Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

Bir sonraki saniye kızın gözleri tamamen açıldı.

Adamın figürü bu umutsuz gözlere yansıdığı anda, kız şaşkın bir ifadeyle baktı. Gözlerinin kenarlarında gözyaşları oluştu, birbiri ardına döküldüler... Güzel yanaklarında iki nehir doğmuştu.

“Ning Xi…” Lu Tingxiao kızın gözyaşlarını görünce paniklemişti, “Sorun ne? Bir yerin acıyor mu? Geç geldiğim için özür dilerim... Daha fazla ağlama... Seni hastaneye götüreceğim... Daha... daha fazla ağlama tamam mı?”

Kalbi duracaktı.

Ning Xi'nin gözleri kırmızıydı ve gözyaşları hâlâ yüzünü yıkıyordu. Ellerini kaldırmaya çalıştı, ama yarıda geri düştü.

“Kalkmak ister misin?” Lu Tingxiao hemen eğildi ve sırtını desteklemeye çalıştı.

Yatakta ona yardım ederken, kollarını aniden boynuna doladı. Başı omuzlarına gömüldü, titreyerek ağlıyordu. Gözyaşları boynundan akarak kıyafetlerini ıslattı…

Lu Tingxiao bir bıçağın kalbine saplandığını sandı. Kırılgan bir cam parçasını tutar gibi elini nazikçe uzattı, “Korkma... Her şey iyi olacak... Her şey iyi olacak... Üzgünüm... Üzgünüm…”

Aşırı korku ve panik nedeniyle Ning Xi durdu ve hıçkırarak ağlamaya devam etti.

Lu Tingxiao sabırla nefesinin normale dönmesi için yardım etti ve onu endişelendirmekten korktuğu için vücudunu sertleştirdi. Hareket etmeye cesaret edemedi.

Uzun bir süre sonra, Ning Xi nihayet sakinleşti ve uykusuz, daha önce hiç duymadığı son derece zayıf ve çaresiz bir tonda kulağına konuştu, “Neyseki sensin…”

Sadece bunu söyledi, neyseki sensin.

Bu üç kelime onu şiddetle sarstı ve kalbinde yankılandı.

Fark etmemişti ama bu kız çoktan ona güvenmişti.

Ning Xi kekeleyerek, “Lu Tingxiao, bilmiyorsun, bugün çok korkunçtu... Seni görmeden önce... Hayatım için korkuyordum ve neredeyse tüm dünyadan vazgeçmiştim…”

Kendisinin yanılmaz olduğunu ve hiçbir şeyin dengesini bozamayacağını düşünmüştü. Ancak, beş yıl önceki şey tekrar gerçekleşmek üzereyken gardı düşmüştü.

Daha önce bunu düşünmüştü. Zhu Xiangcheng kendisini istemese bile büyük olasılıkla onu başkasına verecekti. Tencere yuvarlanmış kapağını bulmuş. Zhu Xiangcheng’la takılan bir adamın kesinlikle ondan çok daha mide bulandırıcı olacağını düşünmüştü.

Şu anda, yanlış tahminde bulunduğu için mutluydu ama Zhu Xiangcheng’in iyilik yapmaya çalıştığı kişinin Lu Tingxiao olmasını beklemiyordu.

Lu Tingxao’nun gözlerinde öldürme isteği vardı ama sesi oldukça nazikti, “Üzgünüm, seni buna sürükleyen bendim. O gece sana yardım etmek istedim, ama Zhu Xiangcheng ile yanlış anlaşılmalara sebep oldu. Böyle bir şey yapacağını öngöremedim.”

“Nasıl seni suçlarım? Bana yardım etmeye çalışıyordun.” Ning Xi aniden onun üstünde iyice yayıldığını fark etti ve toparlandı, “Üzgünüm, kıyafetlerini kirlettim.”

Kız, gözü yaşlı bir şekilde diz çöktü. Onu örten çiçek yaprakları düştükten sonra, ince geceliği sakladığından çoğunu gösteriyordu.

Lu Tingxiao öksürdü ve farklı bir yere baktı, “Sorun değil.”

Ning Xi üstünü düzeltmeye çalıştı ama düşecek gibi oldu. Lu Tingxiao hemen onu tuttu, “İyi misin? Seni hastaneye götüreceğim!”

Ning Xi kızardı ve kafasını salladı, ”Bu tip bir ilacı tedavi edecek bir hastane olamaz! Oh... Lu Tingxiao, senden bir iyilik isteyebilir miyim?”