Bölüm 142: Bütün Yollar Aynı Yere Çıkıyor

Çeviri: RassNt  

İlk başta bu kulağa korkutucu gelmiyordu ama dikkatli inceleyince oldukça ürkütücüydü.

"Canavar kardeşinizin omuzlarına çıktı ve daha da uzadı, öyle mi?" Chen Ge 2,6 metre boyunca birinin küçük bir çocuğun omuzlarında durduğu görüntüyü hayal edemedi.

"Küçük kardeşimizin yazdığı bu. Hatta ondan resim çizmesini istedik ve o da çizdi." Wang Hailong telefonunu çıkardı. "Onu en son doktora götürdüğümüzde hafızasından çizdiği resim."

Chen Ge telefona baktı, garip bir resimdi. Resmin en altında şişman ve kısa bir çocuk vardı, kağıdın yaklaşık yüzde onuna denk geliyordu. Diğer yüzde doksanlık kısım onun omuzlarındaki garip şey tarafından kaplanmıştı.

"Bu ne böyle?" Chen Ge çocuğun omuzlarındaki şeye baktı. Dağınık saçlı bir kadına benziyordu ama vücudu erkek vücudu gibiydi. Çok cılızdı, sanki beyaz bir örtüyle kaplanmış iki bambu çubuğu gibiydi.

"Onu tanımadın mı? Korku Evinde benzer bir şey gördüm. İnsanların omuzlarında duran bir kız vardı ve o anda küçük kardeşimin hikayesi aklıma geldi." Wang Hailong telefonu yerine koydu. Korku Evine doğru baktı ve korku kalıntıları gözlerinde yüzeye çıktı. "Bu senaryoyu sen yarattığına göre benzer şeyler yaşamış olmalısın. Ayrıca kız omuzlarıma bastığında oldukça gerçekçi hissettirdi. Eğer aklı başında biri olmasan gerçekten de bir hayaletle karşılaştığımı düşünürdüm."

"Korku Evimiz son teknoloji 4D kullanıyor ve özel tekniklerle müşterinin beş duyusunu uyarıyor, bu yüzden omuzlarında bir şey hissettin." Chen Ge utanmadan yalan söyledi. "Omuzlara basma olayı tamamen bir rastlantı."

"Pekala." Ama Wang Hailong pes etmedi. "O zaman bu sahneyi yaratırken nereden esinlendiğini söyleyebilir misin?"

Wang Hailong cidden inatçı biriydi.

Chen Ge düşündü ve ardından cevapladı, "Bu dünyada hayalet diye bir şey yok, hepsi insanların hayal ürünü. Küçük kardeşin hakkında endişelendiğini biliyorum ama ben doktor değilim. Bana sormak yerine neden bir psikoloğa danışmıyorsun? Hatta sana bir tane önerebilirim."

Parkın kapanmasına iki ay kadar süre kalmıştı ve Chen Ge önemsiz işlerle vakit harcamak istemiyordu. Aynı zamanda bunu Wang Hailong'un kardeşinin iyiliği için yapıyordu. Ne de olsa onun resmi bir psikoloji eğitimi yoktu, o yüzden bu işi profesyonellere bırakmak daha akıllıca olacaktı.

"Babam onu o zamandan beri psikologlara götürdü. Hatta eski evimizin yakınında bir akıl hastanesi vardı ve küçük kardeşim bir süreliğine orada kaldı ama hiçbir işe yaramadı." Wang Hailong tereddüt etti.

"Kardeşim, bana bırak." Wang Wenlong kardeşini tuttu. "Garip bir şekilde küçük kardeşimiz doktorlara karşı tuhaf bir nefrete sahip. Bir doktora yaklaştığında çığlıklar atıp direniyor ve hatta şiddet gösteriyor. Bu yüzden her yeni doktora gittiğimizde önceden doktoru bu konuda uyarmak zorunda kalıyoruz."

"Doktorlara karşı nefret mi?" Chen Ge onların kardeşi hakkındaki ikinci anormalliği buldu. "Acaba kardeşinizin omuzundaki şey doktorlardan korkuyor olabilir mi? O yüzden doktora yaklaştığında oğlana zarar mı veriyor?"

"Gerçek nedenini bilmiyoruz. Yakındaki hastaneye yatmadan önce iyiydi ama oradan çıktıktan sonra doktorlardan korkmaya başladı, "Wang Wenlong ekledi. Bu onların yıllardır paylaştıkları bir sırdı.

"Bu ani değişimin bir nedeni olmalı." Chen Ge bildikleri üzerinden onlara analiz yapmaya yardım etmeye çalıştı. "Acaba hastanedeki günlerinde bir doktor ona hayatının korkusunu yaşatmış olabilir mi?"

"Bu imkansız. Shenlong hastanede tedaviye başladığında çok küçüktü, o yüzden aile sürekli onun yanındaydı. Doktorlar da ona iyi davrandılar."

"O zaman sebep doktorlar değilse belki de çevre etkenleri olabilir. Belki de o eski hastaneye gerip dönüp bazı ipuçları arayabilirsiniz." Chen Ge bu önerisinin ardından yemeğe gitmek için ayrılmaya hazırlandı.

"Hastane uzun zaman önce kapandı. Shenlong'un kaldığı üçüncü hastane binası şu an tamamen mühürlendi, istesek bile içeri giremeyiz." Wang Hailong iç geçirdi. "Kafanı ağrıttığımız için kusura bakma. Bugün küçük kardeşimi hatırlatacak birçok şey yaşadım."

"Üçüncü bina mı?" Siyah telefonun görevi yüzünden Chen Ge "üçüncü" kelimesine karşı çok hassastı. "Bu hastane neresiydi?"

"Eski evimizin yanındaki hastaneydi. Yan bölgedeydi. O zamanlar fakirdik, o yüzden gücümüz oraya yetti. İşler iyiye gidince onu da daha iyi hastanelere transfer ettik."

"Onu sormuyorum. Bu hastanenin adı neydi?" Chen Ge'nin Wang Hailong'a bakan gözleri oldukça ürkütücüydü.

"Jiujiang Üçüncü Psikolojik İyileşme Merkezi, aynı zamanda genelde Üçüncü Merkez olarak bilinir. Eğer yanılmıyorsam beş ya da altı yıldır terk edilmiş durumda." Wang Hailong ve kardeşi Chen Ge'nin tavrındaki bu değişime anlam veremedi.

"O merkezde Üçüncü Hastalık Koğuşu diye bir yer var mıydı?" Chen Ge beyninde noktaları birleştiriyordu.

"Onu mu diyorsun? Bazıları küçük kardeşimin kaldığı üçüncü binaya Üçüncü Hastalık Koğuşu diyordu. Aynı yer ama isimleri farklı."

"Anladım." Chen Ge derin bir nefes aldı. "Jiujiang'daki en iyi doktoru tanıyorum. Eğer mümkünse bu gece küçük kardeşinizi bana getirebilir misiniz?"

Reddetmelerinden korkan Chen Ge hemen Doktor Gao kozunu oynadı.

"Sorun değil ama hazırlıklı olmalısın, küçük kardeşim.. nasıl söylesem? Normal görünmüyor." Wang Hailong zorla gülümsedi. "Eğer bahsettiğin doktor gelecekse ona gündelik kıyafet gitmesini söyle."

Ardından cebinden siyah bir isim kartı çıkardı. Kartın önünde ‘ Long Hu Fang ‘ yazıyordu. (Ç.N: Long Hu Fang: Ejder Kaplan Caddesi.)

"Siz?" İsim kartının eşsiz tasarımına ve vücutlarını kaplayan dövmelere bakınca Chen Ge'nin kafası nihayet aydınlanmıştı.

Bunlar çete üyesi mi? Chen Ge hayatında ilk defa böyle birileriyle tanışmıştı.

Chen Ge'nin yüzündeki şaşkınlığı fark eden Wang Hailong fısıldadı, "Düşündüğün gibi. Long Hu Fang'ın Szechuan Restoran'ı benim aileme ait. Telefon numarası kartın arkasında."

Chen Ge kartı alırken yüzünde bir gülümseme oluştu. "Daha fazla ayrıntı verebilir misin?"

"Bu gece eski bölgedeki Hai Ming Apartmanlarına gel. Shenlong ve babam orada olacak."