Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

Telefonun diğer ucunda, Lu Jingli birkaç saniye sessiz kaldı, bu Ning Xi’yi daha fazla tedirgin etti. Acil bir şekilde tekrar sordu, “2. patron, o uyurgezer mi değil mi?”

Eğer o uyurgezerse bu büyük bir problem değildi, Lu Tingxiao’nun başına bir tehlike açabilme ihtimalinden dolayı onu hastaneye götürmesi gerekiyordu!

Gecenin ortasında aniden bir sapığa dönüşmesi ve sonra birden bitap düşmesi korkutucuydu, değil mi?

“Ah, aniden sorduğun için çok garip geldi. Aslında böyle bir sorunu var. Uyurgezer olduğunu sen nasıl anladın?” diye cevapladı Lu Jingli, sesi normaldi.

Bunu duyduktan sonra, Ning Xi sonunda derin bir nefes aldı. Gülerken sesi rahatlamış geliyordu, “Çok önemli değil. Gecenin ortasında susadım ve su içmek için merdivenlerden aşağı iniyordum ve onu oturma odasının ortasında boşluğa bakarak otururken gördüm. Beni biraz korkuttu hepsi bu!”

“Öyle mi?” Lu Jingli’nin sesi düşünceliydi. Sonra ciddi bir şekilde konuştu, “Önemli değil, bu eski bir problem. Umursama onu ve yaptığı şeye devam etmesine izin ver. Onu uyandırmamaya çalış. Kendi odasına geri dönecektir!”

“Ah? Devam etmesine izin vermek mi… uyandırmadan mı? Tamam…tamam… peki, anladım!”

Lu Jingli’nin olanları anlamasından endişe duyan Ning Xi telaşla telefonu kapattı.

Baş ağrısıyla, yanında yatan Lu Tingxiao’ya baktı.

Onu uyandırmamak için burada böyle yatmasına izin vermek zorunda mıydı?

Ya uyurgezer hali tekrar başlarsa?

Endişelerden boğuluyordu!

Bu ani ve beklenmedik gelişme nedeniyle, daha önce deneyimlediği her şeyi kapsayan panik bir iz bırakmadan tamamen ortadan kalkmıştı.

Her şeyden habersiz yanında uyuyan adama baktı. Daha çok baktı, daha çok sinirlendi. Sonunda sinirleri yatışınca, uzandı ve onun yüzünü sıktı, ”Seni alçak herif, rahat bir şekilde uyuyorsun. Senin yüzünden neredeyse korkudan ölüyordum…”

Yüzünü deli gibi sıktıktan sonra bile, Lu Tingxiao hala uysal ve oldukça zararsız gözüküyordu. Tatmin olup elini geri çekmeden önce yüzünü birkaç kez daha sıktı.

Şimdi kendi başına odasına geri dönmesini bekleyebilecekmiş gibi görünüyordu. O bir keresinde uyurgezerliğin ortasında uyandırılan insanların ani bir şok yaşayabileceklerini ve hatta ölebileceklerini duymuştu.

Şüphesiz kendisi daha büyük bir şok geçirmişti…

Ning Xi uykuya dalmak için Lu Tingxiao’nun kendi odasına geçmesini bekliyordu ama kalp atışlarını dinlerken istemsizce uyuyakalmıştı.

Uzun bir zaman sonra, yanındaki rahatlamışlığını açığa vurarak siyah gözlerini yavaşça açtı.

Sonra çekinmeden kızı seyretti ve yüzünde karmaşık bir ifadeyle kızın kaşlarını hafifçe okşamak için parmaklarını kullandı…

Ertesi sabah, Ning Xi telefonun çalmasıyla uyandı.

İlk hareketi telefonu almak yerine yan tarafına bakmak için başını çevirmek oldu.

Nihayet Lu Tingxiao oradan ayrılmıştı.

Daha sonra telefonuna baktı ve kabul et tuşuna bastı. Bir saniye sonra, telefondan öfkeli bir ses yankılandı.

“Ning Xi, şimdi gerçekten bittin! Seni şirketi riske atmamak için sözlerine ve davranışlarına dikkat etmen gerektiği hususunda uyarmıştım ama yaptığına bak! Şimdi şirketteki herkes senin yüzünden kendini kaybetti!”

Ning Xi hemen uyandı, “Ne oldu?”

Chang Li mutsuzca söyledi, “Weibo’ya bak!”

Ning Xi yataktan çıktı ve hemen bilgisayardan Weibo’ya bağlandı.

Ve Sonra Weibo hesabının patladığını anladı!

Çoğu aktörün Weibo hesabı genellikle ajansı tarafından yönetiliyordu. Tabii ki, Ning Xi hariç. Hiç takipçi satın almamıştı ve hiçbir kampanyaya dahil olmamıştı. Weibo’da sadece 30.000’den biraz daha fazla takipçisi vardı. İnternet şöhretine uymamıştı. Normalde günlük yaşamı hakkında paylaşımlar yapmayı çok severdi ama gönderilerinin beğenisi hiçbir zaman yüzü geçmemişti.

Ancak şimdi bir gecede aniden 100 bin kişiden fazla kişi onun hakkında yorum yapmıştı ve gönderi paylaşmıştı.

Bu mesajları mümkün olduğu kadar hızlı bir şekilde gözden geçirdi ve ne olduğunu anladı.