BÖLÜM 7

TRİAJ SİYAH ETİKETİNİN BASİT GÜNLERİ

“—Fido, sorun değil. Yırt onu."

Elini çökmüş Juggernaut'un bükülmüş kanopisine vuran Shin, birimin çarpık zırhındaki açık bir deliğe bakarken konuştu. Bu birimin içinde oturan ekip arkadaşı zaten kurtarılmanın ötesindeydi.

Beklemede kalması emredilen Kujo, sahneyi Juggernaut'unun optik ekranından izlerken kaderini anladı. Başlangıç ​​olarak, Juggernauts söz konusu olduğunda, bir İşlemci, bir Grauwolf'un kanattan tam güçle mücadele etmesine asla dayanamazdı. Mümkün olan tüm kusurlar arasında, Cumhuriyet'in bir birimin gurur duyduğu başarısızlığı olan Juggernaut, kokpitin çerçeveye gevşek bir şekilde bağlanmasına neden oldu, bu da birimin gövdesini doğrudan saldırıya uğradığında yatay olarak ikiye böldü.

Kujo, üst yarısı ve teçhizatının çerçevesi buna alışmak için yeterince yırtılmış yoldaşların korkunç, ürkütücü manzarasını görmüştü.

Fido adlı eski model Scavenger, kanopiyi çıkarmak için brülörünü ve vinç kolunu kullandı. Shin açıkta kalan kokpite doğru eğildi. Fido'nun geniş çerçevesi, kokpitin içeriğini görüntüden gizleyerek diğer İşlemcilerin içini görmesini engelledi.

Lejyon'un ana gücü zaten geri çekiliyordu, ancak bazı yavaş kendinden tahrikli mayınlar - çirkin insan benzeri silahlar, vücutları yüksek patlayıcılar ve yönlü şarapnel ile dolu - hala savaş alanında olabilir.

Savaştan sonra birliklerinden ayrılmak intihar olur.

Ancak Shin, temkinli bile görünmüyordu. Bir elinde 9 mm'lik otomatik tabanca vardı ve kendini öldürmek niyetiyle de çıkarmadı.

Elini içeride parçalanan bir şeye uzatıp dokundu. Ayağa kalktığında tabancasını kaldırmış gibi görünmüyordu.

Aaah, diye düşündü Kujo, gözlerini kapatarak. Onu vurmaya gerek yok. O çoktan öldü.

Şanslıydı. Hayatta kalmak için gerekli olan sinir ve dolaşım sistemleri baş ve göğüste bulunuyordu. Buna karşılık, karındaki yaralar anında ölüme yol açmadı. En kötü ihtimalle, yaralı bir kişi uzun günler ıstırap içinde geçirebilir ve ölemezdi. Yani bu konuda şanslıydı.

Her iki şekilde de ölecekti, bu yüzden acı çekmeden gidecek kadar şanslıydı.

Triyaj ataması: siyah—hala hayatta olan ama yakında ölecek olan biri. Ölümün eşiğinde olan ve tıbbi müdahale gerektirmeyen kişiler. Ve savaş alanına atılan Seksen Altı'nın hepsi başlangıçta bu kategorinin bir parçasıydı. Hepsi ölümle ilgili bu görüşü paylaştı.

Yine de, bedeninin yok edilmesinin acısından ya da ölüm anından habersizken ölme ayrıcalığı kendisine verilmemişti.

-Biri bana yardım etsin.

Özellikle kimseye yöneltilmeyen, Duyusal Rezonans yoluyla kulaklarına ulaşan o cılız sesin hatırası, Kujo'nun hatıralarında bir kez daha su yüzüne çıktı. Onu koruyabilmeyi diledi. Savaş alanı onun yanında kalmasına ve onunla ilgilenmesine bile izin vermedi. Onun için küçük bir kız kardeş gibi olan değerli yoldaşı. Spearhead filosuna atanmadan önce yıllarca onun yanında savaşmış olan.

Üzgünüm Mina. Sonunda senin için hiçbir şey yapamadım.

Kujo haç çıkardı, ruhunun huzur içinde yatsın diye dua etti. Bu, müfrezede başka hiç kimsenin yapmadığı bir jestti. Seksen Altı, sürekli olarak kaçınılmaz saçmalıklara ve ıstıraba maruz kaldılar ve bu yüzden onları kurtarmayacak bir Tanrı'ya inanmayı reddettiler. Özellikle bu filoda değil. Yanlarında, İşlemcilere tek gerçek ölüm huzurunu veren ve onları olabilecek en kötü sonuçtan kurtaran bir Reaper vardı.

Mina'yı ve bu filonun ilk ölen üyesi olan Matthew'u alacaktı… ve Kujo öldüğünde onu da… Onları ait oldukları yere götürecekti.

Onların Reaperı, hayali bir Tanrı değil.

Optik ekranına baktığında Kujo onu görebiliyordu. Bineği olan dört ayaklı örümcekle yoldaşlarının kalıntılarının yanında duruyorlardı. Ve yanında, sadık Çöpçü görevlisi. O, lakabına sadık, meşum, sevgili... güzel Biçiciydi.

Ancak bu, kişinin günlerini ölümden başka bir şey düşünmemesinin saçma olacağını söyledi.

"Görevimi bitirmeme yüz otuz iki gün kaldı! Spearhead filosuna lanet olası zafer!”

Her sabah yaptığı gibi hangarın arkasında duran Kujo, renkli günlük geri sayımını güncelledi. Avuçlarındaki tebeşiri silmek için ellerini çırparak uzaklaştı. Siyah teni, saçları ve gözleri, Cumhuriyet'in etnik azınlıkları olan Seksen Altı ile bile ender bir etnik köken olan Meridiana'ya sahipti. Uzun boylu, vücudu sağlam yapılı, saçları boynuna kadar uzanan üç sıkı örgüyle bağlıydı.

Hayatın tadını sonuna kadar çıkarmak ve zorluklara ve acı kaderlere gülmek, bir kişinin zulme direnmesinin en iyi yoluydu.

Kışlanın yemek salonuna giren Kujo, kahvaltının hazırlandığını gördü. Tezgahın diğer tarafında Anju, tahta bir kepçeyle büyük bir tencereyi karıştırıyordu. Keskin olmayan bir silah olabilecek kadar büyük bir kızartma tavası kullanan Raiden, birkaç kişinin yemesine yetecek kadar omlet yapıyordu.

Kaie, Daiya'nın bir süre önce aldığı kediyi beslerken, Theo ve Kurena mutfak eşyaları tezgahın üzerine koyuyorlardı. Diğer üyeler ve bakım ekibi masaya oturmuş sohbet ediyorlardı, Shin en uzakta oturuyor, bir kitap okuyor ve her zaman yaptığı gibi gruptan mesafesini koruyordu.

Uzak bir anı aklına gelince Kujo gözlerini kıstı. O bir çocukken… annesi evde mutfakta meşgul kahvaltı hazırlar, kardeşleri ise masanın etrafında yaygara koparırdı. Babası oturma odasındaki kanepede dinleniyor, gazete okuyordu…

Yine de Kujo bunu kelimelere dökmedi. Shin'i takımın babası ve Raiden'ın annesini arayacaksa, muhtemelen kahvesine mide bulandırıcı miktarda şeker dökülmesini bekleyebilirdi. Bunu deneyimlerinden biliyordu - Kino bunu bir kez yaptı ve sonunda içkisini ağzına aldı.

Saçını tutan bandanayı çıkaran Anju tezgahın üzerine eğildi.

"Hazır; gel biraz al. Ama git ellerini yıka, Kujo. Hala tebeşirle kaplılar."

"Ah, kahretsin."

Herkesin oturduğu yerden yükselen takırtıyı arkasında bırakarak (sandalyeler sallandı, bacaklarının bir kısmı yerden biraz daha yüksekti), Kujo ellerini yıkamak için yemekhaneden ayrıldı. Geri döndüğünde, birinin ona yemekten payını çoktan bıraktığını gördü ve ona içten bir "Teşekkürler!" dedi ve bir koltuk aldı.

O sabah yemeklerinde ısıtılmış konserve ekmek, tavşan etli güveç ve sebzeli omlet vardı. Tatlı olarak karahindibadan yapılmış çilek, portakal ve kahve yerine koymuşlar. Bunların hepsi yakınlardaki terk edilmiş şehirden, bitişikteki ormandan temin edilmiş ya da kışlalarının arkasında büyütülmüştü.

Tabii ki başka bir şey toplayamadılar, bu yüzden biraz mütevazı bir yemek oldu, ancak üretim tesisinin korkunçlarına… daha doğrusu tatsız sentezlenmiş yiyeceklere alıştıkları için bu tür bir kahvaltı lükstü.

Ama Kujo masaya yaklaşırken şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı. Kahvaltı masasında boş bir koltuk vardı. Onun bakışlarını fark eden diğerleri de aynı şekilde baktı. Gerçekleşme yemek salonuna yayıldı ve herkes bir anda fark etti.

Mina'nın koltuğuydu. Ama önceki gün ölmüştü.

Odaya ağır bir sessizlik çöktü. İşlemciler, yoldaşlarının her gün öldüğünü görmeye alışmışlardı, bu da onların ölümü çabuk işlemesini sağlıyordu. Çoğu durumda, o günü veya geceyi vefat eden kişinin yasını tuttuktan hemen sonra geçirirlerdi ve ertesi gün -en azından görünüşte- normale dönerlerdi.

Ancak bu savaş alanının ölüm versiyonu özellikle sıradandı, barizdi ve bu nedenle özellikle kısırdı. Arada sırada beklemedikleri bir şey onlara bu kaybın enginliğini hatırlatıyordu.

Normalde, önlerindeki korkunç geleceğin bu korkunç hatırlatıcısını görmezden gelirken unutmayı ve gülümsemeye devam etmeyi başardılar.

Melankolik sessizlik, aksi halde parlak sabah güneş ışığının ve kahvaltılarının mis kokulu kokularının hakim olduğu yemek salonuna yerleşti. Kujo iki yumruğunu da sıktı.

Gülmezsen kaybedersin. Eğlenmiyorsan, sadece kaçırıyorsun.

Umutsuzluğa teslim olmak, onları bu savaş alanına atan beyaz domuzlara teslim olmak demektir. Bu onlar için kaybetmek anlamına gelir.

Ve cehennem gibi onlara kaybedeceğiz.

"Hey Millet! Üç gün sonra dolunay var. Hadi bir ay gözlemi yapalım!”

Bundan haberin var mı, Kujo? Ayda bir tavşan olduğunu söylüyorlar.

Keşke görebilseydim. Keşke aya kadar gidebilseydim.

Ani araması ve fazlasıyla saçma önerisiyle irkilen herkes şaşkınlıkla Kujo'nun yönüne döndü. Onların bakışlarından rahatsız olmadan devam etti.

“Görünüşe göre, kıtanın doğusunda kutladıkları bu festival. Hadi deneyelim! Muhtemelen daha önce sahip olduğumuz çiçek görünümüne çok benziyor. Değil mi Kai?!"

Kaie, sorunun kendisine yöneltilmesine biraz şaşırarak aceleyle başını salladı. Oryanta saçlarına has bir renk olan kuzguni atkuyruğu, yaptığı gibi ileri geri sallanıyordu.

"Ah, evet, sanırım. Demek istediğim, gerçekten o kadar iyi bilmiyorum ama muhtemelen!"

"O zaman biraz içki içelim ve ayı seyrederken eğlenelim! Yine de içebileceğimizden değil!”

Kujo dahil tüm İşlemciler alkol içmedi. Sarhoş olmak, savaşamayacağınız anlamına geliyordu ve savaşamamak, yalnızca bir Lejyon baskınında öldürülmelerine neden oluyordu. Onurları onların böyle ölmelerine izin vermezdi.

"Peki neden olmasın?" Raiden, Kujo'nun önerisinin ardındaki fikri fark ederek sırıttı. "Boş zamanımız var ve bu iyi bir tempo değişikliğine neden olur."

Kaptan yardımcısı anlaşmasını dile getirdi. Kujo, zorla gülümseyerek üssün en yaşlı sakini olan bakım ekibinin başkanına bir bakış attı. Takım arkadaşlarının ve bakım ekibinin geri kalanı da bu fikre karşı çıkmış görünmüyordu.

Bu da geriye kalan tek şeyin takım kaptanının onayı olduğu anlamına geliyordu. Shin tek başına Mina'nın yokluğuna tepki vermiyor gibiydi, gözleri hâlâ kitabına sabitlenmişti.

"Yani her şey yolunda, evet, Shin?!"

“…”

Shin'in sessizliği rıza, inkar veya ilgisizlikten dinlemediğini kabul etmesi anlamına gelebilir. Çoğu durumda, üçüncü seçenekti. Kujo tekrar söyledi.

“Üç gün sonra dolunayda bir ayı seyredelim! Tamam?!"

"Seni duydum. Evet neden olmasın?"

Bu noktada kimse ona, eğer dinliyorsa neden bir şey söylemediğini sorma zahmetine girmedi. Okuduğu kitabı kapatan Shin, gözlerini Kujo'ya çevirdi. Kapaktaki başlık, eski bir bilimkurgu romanı olan Second Variety idi.

Shin hem bir kitap kurdu hem de gelişigüzel bir okuyucuydu, bu nedenle seçtiği literatürde tutarlılık yoktu. Daha önce, doğulu bir kadın şair tarafından yazılmış savaş karşıtı şiirlerden oluşan bir antoloji okuyordu. Ondan önce, uyuşturucu katılmış bir diktatörün propaganda kitabını okuyordu. Uzun süredir yoldaşı olan Raiden, Shin'i kitaplardaki tuhaf zevki nedeniyle her zaman eleştirdi ve Kujo da aynı fikirdeydi.

Ancak Kujo, Shin'in neden bu şekilde davranması gerektiğini hafifçe anladı ve bu amaçla, kendisinden üç yaş küçük olan bu genç adama, tartışmalı kaba davranışından dolayı içerleyemedi.

Okuduğu ve dikkatini dağıtacak bir şeyi olduğu sürece... zihnini başka şeylerden uzak tutabilirdi. Zihnindeki gerginliği hafifletti.

"Ama bu bir sonbahar geleneği değil mi? Ve ay gözlemleri sırasında kullandıkları hiçbir şeye elimize geçemiyoruz.”

"Bu gerçekten önemli değil. Sadece eğlenmek için bir bahane istiyorum; hiçbirimizin nasıl yapılacağını bildiği gibi değil."

Alışılmadık bir şekilde, Shin biraz nahoş bir ifade yaptı.

“…Demek bu yüzden çiçeğe bakarken bardaklardan su içiyorduk,” diye mırıldandı.

"Ah, doğru, o zamanlar yüzünde tuhaf bir ifade vardı," dedi Kaie şüpheyle. "Gerçekten çok mu kötüydü? İçki yerine su dökmek mi?"

İçmeyeceklerdi ama en azından doğru atmosferi elde etmek istediler. Bu yüzden harap bir mağazada buldukları bir şişe nadir, yüksek kaliteli maden suyu ve doğu bardaklarını kullandılar.

"…Unut gitsin." Shin yorgun bir şekilde içini çekti.

Üç gün sonra bir fırtına çıktı.

"Kahretsin…! Aptal ay! Aptal fırtına…!” Kujo mızmızlanarak masaya yüzüstü düştü.

"Hadi, önümüzdeki ay yapabiliriz," dedi Theo, karşısına oturup yanağını avucuna dayayarak. "Ayrıca bu kadar moralini bozma. Bu sadece orada bulduğumuz bir fikirdi.”

Theo'nun onu teselli etmeye mi yoksa bıçağı bükmeye mi çalıştığını anlamak zordu.

"Barmen, bana bir içki getir!" diye homurdandı Kujo.

"Tabii, kafana dökmemi ister misin?"

Theo'nun bir bardak suya uzandığını gören Kujo, oyalanmayı bırakmaya karar verdi ve ayağa kalktı. Theo ne kadar sevimli görünse de oldukça çabuk sinirlenen ve hırçın olabilirdi.

Ellerini başının arkasında birleştiren Kujo, vücudunu sırtlığa dayadı.

"Ah, lanet olsun. Evet, hemen buldum ama gerçekten sabırsızlıkla bekliyordum.”

Bu Kujo'yu hatırladı.

Bundan haberin var mı, Kujo? Ayda bir tavşan olduğunu söylüyorlar.

Keşke görebilseydim. Keşke aya kadar gidebilseydim.

Ya da belki aşağıdan da görebiliriz. Dolunay oldukça parlak olabilir, yani belki sadece bir kez?

Mina, onunla ilk tanıştığı zaman. O masum gülümsemesiyle. Tavşanı ayda asla bulamadı. Bu yüzden onun yerine onu arayabileceğini ummuştu.

"Hepimiz dört gözle bekliyorduk. Ama her halükarda, bugün izin yok," dedi Theo, bakışlarını hangara doğru fırlatarak. Genellikle bu sefer yemekten sonra bakım ekibi boş zamanlarındaydı, ancak bugün hangar hala makinelerinin sesiyle uğultu halindeydi.

Juggernauts kırılgandı ve savaşta kolayca yıprandı, onları tamir etmek için sürekli bir yedek parça sıkıntısı olduğundan bahsetmiyorum bile. Cumhuriyet'in yedek parça temini bugün gelmişti ve pilot akşamdan kalma olduğu için uçak geç indi. Bu elbette bakımın ertelenmesi gerektiği anlamına geliyordu ve mürettebat ancak acele bir akşam yemeğinden sonra çalışmaya başlayabilirdi.

Daiya bir kahve molasından döndü ve Theo'nun yanına oturdu.

“Bir şekilde ışıklar sönmeden başaracaklarını söylediler” dedi.

Kujo burnundan uzun bir nefes verdi. Bakım ekibinin kendi gururu vardı. İşlemcilerin can simidi olan Juggernauts'a hizmet eden ve mükemmel durumda tutan onlardı. Bu nedenle, gerekli bakım tekniklerinden yoksun olan İşlemcilerin çalıştıkları sırada donanımlarına dokunmalarına izin vermediler. Ve henüz…

"Keşke onlara yardım etmenin bir yolunu bulabilseydik..." dedi Kujo.

"Shin onlara zaten sordu, ama yardıma ihtiyaçları olmadığını ve bizim gibi veletlere bakmanın sadece dikkatlerini dağıtacağını söylediler. Ancak bunun ne kadar uygunsuz olduğu üzgün olduklarını da söylediler.”

Sadece Seksen Altı'ya sahip olan ve insan olarak sayılmayan cephe üslerine yalnızca minimum miktarda elektrik sağlandı. Ve elektriğin çoğunu bakım ekipmanı aldığından, kışlalar çalıştıkları zaman kullanmak için neredeyse hiç güç bulamadılar.

Daiya da dahil olmak üzere İşlemcilerin geri kalanının, genellikle akşamın bu saatinde olacakları yerde olmak yerine şu anda yemek salonunda olmalarının nedeni buydu. Odalarında ışıkları yakmak için yeterli güç yoktu.

Yine de yemek salonundaki altı kızın -her zamanki sayının iki katı- görünüşü ve tiz sesleri Kujo'nun genişçe gülümsemesine neden oldu. Kujo sadece birkaç yıldır okula gitmişti, ama muhtemelen okul gezisinde bir gece böyle hissettiriyordu. Bu olağandışı atmosfer onu mutlu hissettirdi ve herkes sadece arkasına yaslandı ve istediğini yaptı.

Shin odanın arka tarafında her zamanki yerine geçerek geri döndü ve ciltli bir kitap açtı. Gördüğü ilk fırtınadan korkmuş görünen yavru kedi, aceleyle atladı ve saha üniformasının göğsüne sarıldı.

"Ne okuyorsun?" Kujo ona sordu.

“Sis,” diye kısaca yanıtladı Shin.

Ünlü bir romancı tarafından yazılmış kapalı bir korku hikayesi. Fırtına, Lejyon ve beyaz domuzların mayın tarlaları da dahil olmak üzere bu üssün şu anda izole edilmiş olmasından farklı değil.

“…Aaah, evet… Ama ne yazık ki bu sefer sis yok—sadece bir fırtına…”

Üssün üzerinden güçlü, uluyan bir rüzgar esti. Sadece pencere camlarını sallamakla kalmadı; bütün kışlanın çatırdamasına neden oldu. Kaie ve Kurena'yı sarstı ve Shin bile gözlerini kitaptan kaldırmak zorunda kaldı.

“…Ah, Kurena, bunu söylerken kulağa çok mutlu geliyor, ama bu olursa biz de mahvoluruz.”

Daiya, Kurena'nın sözlerine cevap verdi ama sesi de oldukça eğlenmiş görünüyordu.

Küçükken onları gözaltı kamplarına zorlamışlardı ve günlerce tekrarlanan monoton dövüşler, İşlemcilerin heyecana özlem duymasına neden oldu. Ve böylece bir fırtına ve bir elektrik kesintisi, ne kadar nadir olduğuna rağmen, onları ateşleyecek kadar büyük bir olaydı.

İster doğaüstü bir fenomen, ister yeni bir Lejyon türü veya bir uzaylı saldırısı olsun, herkes elektrik kesintisinin nedeni hakkında spekülasyon yapmaya başladı. Ama hiç adım atmayan sessiz bir varlık ayağa kalktı ve bir an sonra ışık aniden tekrar yandı.

"Hey."

"Ah."

Birkaç ses hayal kırıklığı ya da rahatlamayla bağırdı ve çok geçmeden Shin sessizce yemek salonuna geri döndü.

"Kırıcı."

"Ne, hepsi bu mu? Sıkıcı."

Ama bu son sözle birlikte, yüksek bir vızıltı ile ışık tekrar söndü.

“…”

Herkes bir kez daha sönen ampule baktı. Bu sefer Shin kıpırdamadı. Aniden, masanın köşesine atılmış olan bir bilgi terminali aydınlandı ve nevrotik bir genç adamın sesi, monitörde yalnızca Audio sözcüklerinin titreştiği bir ses çıkardı.

"İşleyici Bir'den Spearhead filosuna. Tüm elektriği gereksiz yere tüketmeyi bırakın.Tıbbi ünitede bakım yapamıyoruz.”

Gran Mur'un diğer tarafındaki Cumhuriyetin seksen beş Bölgesinden komutanlarının sesiydi. Ünvanının ne kadar abartılı olduğuna ve tavrının ne kadar zorba olduğuna bakılırsa, o sadece bir sığır bakıcısıydı. Sadece ismen işe yaramaz bir komutan.

Kujo kaşlarını çattı. İşte bu yüzden kırıcı ters döndü. Tıbbi birimler, askeri doktorların yerine her bir üste kurulmuş makinelerdi. Yaralanmaları ve hastalıkları otomatik olarak teşhis etti ve uygun tedaviyi reçete etti. Beyaz domuzlar kesinlikle buna modern bir tıbbi sistem diyecektir.

Bununla birlikte, triyaj sisteminin standartları açıkçası delilerle sınırlandı. Yalnızca bir İşlemcinin hemen ön saflara dönmesine izin verecek yaralanmaları tedavi etti. Bir yarayı tedavi etmek, bir İşlemciyi bir süre hareket edemez hale getirirse, verilen tedaviden makul bir şekilde iyileşebilecek bir yara olsa bile, onları siyah etiketlerle işaretler ve kaderlerine bırakır.

Cumhuriyet'in değerleri, savaş alanında işe yaramaz bir İşlemciyi beslemeyecekleri anlamına geliyordu ve bu makine bunun bariz bir temsiliydi. Söylemeye gerek yok, İşlemcilerin hepsi bu soğuk, duygusuz ve işe yaramaz cihazdan nefret ediyordu.

Shin içini çekti ve konuşmak için ağzını açtı. Kaptan, genellikle İşleyici ile iletişimi yöneten kişiydi.

"İşleyici Bir. Bu öğleden sonra erzaklardaki gecikme nedeniyle, Juggernauts'taki servis çalışmaları henüz tamamlanmadı. Tıbbi birimin bakımı düşük önceliğe sahiptir. Lütfen erteleyin.”

"Sanki umrumda. Acele et. Bakım programı tamamlanana kadar eve gidemem.”

Herkes yumuşak bir iç çekti. Yararsız tıbbi birimin bakımına Juggernaut'ların bakımına öncelik vermek saçmaydı. Ve söylemeye gerek yok, bu İşleyicinin fazla mesaiye katlanmak zorunda kalması umurlarında değildi.

"Bunu duydum, domuzlar. Komutanınıza saygılı davranın.”

Domuzları kibarlaştırabileceğini düşünen bir budalaya saygı göstermeyeceklerinden değil. Göz ardı edildiğini çok iyi bilen İşleyici öfkeyle tükürdü.

“Seni pis lekeler… Bah, ne olursa olsun. Sana son kez katlanmak zorunda kalacağım vahşi Seksen Altı."

"Ah," Shin bu kayıtsız ünlemini çıkardı. "Doğru, bırakıyordun, değil mi? Çalışacak başka bir yerin olmadığı için orduya katıldığını duydum. Yeni bir iş mi buldun?”

Müfettiş bir an sustu.

"…Sana kim söyledi?"

Sarhoşken bu konuda gevezelik ettin, seni geri zekalı.

Bu düşüncenin çeşitleri tüm İşlemcilerin aklından geçti, ama hiçbiri bir şey söylemedi. İşleyicinin ses tonu tiksintiye dönüştü.

“Senin yanındayken gardımı bir saniyeliğine indiremem, ha, Reaper…? Sen perili ucube."

Kurena'nın ifadesi öfkeyle bükülürken Theo soğuk bir şekilde gözlerini kıstı. Yine de Shin bu yorumu umursamıyor gibiydi. Sonunda sessizliği bozan Emir oldu.

“…Ne, bir sonraki İşleyicinizi merak eden pis, tembel domuzlar değil misiniz?”

“Pek değil,” diye yanıtladı Shin düz bir şekilde.

İşleyici görünüşe göre onu duyamadı çünkü kendini beğenmiş bir şekilde konuşmaya devam etti.

"Henüz kendisi duymadı ama görünüşe göre zengin bir piliç. Eski bir asil ve üniversitesinden erken mezun olmak için notları atlayan bir seçkin. Pekala, kimse korunaklı bir prensesin insanlara düzgün bir şekilde emir vermesini beklemiyor. Yapacağı en fazla şey, siz domuzları utanç verici bir ölüme götürmek… Size uygun bir son Seksen Altı. Sana doğru hizmet ediyor.”

“…”

Shin'in sessizce karşılık vermesini izleyen Kujo, Shin'in sadece dürüstçe umursamadığı için dilini tutabildiğini düşündü. İşlemciler genellikle İşleyicilerine zaten güvenmezlerdi. İşleyicinin orada olup olmadığı önemli değildi…

Aslında, yok olmaları daha iyiydi. İletişim hatlarını kirleten daha az anlamsız bağırışlar vardı. Yani İşlemciler gerçekten umursamadı.

Bunun üzücü, talihsiz bir gerçek olduğu düşüncesi bile uzun zaman önce bir kenara atılmıştı.

Shin, bir sonraki İşleyicinin meselesini görmezden geldi ve konuşmayı tekrar rayına oturttu.

"Yine de bırakıyorsan, neden programı unutup eve gitmiyorsun?"

Sesi, "Defol git artık" diye haykıran bir tavır yayıyor gibiydi.

“Aptal olma; emirleri kırmak sadece reytingime bir darbe olur. Zaten başım belada çünkü biriniz sebepsiz yere öldürüldü, yani eğer itibarım sarsılırsa..."

Shin yüksek sesle dilini tıklattı. Bu, İşleyiciyi sarstı.

"A-neyse, bu bir emirdir. Hangarda çalışma devam ediyorsa, en azından kışlaların elektriğini kesin. Anladım? Senin işin Cumhuriyet yurttaşları yerine ölmek, gecenin bir yarısı oyalanmak değil.”

Bunu söyledikten sonra, İşleyici sanki kaçmaya çalışıyormuş gibi bağlantıyı kesti.

Shin dahil herkes derin bir iç çekti.

O salağın dediklerini yapmaktan nefret ediyorlardı ama Juggernaut'lar onların can damarıydı ve bakım işlerini erteleyemezlerdi. Böylece yemek salonunun ışıklarını kapattılar.

Bunun yerine, terkedilmiş bir üste buldukları kimyasal fenerleri yerleştirdiler ve odayı aydınlattılar, bu da sadece atmosferi daha canlı hale getirdi. İşlemciler bu şekilde cesurdu.

Ve böylece, bakım işinin gürültüsüne, şiddetli yağmurun kakofonik gürültüsüne ve rüzgarın tiz uğultusuna aldırmadan ortalıkta oynadılar. Karanlıkta ahşap parçalardan oluşan bir kuleyi bir araya getirdiler, hayalet hikayeleri anlattılar ve konserve edilmiş bir içecek kutusundan sırayla yudumlar aldılar.

Shin karanlıkta okumaya çalışmaktan vazgeçti ve onun yerine bir satranç takımı getiren Raiden ile takıldı.

“…Bir kadın İşleyici, ha? Bu nadirdir."

Raiden aniden bunu söyledi ve vezirini elinde tutarken, nereye taşıyacağını düşünürken parmaklarının arasında döndürdü.

Kendisini ilerici bir eşitlik ülkesi olarak savunmasına rağmen, ordusunun çoğu -orduların olma eğiliminde olduğu gibi- ağırlıklı olarak erkekti. Üstelik başka yerde iş bulamayan işsizler için de bir yuvaydı. İyi bir evden gelen ve yüksek öğreniminden yeni çıkmış genç bir kadın, normalde orada çalışmak için kendi yolundan gitmezdi.

"Ayrıca zengin bir çocuk. Orduda hiç böyle birini duymadım," dedi Daiya ve sonra o kadar tuhaf renkli bir sıvıya tıkadı ki, karanlıkta bile insan tüketimi için olmadığı açıktı. Sonra bardağı hafifçe solgun olan Haruto'ya verdi ve devam etti:

"Nasıl biri olduğunu merak ediyorum. Gerçekten çok güzel olmalı! Prenses gibi!"

Sesi açıkça şaka yapıyordu ve arkadaşları anladı ve kötü bir tonla cevap verdi.

"Tabii ki o... Güzel, güzel bir domuz prensesi."

"Büyük tokmakları da olmalı. Ne de olsa o şişman bir domuz."

"Açıkça. O beyaz bir domuz."

Çizimde iyi olan Theo, eskiz defterine onun varsayılan suretini karalamaya başladı. Arkadaşları etrafına toplandı ve hemen çatlamaya başladı. Theo daha sonra eskiz defterini yüksek sesle gülen Kujo'ya verdi. Beyaz bir domuz kızı prenses, fırfırlı bir elbise giymiş ve saçları bukleler içinde, izleyiciye anlamlı bir şekilde göz kırpıyor.

"Vay canına, yanında pembe güller taşıyan tiplere benziyor."

"Demek istediğim, muhtemelen onlardan biri. Cümlelerini kibar bey ile bitiren ve asil biz veya başka bir şeyde kendinden bahseden tip. Kesinlikle."

“O zaman kesinlikle insanları iyi günler ile selamlıyor ve bir şey istediğinde prithee diyor… Bahse girerim Shin bile en fazla üç gün içinde ona kızacaktır.”

“O zaman Theo daha ilk gününde öfkesini kaybederdi.”

"Ne diyorsun Haruto? Söylediği ilk cümle muhtemelen onu çılgına çevirir.”

"Ah, asla bilemezsin. Belki de iğneden daha ağır bir şey tutmamış hastalıklı, tenha bir kızdır."

"Güçlü yağmura veya sert güneş ışığına maruz kalırsa ölecek türden, değil mi?"

“Uh, ve o bir asker mi oldu?”

"Oh, demek bu çekingen, mırıldanan, kendine güvenmeyen sesle konuşacaktı, ha...? Bu daha da sinir bozucu."

"Barış beyler. Sakin ol. Muhtemelen kimsenin evlenmek istemediği çirkin bir yaşlı hizmetçidir ve bu işi ona zorla yaptırıyorlar. Olan şey bu olmalı."

"Hayır, burada bir tanrıçadan bahsediyoruz. Bir tanrıça! Merhametiyle bizi zavallı Seksen Altı'yı kurtarmak için bu pis dünyaya gönderilen tanrısallık enkarnesi… İhtiyacımız olan böyle bir İşleyici."

Arkadaşları tahmin oyununa devam ederken, bir sonraki İşleyicilerinin nasıl olacağına dair teoriler ürettiler... Kujo gözlerini kıstı.

“…Evet, anlaştık.”

Tanrıça olmasa bile. Hayırsever bir prenses olmasa bile.

"Umarım iyi bir insandır."

En azından bu kadarını hayal etmelerine izin verilmeseydi… Bu küçücük kurtuluşa sahip olamıyorlarsa nasıl devam edebilirlerdi? En çok korumak istedikleri insanların çoktan gitmiş olduğu bu savaş alanında nasıl savaşabilirlerdi?

Kujo dikkatini, bir eliyle eskiz defterini tutarken alaycı bir gülümsemeyle kırılan Shin'e verdi. Bir İşlemcinin bakış açısından, iyi huylu bir İşleyici beceriksizdi. Aslında, sadece beceriksiz olsalardı, bu bir lütuf olurdu. Barış zamanı etiğini savaş alanına getirmeye çalışan türden “iyi huylu” insanlar sadece daha fazla gereksiz kayıp yarattı. Yararsızdan daha kötüydüler; aktif olarak zararlıydılar.

İşlemciler arasındaki fikir Birliği, en iyi İşleyici türünün işlerini ihmal eden ve tüm işi onlara bırakan aptallar olduğuydu. Bu düşünce Kujo'nun kaşlarını çatmasına neden oldu. Kabul etmediğinden değildi, ama bazen bazı şeyler hakkında bu kadar indirgemeci olamayacağınızı hissettim—

Aniden, Shin'in atmosferi soğudu. Uzaktan uluyan bir tazı gibi başını kaldırdı ve bakışlarını doğuya, Lejyon topraklarına doğru çevirdi.

Herkes bunun ne anlama geldiğini biliyordu ve nefesini tutarak onu izledi. Bir an sonra, soğuk kıpkırmızı gözleri bıçak gibi parladı ve bu Raiden'ın kendi gözlerini acı bir şekilde kısmasına neden oldu.

“…Soruşturma yapalım mı?”

"Evet. Bunlar ikinci filonun kaldırabileceği sayılar değil.”

Temel olarak, gece savaşları birinci koğuşun ikinci ila dördüncü savunma birimlerinin sorumluluğundaydı. Ancak, yardım talebinde bulundukları durumlarda, ilk filo Spearhead'in de sorti yapması gerekecekti.

Farklı filolar arasında iletişim kesinlikle yasaktı, bu yüzden Talebi Verici'nin vermesi gerekiyordu. Bu, İşleyici eve gittikten sonra gece baskınlarını yaptı, özellikle ölümcül.

Theo eskiz defterini kapadı ve ayağa kalktı. Geçmiş filolarda Shin'in komutası altında olanlar buna alışıktı ve çabucak tepki verdi.

"Bakım ekibine haber vereceğim. Ne kadar vaktimiz var?”

"En iyi ihtimalle üç saat," diye yanıtladı Shin. "Hazır olduğumuzda, talepte bulunmadan da olsa sorti yapacağız."

"Anladım."

Theo keskin gece görüşüne sahip bir kedi gibi karanlığa doğru koştu. Shin, yönüne bir bakış atmadan kalan üyelere baktı. Geriye ona baktılar, tüm gülümsemeler ve gevezelikler gitmiş, gözleri gerilim ve mücadele ruhuyla parlıyordu.

"Millet, hala vaktiniz varken biraz uyuyun. İşlerin nasıl gittiğine bağlı olarak, gece boyunca kavga edebiliriz. Ameliyat başlayınca dinlenmek için zamanımız olmayacağını aklınızdan çıkarmayın.”

"Anlaşıldı."

Ama Shin'in kan kırmızısı gözlerinde ne kararlılık ne de mücadele ruhu vardı. Sadece müstakil huzur. Bunu görmek Kujo'nun titremesine neden oldu.

Shin korkmuyordu. Lejyonla yapılan ezici savaştan ya da herkesi bekleyen ölümden değil - ve muhtemelen kendisini bile. Sadece soğuk ve sakin kaldı.

Ve bu tuhaflık Kujo'yu özünden soğuttu.

"Zaten Juggernauts hazır olana kadar harekete geçemeyiz. Muhtemelen biraz kayıp vereceğiz ama Lejyonu süpürmeye odaklanın… Saf olmayın ve oradaki birini kurtarmayı düşünmeyin.”

"Bütün filolar. Şu anda yok olan İşleyicinizin yerine arıyorum. Bölgenin dördüncü filosu bir yardım talebi yayınladı. Lütfen onlara destek olun.”

“Anlaşıldı… Talebiniz için teşekkürler.”

Shin'in tahmin ettiği gibi, Lejyon'u durdurmak için yola çıkan filo, düşmanın ilerlemesini durdurmayı başaramadı. Bu sefer savaş alanını oluşturan terk edilmiş şehir kalıntıları gerçekten de cesetlerle ve betona saçılan Juggernaut enkazlarıyla doluydu.

Dünyanın sonundaki bir savaş alanında kilitli kaldılar ve karşılaşabilecekleri tek yeni insan İşleyicileriydi. Ve çoğu zaten hiçbir işe yaramazdı. Bu savaş alanında hiç kimse kurtuluş bulamazdı.

Oh, ama önceki ses diğerlerinden daha iyiymiş gibi geldi.

Kujo, savaş başlamadan önce onlarla temasa geçen kızı hatırladı. Gümüş bir çanın çınlaması gibi kulaklarında çınlayan sesini hatırlayınca dudaklarını bir gülümsemeyle kıvırdı. Komutası altında bile olmayan bir filo için destek istemek için aramış olan başka bir filonun İşleyicisiydi.

Para-RAID ayarlarında olmadıkları için üssün telsizini kullandı.

Ve tüm kaptanlar ve kaptan yardımcıları strateji toplantısında oldukları için, Kujo telefonu açtı. Konuşmaları kısa, pratik bir bilgi alışverişiydi, ama onun sözlerindeki samimi nezaketi duyabiliyordu. Sesinin net, nazik tınısı.

Keşke onun gibi biri olsaydı, belki…

Ama sonra bir gıcırtı sesi Kujo'yu düşüncelerinden çıkardı.

"Ne yapıyorsun Kujo?! Hareket etmeye devam etmezsen öleceksin!" Takım kaptanı Kaie, onu azarladı.

"Ö-özür dilerim Kaie!"

Kujo çabucak başını çevirdi, optik sensörünün görüntüleri biriminin altındaki zeminde süzülüyordu. Yanan enkaz. Ezilmiş Juggernaut bacakları ve kanopiler. Ve onların yanında, görünüşe göre bu birim ile birlikte bitmiş bir Grauwolf'un iri gövdesi—

Sonra ses sensörü hafif bir ses algıladı.

"Bana yardım et."

Kujo nefesini tuttu ve arkasını döndü. Şiddetli yağmur ve titreyen alevler arasında, tarla üniforması giymiş bir siluetin elini ona doğru uzattığını görebiliyordu.

Bir hayatta kalan! Onlara yardım etmeliyim!

Mina'nın ölümünün anısı zihninde canlandı. Yakın arkadaşının son anlarını kendisi görmedi, ama neyse ki, gereksiz acı çekmeden hızlı bir şekilde ölecek kadar şanslıydı. Ama bu İşlemciyi kendi kaderlerine bırakırsa kesinlikle öleceklerdi. Ve yardım edemediği Mina'nın aksine… bunu kurtarabilirdi!

Gölgeliğinin açma koluna uzandı. Juggernaut'un bir şeyleri kavrayabilecek bir manipülatörü yoktu, bu yüzden bu kişiyi enkazdan çıkarmak istiyorsa, bunu kendi elleriyle yapması gerekecekti.

Aniden, nedense Shin'in bu görevden önceki uyarısı zihninde parladı.

Saf olmayın ve oradaki birini kurtarmayı düşünmeyin.

Başını sallayarak kolu çekti. Sıkıştırılmış hava kokpitten kaçtı ve kanopi, birimin silah namlusuyla birlikte fırladı. Şiddetli yağmur vücuduna hücum etti.

"Hey, iyi misin?!" diye sordu Kujo.

Ve daha sonra…

İşini bitirmek için ortak ofiste kalan Amir kız, kapı çarparak kapanırken şaşkınlıkla başını kaldırdı.

“Kahretsin, neden bu kadar çabuk bir tane daha…?! Reytingim çok etkilenecek...!”

Meslektaşını şaşkınlıkla, sinirli bir şekilde mırıldanarak uzaklaşırken izledi. Burası teknik olarak bir iş yeriydi, bir kamusal alan.

Böyle bir duygusal patlama, dili hakkında hiçbir şey söylememek için uygunsuzdu.

İnce yüzü ona biraz tanıdık geldi. Daha önce gelmeyen aynı İşleyiciydi. Destek talebiyle titreyen terminalini buldu ve onun için telefon etti. Görünüşe göre, mesaisi olmasına rağmen içiyordu ve onu ofise geri çağırmak oldukça zahmetliydi.

Belirli filoları veya muhafazaları yöneten İşleyicilerin adlarının ayrıntılarını veren bilgiler diğer İşleyicilere açıklanmamıştı, bu yüzden hangi filoya komuta ettiğini bilmiyordu. Ama tepkisine göre...savaş olumlu bir şekilde bitmedi.

Yine de bununla ilgili söylemesi gereken ilk şey, bir İşleyici olarak aldığı puanın yakınmasıydı. Bu elbette yeni bir şey değildi ama Cumhuriyet vatandaşlarının durumu, hemcinslerini oldukları gibi görememeleri kızın ifadesini bulandırdı.

Birkaç kelime alışverişinde bulunduğu İşlemciyi düşündü. Tanımadığı bir koğuşta, aşina olmadığı bir savunma biriminin İşlemcisi. Kendisinden biraz daha yaşlı olan genç bir adamın sesine sahipti. Sesi biraz hüzünlüydü ama bunun dışında dostane ve arkadaş canlısıydı.

Bunlar Cumhuriyet'in insan olmadığını iddia ettiği türden insanlar mıydı?

Gülünç.

Bu düşünceyle, kız -dokuzuncu koğuşun üçüncü savunma birimi Vladilena Milizé'nin komuta ve kontrol subayı- gözlerini kapadı, onları asla üzmeyecek bir ülke adına uzak bir savaş alanında kesinlikle can veren o kayıp ruh için dua etti. .