Kitap 10 (Baruch)  Bölüm 25  - Göz Açıp Kapayıncaya Geçen On İki Yıl

Çeviri: Gin   Düzenleme: Dr.Hiluluk

 Işık Kilisesi. Kutsal Ada. Işık Mabedi’nin 9. Katı.

Pencereden dışarıyı seyreden Heidens’in yüzünde bir endişe ifadesi vardı. Yıllar önce, Linley, Işık Kilisesi’yle bir antlaşma imzalamıştı ve bu onları rahatlatmıştı. Ne de olsa diğer Yüce Savaşçıların ve o korkutucu fare türü sihirli canavarın desteği olmaksızın, Linley tek başına büyük bir tehlike sayılmazdı.

Ancak bu rahatlama yalnızca dokuz yıl sürdü.

Çünkü dokuzuncu yılda, Işık Kilisesi korkunç bir gerçeği öğrendi.

Linley insan formunda Aziz seviyeye ulaşmıştı.

“Heidens.” Soğuk bir ses duyuldu. Şeytani-mor saçları arkasında dalgalanan Osenno, 9. Katın ortasında belirdi.

Heidens arkasını dönmedi. Sakince, “Osenno, mesele nedir?” diye sordu.

Osenno’nun sesinde öfke vardı. “Heidens, Işık Kilisesi’nin uzmanları tam üç yıldır Kutsal Ada’ya tıkıldı kaldı. Bu üç yıl boyunca, yetkilendirilmeyen kimsenin adayı terk etmemesini emrettin. Heidens… yalnızca Linley yüzünden bu şekilde yaşamaya devam mı edeceğiz?”

“Ayrıca Heidens, şunu anlamalısın ki, aldığımız bilgi Linley’in oğlunun Wharton’un oğluyla yaptığı bir konuşmayı duyan ajanımızdan geliyor. Linley’in insan formunda Aziz seviyeye ulaştığına dair tek bilgimiz de bu. Çocukların sözleri doğru olacak diye bir kaide yok.” Osenno, mutsuz bir tavırla yakındı.

Linley’in insan formunda aziz seviyeye ulaştığı bilgisinden dolayı Heidens, Osenno ve diğerlerinin Kutsal Adadan ayrılmamalarını istemişti.

Heidens, sırtı Osenno’ya dönük bir biçimde durmaya devam ediyordu. Sakin bir ses tonuyla, “Osenno, öncelikle Wharton’un oğlu, Cena son derece dikkatli ve güvenilir bir çocuk. Sözleri doğru olmalı. Ayrıca… Linley, O’Brien İmparatorluğu’ndayken çoktan 9. Seviyeye ulaşmıştı. Üzerinden neredeyse on yıl geçti. Ejderkanı Savaşçılarının gelişme hızı düşünülürse, Linley bu zamanlar gerçekten de aziz seviyeye ulaşmış olmalı.”

Heidens birden arkasını dönüp Osenno’ya baktı.

“Linley’in ne kadar güçlü olduğunu kendin gördün. On iki yıl önce, senden yalnızca birazcık güçsüzdü. Şimdi insan formunda aziz seviyeye ulaştığına göre… gücü eskisinden en az on kat daha fazla olmalı. Daha fazla iç görü edinmemiş olsa bile, seni yenebilir. Ancak bu on iki yılda, Linley’in iç görü seviyesini hiç arttırmadığına inanır mısın?” Heidens sordu.

Osenno sessizdi.

Linley’in ne kadar hızlı geliştiğini biliyordu.

Seviye atlamadan geçireceği on iki yıl mı? Buna kim inanırdı ki?

Baruch Klanının atası, insan formu aziz seviyeye ulaştığında, yalnızca ‘etki’ seviyesine ulaşmış olmasına rağmen, Ejderkanı Savaşçılarının korkutucu savunma ve saldırısı sayesinde, en üst düzey aziz seviye sihirli canavarlarla baş edebilmişti.

Ve Linley?

Kas gücü ve savaş ki’si konusunda atasından daha aşağıda değildi. Üstüne üstük Yasalar konusunda da derin bir anlayışa sahipti. Onunla baş edebilmek, atalarına kıyasla çok çok daha zordu.

“Heidens, Kutsal Ada’nın savunulmak için benim yardımıma ihtiyacın yok, değil mi?” Osenno sordu.

“Osenno, eğer Kutsal Ada’yı gerçekten de terk etmek istiyorsan… seni durdurmayacağım.” Heidens sakince devam etti. “Ancak Kutsal Adayı terk etmek, Linley’in seni bulup öldürmeyeceği konusunda zar atmak demek! Tamam, kaçma yeteneğin gerçekten en üst seviyede. Ancak Linley’den kaçabileceğin konusunda emin değilim.”

Osenno Görsel İkiz Tekniğine sahipti ve çok hızlıydı.

Ancak olur da Linley’le karşılaşırsa, sağ kurtulma şansı ancak yüzde 50’ydi.

“Hıhh. Tamam. Linley’le bir kez daha kapışmadan önce Görsel İkiz Tekniğim en üst düzeye ulaşana kadar bekleyeceğim.” Osenno soğuk bir tavırla dudak büküp, tek bir hareketle kayboldu. Sözleri sert gözükse de, teslim olduğu açıktı.

Heidens’in yüzünde acı bir tebessüm belirdi.

Linley seviyesinde birini sürekli göz hapsinde tutmak neredeyse imkansızdı. Linley’in şu anki hızı geçmişte olduğundan çok daha yüksekti. Tüm Yulan Kıtası’nı boydan boya geçmek onun için yarım günden az sürerdi. Böyle bir hızla… eğer birini kovalayıp öldürmek isterse, rakibinin yardım çağırmasına bile fırsat tanımayacağı kesindi.

Yulan Takvimi, yıl 10022. Baruch Şehrinin dışında bir yer… Bölgedeki kendiliğinden yetişmiş çiçekler ve çayırların rüzgarda dansı görülmeye değerdi. Şu anda iki lüks at arabası, onlara eşlik eden bir tabur elit şövalye eşliğinde çayırlığın ortasındaki yolda ilerliyordu.

“Majesteleri, Kara Kuzgun Dağındayız.” Bir şövalye ikinci at arabasına doğru saygılı bir sesle bildirdi.

Bir karı koca ve genç bir çocuk hemen at arabasından çıktılar. Çift Wharton ve Nina’ydı. Wharton daha önce olduğundan çok daha olgun görünüyordu. O, Baruch Krallığı’nın kralıydı ve kişisel olarak gücü de geçmiştekine oranla çok daha fazlaydı. Wharton’un vücudundan, bir uzmanın aurası yayılıyordu. Nina’ya gelince, o da eski deneyimsiz prenses değildi, vücudu da eskiye oranla çok daha ‘kıvrımlı’ ve ‘kadınsıydı’.

Arkalarındaki dost canlısı görünüşüne rağmen aynı zamanda zarif bir hava taşıyan  12-13 yaşlarındaki çocuk mu? O Wharton ve Nina’nın oğulları: Cena Baruch’tan başkası değildi.

“Vay, Kara Kuzgun Dağındayız!” Diğer arabadan heyecanlı bir ses yükseldi, ardından son derece heyecanlı gözüken bir çocuk arabadan dışarı fırladı.

“Taylor.” Cena seslenirken, aynı zamanda gülüyordu.

“Büyük kardeş.” Taylor neşeyle o tarafa koştu. Taylor oldukça yakışıklı sayılırdı, ancak Cena’ya kıyasla daha kıpır kıpır olduğu kesindi.

Tam o sırada, bir başka genç leydi ve bir kız çocuğu arabadan indiler. Bunlar, Delia ve kızı Sasha’ydı. Sasha ve Taylor birbirlerine çok benziyordu. İkiz olmalarına rağmen, Sasha daha önce doğmuştu ve Taylor ‘küçük kardeş’ olmak zorunda kalmıştı.

Cena on iki yaşındaydı, Taylor ve Sasha ise on.

“Birazdan babamı göreceğiz. Onu neredeyse altı aydır görmedik.” Taylor şu an son derece heyecanlıydı ve Cena’nın da gözleri parlıyordu. Baruch Klanı’nın çocukları olarak, tüm Baruch Klanı’nın temel direği olan bu adama tapıyorlardı… Linley’e.

Baruch Krallığı’nın sayısız üyesi de Linley’e tapıyordu. Linley tüm krallık için manevi bir destek kaynağıydı. Bu şüphe götürmezdi.

On iki yıl geçmiş olmasına rağmen, Delia neredeyse hiç değişmemişti. Aslında, tek farkın şu an yaydığı aura olduğu söylenebilirdi. Delia’nın çocuklarının yüzlerinde mutlu birer gülümseme vardı. Huzur ve mutluluk içinde geçen on iki yıl… Delia, bundan daha memnun olamazdı.

Kraliyet başkenti, Baruch Şehri, çoktan sınırlarını büyütmüştü. Nüfusu bir milyonu aşmıştı. Linley’in Fenlai Krallığından elde ettiği devasa hazine sayesinde, Baruch Krallığı ilk birkaç yılı kolayca geçirmişti ve krallık şu an refah içindeydi.

Başını kaldırıp Kara Kuzgun Dağı’na bakan Delia’nın kalbi çoktan Linley’in yanındaydı.

“Wharton, Nina, haydi dağa çıkalım.” Delia güldü. “Taylor, Sasha, Cena, bizi takip edin.”

“Anlaşıldı.” Taylor yüksek sesle karşılık verdi.

Kız kardeşi, Sasha, son derece sessizdi. Şövalye taburu dağın eteğinde dururken, Wharton, Nina, Delia ve üç çocuk birlikte Kara Kuzgun Dağına tırmandılar. Dağ her zamanki güzel manzaraya sahipti.

Küçük dereyi takip edip, sonunda ilerideki gölü görebilecek mesafeye ulaştılar.

Şu an gölün ortasında, yüzeyleri düzleştirilmiş üç devasa kaya vardı. Merkezdeki kaya Linley’in daha önce getirdiğiydi ve doğal olarak, üzerindeki taş ev de onun uzun süre önce yaptığı aynı evdi. Diğer iki kayaya gelince, Linley onları düğünlerinden sonra, ziyaretine gelen insanlar için getirmişti.

Belli belirsiz mavi bir figür şu an gölün ortasında balık tutuyordu.

“Baba!” Taylor’un sesi uzaktan yankılandı.

Mavi cübbeli figür yüzünü döndü. Tabi ki Linley’den başkası değildi. Linley eskiye oranla biraz daha olgun gözüküyordu ve uzaktan bakan biri onun doğayla tamamen bütünleşmiş olduğunu düşünürdü. Linley hemen gülerek ayağa kalktı. “Haha, Taylor!”

Linley’in ayağa kalkış hareketi, sanki rüzgarın kendisi hareket ediyormuş gibi hissettirirken, aynı zamanda son derece sağlam, sabit bir hissi de beraberinde taşıyordu. Bu iki zıt his, tek bir insanda buluşmuştu. Bunu kişisel olarak görmeyen birisinin hayal etmesi çok zordu.

Linley elini şöyle bir savurdu…

“Bam!” Akan suyun bir kısmı aniden durup, sudan oluşan bir köprü oluşturdu. Göl sularının diğer kısımları normal akışına devam ediyordu. Taylor ve Sasha, bunu daha önce yaptıkları belli bir şekilde doğruca ‘su köprüsü’ne atlayıp diğer tarafa koştular.

Köprü sağlam ve dayanıklıydı.

Köprüye yakından bakan biri suyun üzerindeki ince hava tabakasını görebilirdi.

“Taylor, gel sarıl babaya.” Linley, Taylor’u mutlu bir şekilde havaya kaldırırken, Sasha büyük, masum gözleriyle Linley’e bakıyordu. Linley hemen uzanıp biricik kızını da kollarına aldı. “Taylor, Sasha, babanızı görmeyeli neredeyse yarım yıl oldu. Beni özlediniz mi?”

“Evet.” Taylor hemen cevap verdi. “Hem de her gün.”

Linley’in yüzü gülücüklerle kaplandı. Şu an Büyükbaba Doehring’in ona karşı neler hissettiğini tamamen anlayabiliyordu. Ve babasının ciddiyet ‘maskesi’nin altındaki derin sevgiyi daha iyi anlamıştı.

“Hey. Taylor, Sahsa, Cena, hepiniz gelmişsiniz.” Göklerden mutlu bir ses duyuldu. Ardından siyah bir gölge birden gölün ortasında belirdi. Gelen, şu an iki metre uzunluğundaki sihirli canavar Bebe’ydi.

Bebe’ye bakan Linley kendini içten içe gülmekten alamadı.

Bebe ne zaman bu üç ‘ufaklığın’ karşısına çıksa, vücudunu ‘birazcık’ büyütüyordu. Bebe’nin söylediğine göre ‘vücudumu çok küçük tutarsam, beni bir büyükleri olarak görmezler’di.

“Bebe amca.” Taylor kendini Linley’in kucağından kurtarıp Bebe’ye sarılmaya koştu.

Taylor daha küçükken, Bebe onunla sık sık oyunlar oynardı.

Wharton kıkırdadı. “Abi, önce oturalım. Yemek yerken konuşabiliriz. Yanımda pek çok lezzetli yiyecek getirdim.” Wharton konuşurken, aile uzun, dikdörtgen bir masanın etrafındaki yerlerini aldı. Wharton boyutlar arası yüzüğünden çıkarttığı taze hazırlanmış pek çok tabakla masayı doldurdu.

Hep birlikte yemeğe başladılar.

“Abi, O’Brien İmparatorluğu’nda yaşanan büyük dövüşü duydun mu?” Wharton sordu.

Bir kafa hareketiyle birlikte, “On beş gün önce Oliver’ın, Haydson’u başka bir düelloya daha davet edişinden mi bahsediyorsun?” Oliver, çoktan Kuzey Buzulundan dönmüştü ve kendine inanılmaz güvenen bir aura taşıyordu.

Wharton onaylar bir şekilde iç çekti. “Doğru. Tek bir kılıç darbesiyle, savunmasıyla ünlü Haydson’u öldürmüş. Ne kadar korkutucu.”

“Haydson. Bu babamla Tujiao Dağında düello yapan Haydson mu?” Taylor kafasını kaldırıp merakla sordu. Bu ufaklık Linley’e adeta tapıyordu ve yaptığı dövüşler de dahil onunla ilgili her şeyi ayrıntısıyla biliyordu.

Linley gülerek başıyla onayladı.

Delia’da onaylayarak iç çekti. “Şu Oliver gerçekten de zorlu biri. Yalnızca tek bir kılıç darbesiyle! Haydson’un savunma gücü efsaneviydi. Tek bir darbede ölmesi…” Delia kendini birkaç kere iç çekmekten alamadı. Yanlarındaki Cena, birden Linley’e dönüp, sordu, “Amca, eğer Oliver’la bir kez daha düello yaparsan, kazanabilir misin?

Linley sakince güldü.

“Oliver’ın gelişim hızı düşündüğümden daha yüksek çıktı. Yalnızca on iki yılda, Haydson’u tek bir kılıç darbesiyle öldürebilecek seviyeye ulaştı. Onunla gerçekten karşılaşmadan önce, hangimizin kazanıp kaybedeceğini söylemek zor.” Linley güldü.

“Patron, mütevazı davranacak ne var?” Bebe mutsuz bir ifadeyle karşı çıktı. “Haydson’un savunması daha önce seninkine denkti. Ancak şimdi? Aziz seviyeye ulaştıktan sonraki dönüşümünle bile, ejder pullarının savunma gücü, on iki yıl önceki ejder pulları ve ‘Dalga Kalkanı’ nın birlikte oluşturduğu savunmadan daha güçlü. Ayrıca şu an ‘Dalga Kalkanı’nın öncekinden on kat daha güçlü. Sana karşı o Oliver ancak hava gazı. Osenno gibi ikinci kademedekiler bile, seni kızdırmaya cesaret edemiyorlar. Bence, ancak beş temel aziz seninle baş edebilir.”

Wharton da söze girdi, “Abi, sen klan tarihimizdeki en güçlü Ejderkanı Savaşçısısın. Neden mütevazı davranıyorsun ki?”

Wharton ve diğerleri, Linley’in ne kadar korkutucu bir güce ulaştığını biliyordu.

On iki yıl süren sıkı eğitimin ardından, Linley’in toprağın ve rüzgarın elemental yasaları konusundaki seviyesi, Wharton ve diğerlerini şok edecek seviyelere ulaşmıştı.