ve doğal bir ifadeyle alt kata indi.

Lu Tingxiao'yu koltukta keyifle otururken gördü. Yanında, Asistan Cheng elinde bir belge yığını tutuyordu, çok endişeli görünüyordu ama onu acele etmesi için teşvik etmeye cesareti yoktu.

Ning Xi merdivenlerden inerken gerindi. Lu Tingxiao'yu gördüğünde, bilerek afallamış gibi yaptı. "Ne? Lu Tingxiao, vakit çoktan geldi neden hala işe gitmedin?"

Lu Tingxiao kızın sesini duyduğunda, yumuşak bir ifadeyle bakışlarını kaldırdı. Gözleri tıpkı bir iplik gibi, sıcacık ve nazikçe onun etrafını sarmalıyordu…

"Seni bekliyordum." Lu Tingxiao yanıtladı.

Ning Xi donakaldı. "......"

Neden onunla düzgünce konuşmaya gücü yetersiz gelmişti?

Ning Xi'nin yüzünde sersemlemiş bir ifade varken, Lu Tingxiao çoktan yerinden kalkmış ve ona doğru adım atmaya başlamıştı.

Ning Xi içgüdüsel refleksiyle geri çekilmek istedi, ama sanki soyut bir güç varmış gibi, adamın gözleri onu olduğu yere mıhladı, hareket edemedi.

Bir saniye içinde, Lu Tingxiao halihazırda onun önündeydi. Avucunun içiyle alnını ovuşturdu. "Şimdi seni beklemezsem, sonra bütün gün seni tekrar görmem mümkün olmayacaktı."

Ning Xi hala dona kalmıştı: "......"

"Ben işe gidiyorum." dediğinde, Lu Tingxiao onun alnını öpmek için eğildi.

(Ç/N: OMG! Bunlar çiçeği burnunda evli çiftler gibi oldular bir anda yahu! Minnoş kalbim dayanmıyor!!!! :D )

Ning Xi: "......" İşte şimdi tamamen öteki tarafı boylamıştı.

Onların ardında, Cheng Feng, sanki kör olmuş gibi şaşkına döndü, sonra birden yanlış bir şey yapmış gibi kızaran yüzüyle, bakışlarını kaçırdı.

Bu çok acımasızcaydı, sadece sabahın erken saatlerinde gerginlikten neredeyse aklını kaçırmıştı, aynı zamanda yalnız bir adam olarak eziyet görüyordu!