Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

Lanet olsun, uzun zamandır ilgisini hiçbir şey bu kadar çekmemişti!

Neden bu adam aniden onunla flört etmeye başlamıştı?!

En korkutucu kısım, orada ne yapmış olduğunun farkında olmadan masum bir ifadeyle oturuyor olmasıydı!

Niçin anlamı açıkça flörtleşme olan bu hareketleri ve konuşmaları yapıyordu? Oh Tanrım…

Aklı o kadar karıştı ki, ne tür garip düşüncelere sahip olduğunu bile bilmiyordu…

“Tekrar kötü mü hissettin?” durumu gören Lu Tingxiao hassas bir şekilde sordu.

Ning Xi, aniden başına üşüşen düşüncelerin etkisiyle alnını ovuşturdu. Kendini iyi hissetmek o kadar kolay değildi. Bir kez daha yükselen dalga ilkinden bile daha kötüydü. Şu anda, görüşünde  Lu Tingxiao bir shoujo çizgi romandaki erkek karakterlerden birine dönüşmüştü; Hatta kendi hareketli arka plan müziği ve romantik pembe kiraz çiçeği olan özel efektleri bile vardı…

Onun içsel rasyonalitesi, baştan çıkarıcı pembe ışığa karşı yoğun bir şekilde savaştı; şeytan tarafından ele geçirilmek üzereymiş gibi hissetti.

Ning Xi’nin nefes alışverişinin aniden hızlandığını ve terlemeye başladığını gören Lu Tingxiao’nun ifadesi aniden değişti, “Tam olarak nereni kötü hissediyorsun? Daha iyi değil miydin? Ne… ne tür bir ağrı bu? Bu... bu yoksa başka bir şey mi?”

Lu Tingxiao biraz garip konuştu, çünkü söylediği sözleri hatırlamıştı, afrodizyaklardan bile daha korkutucuydu.

Bu muhtemelen duyduğu en büyük övgüydü. 

Gözleri kızarmış Ning Xi doğrudan ona baktı.

Ning Xi ile göz göze gelen Lu Tingxiao bir ateşin vücudunda yanmak üzere olduğunu hissetti.

Ning Xi başını sertçe salladı ve kendini yatağının üstüne attı. Çaresizce üstündeki tavana baktı, “Ay, sanırım bu gece daha fazla dayanacağım ... Lu Tingxiao, eğer daha sonra kendimi tutamazsam, beni öldürmeyi unutma!”

Lu Tingxiao kendi kendine mırıldandı, “Aslında, ben...”

Ning Xi hemen sözünü kesti, “Dur, dur, dur daha fazla devam etme! Lütfen Büyük Patron Lu beni bağışla! Bu küçük flörtleşmene daha fazla dayanamaz!”

Lu Tingxiao gözlerini devirdi, “Ne düşünüyorsun? Ayrılabileceğimi söylemek üzereydim.”

“Uh, hayır…” Ning Xi utanç içinde burnunu ovuşturdu, sonra da dingin bir şekilde mırıldandı, “Ama... eğer yalnız beklemek zorunda kalırsam... çok sıkılırım…”

Tek başına korkacağını söylemek için çok utanıyordu.

Ancak Lu Tingxiao neden rahatsız olduğunu anladı ve nazikçe sordu, “Niçin birlikte gitmiyoruz?”

Eve gitmek…

Ning Xi bir an için dondu. Bu iki kelimeyi duyduğu anda, onunla gitmek doğalmış gibi düşünmüştü.

“Neyse bunu unutalım, şimdi daha iyiyim…” şu anki hali ile o evi lekelemek istemedi.

Ning Xi, Lu Tingxiao'nun yatak tarafına yerleştirdiği belgeleri ve dizüstü bilgisayarı buldu, “Neden işini yapmıyorsun? Biraz meditasyon yapıp bedenimi ayarladıktan sonra iyi olacağım ~”

Lu Tingxiao gülümsedi, “Peki.”

Klavyeye dokunan parmaklarının ritmi, sessiz misafir odasında dünyanın en şirin ninnisi gibi görünüyordu.

Kızın ifadesi, gözleri yavaşça kapanırken sakindi…

Kızın nefesinin yumuşak ve istikrarlı olduğunu fark eden Lu Tingxiao durdu ve dikkatli bir şekilde kızın üstüne battaniye örttü.

Kız biraz mırıldandı ve bilinçsizce parmaklarını yakaladı, “Lu Tingxiao…”

Lu Tingxiao’nun vücudu tarif edilemez bir şekilde kasıldı.

İsmini söylemişti.

“Buradayım. Korkma.” Lu Tingxiao kıvrıldı ve kızın dudaklarını nazik bir ifade ile öptü.

Ancak onun yumuşak ifadesinde karanlık bulutlar vardı...