Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

Sette bu sahneyi izleyen tüm genç kadınlar tekrar vahşileşmeye başladı.

“AHHH! Muye esaret oyununda! Tıpkı rüyalarımdaki gibi, Muye’ı yatağa atmayı ve onu yatağa bağlamayı düşünüyordum!”

“Bunun için niye bu kadar heyecanlandın? Oraya giden kişi sen değilsin!”

“Kahretsin! Niçin bu kadar rahatsız edici bir cadaloz olmak zorunda!”

“Gerçekten. O çok rahatsız edici. Muye Yönetmenden O’nu değiştirmesini isteyemez mi? O, Muye için yeterince iyi biri değil!”

“Öhö…” Guo Qisheng herkesin yerini alması için öksürerek sinyal verdi. Ardından ellerini çırpıp seslendi, ”Evet, herkes hazır olsun.3..2..1…Başla!”

Ning Xi en azından etrafını çevreleyen gevezelerden etkilenmemişti. Yönetmenin sesi kesilince ifadesi hemen değişti.

Gözleri 16 yaşındaki genç bir kadının gözlerine dönüştü-masum,temiz ve bir güneş kadar parlak. Yüzü mükemmel derecede rahat bir ifadeye bürünmüştü, aldırışsız bir ifade.

Eteğini hafifçe yukarı çekti, ayaklarını kaldırdı ve odasının kapısını ayağını vurarak açtı.

Sonra, kamera Jiang Muye'den tarafa geçti.

Genç bir adam koyu kırmızı renkli bir yatakta elleri ve kolları bağlı bir şekilde uzanmıştı. Bu koyu renk tenini daha solgun ve cansız gösteriyordu, izleyicilere onu hırpalama isteği vermiyordu.

Kapıya atılan tekme sesini duyunca Sun Huanqing gözlerini yavaşça açtı. Arkasından gelen ışıkla birlikte yanına yaklaşan genç bayanı şaşkınlıkla izledi.

Meng Changge yatağın ucuna oturdu. Koynunda yağlı kağıda sarılmış bir paket çıkardı. “Bu kızarmış kestaneleri alabilmek için Fuxing mağazasının önünde bir saat bekledim. Biraz yemek ister misin?”

Sun Huanqing başını diğer tarafa çevirdi ve gözlerini kapattı, o’nu tamamen görmezden geldi.

Meng Changge bir tane seçti ve ağzına attı. Kurnazca sırıtarak, “Yemeyecek misin? O zaman ben sana yedireceğim! Bu seni utandıracak bir yol olur…” dedi.

“ Sen…” Sun Huanqing hemen gözlerini açtı. Bakışlarında öfke ve aşağılayıcı bir ifade vardı. “Sen bir kızsın. Nasıl bu kadar edepsiz olabiliyorsun!”

Meng Changge ona yan bir bakış attı ve kaşlarını çattı. “Edepsiz mi? Utanç duygusu nerede kullanılır? Bir düşmanı öldürürken mi veya karını etkilerken mi?”

Sun Huanqing sinirle patladı. “Meng ailesi sadık ve dürüsttür. Büyükbabalarının her biri bu ülke için savaştı, ama sen… sen günlerini bir haydut gibi başkalarını rahatsız ederek geçiriyorsun. Atalarının yüzüne nasıl bakacaksın?”

Meng Changge etrafındaki insanlardan sık sık aynı kelimeleri duymaktan sıkılmıştı. Parmaklarıyla kulaklarını kapattı, ağzındaki kestaneyi tutarak yüksek sesle konuşmaya başladı, “Bu yaşına kadar evlenmemişsin. Hayırsız evlat olmanın 3 yolu var ama en kötüsü nesli çoğaltmamak. Sen nasıl bakacaksın ailenin yüzüne?”

Sun Huanqing Meng’in bu bilinçsizliği karşısında hayretler içinde kaldı. Mağrur bir şekilde konuştu, “Bu iki durum birbirinden tamamen farklı. Ayrıca evlilik benim ilgi alanıma girmiyor!”

Meng Changge ayağını yatağın kenarına vurdu. Elindeki kırbaçı kullanarak Sun Huanqing’i defalarca kırbaçladı. Sonunda, eliyle O’nun çenesinden tuttu ve yüzünü kaldırdı. Yüzündeki ifade yaramaz ve küçük bir tilkiyi andırıyordu. “Doktor Sun, bu önerim hakkında ne düşünüyorsun? Senin eşin olacağım. Eşin olmadan önce bana ne söylersen yapacağım. Doğu’ya yürümemi istersen, batı’ya yürümeyeceğim. İyi olmamı istersen, itaatkar bir şekilde seni dinleyeceğim. İkimizde atalarımızla bu şekilde yüzleşemez miyiz?”

Sun Huanqing hayrete düşmüştü. Beyninde şimşekler çakmıştı, “Sen… Saçmasapan konuşma!”

Meng Changge yepyeni bir şey keşfetmiş gibi hayretle O’nun yüzüne dokundu. “Efendim? Doktor Sun, kıpkırmızı oldun! Aslında beni seviyorsun, değil mi? Niçin nikahımıza geçip imzalarımızı atmıyoruz?”

“KESTİK---“

Yönetmen kestik diye bağırdığında herkes beklenti içindeydi. Niçin durduk? Niçin oyun devam etmiyordu! Onlar izlemeye devam etmek istiyordu. İmzayı attıklarını görmek istiyorlardı!

Sonraki Bölümün İsmi: Ruhu Emilmiş Gibiydi