Çeviri: Miyav Miyav Düzenleme: Kharsmi

Ning Xi’nin eve gittiğinde yaptığı ilk şey uykusunu almak için biraz şekerleme yapmaktı.

Uyandıktan sonra süpermarkete gitti. Güveç yapmak için bira dahil gerekli malzemeleri ve mezeleri aldı.

İlk savaşını kazanmasının şerefine evde kutlama yapmak için güveç yapacaktı.

Tek başına güveç yemek… Birisinin yalnızlıkta gelebileceği son noktaydı.

En azından bu kadar zamandır yalnız kurt olduğu için bu duruma alışmıştı.

Tam yemek yapmaya başlamıştı ki kapı çaldı.

Bu saatte kim olabilirdi?

Ning Xi Şüpheyle kapıyı açarken hayretlere düşmüştü.

Lu Tingxiao şık batı tarzında giydiği takım ve koyu paltosuyla dışarıda bekliyordu.

Elinde renkli bir meyve sepeti vardı ve küçük tavşan kucağındaydı.

Bu… Ne kadar ilginç bir kombinasyondu böyle?

Ning Xi korkuyla “Bay Lu?” diyerek yutkundu, “Bu saatte nasıl bir sürpriz bu? Önemli bir şey mi var?”

Lu Tingxiao’nun ince dudaklarından kelimeler döküldü, “Hasta ziyareti…”

Hasta ziyareti mi?

Gecenin bu saatinde bir de küçük tavşanı alarak ziyarete mi gelmişti?

Sadece küçük bir yaralanmaydı, o hala hayattaydı.

“Iıım, gerçekten çok naziksiniz Bay Lu. Dağınıklığın kusuruna bakmayın, lütfen içeri girin.” diyen Ning Xi’nin tepki vermeye vakti bile olmamıştı. Onları resmen içeri davet etmişti, koltukları kabarmıştı ama aynı zamanda şaşırmıştı. Kanepenin üstündeki eşyaları kaldırıp kıyafet yığınını yatağın altına iterek odayı hızlıca topladı.

“İstediğiniz yere oturabilirsiniz, bir şeyler içmek ister misiniz? Yeşil çay ya da süt ister misiniz?” Bir şeylerle meşgul olurken Ning Xi Lu Tingxiao’nun neden gelmiş olabileceğine dair düşünüp taşındı. Fakat maalesef Lu Tingxiao’nun düşünce dizisi o kadar derindi ki ne yaparsa yapsın nedeni bulamadı.

“Tabii.” Lu Tingxiao askeriye ile ilgili bir durumu rapor vermiş bir askere cevap verirmiş gibi bir ifadeyle başını salladı.

Ning Xi, Lu Tingxiao için çay demleyip küçük tavşan için süt koyarken kafası karışmış bir haldeydi.

Küçük tavşan ile yan yana oturan Lu Tingxiao dar koltukta garip bir şekilde kasılmış gibiydi.

Baba oğul ikilisi birbirlerine benzemekle kalmayıp ifadeleri bile birbirinin aynısıydı.

İfadesizlerdi.

Sessiz.

Çok garip bir sahneydi.

Tam karşılarına oturan Ning Xi’nin dokunsan ağlayacak gibi bir ifadesi vardı.

Tanrııım, bu ikisi neden buradaydı?

Tam o anda çömlekten fokurdama sesleri geldi. Hava hoş baharatlı bir aroma kokusuyla dolmaya başlamıştı.

Sessizliği bozmak için Ning Xi öylesine, “Yemek yediniz mi? Ben de güveç yemek üzereydim, birlikte yemek ister misiniz?”

Lu Tingxiao: “Olur.”

Küçük tavşan başını salladı.

Ning Xi: “…….”

Sadece kibarlık olsun diye sormuştu, öylece kabul ederek kavga mı çıkarmaya çalışıyorlardı?

Birisi CEO’ydu öteki ise küçük efendi. Muhtemelen çoğu lezzeti tatmışlardı. Neden buraya onun gibi halk tabakasından olan biriyle bu küçük sıradan güveci yemek için gelmişlerdi?

Ning Xi bu yetersiz tekliften biraz utanmıştı.

Yine de konuşmuştu bile. Yapabileceği tek şey dişini sıkmaktı ve iki çift yemek çubuğu ekleyerek masaya davet etti.

Ning Xi kaygılı bir şekilde “Aldığım çorba harcı biraz acı, acı sever misiniz?” dedi.

Lu Tingxiao: “Evet.”

Küçük tavşan başını salladı.

Peki o zaman……

Ning Xi hazırladığı şeyleri masaya getirdi.

Lu Tingxiao fazla yememişti, çoğu zaman yemekleri o pişirirdi. Diğer yandan küçük tavşan acıyı en az Xi kadar severdi. Acıdan dilini çıkarmasına rağmen yemeye devam etti.

Ning Xi sonunda endişelenerek, “Çocuklar için fazla acı yemek zararlı mı?” diye sordu.

Eğer küçük prense bir şey olursa bunun sonuçlarına katlanamazdı.

“O kadar hassas değil.” Lu Tingxiao Ning Xi’nin endişelerinin yersiz olduğunu düşündü.

Ning Xi fikirlerini kendine sakladı.

Sessiz ve soğukkanlı Lu Tingxiao girişken bir şekilde, “Seçmeler nasıldı?” dedi.

Ning Xi tepki vermeden önce bir süreliğine dondu kaldı.

“Oldukça sorunsuz geçti ben de bugün onu kutlamak için güveç yaptım!” diye yanıtladı.

Lu Tingxiao bardağını kaldırarak, “Tebrikler.” dedi.

Onu kutlayan ilk kişinin Lu Tingxiao olabileceğini hiç düşünmemişti.