Kitap 12 (Tanrıların Gelişi)  Bölüm  20  – Gözden Çıkarılan Parça

Çeviri: Gin   Düzenleme: Dr.Hiluluk

Yüzü zaten kırışık olan iskeletimsi adam yüzünü daha da çatmıştı.

“Savaş Tanrısı Okulundan Fain ve Linley?” Yaşlı iskeletimsi adamın gözlerinden yeşil bir ışık geçti. Bir şeyler düşündüğü ortadaydı.

Bu dokuz gümüş pelerinli adamı Gebados Boyutsal Hapishanesinden getiren oydu. Her biri, bir temel Aziz gücündeydi. Eğer Linley’in yardımı olmasaydı, Fain’in yalnızca birini öldürebilmek için bile oldukça çaba harcaması gerekirdi.

Bir uzmanın ruhu ne kadar güçlüyse, onu kontrol altına almak o kadar güçleşirdi.

Lord Beirut, gümüş pelerinli uzmanlardan birini yok etmiş olabilirdi, tamam. Lord Beirut’a karşı en ufak bir tepki göstermeye bile cesaret edemezdi. Ancak Linley ve Fain de bu önemli hizmetkarlarından ikisini öldürmüştü. Ve bu onu kızdırmıştı.

“Hıhh. Önemli bir işin ortasında olmasaydım, kesinlikle oraya gelip siz iki serseriyi kontrolüm altına alır, en az bin ya da belki on bin yıl boyunca kukla gibi oynatırdım.” İskeletimsi yaşlı adamın çatlak sesi yükseldi ve gözlerinden soğuk bir ışık geçti. “Duruma bakacak olursak…”

“Yale, çabuk buraya gel.” İskeletimsi yaşlı adamın sesi bir kere daha Yale’in zihninde yankılanmıştı.

“Emredersiniz, Yüce Ruh Büyücüsü.” Yale, karşı koymayı aklına bile getiremedi.

Yale, şu anda Dawson Şirketler Grubu’nun Baruch İmparatorluğunun güneybatı bölgesinde bulunan geniş bir vadide bulunan yan kollarından birindeydi. Bu bölge üç büyük imparatorluğa; Yulan, O’Brien ve Baruch İmparatorluklarına yakındı. Bu yüzden üç imparatorluktan alından bütün köleler bu vadiye çabucak teslim edilebiliyordu.

Ruh Büyücüsüne gelince…

Vadinin merkezindeki gizli bir yer altı mağarasında yaşıyordu.

Kısa süre sonra, Yale kasvetli yer altı odasına ulaştı.

“Yüce Ruh Büyücüsü.” Yale, saygıyla bir dizinin üzerine çöktü. Yale, Ruh Büyücüsüne koşulsuz sadıktı.

Ruh Büyücüsü sakince başıyla onayladı. Elinin bir hareketiyle içinde az bir sıvı bulunan baş parmak boyutunda yarı saydam bir şişe çıkarttı. Şişe doğruca Yale’e doğru süzüldü. Yale şişeyi saygıyla kabul etti.

“Yale, bu sıvıyı bir şişe şarabın içine karıştır, ardından şarabı alıp Linley’le buluş. Linley’in şarabı içmesini sağla. Unutma… bedeli ne olursa olsun, şarabı içmesini sağlamalısın.” Ruh Büyücüsü sakin bir şekilde emretti.

“Emredersin, Yüce Ruh Büyücüsü.” Yale’in sesinde en ufak bir tereddüt yoktu.

Karanlıklar içindeki Ruh Büyücüsü başıyla hafifçe onayladı. “Yeter, şimdi gidebilirsin.”

Yale’in gidişini izleyen Ruh Büyücüsü gizlice iç çekti. “Bu ‘Ruhağı Zehri’ni içtikten sonra, Linley kesinlikle ölecek. Yazık, Linley’in dostları ve ailesi Yale’i, yani katili, kesinlikle bağışlamayacaktır. Yale de ölecek. Görünüşe göre Dawson Şirketler Grubunu kontrol etmek için başka birisini bulmalıyım.”

Gece çökmüştü. Yale, bir Mavi Rüzgar Şahini’nin sırtında son hız Ejderkanı Kalesine doğru uçuyordu. Arkasında birer kanatlı sihirli canavar süren iki muhafız vardı. Muhafızların ikisi de biraz şaşkındı.

“Başkan neden bu kadar acele ediyor? Vakit şu an oldukça geç.”

“Kim bilir? Son birkaç yıldır, Başkan kendinde değil gibi. Şaka bile yapmaz oldu ve aşırı ciddileşti.”

İki muhafız Yale’in arkasında birbirleriyle kısık sesle konuşurken, Yale kuzeydoğuya doğru soğuk, duygusuz bir yüzle bakıyordu.

Ertesi gün, öğleden sonra.

Yale’in grubu sonunda Ejderkanı Kalesine ulaştı ve uçan canavarlar yere indi.

“Geldik.” Yale Ejderkanı Kalesini süzerken, gözlerinde duygusuz bir ışık parladı.

Ejderkanı Kalesi…

Bugün Ejderkanı Kalesindekiler; Gates, Wharton, Zassler ve diğerleri inanılmaz huzursuz hissediyordu. Linley geri döndüğünde herkese ‘ölü şehir’ vakasıyla ilgili detaylı bir açıklama yapmış ve o gümüş pelerinli adamları anlatmıştı.

Ancak o gümüş pelerinli adamların arkasında, onları kontrol eden bir İlah vardı!

İlah seviye bir uzman!

Bu dört basit kelime Gates, Zassler ve diğerlerinin kalplerine çöken bir dağ gibiydi. Hepsi inanılmaz baskı altında hissediyordu.

Öğle yemeğinden sonra, Linley, Wharton, Gates, Zassler ve diğerleri, kaledeki arka çiçek bahçelerinden birine oturup durumu tartışmışlardı.

“Fazla endişelenmeyin. Ne de olsa Harry çoktan o İlahın böyle meselelere karışamayacağını söyledi.” Linley, diğerlerinin hala endişeli olduklarını fark etmişti ve bu yüzden gülüp, onları cesaretlendirmeye çalıştı. “O İlah’ın işi bittiğinde, ben de İlah seviyeye ulaşmış olacağım.”

“Abi.” Wharton gergin bir şekilde lafa girdi. “Öncelikle, o İlah’ın yaptığına ara verip senin için buraya gelme olasılığı yok mu? Bunu da bir kenara bırakalım… abi İlah seviyeye ulaşabilsen bile, o İlah’la baş edebileceğinin garantisi var mı?”

Wharton son derece endişeliydi.

Linley bir İlah olsa bile yalnızca bir Yarı Tanrı olacaktı.

Düşmanları mı?

Kim onun bir Yarı Tanrı mı yoksa Tanrı mı olduğunu bilebilirdi ki? Eğer düşmanları bir Tanrıysa, Linley’in durumu etkileme şansı olmayacaktı. Eğer bir Yarı Tanrıysa bile… Yarı Tanrılar arasında da büyük farklar vardı. Erken düzey bir Yarı Tanrı ile en üst düzey bir Yarı Tanrı denk olabilir miydi?

Ne de olsa Linley şu anki seviyesinde diğer en üst düzey Azizleri bile kolayca öldürebilirdi.

En üst düzey bir Yarı Tanrının erken düzey bir Yarı Tanrıyı bir ya da iki saldırıyla öldürmesi mümkündü.

“Hey, abine biraz güven.” Linley, Wharton’un yüzündeki endişeli ifadeyi gördüğünde, yine de duygulandı. Küçük kardeşi Wharton’un ne düşündüğünü biliyordu.

Zassler da moral vermeye çalıştı. “Wharton, fazla endişelenme. Dört yıl sonra Savaş Tanrısı ve diğerleri de dönmüş olacaklar. O zaman, durum bir kez daha değişecek. Dahası, abin seni ne zaman hayal kırıklığına uğrattı. Lord Linley’e biraz güven.”

Wharton başıyla onayladı.

Abisine şöyle bir baktı. Linley, Fenlai Krallığının kralını öldürmüş, O’Brien İmparatorluğunda ünlenmiş, Haydson’la berabere kalmıştı, ve şimdi… yalnızca kendi yeteneğine dayanarak bir İlah olmak üzereydi.

“Abi, sana inanıyorum.” Wharton, Linley’in düşmanlarının hakkından geldiğini görmeyi iple çekiyordu.

Gerçekte Linley, Wharton’a kıyasla kendine daha çok güveniyordu.

Öncelikle, eğer o gizemli İlah ortaya çıkmadan önce dört yıl daha beklerse, o zamana kadar… Dylin ve diğerleri dönmüş olacaktı. Dylin’e bir kutsal kıvılcım hediye etmişti ve Dylin’in ona ödemesi gereken büyük bir iyilik borcu vardı. Linley, Dylin’in kollarını kavuşturup olanları sessizce izleyeceğini düşünmüyordu.

Ancak tabi ki, bu yalnızca dışarıdan gelecek bir yardımdı.

Linley’in en büyük desteği… Kanlı Menekşe ve Sarmal Ejderha Yüzüğü’ydü!

Kutsal Hazineler de farklı güç seviyelerinde olurdu.

Örneğin, Tanrıların Mezarlığında altıncı kata ilk girdiklerinde, kutsal hazine olan bir büyük balta taşıyan Alev Tiranıyla karşılaşmışlardı. Azizler bile o kutsal hazinenin bütün özelliklerini kullanabiliyorlardı. Bu yüzden… hiç kuşkusuz o ilahi hazine düşük seviyeli bir taneydi.

Kutsal hazineyi kullanmak ne kadar zorsa, onu kullanmak için gereken koşullar ne kadar fazlaysa, gerçek gücü o kadar fazla demekti.

Kanlı Menekşe kılıcına gelince, Linley rakiplerini öldürmek için şimdiye kadar Kanlı Menekşenin yalnızca keskinliğini ve sağlamlığını kullanmıştı. Linley kılıcın özel yeteneklerini hiç kullanamamıştı. Örneğin… Linley, Kanlı Menekşenin boyutunu istediği gibi değiştiremiyordu.

Kutsal Hazineler boyutlarını küçültebilir ya da büyütebilirlerdi. Bu en temel özellikleriydi.

Ancak Linley, henüz bunu bile kullanamamıştı. Kanlı Menekşe’nin sıradan bir kutsal hazine olmadığı açıktı. Aslında, Linley’in ruhsal enerjisi o korkutucu uğursuz aurayla buluşup, kılıcın içindeki dehşet verici sahneye tanıklık ettiğinde, bunun Kanlı Menekşe’nin ne kadar sıra dışı bir kılıç olduğunun göstergesi olduğunu anlamıştı.

Kanlı Menekşe onun güvendiği şeylerden yalnızca biriydi. Aynı zamanda Sarmal Ejderha Yüzüğüne de sahipti!

Şu ana kadar Sarmal Ejderha Yüzüğü onu tamamen afallatmıştı. Ancak Linley, yüzükle ilgili hiçbir şey hissedememesinin, yüzüğün gücünün Kanlı Menekşe’den daha düşük olmadığı anlamına geldiğini biliyordu, hatta belki daha bile güçlüydü.

“İlah seviyeye ulaştığımda, kutsal hazinelerimi daha iyi kontrol edebileceğim.” Linley bu konuda sabırsızlanıyordu.

Kanlı Menekşe ve Sarmal Ejderha Yüzüğünün gerçek güçlerini bilmek istiyordu!

“Lordum, Dawson Şirketler Grubundan Başkan Yale geldi.” Ejderkanı Kalesi muhafızlarından biri arka bahçeye koşarak Linley’e saygıyla bildirdi. Linley’e attığı kaçamak bakış bile bir tapınma ifadesi taşıyordu.

“Yale?” Linley’in gözleri birden aydınlandı.

“Çabuk, çabuk onu içeri getir.” Linley birden mutlu olmuştu. Linley için, gençliğinde edindiği bu üç arkadaşı gerçek kardeşi Wharton’la aynı değerdeydi.

“Yale?” Wharton kaşlarını çatarak Linley’e döndü. “Abi, sana söylemeyi unuttum. Beş yıl önce, büyük savaş başladığında, Yale bize gelip aldığımız bütün esirleri satın alma hakkı istedi. O zamanlar, Cena biraz isteksiz de olsa, sonunda yine de kabul etti.”

“Ya?” Linley bir ülke yönetmek konusunda çok şey bilmese de, tüm esirleri satın almanın ne anlama geldiğini biliyordu. Bu birinin yalnızca parası var diye yapacağı bir şey değildi.

“Bu büyük bir konu değil. Endişelenmene gerek yok. Patron Yale’e konuyla ilgili bir iki şey söylerim.” Linley konuyu fazla önemsemeden,  rahat bir şekilde konuşmuştu.

Linley’in sözlerini duyan Wharton konuyu daha fazla uzatmadı. Tam o sırada ayak sesleri yükseldi. Linley hemen arka bahçenin kapısına gidip, geleni karşıladı… Yale içeri girerken, yüzü gülücükler saçıyordu. Linley’i görür görmez gözleri ışıldadı. “Üçüncü kardeş, bu aralar seni görebilmek gerçekten de oldukça zor.”

“Bazı önemli meselelerle meşguldüm. Gel, oturarak konuşalım.” Linley, sıcak bir tavırla karışık verdi.

Linley, yakındaki Wharton ve Zassler’a dönerek, “Wharton, siz şimdilik biraz dinlenin. Patron Yale ve ben uzun süredir görüşemedik. Şöyle uzun bir sohbet edeceğiz. Oh, bu arada. Bu akşam için bir yemek organize edin. Yale bu gece bizimle yiyecek.”

Linley’in asıl planı bu geceki yemekten sonra eğitime geri dönmekti.

“Peki, abi.” Wharton başıyla onaylayıp, Gates ve diğerleriyle birlikte oradan ayrıldı. Zassler, Yale’e ikinci bir bakış atarken kaşlarını çattı, ancak ayrılırken başka bir şey söylemedi.

Kalenin hizmetçileri çabucak şarap ve iki kupa getirdiler.

“Patron Yale, neden bütün esirlerimizi almak istedin?” Linley meraklı bir tavırla sordu. Linley onu sorgulamaya çalışmıyordu, yalnızca kafası biraz karışmıştı.

Yale özellikle gizemli bir tavır takındı. “Bu bir iş sırrı.”

“Pfff, Patron Yale… şimdi de benden ‘iş sırları’ mı saklar oldun?” Linley, hemen gülmeye başladı ve konuyu tekrar açmadı.

“Gelişin büyük tesadüf oldu. Eğer bir gün daha geç gelseydin, seninle geçirecek boş zamanım olmayacaktı.” Linley oldukça etkilenmişti. Ne de olsa eğitimden dün çıkmıştı ve bu gece yemekten sonra tekrar yer altı odasına dönmeyi planlıyordu. Arada çok küçük bir zaman dilimi vardı ancak Yale şansına onu yakalamıştı.

Bunun gerçekten de büyük bir tesadüf olduğu açıktı.

“Yakınlardan geçmemi gerektiren bir işim vardı. Ejderkanı Kalesini görünce gelip sana bir bakmaya karar verdim. Yalnızca şansımı deniyordum. Gerçekten de görüşebilmeyi beklemiyordum.” Yale de güldü.

“Hey, bu ne şarabı böyle?” Yale önündeki şarap kupasına bakarken kaşlarını çattı.

Linley şarap şişesine bakıp, gülerek kafasını salladı. “Nereden bileyim? Şarap kültürüm seninki kadar geniş değil. Ancak Ejderkanı Kalesi hizmetkarlarının sunduğu şarabın çok kötü olabileceğini düşünmüyorum.”

Yale de hemen gülmeye başladı. “Biliyorum. Sen, bay dahi, tüm zamanını eğitimle geçiriyorsun. Şarapla kaybedecek vaktin yok. Ancak, bu şarap fena olmasa da, özel sayılmaz. Boyutlar arası yüzüğümde özel bir şarabım var. Üçüncü kardeş, birlikte tadına bakmaya ne dersin?”

Konuştuğu sırada, Yale boyutlar arası yüzüğünden küçük bir şarap şişesi çıkarttı.

“Ne kadar küçük bir şişe?” Linley biraz şaşırmıştı.

“Bu Dawson Şirketler Grubumun sahip olduğu bir şarap evinin yeni üretimi. Tek bir damlası bile ağırlığınca altından binlerce kat daha değerli. Bir tadına bak.” Yale, hemen Linley için bir kupa doldurup, ardından bir kupa da kendisine doldurdu.

Yale kupasını kaldırıp kaşlarını çatarak ‘mutsuz’ bir ifade takındı, “Üçüncü kardeş, ne bekliyorsun? Birazcık hatırım bile yok mu?”

“Haha, Yale, ben, Üçüncü kardeş, nasıl olur da Patronuma hürmet göstermem?” Linley gülerek kupasını kaldırdı.” “Haydi, şerefe.” Linley daha sonra hiç tereddüt etmeden bütün şarabı tek dikişte içti. Linley ancak kupasını bitirdikten sonra, Yale’in henüz bir yudum bile almadığını fark etmişti.

“Patron Yale, neden içmiyorsun?” Linley gülerek azarladı. “Gerçekten fazla ileri gidiyorsun.”

Yale karşılık vermedi. Yalnızca şarap kupasını masanın üzerine bıraktı. Gülümsemesi kaybolmuştu ve sakin, soğuk gözlerle Linley’e bakıyordu.