Yazan: Garry Smailes

Çeviri: Ratel

Kısım 2: Karakterizasyon

Bölüm 5: Karakterizasyon’a Giriş

Bu kısımın amacı size karakterlerinizin karşılaştıkları olaylarda nasıl arka plan hikayelerini onların hareketlerine empoze edebileceğinizi göstermek. Arka plan hikayeniz ne kadar kompleks olursa, karakterleriniz o kadar kompleks gözükür ve okuyucularınızın romanınıza bağlanma ihtimalleri artar.

Başlamak için en mantıklı yer romanızın karakterleri. Göstert Anlatma Metodolojisinin arkasındaki prensip hikayeyi eylemler ve diyaloglar yoluyla anlatmaktır. Anlatıcının rolü açıklama değil betimlemedir. Hikayenin asıl amacı kağıt parçası olan kitap değil okuyucunun zihnidir. Ancak hikayeyi sayfadan çıkartıp okuyucunun zihnine sokarsanız okuyucu bağlanır ve ilgili kalır.

Yine de, iş başında olan daha derin bir ilke var.

Duygusal olarak doğru olan karakterler, okuyucuların onların sözlerinden ve hareketlerinden yorumladıklarıyla tanımlanırlar, bir anlatıcının yönlendirmesinden DEĞİL. Bu değerli bir cümle, ancak çoktan bu konuya değindik. Biraz açıklamama izin verin. Gerçek hislere (mutluluk, korku vs.) uygun davranan ve konuşan bir şekilde karakterler yazdığınızda, önemli olan okuyucuların bu sözlerden ve hareketlerden ne anlayıp hissettiğidir, anlatıcının okuyucuya düşünmesi ve hissetmesi için ANLATTIKLARI değildir.

Bu herhangi bir hikayenin okurun içindeki derin ve evrensel duyguları kışkırtabileceğinin anlayışıdır.

Diğer bir deyişle, karakterlerin yaptıklarını konuşma ve eylem yoluyla anlatmak yazarın işidir. Yazarın yapmaması gereken şey, sözlerin ve eylemlerin arkasındaki nedenleri anlatıcı açıklaması ile ANLATMAK.

Peki bu prensibi karakterlere nasıl uygularız?

Tekrardan karmaşık bir teorinin basit yazım teknikleri ile uygulanması durumu ile karşı karşıyayız. Bu tekniği keşfedebilmek için ilk olarak karakterleri biraz daha derinden incelememiz lazım.

Bir romandaki tüm büyük karakterlerin içinde bu üç temel öge vardır:

1) İç ses.

2) Dış ses.

3) Eylemler.

İç ses bir karakterin kafasında sürekli çalan ‘fon müziğidir’. Bu onların inançlarının, tecrübelerinin, yetiştirilme tarzlarının ve mizaçlarının bir kombinasyonudur. Fiziksel dünya ile temasa geçerken etkisinde kaldıkları ahlaki pusuladır(ya da tam tersi).

Dış ses basit bir şekilde bir karakterin ağzından çıkan şeylerdir. Eylemler sadece eylemdir. Bir karakterin içinde bulunduğu duruma verdiği tepkidir. Bu üç bileşen bir araya geldiğinde büyü gerçekleşir.

Bir hikayeye can veren şey iç ses, dış ses ve eylemler arasındaki uyumsuzluklardır. Kısaca, gerçek insanlar bir şey söyler ve başka bir şey yaparlar.

________________

Ratel Notu

Resi son 2 cümlede zehri saldı yine. Son iki cümleden anladığımı anlatırsam, biz insanlar asla bir içi dışı bir insanlar değiliz ve bizi insan yapan niteliklerden biri bu iç çatışmalarımız.

Sevgilimize ders çalışıyorum derken, içimizden okeye gitmek geçiyor ancak tembellikten oturup dizi izliyoruz. Ya da Tüm benliğimizle sigara bağımlısı olduğumuzu bilip, millete sigarayı bırakırım ne var mk diye hava atıp, paket bitecek diye korkudan yedek paket alıyoruz. Burada kesiyorum ki sinir olun diye :)