Çevirmen: Lodos

Güneş ışığı dar pencereden içeri girmiş ve duvarda koyu kırmızı çizgiler oluşturmuştu.

Tüm krallıkta güneşi görebileceğiniz birkaç yer kalmıştı. Berrak Su Limanı da bu yerlerden biri idi. Çetin rüzgarları ve şiddetli kar yağışları ile bilinen Şeytan Ayları burada çok küçük bir etki gösteriyordu. Kara Yelken filosunun limandan ayrılamaması dışında bütün şehir eski yaşantısına devam ediyordu.

Vali ve liman şefi Garcia Wimbledon pencerenin altındaki kare masada oturmuş ve dikkatle bir mektubu inceliyordu. Garcia’nın kül rengi saçları günışığına yakalanmıştı ve altın dokunuşlar saçıyordu. Yüzü ışıktan gölgeler üretmişti. Yüz hatlarına kahramanca bir ruh katmış ve ona eşsiz bir cazibe sağlamıştı.

Ryan bir süredir yanı başında duruyordu.

Garcia mektubu epey uzun süredir okumuş olmasına rağmen, Ryan sessiz kalmayı tercih etmişti. 

Nihayet Garcia yavaşça iç çekti. Mektubu koyup: “Babam ölmüş.” dedi.

Bunu duyan Ryan’ın ağzı şaşkınlıktan açıldı: “N-Ne?”

“Babam, Ali Wimbledon, Gökhisar Kralı.”

Söylediği şeyi nadiren tekrarlardı. Ryan ona genelde bazı şeyleri iki kez sorardı. Garcia da sanki hiçbir şey söylememiş gibi ona bakardı. Şaka yapmıyordu, değil mi? Kral gerçekten ölmüş müydü?

“…”

 Ryan ağzını açtı, teselli edecek bir şeyler söylemeye çalıştı ama en sonunda: “Nasıl ölmüş?” diye sordu.

Neyse ki bunu önemsememişti. O Kral’ın kızı, Berrak Su şehrinin valisi ve Kara Yelken Filosunun kaptanı idi. Hiç kimsenin onu teselli etmesine ihtiyaç duymazdı: “Mektup kardeşim Gerald’ın öldürdüğünü ama muhafızlar tarafından yakalandığını söylüyor. Cezadan kaçmak için intihar etmemiş. Birkaç bakan tarafından yargılanmış ve sonunda da giyotin ile idamına hükmedilmiş.”

Ryan inanmamıştı: “Bu pek akla yatmıyor.”

Garcia ifadesizce: “Tabii ki doğru değil bu. Erkek kardeşimin nispeten aptal olduğu doğrudur ama intihardan farksız bir işe kalkışacak kadar da değil. Eğer biri onu buna yönlendirmese idi asla böyle bir şey yapmazdı.” dedi.

Ryan: “Biri ona komplo mu kurmuş?” dedi.

“Dur bir tahmin edeyim…” Prenses konuşmadan önce gözlerini kapatıp biraz düşündü: “Muhtemelen birisi bunu planladı. Gerald’ı da adamlarının Kral’ın sarayına kolayca girmesi konusunda yardım edeceğini söyleyerek kışkırttı. Bütün bu muhafızlara rüşvet verme olsun muhafızların değişimi ve ortadan kaldırılması olsun; bütün bunlar önceden birisi tarafından ayarlanmış olmalı. Bu bölgeler de Gerald’ın güçlü olduğu bölgeler değil. O böyle şeyleri ayarlamaya üşenir bile. Gerisi basit zaten. Önemli olan tek şey, ilk etapta Gerald’ın güvenini kazanacak en sonunda ona ihanet edecek birini bulmak idi.”

Ryan daha fazla bir şey söylemedi. Ama tabii, bütün bunlar sadece tahmin idi. Gerçekte ne olduğu önemli değildi. Önemli olan sonuçtu. Prenses’in düşüncesinin de bu yönde olduğunu düşünüyordu.

Garcia gözlerini açıp devam etti: “Yüzde doksan bunun ilk erkek kardeşim olmadığına eminim. O yalnızca kaba kuvvetten anlar. Beyni yalnızca koca bir kastan oluşur. Kandırılması da kolaydır. Bunu yapan zalim...” bunu söylerken sesi öfkelendi: “sadece ikinci erkek kardeşim olabilir.”

“Suçlunun Timothy Wimbledon olduğunu mu söylüyorsunuz?”

“Onun dışında kim Gerald’ı bu kadar tanıyabilir? Hem bu olayda en büyük kazanç da yine onda.” Garcia konuşurken bilinçsizce parmaklarını masaya vuruyordu: “Kör bir insan bile bunu görebilir! Ama o babasının favorisi idi, bunu yapmasına gerek bile olmazdı!”

Ryan, Prenses’in sinirlendiğini fark etmişti. Prenses’i çok nadir böyle görürdünüz. Babasının garip bir insan olmasından şikâyet etmesine rağmen; en sonunda babasının böyle öldüğünü duymayı istemezdi.

Ryan aşağı yukarı anlıyordu bu hissi. Büyük bir ailede genç kuşak her zaman evin efendisine karşı böyle bir duygu hissederdi. Evin efendisi onların hem nefret ettikleri hem de saygı duydukları geçilmesi gereken bir dağ gibiydi. Eğer Prenses haklı ise ve bu da ikinci prens tarafından planlanmışsa; onun davranışları çok zalimce demekti.

“Ama… Ama neden yapsın bunu?”

“Çünkü benden korkuyordu.” Garcia duygularını kontrol etmek için derince bir nefes aldı: “Benim Kara Yelken filomdan korkuyordu.”

Bunu anlayan Ryan cevap vermedi. Garcia devam etti: “Timothy’nin şehrimizde casusları var. Çok da şaşırtıcı bir değil zira benim de Valencia’da gözlerim kulaklarım var. Kara Yelken Filo’mun varlığını öğrenince sonrasında bu filo ile neler yapacağımı öğrenmek onun için zor olmamıştır. Valencia benim filom ile yüzleşecek bir ordu kurmaya gücü yeten bir şehir değil. Bu yüzden de istediğine ulaşmak için Gerald’ı kullandı.”

“Yani, bir ordu mu istiyordu?”

“O tahtı istiyor.” dedi Garcia: “Babamın ve şimdi de Gerald’ın ölümü ile ilk varis o oldu. Korkarım tahta geçmek için bakanlara yapabildiği kadar baskı yapacaktır. Wimbledon IV olduğunda ise bütün hizmetlileri ile bir ordu kuracak.” Bunu söyledi ve başını salladı: “Ama tıpkı dediğim gibi; o babamızın favorisi idi. Böyle bir şey yapmasına cidden gerek yok idi.”

Ryan endişeli bir şekilde: “O zaman daha kötü olmaz mı? Eğer ikinci erkek kardeşiniz tahta çıkarsa taht savaşını bitirip sizi ve kardeşlerinizi geri çağırmaz mı? O zaman ne yapacaksınız?” diye sordu.

Garcia gururu kırılmışçasına cevap verdi: “Bu çok basit bir adım olurdu. Sırf Kral’ın en sevdiği oğlu olduğu için bütün bakanların desteğini alamaz. Özellikle Kral’ı öldürdükten sonra hiç alamaz. Suçu Gerald’a atmak ile belki halkı kandırmış olabilir. Ama Gökhisar’da tamamen kontrolü sağlaması epey bir zaman alacaktır. Yani…” Ryan’a kurnazca baktı ve: “Planlarımı biraz değiştirmek durumundayım.”

Ryan hemen dizinin üstüne çöktü ve: “Hizmet etmeye hazırım.” dedi.

Garcia kalktı, cama doğru yürüdü ve sırtı Ryan’a dönük şekildeyken konuştu: “Tahta geçtikten sonra yapması gereken ilk şey; benimle ilgilenmek olacak. Benim üzerimde baskı kurmak için tek yolu Güney Dükü Joe Kohl’a emir vermek. Tahmin ediyorum Joe Kohl da birliklerini geç göndermek için Kral’ın yasını bahane edecek. Bu yaşlı tilki zarar edeceği işlere girme konusunda hep isteksiz olmuştur. En fazla yapacağı şey; derebeylerini toplayıp onları Berrak Su Limanı’nın etrafını sarmak üzere göndermek olacaktır.” Garcia azıcık durdu ve sonra: “Bu bize gereksiz yere çok sıkıntı çıkaracaktır. Bu yüzden yarın demir alıyoruz.” dedi.

“Demir almak mı? Majesteleri, bana…”

“Kartal Şehri biraz daha iç kesimde ve neredeyse savunmasız duruyor. Sanwan Nehri’ni kullanarak Temiz Bahar Kasabası’na ulaşabiliriz, oradan da Kartal Şehri’ne ulaşmak için yalnızca bir güne ihtiyacımız olacak. Kartal Şehri’ni ele geçirdikten sonra bütün güney benim kontrolümde olacak. İşler, Timothy’nin tahtı aldıktan sonra yapacaklarına dair düşüncelerinden biraz farklı olacak. Timothy Dük’ün ilerlemesini gözlemlemek istediğinde ve bütün güneyin benim elimde olduğunu öğrendiğinde yüzünü görmek isterdim açıkçası.”

“Ama, Wimbledon III’ün daha yeni vefat ettiğini söylediniz. Buna dayanarak…”

“Ne, başta biraz gözyaşı falan mı dökmeliyim?” Garcia arkasını döndü. Güneş ışığı vücuduna düşüyor ve kırmızı bir duvak ile örtüyordu onu. Yüzü karanlıkta gizlenmiş yalnızca gözleri ışığı yansıtması sayesinde görünüyordu. Ryan onun gözlerindeki duygunun bir kaya kadar sert olduğunu düşünüyordu. Kızgın ya da pişman olabilirdi ama asla üzgün görünmez idi.

Üzgün görünmek bir Kral yahut Kraliçe için uygun değildi.

Ryan ciddi bir şekilde: “Hayır, hayır böyle yapmana gerek yok.” dedi.

Garcia huzur ile başını salladı: “Git ve Kaptan’a onun ile görüşmek istediğimi söyle. Madem ki Timothy bu beş senelik süreyi erken bitirmek istedi o zaman ben de onu hayal kırıklığına uğratmam. Kartal Şehri’ni de fethettikten sonra Güney Bölgesi’nin bağımsızlığını ilan edeceğim.”

Ryan ‘Bunların hiçbirinin benim için bir önemi yok.’ diye düşündü. ‘Kendisi için bir yola karar verirse o yoldan cesurca yürüyecektir. Zaten onun çekiciliği de burada yatıyordu. Bu da onu takip etmesinin sebeplerinden biri idi.’

“Evet, Majesteleri… Hayır…” Ryan kendisini düzeltti: “Ekselansları.”