Jiang Muye ustalıkla tüm oyun ekipmanını hazırladı, nereden geldiği belirsiz bir sürü jelibon, patates cipsi ve kurutulmuş balık paketi çıkarttı. Şarap mahzeninden aldığı bir şişe kaliteli şarabı getirirken mutlu bir şekilde ıslık çalıyordu.

Her şey hazırdı, bağdaş kurup yere oturdu ve ellerini ovuşturdu. Tam kendi başına alıştırma yapmak için oyuna girecekken dış kapının zili çaldı.

Jiang Muye’nin yüzü bir anda karardı. Kalkıp kapıya bakmadı onun yerine Lei Ming’i arayıp aksi bir şekilde, “Çalma artık! Sana yarın sabah yetişeceğime söz verdim, yeterli değil mi? Evcil hayvanmışım gibi her gün bana patronluk taslıyorsun, oyun oynamama bile izin vermiyorsun, daha fazla katlanamayıp işi bırakacağıma inanmıyor musun?”

“Hı? Ne çalması?” Telefonun diğer ucunda Lei Ming tamamen şaşkındı.

Jiang Muye’nin sözleri boğazına dizildi. “Dışarıda benim kapımı çalan sen değil misin?”

“Senin evinden oldukça uzaktayım şuan araba sürüyorum!” Lei Ming masumdu.

“O zaman kim olabilir… Burada yaşadığımı çoğu kimse bilmiyor…” Jiang Muye şüpheci bir şekilde mırıldandı.

“Bana adresinin sızdığını söyleme? Ning Xi hala orada! Dikkatli ol, kapıyı açma, ne malum basın olmadığı!” Lei Ming bir anda tetiğe geçti.

Jiang Muye öfledi, azıcık önemsemiyordu. “Basınsa ne olmuş! Onu burada görseler ne olur?”

Lei Ming çaresizce “Muye, sana laf anlatamıyorum, ona yardım etmek istesen bile önce onun bu yardımı kabul etmesi gerekir! Ning Xi’nin senin korsan gemine binmek istememesi gayet normal…”

Ç.N: Korsan gemisine binmemek = Zaten Yararlı olup olmayacağı şüpheli olan bir durumu/ortaklığı/beraberliği göze alamamak.

Jiang Muye biranda patladı. “Ne Korsan Gemisi? Sen Kime Korsan Gemisi diyorsun?”

Kapı zili hala, beş saniyede bir, düzenli aralıklarla çalıyordu.

“Kapatıyorum, kapıyı açmaya gidiyorum! Kim ki gecenin bu vaktinde…” Jiang Muye telefonu kapattı ve hızlıca çizim odasına yürüdü.

Jiang Muye özellikle gidip elektronik monitörden dışarıda kimin olduğuna bakmaya gitti, sanki gerçek bir hayalet görmüşçesine afalladı.

“S*****! Lu Tingxiao!!! Niye burada…”

Kapıdaki adamın gri bir ev kıyafetleri ve bir çift terlik giyiyordu. Elinde birkaç şey vardı.

Kıyafeti acayip sıradan olsa da, Jiang Muye nedense boynunda sanki buzullardan esen, titretecek derecede soğuk bir hava dalgası hissetti.

Kurt görmüş bir tavşan misali etrafta çılgınca daireler çiziyordu. Kapı zili iki sefer daha çaldıktan sonra derin bir nefes aldı ve kapıyı açtı.

Kapı açıldığı anda, önceki cıvık halinden eser yoktu. Oldukça ihtiyatlı ve saygılı bir şekilde “Ah, Neden buradasınız…” dedi.

“Ziyaret için” adam duygusuzca cevap verdi.

“O!... Buyrun lütfen! Geçin…” Jiang Muye hemen içeri davet etti.

Lu Tingxiao yerdeki oyun kumandalarına, atıştırmalıklara ve şaraba baktı, sonra kanepeye oturdu.

Lu Tingxiao’nun bakışlarını fark eden Jiang Muye öksürdü ve açıkladı. “Öhö, çalışmak yorucu, rahatlamak için nadiren vakitim oluyor.”

Lu Tingxiao’nun umurunda değildi. Sıradan bir şekilde “Ne zaman geldin?” diye sordu.

“Çok olmadı.” Jiang Muye bir sure arandı ve sonunda bir poşet çay buldu ancak sıcak su yoktu, bu yüzden sadece buzdolabından bir şişe mineral suyu çıkardı. “Sıcak suyum yoktu, sorun olmaz umarım.”

“Gevezeliğe gerek yok, çok oturmayacağım.” Lu Tingxiao getirdiği bir kaç kutuyu gösterdi. “Bunları annen yolladı.”

“Bunları getirmesi için birini yollayabilirdi, gece gece neden size zahmet verdi ki!” İçinden annesine yüzlerce kez sitem etti. Ortada bir sebep yokken neden bunları getirmesi için onu yolladı ki! Bu adamdan çok korktuğunu bilmiyor muydu?... Güzel, belli ki annesi bunu kesinlikle biliyordu, o yüzden Lu Tingxiao’yu onu kontrol etmesi için yollamıştı...

K.N: Toplu Go Go Go :D