Çeviri: SoulBlade Düzenleyici: Kharsmi

Ning Xi, Lu Tingxiao’nun ona karşı olağandışı tavrını fark etmemiş değildi lakin Lu Tingxiao her zaman durması gereken noktada dururdu. Eğer aşırı tepki gösterirse, Lu Tingxiao’nun kendisine karşı belki de aslında olmayan duygular beslediğini ima ediyormuş gibi görünmesi kaçınılmazdı.

Bu yüzden Ning Xi sanki sıradan bir soru işitmiş gibi normal bir şekilde cevapladı: “Erkek.”

Lu Tingxiao belli belirsiz gözlerini kıstı. “Gece geliyor musun?”

Bu soru… Sanki daha çok şey gibi…

Ning Xi oyunculuk yeteneğini konuşturdu, neyi kastettiğini anlamamış gibi soğukkanlı bir şekilde “Emin değilim, zamanı gelince seni ararım. Geç kalacağım, üst kata çıkıyorum!”

Bu gece birçok beklenmedik şey olacak gibiydi. Çileden çıkıp sabaha kadar o Jiang Muye denen herifi dövmeye kalkarsa ne olacaktı?

Ning Xi şimşek gibi üst kata fırlayıp büyük siyah omuz çantasını kaptı sonra Küçük Tavşana sarılıp hoşçakal öpücüğü verdi.

Aceleyle koşan kızın arkasından bakan Lu Tingxiao’nun ifadesi anında değişti, Ağustosta yağan kara dönüştü.

Küçük tavşan babası dâhil olmak üzere Ning Xi dışında kimseyi önemsemiyordu. Fakat babasının suratındaki o baskın karanlık ifadeyi görünce, kafasını eğip yazı tahtasına bir şey yazdı. Sonra küçük parmağıyla onu dürtmek için uzandı.

Lu Tingxiao kolundaki hafif baskıyı hissedince aşağı baktı ve oğlunun çizdiği soru işaretini gördü.

“Neden mutsuz olduğumu mu soruyorsun?” Lu Tingxiao kaşını kaldırdı, düşündü ve yavaşça “Eğer Xiao Xi teyzen bir gün başkasının olursa, ona tatlım der ve ona günaydın, iyi geceler, ve hoşça kal öpücüğü verirse, bir başkasıyla güveç yerse ve sen onun için artık özel değilsen, ona nasılsın diye sormaya bile hakkın olmazsa, mutlu olur muydun?”

Küçük Tavşan bir süre boş boş baktı, sonra bir anda bütün ifadesi sanki dünyanın sonu gelmiş gibi paramparça oldu.

Böylece bu baba şahsı da kendisi için sonunda biraz adalet bulmuştu.

Küçük Hazine hıçkırarak ağlamaya başladı, Xiao Xi teyzesine şikâyet etmek için şeytan babasının telefonunu kaptı.

Ning Xi’ye ağlayan emoji yolladı: (>﹏<.)～

Ning Xi havaalanı yolundayken mesajı gördü ve Küçük Tavşanın güveç yiyemediği için üzgün olduğunu zannetti, Küçük tavşanın gönlünü almak için aceleyle tatlı kelimeleri bir araya getirdi: [Ayy, tatlım ne oldu sana? Üzülme, sen üzülürsen teyzen de üzülür! Bugün teyzenin gerçekten işi var, yarın akşam kesinlikle güveç yemeğe gideceğiz tamam mı? Mucuk mucuk! Seni on bin yıl severim! En çok tatlımın gülümsemesini seviyorum!]

Ç.N: Seni on bin yıl severim: ne kadar çok sevdiğini anlatmak için Asya’da söylenen filmlere ve müziklere konu olmuş bir söz.

Cevabını görünce, biranda Küçük Hazine’nin gözyaşları yerini gülücüklere bıraktı, babasına bakması için gururlu bir şekilde telefonu uzattı.

Lu Tingxiao, Ning Xi’nin yazdığı güzel sözleri görünce “...” kalbi tekledi.

İki saat sonra, Pekin şehri havaalanında;

Ning Xi ulaşmadan önce her ne kadar kendini hazırlasa da yine de gördüğü manzaradan dolayı şoka uğramıştı.

“Aaaaaaa! Jiang Muye! Jiang Muye! Jiang Muye!”

“Kocacığım, buraya bak! Kocacığım, seni seviyorum! Kocacığım, senden bebeğim olsun!”

“Muye, Muye, en yakışıklı sensin! Seni sonsuza kadar destekleyeceğim!”

“Muye, Muye, en iyi sensin! Seni sonsuza kadar koruyacağım!”

…

Etraftakilerin çoğu genç kadın hayranlardı, epey orta yaşlı kadın ve erkek hayranlar da vardı.

Hepsi ciğerleri sökülünceye kadar çığlık atıyordu. Bütün havaalanı güvenlik personeli dışarıdaydı yine de durum kontrol dışındaydı.

“Sevgili karılarım, sakinleşin, tamam mı? Diğer insanları rahatsız etmeyin! Şşşşş!”

Kalabalığın içerisinde seksi bir ses kendini belli etti. Hayranlar bir saniye için çıt çıkartmadı, sonra neredeyse çatıyı kıracak biçimde yabani çığlıklar koparmaya başladılar. Sakinleşmek ne kelime, manzara daha da çileden çıktı.

Ning Xi izlemek için bir sütunun arkasına saklandı, yüzü siyah çizgilerle kaplıydı.

Bu adam hala kin besliyordu, onun öldürülmesini istiyordu.

Eğer şimdi onunla buluşmaya giderse, bu gece sağ çıkarabilir miydi?

Şanslıydı ki hazırlıklı gelmişti...