Çeviri: Miyav Miyav Düzenleme: Kharsmi

Ning Xi uzun süre arayıp aramamakta kararsız kalmıştı. Sonunda kendine verilen numarayı tuşladı.

Beş yıl önceki kazadan dolayı çocukları pek sevmezdi. Aslında bir şekilde onlara yaklaşmaktan uzak dururdu.

Bazı kötü anıları ve kaybettiği çocuğunu aklına getiriyordu.

Bu çocuk onun en tatlı umutlarını taşıyordu. Aynı zamanda kirli geçmişini yansıtıyordu.

Küçük Hazine ile olan bazı nedenlerden dolayı, sadece o rahatsız edici his gitmemiş aynı zamanda ondan hoşlanmaya başlamıştı bile. Ona yaklaşmaktan kendini alamıyordu

Oldukça tuhaftı.

“Merhaba...Merhaba?” Telefon açılmış olmasına rağmen hiçbir ses yoktu.

Ning Xi Küçük Hazine olmalı diye düşündü ve kıkırdadı, “Küçük Hazine sensin değil mi? Üzgünüm teyzecik işten yeni döndü ve seni aramayı düşündü.”

Küçük Hazine konuşamıyordu ve ona cevap vermesine imkan yoktu. Ning Xi de kendi kendine konuştu ve anlatabileceği şeyleri düşünmeye başladı.

“Tatlım, yemek yedin mi? Çok zayıfsın ve daha fazla yemen gerek tamam mı?”

“Çocuklar yemek konusunda seçici olmamalı. Eğer seçici olursan hemen büyüyemezsin! Ayrıca çocuklar tombul olduklarında çok tatlı oluyorlar! Ama sen şimdi de oldukça tatlısın…”

“Ah evet, babanı şu an televizyonda görüyorum! Devasa bir iş anlaşmasını imzaladı, gerçekten etkileyici görünüyor. Ona tebriklerimi ilet!”

……

On dakika sonra Küçük Hazine telefonu bıraktı ve bir süredir kullanmadığı tahtayı aldı.

Harf harf ingilizce “congratulations” yazdı.

Küçük Hazine konuşmayı bilmemesine rağmen hem İngilizce’de hem de Çince’de gayet iyiydi. Çoğu zaman İngilizce yazmaya meraklıydı çünkü Çince’nin sıkıntılı olduğunu düşünüyordu.

Yine de uzun süredir bir şey yazmıyordu çünkü iletişim kurmaya pek bir isteği yoktu.

İki büyük de şok olmuş bir şekilde dondu kaldı.

Lu Jingli nispeten daha sakindi çünkü bu sahneyi daha önce görmüştü.

Lu Tingxiao gizlice Ning Xi’nin sözlerine kulak misafiri olmuştu. Bu kelimeyi görünce buzdağına benzeyen yüzünde bir gülümseme oluştu.

Küçük Hazine yazmayı bitirdikten sonra tek kelime söylemeden çok ciddi bir havayla yemek yemeye başladı.

En çok nefret ettiği havuçları bile yemeye başladı.

İki büyük de şaşırmış bir şekilde bakmaya devam etti.

Büyükler gülümsedi. Uysal torunları kendi isteğiyle yazmaya ve yemek yemeye başlamıştı. Havuç bile yemişti…

Madam Lu sonunda sakinleşmişti. Kendini zapt edemeyerek, “Jingli, o kız Küçük Hazine’ye telefonda ne dedi?”

Efendi Lu’nun bilmek ister gibi bir ifadesi vardı.

Anne ve babasının ilgi odağı olmuş olan Lu Jingli sakince, “Çok fazla bir şey söylemedi, sadece Küçük Hazine’ye daha fazla yemesini ve seçici olmamasını söyledi, hatta abime tebriklerini iletmesini bile söyledi.” dedi.

Madam Lu inanmamış gibi bir ifadeyle, “Bu kadar mı?” dedi.

Lu Jingli omuz silkti: “Başka ne olabilir ki?”

Efendi Lu minnettar görünüyordu, “Bu kız tek bir telefonla psikiyatristin bir yılda yaptıklarından daha fazla şey yaptı.”

“Bu doğru!” Madam Lu şaşırmıştı ve mutluydu, “Bu kız hiç de kötü görünmüyor! Tingxiao, işi sıkı tut!”

Lu Tingxiao: “Un.”

Madam Lu büyük oğluna tiksinmiş gibi bir ifadeyle baktı. Daha sonra küçüğüne döndü, “Lao Er, abin tıpkı bir odun gibi, bir kızı nasıl kazanacağını nereden bilsin? Ona yardım etmelisin, tamam mı?”

“Şimdi ne kadar yararlı olduğumu anladın!” gururla öksürdü, “Merak etme, kesinlikte hayat tecrübemle abime yardım edeceğim! İlk önce kuralları koyalım, siz ikiniz müdahele etmeye izinli değilsiniz. Biliyorsunuz ki ebeveynler işin içine girdiğinde bu noktada her şeyi mahvetmek çok kolay oluyor!”

İki büyük de katıldılar, “Anlıyoruz, anlıyoruz sadece sorduk!”