Çeviri: Godctia Düzenleme: LordVioleGrace

"Hala uyumadın mı?" Lu Tingxiao duştan çıktığında, Ning Xi'nin hala telefonda konuştuğunu ve kitabına bir şeyler yazdığını gördü. Aşırı heyecanlanmış görüntüsü onu meraklandırmıştı.

"Şimdi gideceğim!" Ning Xi hızlı bir şekilde not defterini sanki bir hazineymiş gibi yastığın altına itti.

Sonra büyük itirafını planlamaya başladı.

Lu Tingxiao yastığa baktı ve biraz şüphelenmişti ama hareketlerini çok fazla hızlı hareket etmedi. "İlacını aldın mı?"

Ning Xi başını salladı, bakışları pijamasının altında hareket eden göğüs kaslarına kaydı ve onları inceledi başladı. “İçtim! Sütümü de içtim!”

Böyle bir itiraf...  Ölüm döşeğine taşıyabilecek kadar unutulmaz olur muydu?

Bunu deniz seviyesinden 8000 metre yükseklikte bir dağda yapması gerekmiyor muydu böylece tüm dünyaya bağırabilirdi? Çirkin ya da halka açık bir şey yapmak zorunda kalmıyor muydu? Bunu yapmanın şeytanın seviyesine uyacağını hissetti!

Tamam, her neyse, zaten böyle bir yeteneği de yoktu.

Lu Tingxiao, ıslak saçlarını havlu ile kuruladı, sonra sıcak ve nemli eliyle alnına dokunmak için ona yaklaştı. "Güzel, ateşin düşmüş."

Ning Xi tam planını gerçekleştirecekti ki telefon çaldı, hayal kırıklığına uğradı

Kimdi bu?!

Lu Tingxiao masaya yürüdü ve açmadan önce telefonuna baktı.

"Merhaba?"

"Merhaba kardeşim!!!" Lu Jingli'nin sesi sanki ona gizlice bir şeyler söylemeye çalışıyormuş gibi ağlamaklı ve alçaktı.

"Bir şey mi oldu?" Lu Tingxiao, Lu Jingli'yi daha önce hiç bu kadar üzgün duymamıştı. Kaşlarını çattı ve evde bir şeyler olup olmadığını merak etti.

"Kardeşim, Xiao Xi Xi senin yanında mı?" diye sordu Lu Jingli.

"Evet."

“Öyleyse uzaklaş, konuşmamızı duymasın. Sana bir şey söylemek istiyorum!” Lu Jingli kısık bir sesle konuşuyordu.

Lu Tingxiao'nun kafası karışmıştı, ama yine de dediğini yaptı ve balkona yürüdü. "Konuş."

Telefonun diğer ucundaki Lu Jingli söylemek üzere olduğu şey yüzünden biraz sıkıntıda gibiydi, "Kardeşim, ilk başta sana söylemek istemedim ama... Sanırım, şimdi söylemeliyim. Şu an buna daha çok hazır olduğunu düşünüyorum... Bu yüzden... Sanırım şimdi sana söylemenin daha iyi olacağını düşünüyorum. Sonradan öğrendiğinde üzülmezsin en azından... "

"Ne oldu?" Lu Tingxiao kaşlarını çattı ve kötü bir şeyler hissediyordu.

Lu Jingli derin bir nefes aldı ve “Xiao Xi Xi, o kişiye itiraf etmek istiyor.” diye söyledi.

Lu Tingxiao'nun yüzü anında beyazladı. “Ne... Ne diyorsun?”

Lu Jingli, "Xiao Xi Xi, sevdiği adama duygularını itiraf etmek istiyor! Daha demin beni aradı! Benden bile bir planı için yardım istedi!" dedi.

...

Telefonda ölü bir sessizlik vardı.

Ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu ama Lu Jingli'nin endişeli yüreği patlamak üzereydi ki sonunda Lu Tingxiao, “Öyle mi?” dedi. 

"Kardeşim... İyi misin?" Lu Jingli sordu, midesi endişeyle kasılmıştı.

"İyiyim." Lu Tingxiao'nun tonunda bir tuhaflık yoktu.

Bununla birlikte, Lu Jingli şimdi daha da endişelenmişti ve çaresiz bir şekilde teselli etmeye çalıştı "Fazla endişelenmene gerek yok. Xiao Xi Xi, sadece itiraf edeceğini söyledi ama başarılı olamaz!"

Doğrusu, kardeşini teselli ederken kendisine o bile inanmıyordu.

Xiao Xi Xi'nin yeteneklerini, samimiyetini ve ciddi yaklaşımını da düşündüğü zaman, başarı oranı oldukça yüksekti...

Öyle ki başarısız olma ihtimali yoktu bile.