Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

Ning Xi sanki hayatı buna bağlıymış gibi yemeği tabağına yerleştirdi, “Haha, Sadece şaka yapıyorum, çok önemseme!”

Lu Tingxiao sinirli gözükmüyordu, aslında keyfi oldukça yerindeydi. Dudakları kıvrıldı ve, “İyi fikir.” dedi.

Ning Xi hayrete düşmüştü: “Gerçekten iyi bir fikir olduğunu mu düşünüyor?” diye geçirdi aklından.

“Ning Xi.” Aniden ciddi bir şekilde seslendi Lu Tingxiao.

Onun koyu gözlerini görünce telaşlandı: “Ne?”

“Fikrini değiştirirsen, beni istediğin zaman arayabilirsin.” dedi Lu Tingxiao.

Bunu duyunca Ning Xi’nin kalbi hızlı atmaya başladı. Ona evlenme teklif ettiği aklına geldi…

Her ne kadar Lu Tingxiao, Ning Xi onu reddettiğinden beri bu konuyu açmamış olsa da, Ning Xi, Lu Tingxiao’nun ona karşı tutumunun değiştiğini hissedebiliyordu. Ayrıca aralarındaki durum daha da belirsizleşmişti…

En kötü yanı ise kalbi artık kontrolden çıkmıştı…

Belki de Jiang Muye haklıydı, o’nun dış görünüşünden mi etkilenmişti?

Bu olaydan beş yıl önce, Ning Xi bir daha kimseyi sevemeyeceğini düşünüyordu. Uzun bir süre psikolojik problemler yaşamıştı. Erkeklerden aşırı derecede tiksinmişti ve alçak heriflerin davranışlarını görünce daha da önyargılı olmuştu. Kontrolünü kaybetmek üzereydi ve kalbi birlikte cenneti yaşama arzusuyla dolmuştu…

Her ne kadar psikolojik problemlerini atlatmış olsa da, hâlâ erkeklere yaklaşma fikrini reddediyordu. Evlenecek birini bulmak ona gerçek olmayan bir fantezi gibi geliyordu.

Ancak önündeki bu adam… Yüz sinirleri felç olmuş gibi ifadesizdi… duruşuyla her zaman korku uyandıran bu adam, elinde olmadan kalbinin kalın kabuğunda bir çatlak açmıştı…

Yahnilerini bitirdikten sonra, Küçük Hazine o kadar yorulmuştu ki eve giderken yarı yolda uyuyakaldı. Ning Xi kucağındaki küçük çocuğa sarıldı ve onu bırakmaya kıyamadı.

Ah, ne kadar da korkunç bir durum! Büyük çöreğin kafasını karıştırdığı yetmiyormuş gibi şimdi bir de küçük çörek ortaya çıkmıştı…

Küçük çörek ile birlikte vakit geçirmeyi daha çok sevmeye başladığını görüyordu. Onu bir gün görmeden yapamayacağının işaretiydi bu. Bugünü ona sarılmadan geçirseydi, onu çok özleyecekti.

Bu iyiye işaret değil…

Eve ulaştıklarında Ning Xi küçük çocuğu dikkatlice odasına götürdü.

Lu Tingxiao kapıya doğru yaslandı ve yumuşak bir hava ile, “Birkaç gün rahatsız ettim seni.”

Ning Xi dışarı doğru yürümeden önce Küçük Hazine’nin üstünü battaniye ile örttü, “Bu rahatsızlık değil, ben Küçük Hazine’yi çok seviyorum.”

Ning Xi uzun bir süre tereddüt ettikten sonra, hoş bir ifadeyle gülümsedi, “Küçük Hazine gittikçe iyileşiyor. Burada daha fazla kalmama ihtiyaç yokmuş gibi görünüyor!”

Lu Tingxiao’nun ifadesi aniden çöktü, “Ayrılmak mı istiyorsun?”

Ning Xi onun keskin bakışlarından korkup bir adım geri çekilmişti, “Şey… Küçük Hazine iyileşene kadar kalmaya söz verdim. Ama burada kilitli kalırsam kötü hissederim!”

Lu Tingxiao: “Kilitli değilsin.”

Ning Xi’nin seçeneği yoktu ama kafasını kaldırıp onun parlak gözleriyle karşılaşınca, “Hapsolmuş hissediyorum.”

Lu Tingxiao kaşlarını kaldırdı, “Hapsolmuş mu?”

“Evet.” Ning Xi konuşmadan önce derin bir nefes aldı, “Dürüst olmak gerekirse, ben çok disiplinli bir insan değilim. Burada kalırken, her hareketim ve söylediğim her şey izleniyormuş gibi hissediyorum…”

Lu Tingxiao: ”Onları düşünmek zorunda değilsin.”

Ning Xi alnını tuttu ve çaresizce konuştu, “Peki, umursamamak için, özel hayatın gizliliğine ihtiyacım var. Bazen oynamak için arkadaşlarımı eve getiririm ya da işten sonra biraz dinlenirim. Belki bisiklet sürerim, barları ve otelleri gezebilirim, kendime uygun bir erkek arkadaş bulursam onu gece eve getirebilirim…”

“ Yeterli!” dinlemeye devam ederken, Lu Tingxiao bu çirkin ifadelere dayanmayarak ona müdahale etti.

Saat 12'ye kadar 15 yorum gelirse 2 bölüm daha atacağım :D