Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

O anda gece olmuştu, ışıklandırma gayet iyiydi. Sahne ekibi zaten düzgün sahne kurmuştu ve tüm aktörler yerlerini almıştı.

Kostümü değiştirdikten sonra, Jiang Muye aslında onun için yaygın olmayan bir şey olarak gergin hissetmeye başladı.

Jiang Muye daha önce Ning Xi ile çıkmış olmasına rağmen, öpmek şöyle dursun eline bile dokunmamıştı.

İlk öpüşmenin onunla çıkarken değil, çekim yaparken olacağını düşünmemişti.

Duygularını kontrol etmek için derin bir nefes alırken, arkasından güçlü bir kuvvet ona çarptı. Yüksek at kuyruğu şeklinde bağlanmış saçları ve hoş kostümüyle Ning Xi koluyla omzuna vurdu,

“Neyi izliyorsun, sarışın? Heyecanlı değilsin değil mi?”

“Rahat bırak beni! Kimmiş heyecanlı olan! Çektiğim öpme sahnelerinin sayısı, pirinç yediğin sayıdan daha fazla!“ Jiang Muye mutsuz bir şekilde onu itti; omzuna dokunduğu yer yanıyor gibiydi.

O anda Guo Qisheng mutsuz bir şekilde geldi, ”Bu sahnede işi olmayan personelleri temizleyemiyoruz, sizin için sorun olur mu?”

Normalde, bu gibi sahneleri filme çekerken personeli uzaklaştırırlar. Bu, oyuncuların garip hissetmelerini ve filmlerini etkilemelerini engellemek için yapılır.

Ning Xi rahat bir ifadeyle, “Benim için sorun yok! Jiang’ta yediğim pirinç sayısından çok daha fazla sayıda öpüşme sahnesi çekmiş, o yüzden onun için de sorun yok!” dedi.

Guo Qisheng kahkaha attı, “O zaman başlıyoruz!”

Sonra onlara güvence verdi, “Bu filmin en önemli öpücüğü olduğu için, standartlarım biraz daha yüksek olacak. Ancak, ikiniz birlikte çalışmaya yeni başladığınız için ilk seferde iyi olamayabilirsiniz. Bunu yavaşça yapacağız ve gerekirse sahneyi birkaç kez tekrarlarız.”

Yönetmen birkaç kez tekrarlarız dediği an Jiang Muye’ın ağzı seğirdi. Asla güvence verilmiş gibi hissetmedi. Aksine, kalbi daha hızlı çarpmaya başladı.

Bugün neyi vardı? Bu sadece bir öpüşme sahnesi, niçin kalbi bu kadar çarpıyordu?

K.N: Bizim Lu'dan çok daha iyi değil mi sizce de Muye?

Hiç kimse başlarının üstünde uçan uçsuz bucaksız çözünürlüğü olan drone kamerayı farketmedi.

Setin 100 metre ilerisindeki sokakta, sessizce parkedilmiş siyah bir araba vardı.

Araç içinde, arka koltuktaki ekranda setten çoklu video akışı yansıtılıyordu.

Lu Tingxiao koyu renk bir takım elbise giymişti ve gömleği tamamen düğmelenmişti. İnce parmaklarıyla alnını destekliyordu. Ekrandan kostümlü kızı izlerken ekranın ışığı yüzüne yansıdı.

Onun yanında otururken, Lu Jingli bir dakika pencereden dışarı baktı, sonra tekrar ekrana baktı. Yüzünde kararsız bir ifade vardı, “Abi, Bir şey yapmadan bunları böyle izleyeceğine emin misin? O zaman neden evde kalmadın ki izlemek zorunda değilsin? Neden kendine böyle işkence ediyorsun?”

Daha fazla konuşmanın sonuçlarından korkarak, abisinin yüzüne baktı. Kendi kendine mırıldandı, “Sessizlik içinde patlamadan önce sessizlik içinde öleceğiz… bunun hakkında neden kötü bir şey hissediyorum!”

Tamamen Lu Tingxiao ile büyümüştü, onun kişiliğini çok iyi biliyordu. Bu adam dışarıdan soğuk ve kibirli görünüyordu ve sanki hiç bir arzuya sahip değildi. Ama aslında kendisiyle ilgili şeylere karşı son derece korkunç bir sahiplenme duygusu vardı.

Ning Xi görününce Lu Tingxiao’nun ifadesi daha aydınlık ve sıcak oldu. Ancak, Lu Jingli istediği bir şey olduğu sürece, alamayacağı bir şey olmadığını biliyordu. Bu bir avcının sabrıydı. Bu cephe tek bir darbeye daha dayanmayacaktı, en ufak bir şey patlamaya sebep olacaktı.

Son birkaç gündür kalbi ağzında yaşıyordu. Jiang Muye’nin önceden Ning Xi ile çıktığını öğrendiğinden beri onu yumruklamak istiyordu.

Yeğeni olduğu için onu uyarma şansı vardı! Aksi takdirde, zamanı gelince nasıl öldüğünü bile anlamazdı!