Çeviri: Godctia Düzenleme: LordVioleGrace

Eski evde.

“Hmm, ikiniz de,eğer sizi arayıp acele ettirmeseydim buraya gelmeyi unutacaktınız, değil mi?”

Oturma odasında, Lu Chongshan oğullarını görünce rahatsız oldu, ama sonra bakışları Lu Tingxiao’nun elinden tutan küçük çocuğa kaydı. Yüz ifadesi aniden yumuşadı. “Küçük Hazine, sen de buradasın!”

Yan Ruyi oğullarına hiç dikkat etmedi bile. Direk Küçük Hazinenin yanına gitti.

“Küçük Hazine, seni uzun zamandır görmedik! Büyükanneni özledin mi?”

“Peki ya büyükbaban? Büyükbabanı özledin mi?” Lu Chongshan da hemen sordu.

Küçük Hazinenin ateşi son seferde çok yükseldiğinden müdahale etmeden Lu Tingxiao’nun ellerine bırakmaya karar vermişlerdi. O zamandan beri küçük çocuğu görmemişlerdi ve çok özlemişlerdi.

Küçük Hazine büyükbabasına ve büyükannesine baktı, sonra yazı tahtasına yazmaya başladı: [özledim, özledim]

İki adet “özledim”, biri büyükanne diğeri büyükbaba için. Küçük Tavşan çok adildi.

Yaşlı çift Küçük Hazinenin yazdıklarını görünce kalpleri anında yumuşadı. Herhangi bir mucizevi ilaçtan daha etkiliydi.

Yemek masasında, Lu Chongshan ve Yan Ruyi, Küçük Hazine için özenle yemekleri seçtiler ve kısa zaman sonra çocuğun tabağında bir yemek dağı oluşmuştu.

Lu Tingxiao’ya Küçük Hazinenin günlük yaşamıyla ilgili birkaç soru soruldu, ancak Lu Jingli tamamen görünmez olmuştu. 

“Anne, diyorum ki… beni neden buraya çağırdın? Geldiğimden beri yüzüme bile bakmadın!” Lu Jingli şikayet etti. 

Yan Ruyi, Küçük Hazinenin itiraz etmeden yemek yiyişini izliyordu, konuşurken kafasını kaldırmadı bile: “Neden sana bakacakmışım? Bakacak güzel bir şey mi var?!” 

Lu Jingli'nin dili tutulmuştu. Bu gerçekten onun annesi miydi?! Az önce onun sadece bir yan karakter olduğunu mu söylemişti? 

Oğlu olmayan bir oğul… gerçekten de su mercimeği gibiydi. (Ç.N.: Bu benzetme ile kast edilen adamın kayda değer olmadığıdır.) 

Yemeği bitirince Lu Jingli'nin sonunda sahne ışıklarını biraz çalma fırsatı olmuştu. 

Yan Ruyi ve Lu Chongshan, Lu Jingli'nin Küçük Hazineyi bahçede oynamaya çıkarmasına izin verdiler. Lu Tingxiao yaşlı çiftle birlikte evde kaldı. 

Bu çift hiç de mutlu görünmüyordu. Belli ki onu kışkırtmaya hazırdılar. 

Yan Ruyi hayal kırıklığına uğraşmış bir şekilde konuştu: “Tingxiao, eğer Xinyan dün arayıp söylemeseydi bunu daha ne kadar sır olarak saklayacaktın?” 

“Onların Küçük Hazineyi almaları konusunda bu kadar nazik olmamamız gerektiğini zaten söylemiştim. Şimdi bu harika değil mi?” Lu Chongshan, Yan Ruyi'ye ağlamaklı baktı. 

O kadın bunca zamanı Küçük Hazineyi kullanarak oğluna yaklaşmak için kullanmış olmalıydı. Bu ikisinin bu kadar hızlı ilerlemelerinin tek yoluydu…

“Beni suçlayabilir misin? Küçük Hazine o anda çoktan öyle olmuştu.”

…

Tam da ikisi tartışırken, aniden Küçük Hazinenin koştuğunu gördüler. Onunla birlikte, büyük, tüylü bir oyuncak ayı vardı.

Lu Jingli başını ayının arkasından uzattı ve “Aman Tanrım, bu çok ağır! Çok yoruldum!” dedi.

"Bu ..." Lu Chongshan ve Yan Ruyi birbirine baktı kafaları karışmıştı.

"Küçük Hazine ilk defa okuldaki ebeveyn-çocuk etkinliğine katıldı ve birincilik ödülünü kazandı. Bu onun için çok önemliydi. Büyükbabasına ve büyükannesine göstermek için getirmek istedi." diye yanıtladı Lu Tingxiao dikkatli bir şekilde.

Onlara söylediği an, daha önce üzülmüş yaşlı çift aniden sevinçle doldu. "Ahhh, gerçekten mi ?! Küçük Hazinemiz çok harika!"

"Ve özellikle de büyükbaba ve büyükannesine göstermek için buraya getirdi ..."

…

Lu Jingli'nin söyleyecek hiçbir şeyi yoktu.

İyi, artık bu ayının nasıl kullanılacağını biliyordu.

Anne ve babası onun Ning Xi ile çıktığını öğrendikten sonra belli ki Lu Tingxiao’yu kışkırtmaya hazırlanmışlardı, ama son anda, daha bir şey soramadan üzerlerine bir ayı atılmıştı...