Bölüm 376: Belki de Beni Sevmiyor

Çeviri: RassNt  

"Kayıp Eş (Bir Yıldızlı Görev): Gece yarısından önce Liu Xianxian'ı bul.

"Görev İpucu: Belki de beni sevmiyor.

"Görevi kabul etmek ister misin? Uyarı: Test Görevi sadece yirmi dört saatliğine açık olacak. Eğer yirmi dört saat içinde kabul edilmezse senaryo sonsuza kadar kilitli kalır."

Chen Ge doğal olarak görevi kabul etti. Sadece bir yıldızlı görev olduğundan zor olacağını düşünmedi. Sadece Liu Xianxian'ı bulmam mı gerekiyor? Bu kadar mı?

Chen Ge cümlenin başka bir anlama gelebileceğini hissetmişti ama şimdilik bir fikri yoktu. Telefonu kapattıktan sonra Yeni Yüzyıl Parkı'na geri dönüp bütün ekipmanlarını topladı ve Jiujiang Tıp Üniversitesine gitti. Saat 7:40'da oraya vardı ve Liu Xianxian'ı bir çay evinin yakınında buldu.

"Neden buradasın?" Chen Ge meraklandı.  Burası pahalıydı ve Liu Xianxian çay seven biri gibi görünmüyordu.

"O sessiz yerleri tercih eder." Liu Xianxian utanmıştı. Görünüşene özen göstermiş olsa da oldukça solgundu. "Senin için yan tarafı tuttum, orada saklanabilirsin."

Chen Ge oraya gitmek zorunda kaldı. Bakış açısından net bir şekilde yan tarafın kapısını görebiliyordu. Ardından uzun bir bekleyiş oldu. Liu Xianxian adamla saat 8'de buluşacaktı. Liu Xianxian Chen Ge'yi beklediği süreyi de hesaba katınca en az yarım saattir bekliyordu.

Pencereden dışarı dikkatlice bakarken görünüşünü defalarca düzeltti. Hem korkuyor hem de heyecanlıydı. Adam saat 8'de gelmedi. Adamı aramak için telefonunu çıkardı ama adamın numarasına geldiğinde tereddüt etti. "Ona bir şey mi oldu?"

Liu Xianxian arkadaşlarının yanındaki halinden tamamen farklıydı. Garsondan çay istedi. Bardağı dudağına götürdü ama rujunun bozulmasından korktuğu için bardağı tekrar masaya koydu. Adama en iyi halinde görünmek istiyordu. Adam 8:20'de hala ortada yoktu. Liu Xianxian masadaki yiyeceklere baktı ama iştahı yoktu.

Telefonu aldı ve biraz tereddüt ettikten sonra nihayet adamın numarasını aradı. Telefon çaldı ama cevap yoktu.

"Başına bir şey gelmiş olmalı." Liu Xianxian pencereden dışarı baktı. Saat geç olduğundan kalabalık yavaş yavaş azalıyordu. Saat 9'a kadar bekledi ve hala gelen giden yoktu.

"Beklemeyi bırakalım, bugün gelmeyecek." Chen Ge odadan çıktı. "Sana davranış şekline bakarsak seni pek umursamıyor gibi."

"Biraz daha bekleyelim." Liu Xianxian çay evi kapanana kadar bekledi adam adam ortalarda yoktu. Chen ge ile beraber çay evinden çıktıklarında Liu Xianxian perişan haldeydi. Siyah telefonun verdiği görev yüzünden Chen Ge ona yakın durmaya devam etti. "Aranızdaki hikayeyi bana anlatabilir misin? Belki de sana bazı tavsiyeler verebilirim."

Liu Xianxian başını sağa sola salladı ama hikayesini paylaşmak mı istemiyor yoksa anlatamayacağı bir şey mi belli değildi.

"Eğer bana bir şey anlatmazsan sana nasıl yardımcı olacağım? Eğer bir şeyi içinde çok fazla tutarsan o şey ‘çürüyebilir’  Şu an biriyle konuşman lazım. Oda arkadaşların hayatının yakın birer parçası durumunda, beraber yaşıyorsunuz, o yüzden onlara anlatman arkadaşlığınızı etkileyebilir ama ben farklıyım. Senin hayatında yeri olmayan bir yabancıyım; normal hayatına benden bir müdahale gelmeyecek."

Chen Ge kızın ağzını açmaya çalıştı ve Liu Xianxian yavaş yavaş ikna oldu. İçinde biriken şeyler o kadar çoktu ki nefes almakta zorlanıyordu.

"Açıl, o zaman kendini daha iyi hissedeceksin." Chen Ge komşu çocuğu gibi son derece samimi ve dost canlısıydı.

Kız düşüncelere daldı ve son bir tereddütten sonra anlatmaya başladı. "Beni annem büyüttü ve babamı hiç görmedim. Ara sıra babamın nasıl biri olduğunu merak ederim. Belki de bu yüzden onu ilk gördüğümde özel bir hissiyat oluştu.

"Romantik bir his ya da değil, onun yanındayken sadece kendimi güvende hissediyorum." Liu Xianxian sokak lambalarına baktı, yumuşak ışıklar onun acı dolu yüzüne vurdu. "Ben bir meşale ve bir silahla gezen avcının bulduğu tarlada kaybolmuş bir çocuktum."

"Bu oldukça enteresan bir benzetme, daha sonra ne oldu?"

"O benden yaşça büyük birisi ve olgun bir adamın sahip olacağı bütün iyi özellikleri barındırıyor. Benim gözümde kusursuz bir adam ve ona aşık olmaktan kendimi alamadım. Fakat ilişkimiz arttıkça onun normal erkeklerden oldukça farklı olduğunu fark ettim."

Liu Xianxian'ın gözleri tereddütle doluydu. "Birisini sevmek onunla ilgili her şeyi bilmek demektir. Yakınlarından onun karısının yıllar önce bir araba kazasında öldüğünü öğrendim. Bu yüzden onu takip etmeye başladım. En başta beni reddetti ama benim yorulmak bilmez yaklaşımım yüzünden aramızdaki mesafe kapandı. Aynı zamanda o sırada onunla ilgili en büyük sırrı keşfettim."

Liu Xianxian bir süre duraksadıktan sonra devam etti. "Karısının hala yaşadığını sanıyordu. Evinde her şeyden iki tane var ve bazen sanki karısı orada duruyormuş gibi havaya konuşuyor."

"Bu bariz bir travma belirtisi."

Liu Xianxian Chen Ge'nin değerlendirmesini duyunca başını tereddütle sağa sola salladı. "Hasta olduğunu düşünmüyorum. Sadece karısını çok seviyor."

"Senin aşktan zihnin bulanmış, o yüzden onun için bahaneler üretiyorsun. Eğer gerçekten onun iyiliğini istiyorsan onu bir psikoloğa götürmelisin."

"Onu gördüğünde ne demek istediğimi anlayacaksın. Sana yalan söylemiyorum." Liu Xianxian telefonundaki numaraya baktı ve Chen Ge'ye teşekkür etti. "Bugün için teşekkür ederim. Bu konuyu kendim halledeceğim. Umarım bu aramızda kalır."

"Tabii ki, sözüm söz." Liu Xianxian'ın arkasından bakarken Chen Ge'nin yüzündeki gülümseme yavaş yavaş kayboldu. Kız konuşurken derin bir umutsuzluk sezmişti, bu umutsuzluğu hayalet hikayeleri toplumu üyeleriyle temas kurduğunda da duymuştu.

"Liu Xianxian'ın sevdiği adam ölen karısını hala hayatta sanıyor. Bu durum 10 numaraya benziyor. Kalem Ruhu ‘vasiyetinde’ 10 numaranın sırtındaki cesede karım diye seslendiğini yazmıştı."

Chen Ge'nin Liu Xianxian'a karşı merakı iyice artmıştı. Etrafı kolaçan ettikten sonra sırt çantasıyla birlikte Jiujiang Tıp Üniversitesine sızdı.