Çevirmen : Clumsy

Konuşacak veya bu durumdan kurtulmasına yardım edecek hiç kimsesi olmayan Peter, sık sık kampüste kendi başına yürüyüşe çıkardı. Zihni pişmanlıkla ve Layla’nın söyledikleriyle doluydu. Bir bakıma yaptığı şey için cezalandırılmış olması gerektiğini düşünse de Layla onu kendi haline bırakmıştı.

Artık eskisinden de önemsiz olduğunu, dövülmeye bile değmediğini hissediyordu.

Okulun etrafında birkaç tur attıktan sonraysa her zamanki gibi odasına dönmeye karar vermişti.

Fakat girdiği anda neredeyse hayatının şokunu yaşamıştı. Kaybolduğunu ve muhtemelen başka bir gezegende öldüğünü düşündüğü iki kişiyi odasında bulmuştu.

"Beyler…" diyen Peter’ın gözleri yaşarmaya başlıyordu.

Ancak "ÇIK DIŞARI!" diye bağıran Vorden kapıyı işaret etti.

"Ne?"

"Sana çık dışarı dedim!" diye bağırdı Vorden yeniden. "Eğer çıkmazsan sana neler yapacağımı bilmiyorum, Peter."

"Ama burası benim de odam." dedi ağlamaklı Peter.

"Umurumda bile değil, git oda değişikliği falan iste, ne olursa olsun artık burada kalmıyorsun."

Peter bir şeyler söylemesi umuduyla Quinn’e döndü. Ancak Quinn, bedeni titrer halde kafasını çevirmiş başka bir yöne bakıyordu.

Bu yaşananlardan hoşlanmasa da yapılması gereken buydu. Peter’ın yaptığı şeyin affı yoktu. O ve Vorden şimdiye ölmüş olabilirdi ki Quinn gerçekten 1. seviye olsaydı daha karşılaştığı ilk Rattaclaw’da işi biterdi.

Peter şok içinde kalakalmıştı. Ne yapacağını bilemiyordu. İkiliyi görür görmez her şeyin eskisi gibi olabileceğini, tüm bu yaşananlardan öncesine dönebileceklerini ummuştu. Onlara ne kadar üzgün olduğunu söylemek istemiş ama ona konuşma fırsatı bile tanımamışlardı.

Bu sırada Vorden masaya uzanıp bir kitabı kaptığı gibi Peter’a doğru fırlattı ve duvara çarpan kitap yere devrildi.

"Eğer gitmezsen bir sonraki kitap suratına gelecek." dedi Vorden.

"Peter, lütfen git hadi." dedi Quinn de.

Ve Quinn’in bu sözleri sarf edişiyle nihayet Peter’ın kafasına dank etti. Kefareti olmayacaktı. Ne söylediğinin, ne yaptığının, hatta neden yaptığının bir önemi yoktu. Çoktan karar vermişlerdi; Peter artık onların arkadaşı değildi.

Kapıyı açtı ve odadan çıkarak ardından kapattı. Etrafına bakındı, gidecek hiçbir yeri yoktu. Çoktan akşam çökmüş, yasak vakti yaklaşmıştı, yani dışarı çıkamazdı ve binanın diğer kısımları da şimdiye kapanmış olmalıydı.

Gidecek yeri ve güvenecek kimsesi olmayan Peter, yurt koridoruna yatıp kıvrılarak ağlaya ağlaya uyuyakaldı.

Ertesi gün yataklarında uyanan ikili, dışarıda yükselen sesleri işitebiliyordu. Kapıyı açtıklarındaysa odalarının hemen dışında, bir şeyi çevrelemiş şekilde toplaşmış bir grubu gördüler.

"Ona ne olmuş böyle?"

"Baksanıza, yerler ıslak."

"Ağlaya ağlaya uyumuş herhalde, geçen gece bir şeyler duymuş gibiydim zaten."

Derken gruptaki oğlanlardan biri yere eğilip Peter’ı saçlarından tuttuğu gibi kaldırdı ve uyandırdı.

"Hey, demek beni gecenin bir yarısı uyandıran sendin." dedi. Ne yapacağına karar vermeden önceyse Peter’ın saatine baktı ve 1. seviye olduğunu fark etti. Kendisi de yalnızca 2. seviyeydi. Bu yüzden etrafındakilere besin zincirinin dibinde olmadığını göstermek için bu fırsatı kullandı.

"Bir köpek gibi kapıda yatacaksan çeneni kapatmayı öğrenmen lazım." deyip elini kaldırdığı gibi Peter’ın suratına tokadı geçirdi.

Peter bu noktada çoktan mağlup olmuş haldeydi, başına ne geldiğini umursamıyordu. Tokat dediğin neydi ki, bu acı diğerlerinin yanında bir hiçti. Yalnızca daha çok canı yanacakken karşılık vermeye ne gerek vardı? Zamanında onu kurtarmaya tenezzül eden iki kişi olmuş, onları da öldürmeye çalışmıştı.

Bu yüzden Peter’ın istediği şey buydu, yaptıkları için cezalandırılmayı diliyordu.

Ancak oğlan Peter’a bir tokat daha atmak için elini kaldırdığı anda bileğinin yakalandığını hissetti. Ve daha kafasını çevirme fırsatı bile bulamadan yüzünün önünde bir yumruk belirdi.

O yumruk öyle güçlüydü ki çenesinin çatırdama sesi işitildi ve oğlan anında bayılarak olduğu yere yığılıp kaldı.

Yaşarmış gözleriyle etrafına bakınan Peter’sa öfkeli bir yüz ifadesiyle orada dikilen Quinn’i gördü.

"Bunu senin için yapmadım." dedi Quinn. "Birine bu şekilde bok parçasıymış gibi davranan her kim olursa aynı şeyi tekrar ederim."

Sonra da Peter’ın suratına bile bakmadan Vorden’la birlikte kantine doğru ilerlemeye başladı.

"Hey, kimdi o?"

"Emin değilim, ama gözüme seksi göründü."

"Onu daha önce okulda gördüğümü zannetmiyorum, sen görmüş müydün?"

"Yo, ben de görmemiştim."

Kahvaltı sonrası grup, dövüş dersleri öncesindeki alışıldık sabah dersleri için ana derslerine katıldı. Ve herkes her zamanki yerine oturdu. Bu da Vorden ve Quinn’in Peter’la yan yana oturduğu anlamına geliyordu.

"Sahiden de geri dönmüşler."

"İkinci sınıflardan biri tarafından bir portala itildiklerini duymuştum."

"Hayatta kalmayı başarmış olmaları harika."

Tüm öğrenciler birkaç gün boyunca ortadan kaybolan ikiliden bahsediyordu. Tüm okulun sohbet konusu olmasa da o öğrenciler Del’in sınıfının bir parçası olduğu için burada sıklıkla bahisleri geçiyordu.

En sonunda Del, yüzünde koca bir gülümsemeyle, tüm sınıfa duyurusunu yapmaya hazır şekilde sınıfa girdi.

"Günaydın millet. Artık her şey normale döndüğüne göre gururla duyurabilirim ki ilk portal geziniz onaylandı ve tarihi gelecek hafta olarak belirlendi. O yüzden kendinizi olabildiğince iyi hazırlayın. Oh, bir de takım arkadaşlarınızla pratik yapmayı unutmayın. Bu geziye daha önce kaydettirdiğiniz takımlar halinde katılacaksınız."

Bu da demek oluyordu ki Peter, diğerleriyle aynı takımda olacaktı.

#Tam Peter’a üzülecek gibi oluyorum, sonra yaptıkları aklıma gelince vazgeçiyorum. Gerçekten çok ağır bir hata yaptı, sonu ne olacak merak ediyorum doğrusu. Peki ya takımlar değişmeyecek haberi? Bu yaşananlardan sonra Peter aynı takımla bir gezegene gidip savaşabilecek ki? İlginç bir gezi olacağı kesin. Tüm takım sorunsuzca gidip dönebilecek mi acaba… Hadi okumaya devam!