Çeviri: Deantrbl Düzenleme: LordVioleGrace

Ning Xi, duşa girdikten sonra Lu Tingxiao’nun fırtınalı ifadesini hatırladı. Gerçekten kızgın olmasına rağmen, ondan korkmamasını önlemek için bastırmıştı.

Ve muhtemelen büyük olasılıkla, Ning Xi'nin bu insanları öldürdüğü anı gördü, ama ne sordu ne de onun hakkında bir şeyden bahsetmedi. Onun yerine, her zamanki gibi nazikçe davranmıştı.

Ning Xi bir sıcaklık hissi hissetti ve kendini bir top haline getirdi. Boğazını temizledi ve şarkı söylemeye başladı, "Sana aşık olduğumda bu hissin ne olduğunu hala bilmiyorum, seninle tanıştığımda hayatımdaki en iyi şeydi ... beni yağmurdan koruyan sen miydin? ve fırtına, bende kalmak istediğim sendin ... birbirimize ulaşabildik… ”

Onu göremese de, şarkı söylediğini duydupğunu düşünüyordu.

Lu Tingxiao, kuzey kutbu kadar soğuk olmakla biliniyordu, ama duştayken kızın tatlı şarkılarını duyduğunda, tüm çelişkileri eritti ve kalbi ekvatordaki güneşten daha sıcak oldu…

...

Üç gün sonra, Çin'deki Imperial havaalanında.

Sonunda her şeyi sardılar ve eve geri uçtular.

Uçaktan inmeye başladıktan sonra, Lu Tingxiao, Ning Xi'yi eve göndermeyi önerecekti, ama o, "Patron, seni eve bırakayım!" diye kesti.

Lu Tingxiao kaşlarını kaldırdı, "Beni eve mi bırakmak istiyorsun? Kadını eve gönderen erkek değil miydi?"

"Bu farklı. Cinsiyet perspektifinden başka, hala patronumsun ve ben senin en iyi çalışanınım. Elbette, ilk önce seni eve bırakacağım!" Onu eve güvenli bir şekilde bırakmazsa huzursuz olurdu.

Kız, onun mantığını savunmaya çalışıyordu ve Lu Tingxiao, ona "Şaşırtıcı görünüyor" diye gülümsedi.

Ning Xi "Tabii ki!" diye başını salladı!

"Güzel, beni eve bırakacaksın." Her ne olursa olsun onunla daha fazla zaman geçireceğine sevindi.

Lu Tingxiao, arabanın içine girdikten sonra oğluna bir mesaj gönderdi.

[Bir saat sonra odanın pencereleri aç.]

Cevap yok.

Ama Lu Tingxiao sabırlıydı.

Telefonu üç dakika sonra çaldı. O çocuk ona üç ünlem işareti göndermişti.

[!!!]

Lu TIngxiao gülümsedi, oğlunun ne demek istediğini anladığını biliyordu.

Bir saat sonra eve ulaştılar.

Lu Tingxiao baktı ve sabırsızca sallanan pencereden dışarı fırlayan küçük bir kafa gördü, ama geldikleri anda çabucak ortadan kayboldu. Birkaç dakika sonra küçük bir siluet onlara doğru koştu…

Küçük çocuk, günlerce görmediği babası tarafında bile durmadı. Bunun yerine, onu geçti…

Lu Tingxiao tamamen görmezden geldi ve konuşamadı. Tamam, buna zaten alışmıştı…

Ning Xi, Küçük Tavşan'ı görünce şaşırdı. Eğildi ve sevgilisini aldı, "Benim küçük bebeğim!"

Küçük Hazine'yi alırken, bir kanlı dünyadan geldikten sonra insanlığa geri dönmüş gibi hissetti. O kadar yumuşaktı ki gitmesine izin vermek istemedi…

Küçük Tavşan , Teyze Xiao Xi’nin kollarında yuvaya geri dönen bir kuş gibi mutlu ve güvenli hissetti.

Ning Xi, Küçük Tavşan'a mutlu bir şekilde sarıldıkça, Lu Tingxiao’nun tek başına ayakta durduğunu fark etti. Küçük Tavşan'ın omzunu okşadı ve hafifçe konuştu, "Küçük Hazine, babanı özlemiyor musun? Onu günlerce görmedin."

Küçük Tavşan, Lu Tingxiao'ya baktı ve düşündü…