Su yüzeyine atılmış taş gibi dalgalanmaya başladı boşluk.
Bir kaç saniye süren dalgalanmanın ardından, karanlık gidip, yerine sıcak öğle güneşi geldi. Masmavi gökyüzü sanki hiç bir yere gitmemişçesine yerindeydi.

Bir kaç defa gözlerimi kapatıp açtım. Her şey hala boşluk gelmeden önce ki haliyle aynı. Ulan n'oluyor lan.

Muhammed abiye baktım. Kafası karışmış bir şekilde masmavi gökyüzüne bakıyor. Onu dürtüp "Abi" dedim.

Bana bakıp konuşacakken, kulakları sağır edecek türden çatırtı benzeri sesler gelmeye başladı.

Ellerimle kulaklarımı kapatıp, başımı yukarıya çevirdim.
Gökyüzü, üstünde beliren çatlaklarla bir cam parçasına benziyordu. Çatlaklar hızla yayılıp, ta gözümün göremeyeceği uzaklıklara kadar yayıldı.

Çatlaklar iyice yayılıp genişlerken, sanki bir şeyler  gökyüzüne basıyormuş gibi alçalmaya başladı. Çatırtı sesleri artık öyle bir raddeye geldi ki, ellerimle kulaklarımı kapatmam bile kulaklarımı dehşet verici acı yüzünden kanamaktan koruyamadı.

Sandalyeden düşüp acıyla kükredim. Kükredim ama kendi sesimi bile duyamıyorum. Gözlerimi açamıyorum. Hareket edemiyorum. Tek hissedebildiğim şey muazzam acı.

Ne kadar süre geçtiğini bilmiyorum. Tek bildiğim bilincimi kaybetmek üzereyken acının aniden yok olması. Geriye rahatsız edici zonklama kaldı. Bedenimi  kımıldatıp, gözlerimi açmaya çalıştım.

Tek görebildiğim şey kırmızı bir bulanıklık. Titreyen ellerimle gözlerimi ovuşturdum. Zar zor geri gelen görüşümle, yanımda ki devrilmiş sandalyeye tutunup ayağa kalkmaya çalıştım.

Hafiften ayağa kalktığım gibi geri düştüm. Bacağım, sol baldırıma nereden geldiği belli olmayan demir bir çubuk saplanmış.

Şaka gibi.

Tüm bunlar rüya olmalı.

Evet, rüya.

Elimi kaldırıp, var gücümle yanağımı tokatladığım gibi, yüzümün diğer  yanı yerde ki kırık cam parçalarına yapıştı.

Bağırdım. Duyamadığım sesimle tekrar acıdan bağırdım. Kahretsin rüya değil. Hepsi. Hepsi ama hepsi gerçek.

Kesik kesik nefes alırken, yüz üstü yere yapışmış, ağzından, gözünden, burnundan ve kulağından kan akarken spazm geçirmişçesine titreyen Muhammed abiyi gördüm.

Elimi ona uzatıp, kulaklarımla zar zor duyabildiğim " A....b....i." harflerini söylebildim.

Hiç bir tepki olmadan titremeye devam etti. Bu sefer elimi kaldırıp kırık camların üstüne yapıştırdım. Acıdan yüzüm ekşirken, çekebildiğim kadar derin bir nefes çekip, çıkarabileceğim en yüksek sesle bağırdım "A-Bİİİ".

Titremesi aniden durdu, sonra tekrar başladı. Az öncekinden daha kötü bir şekilde titreyip, yavaş yavaş azaldı. Ta ki bir ceset gibi kımıldamayana kadar. Artık, hareket etmiyordu.

O öldümü ?

Mal mal ona bakarken, yüzüm gözyaşlarımla ıslanmaya başladı.

O öldü.

Muhammed abi öldü.