Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

Küçük çörek, doğum günü hediyesi hazırlamak için çok çaba harcadı ve onun için sürpriz yaptı. Başlangıçta çok heyecanlanmış olmalıydı ama gündüz olunca soğuk bir yalnızlık yaşadı ve ona ulaşamayınca panikledi…

Bütün süreç ona ne kadar acı vermiş olmalı?

Bunu düşününce Ning Xi kalbine bıçak saplandığını hissetti. Küçük Hazine’ye sarıldı, bir saniye bile gitmesine izin vermek istemedi.

Lu Tingxiao, ikisini rahatsız etmek istemedi ama bu sevginin tadında kalması için bir hatırlatma yaptı, “Ning Xi, Küçük Hazine’den o robotları hatırlamasını iste.”

“Ohhhh, doğru…” Ancak o zaman Ning Xi rezidansa ayak basan ve şiddetle ortalığı yıkan bir sürü robot olduğunu hatırladı. Lu Jingli onların elindeydi!

Hemen küçük çörekle konuştu, “Canım, onları geri çağırabilir misin?”

Küçük Hazine başıyla onayladı. Daha sonra ekrana yöneldi ve küçük parmakları klavyenin üzerinde uçtu.

Ning Xi izlediği gibi şaşkınlıkla nefes aldı. Yüzünün her yerinde yazılı hayranlıkla haykırdı, “Canım, nasıl bu kadar zeki olabiliyorsun? Sadece nasıl çizileceğini biliyordun! Sen gerçekten süper, süper, süper zekisin! Geçtiğimiz birkaç yıl boyunca manyak gibi her şeyi inceledim. Ancak, bu benim öğrenemediğim tek şeydi. Lanet kodlama! C ve C++ onlar neredeyse kabuslarımın öznesi. Sen sadece beş yaşındasın ve böyle bir profesyonelsin! Sen bir dahisin!!”

Küçük çöreğin ifadesi hâlâ donuk olsa da, gözlerindeki ışık büyük ölçüde aydınlandı.

Ancak yanında duran Lu Tingxiao, izlemeye devam edemedi. Nazikçe iç çekti, “Ning Xi, bu durumda onu öven olmamalıydın.”

“Uh... doğru!” Ning Xi sonunda küçük çöreğin büyük bir karışıklığa neden olduğunu hatırladı.

Başını kaşıdı ve Lu Tingxiao’ya baktı, “Bunu bir daha yapmaması gerektiğini söylememi ister misin? Daha önce bana söz verdiği şeyi gerçekten tuttu. Artık açlık grevine gitmese de ya da etrafa bir şeyler atmasa da sonunda daha karışık yöntemlere yöneldi! Bir dahaki sefere daha fazla karışık bir plan ortaya çıkmadan, bir daha yapmaması gerektiğini söylesem?”

Lu Tingxiao “...” Bu aslında oldukça olasıydı, çünkü hakkında konuştukları kişi Küçük Hazine idi.

Ning Xi çaresizlik içinde ellerini uzattı, “Kısaca, onu azarlamamanın daha iyi olduğunu düşünüyorum.”

Gerçek şu ki, bencilce davranıyordu. Bugünki şartlara sebep olan küçük çöreği eleştirmek istemedi. Onu çok seviyordu ve daha fazla üzerine gidemezdi. Ona sert sözler söylemeye nasıl dayanabilirdi ki?

Neyse ki, Lu Tingxiao daha fazla uzatmadı.

Ning Xi yanında olduğu zaman prensipleri en fazla uçan bulutlar kadar katıydı.

Üçü birlikte rezidansın girişindeki golf sahasına gittiler.

Ning Xi, görkemli sahneye şaşkınlıkla baktı: Sorunlu robotlar, onları eve davet edercesine yolu kaplayan iki temiz sütun oluşturmuştu.

Bu duygunun tek katili yanlarından gelen acı iniltileriydi…

“Abi, neden bu kadar geciktiniz? Sizi beklerken kolum kopacaktı!!”

“Bu sadece çıkık bir kol, gerçekten ağlamana değer mi?” Ning Xi gözlerini devirdi ve dışarı fırladı. Kolunu aşağı doğru itti.

“Owww…” Lu Jingli, katledilen bir domuz gibi bağırdı.

Ning Xi koluna vurdu, “Bağırmayı kes! Çoktan düzeldi. Dene ve gör!”

“Huh?” Lu Jingli hafifçe kolunu oynattı. Gerçekten düzelmişti.

Ancak, o hala inançsız, ikna olmayan bir şekilde, “Onu tamamen kırmadın, değil mi?”

“Tabii ki hayır! Çıkık kol konusunda çok tecrübeliyim!” diye kendine güvenen bir şekilde cevapladı Ning Xi.

Şüphe, Lu Jingli'nin yüzünün her yerine yazılmıştı, “Bu tür şeyler hakkında nasıl bu kadar deneyim sahibi olduğunu sorabilir miyim?”

Ning Xi, “Çünkü Jiang Muye ile çok sık dövüşürdüm. Kolunu birkaç kez yerinden çıkardı ve her zaman onun için yeniden yerine taktım!”

Lu Jingli “...”

Bunun kavga olduğundan emin misin, onu tek taraflı dövüyor olmayasın?

Kardeşinin geleceği için gerçekten endişeliydi. Kardeşi gelecekte ev içi taciz kurbanı olacak mıydı? Her neyse, niçin endişeleniyordu ki? Karısı kötü niyetle yapmış olsa bile, Lu Tingxiao bunu mutlulukla karşılayacaktır...