Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

Baba Lu taş kalpli büyük oğluna bakarken telaşlıydı, sonra ağlayan karısı ve küçük oğluna baktı. “İkiniz ağlamayı kesin artık! Küçük Hazine’nin ciddi bir hastalığı falan yok sonuçta. Doktor hislerini bastırdığı için sadece hazımsızlıktan mustarip olduğunu söylemedi mi hem?”

Anne Lu tedirginlikle cevap verdi, "Ne demek ciddi bir hastalığı yok? Hislerini bastırıyordu! Küçük Hazine’nin otizmi iyiye gidiyordu ama ya şimdi depresyona girerse?”

"Ciddi olacağını sanmıyorum, bir çocuk depresyondan mustarip olamaz…"

O sırada Küçük Hazine’nin odasının kapısı açıldı ve Qin Mufeng dışarı çıkıp boğazını temizledi, konuştu, “Bay Lu, tıbbi açıdan bakıldığında, bir çocuk da depresyondan mustarip olabilir. Ayrıca Küçük Hazine’nin mevcut durumuna bakarsak, belirtiler var.”

"Gördün mü? Doktor bile öyle dedi!”

Baba Lu’nun yüz ifadesi sormadan önce daha da sertleşti, “O zaman Küçük Hazine’ye eşlik eden kıza benzer birini bulursak? Psikolojide sevgi kayması adı verilen bir şey yok mu?"

"Eh ..." Qin Mufeng çok künt olmak istemedi ve sözlerini dikkatlice seçti.

Lu Jingli öte yandan kendini dizginleyemedi ve doğrudan cevap verdi, " Baba, Küçük Hazine sadece içe dönük, zihinsel engelli değil. Onu böyle kandırman çok kaba!”

"Kaçma, seni küçük serseri. Sana vuracağım!" Baba Lu öfkeyle söyledi. Ona vurmak üzereyken, Lu Tingxiao engel olmak için elini kaldırdı.

Lu Jingli o kadar etkilenmişti ki neredeyse ağlayacaktı. Ağabeyi onu korumuştu!

"Siz kardeşler sinirlerimi bozmaya çalışıyorsunuz, değil mi?"

"Bu kadar yeter, ne için kavga ediyorsunuz? Çok gürültü çıkarmayın! Küçük Hazine’yi korkutacaksınız," dedi herkesi sakinleştirmek için acele eden Anne Lu. "Tingxiao, çabuk Küçük Hazine görmeye ve onunla konuşmaya git!"

Odada, Küçük Hazine Anne Lu’nun dediği gibi itaatkardı.

Lu Tingxiao girdiğinde, küçük adam ilacını içmek için bardağını tutuyordu. Lu Tingxiao, ifadesi zorlukla değiştiği halde çocuğuna nasıl tavsiyede bulunabilirdi ki? Robot gibi ona söyledi, “Her insanın yaptıkları seçimler ile kendi hayatı vardır. Aşırı bağlanma seni yavaşlatır, bu yüzden bırakmayı öğrenmelisin."

İfadesi ve sesi başsağlığı dilediğini sanmasına yol açabilecek gibiydi.

Küçük Hazine’nin yüzü sanki babasının kelimelerinin anlamını hemen anlamamış gibiydi. Sonra aniden, küçük gözleri büyük üzüntü ile dolmaya başladı…

Anne Lu endişelenmişti ve hemen söyledi, “Sana onu neşelendir dedim. Neden ileri gidip beş yaşındaki bir çocuğa hayat tavsiyesi veriyorsun?”

Elleriyle yüzünü ovuşturup söyledi, “Aptalın tekiyim ben. Neden senin gibi duygusuz bir herifi yardım etmesi için çağırdım ki? Küçük Hazine’yi daha da üzgün. Jingli, iyi oğlum. Gelip sen de dene bi!”

"Ah, ben mi?” Jingli başını kaşıyıp yürüdü ve hafifçe konuştu, “Hey, Küçük Hazine. Amcan sana şarkı söylesin, olur mu? Öhöm öhöm, kabak bebek, ah, yedi asma çiçek üstünde kabak bebek, fırtınaya rağmen korkusuz, la la la la la...”

Sonrasında Küçük Hazine’nin gözlerinden sıcak gözyaşları akmaya başladı…

Anne Lu çok üzülüp kızmıştı ve Lu Jingli’nin sırtına vurdu, “Kahretsin! Neden o şarkıyı söyledin? Küçük Hazine’yi ağlattın!”

Lu Jingli sebepsiz yere suçlanmış gibi hissetti, “Lütfen ama! Benim suçum mu? Mutlu bir şarkı söyledim ben! Xiao Xi teyzesinin şarkılarını dinlemeyi seviyordu! Ahh... tamam, belki de bu şarkıyı söylememeliydim...”