Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

“Ah…” Ning Xi refleks olarak direnmek istedi, ama elleri kilitlendi ve bacakları adamın dizleri tarafından bastırılmıştı.

Bu ne kadar trajedik bir durum?

Belki de o hala rüya görüyordu ve uyanmamıştı?

Ning Xi, Lu Tingxiao sonunda dudaklarını çekince nefes nefese kalmıştı ve derin bir nefes aldı. Başını yasladığı boynuna doğru kaydı ve ateşli dilini ısırdığı yaranın üzerinde ileri geri hareket ettirdi bu hareketi Ning Xi’nin acısını hafifletti ama onu daha da dehşete düşürdü…

“Hey, Lu Tingxiao… Lu Tingxiao…” Ning Xi birkaç kez ona seslendi ama Lu Tingxiao o’nun vücudunun her yeriyle meşgul olduğundan bir tepki vermedi.

Her zaman alışık olduğu sıcaklıktan ve beyefendilikten iz yoktu. O keskin dişler arzuyla hareket etti ve köprücük kemiklerinden aşağıya kaydı ve daha aşağıya…

“Hayır… hayır!”

Bilinçaltında duran düşünceler aniden su üstüne çıktı, aklını karıştırdı. Bu düşünceler onu ele geçirdi, zararlı bir yapışkan gibi onu gömmekle tehdit ettiler ve bu tüm vücudunun kontrolsüz bir şekilde titremesine sebep oldu.

Ning Xi ölmüş olmayı dilerken vücudundaki bütün hareketler durdu, o ağır ve sertleşmiş vücut o hareket etmeden onu aşağıya doğru bastırdı, tıpkı bir dağ gibi.

Bu boğulma hissi yavaşça geçti ve geriye sadece boş bir kafa karışıklığı kaldı…

“Lu Tingxiao?” Ning Xi adamın omzuna dokunmaya çalıştı, ama hiçbir tepki yoktu.

Birkaç dakika daha bekledikten sonra ve onun hiç hareket etmediğiin görünce Ning Xi nazik hareketlerle onu yana çevirmeye çalıştı.

Pencereden içeri ay ışığının süzülmesiyle birlikte adamın gözleri kapalı sakince orada yattığını gördü, uyuyan kral gibi, sanki o canavar erkek kendisi değildi.

Dünyada neler oluyor?

“Sakın…onun bana uyurgezer olduğunu söyleme?!” Ning Xi kendi kendine fısıldadı.

K.N: Pratik zeka hayat kurtarır :D

Durum bunu gösteriyordu.

Ancak tek senaryo adamın uyurgezer olması mıydı? Gecenin bir yarısı odasına gelmişti ve bir vampir gibi onu ısırmıştı. Hatta şimdi bile uyurgezer değilmiş gibi onunla konuşmayı başarmıştı?

Lu Tingxiao derin ve güçlü bir nefes aldı, uykudaymış gibi görünüyordu.

Ning Xi tekrar delireceğinden endişelenerek onu uyandırmaya cesaret edemedi. Ancak hiçbir şey yapmayınca kendini güvensiz hissediyordu. Gecenin bu saatinde yardım için kimi arayabilirdi?

Biraz düşündükten sonra, kimi arayacağına karar verdi.

Telefonunu aldı ve Lu Jingli’yi aradı.

“Merhaba, Xiao Xi! Wov! Gecenin bu saatinde beni aradın! Ne oldu?” Lu Jingli gürültülü bir ortamdaydı ve bağırarak konuşuyordu.

Ning Xi ilk başta onu gecenin bu saatinde rahatsız ettiği için üzüldü. Ancak öte yandan, Lu Jingli’nin sesi çok enerjikti ve arkadan çok fazla gürültü duyuluyordu. Gürültüye bakılırsa o bir partide olmalıydı.

“Lu Jingli sana bir şey sormam gerekiyor!”

“Hemen sor, hemen!”

“ Abin…”

“Ne olmuş? Ne olmuş abime?”

“…” Bu adam tekrarlayıcı mıydı? Niye her şeyi iki kere söylüyor!

Ning Xi endişeyle sormadan önce biraz sessiz kaldı, “Abin uyurgezer mi?”

Ning Xi  telefonda konuşurken yanında düz bir şekilde yatan adamın bunu duyduktan sonra aniden gerildiğini fark edemedi.

Garip durumdan kurtulmak için uyuma numarası yapmanın uygun olduğunu düşünmüştü. Ning Xi’nin Lu Jingli’yi arayabileceği aklına gelmemişti. Ya bu salak adam onu ele verirse…

Yaparsa o’nun bacaklarını kırmak zorunda kalacaktı!

Sonraki Bölümün İsmi: Yatağı Paylaşmak