Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

“Hadi gidelim.” Lu Tingxiao içeri doğru yürürken kızın elini tuttu.

Hareketleri oldukça normaldi.

Ning Xi ellerine baktı. Lu Tingxiao'nun bir başka aksilik olacağından endişe ettiğini bilmesine rağmen, ruh hali biraz değişti.

Kontrol odasında aydınlatma çok azdı. Sadece yaklaşık on tane bilgisayardan yansıyan soğuk ışık vardı.

Ning Xi, Lu Tingxiao'yu takip ediyordu. Sonunda, en büyük makinenin önünde Küçük Hazine’yi buldular.

Küçük Hazine, sayısız kablolarla kaplı canavar makinenin önündeki küçük dönerli sandalyeye oturduğu için çok küçük görünüyordu. Bilgisayar programları sonsuz metin satırları gösterirken titreşen ekrana ifadesizce baktı. Kendi vücut şeklini andıran daha küçük bir robot onun yanında durdu. Elindeki silah namlusu onların bulunduğu yöne doğru kusursuzca yöneldi.

Küçük Hazine’nin yüzündeki açık ve cansız ifadeyi görünce, Ning Xi kalbi demir pençeler arasına sıkışmış gibi hissetti. Zorlukla nefes alabilirken canı acıdı.

“Küçük Hazine…” sesi titreyerek yumuşak bir şekilde seslendi.

Küçük adam ekrana en ufak bir tepki göstermeden bakmaya devam etti.

Ning Xi şimdi daha çok korkmuştu. Lu Tingxiao ve diğerlerinden daha önce de bu tür şeyler yaşandığını duymuştu ama hiçbir zaman Küçük Hazine’nin hastalığı nüksedince neler olduğunu görmemişti.

“Ne yapacağız... Bu benim hatam…”

“Ning Xi kendini suçlama. Çok önemli değil. Bu durumlar çok oluyor. Ona birkaç kez daha seslensen iyi olur.” diye rahatlattı Lu Tingxiao kızı.

Aslında, Lu Tingxiao sadece Ning Xi ile konuştuğu için bunu söyledi. Eğer onun pozisyonunda başka biri olsaydı, işler bu kadar basit olmazdı.

Kendini yatıştırmaya zorladıktan sonra, Ning Xi ona doğru bir adım attı.

Küçük robotun başı hareket ederek onu takip ederken, Küçük Hazine önceki gibi tepkisiz kaldı.

Ning Xi Küçük Hazine’ye doğru yürüdü ve yavaşça eğildi. Dikkatlice onun küçük ellerini tuttu,

“Küçük Hazine... Teyzen geri döndü... Üzgünüm... Dün gece teyzene bir şeyler oldu ve geri dönemedi…”

Ning Xi, detayları ona açıklayamadığından başını üzgünce eğdi.

Bir süre sonra, onun görüş alanında aniden küçük bir yumruk belirdi.

Bunu takiben, küçük yumruk yumuşak bir şekilde avucunun ortasında duran  pembe saç tokasını ortaya çıkarmak için açıldı. Saç tokasında bir kalp oluşturacak şekilde dizilmiş yüz küçük pembe elmas. Çevresindeki makinelerin soğuk ışığının altında parıldıyorlardı.

“Bu…” Ning Xi, sürpriz ve mutluluk içinde hemen baktı. Ancak, küçük adamın yüzünde tek bir duygu izi görülmedi.

Yanında duran Lu Tingxiao, oğlunun avucundaki saç tokasına baktı ve konuştu, “Bu hediyeyi Küçük Hazine senin için yaptı.”

“Benim için mi…” Hediye gerçekten gerçek elmaslarla kaplıydı.

Ning Xi utandığını hissetti.

Lu Tingxiao, düşüncelerini gözden geçirdi ve hemen şöyle açıkladı “Onlar sadece yapay elmas, bu yüzden çok pahalı değil. Ancak, Küçük Hazine şahsen 99 kristalin her birini birer birer yapıştırdı.”

Ning Xi bunu duyduğunda, bir anda gözyaşlarına boğuldu. Saç tokasını doğrudan almak yerine Küçük Hazine’ye, “Teyzenin takmasına yardım edebilir misin?” diye sordu.

Küçük Hazine’nin bakışları saçlarına doğru odaklandı, küçük elini uzatmadan önce saçlarını kulak hizasında toplayıp tokayı yerleştirdi.

Ning Xi tokaya dokundu ve gülümsedi, “Güzel gözüküyor mu?”

Küçük Hazine başını salladı.

Nihayet Küçük Hazine'den bir cevap aldıktan sonra, Ning Xi artık dayanamadı, bu yüzden küçük adamı kendine çekti.

Aynı anda bir patlama ile yanlarındaki küçük robot renkli bir konfeti çıkardı ve Mutlu Yıllar şarkısı çalmaya başladı.

Ning Xi’nin gözleri konfeti dolu havaya bakarken sulandı, “Teşekkürler, canım. Bu hayatımda yaşadığım en romantik doğum günü!”