The Zombie Knight Saga - Bölüm 9: 'Sabırlı ruh, savaş için hazırlan...'

---

Bölüm 9: 'Sabırlı ruh, savaş için hazırlan...'

Çevirmen: Lucius

Bu yeni para tasalarından dolayı, Hector Micah ve arkadaşlarıyla öğle yemeği davetini neredeyse unutuyordu. Bir taraftan ilk derslerde sinir krizi geçirmediğine seviniyorken diğer yandan da üzerine gelen korku taş kesilmesine neden oluyordu.

İsimleri Micah, Nathan, Janine, Sheryl, ve Gregory’di; Kendilerini tanıtmada hızlılardı. Hector daha yavaştı ama yine de çabaladı. Yüzü hala acıyla zonkluyordu ancak son birkaç gün içinde yaşadığı şeylerden sonra, acısını gizlemek çok kolay geliyordu.

“Ee, eğlenmek için neler yaparsın Hector?” Micah ortamı yumuşatmaya çalışıyormuş gibi görünüyordu.

“Ah… e-eğlenmek mi?” Bu sorudan kaçma şansı yoktu.

“Evet. Bilirsin. Boş zamanından neler yapmayı seversin?”

‘Garovel, kurtar beni…’ Azrailin ona güldüğünü duyabiliyordu.

‘Onlara katilleri ve uyuşturucu satıcılarını dövdüğünü söylemek istemez misin?’

‘Garovel!’

‘Sadece soruyu onlara geri sor ve cevaplarını dinle. Sonra oradan gir.’

“Ah… siz çocuklar eğlenmek için ne yaparsınız?”

“Oh,” dedi Micah diğerlerine bakarak, “Biz, grupça, beraber filme falan gitmeyi severiz, fakat pahalılar, bu yüzden sürekli gidemiyoruz.”

“Evet, ama parklar ücretsiz. Nathan, Sheryl ve Gregory’nin köpekleri var.”

“Hatırlıyor musun, geçen sefer Duro piknik yapan kadına sürtmeye başlamıştı.”

“Duro- Gregory’nin köpeği- çok büyük bir köpek. Kadın öyle bir çıldırmıştı ki inanamazsın. Ben sandım—“

‘Siktir, Garovel sen bir dâhisin…’

‘Rica ederim.’

Micah ona baktı. “Fakat soruyu hala yanıtlamadın, Hector.”

‘Sikeyim!’

 

‘Hadi. Bir şeyler uydur.’

“Ben… ah… severim, ah… ah…” Kırmızıya döndüğünü hissedebiliyordu.

‘Onlara metal işlerine ilgili olduğunu söyle. Bu doğru sayılır.’

“Metalle uğraşmayı… severim…”

“Metal mi?” dedi Sheryl.

“Evet, yani… kaynak işleri… felan…”

“Bu harika,” dedi Gregory. “Ne tür işler yapıyorsun?”

“Ah… Ben, ah…”

Sheryl kıkırdadı. “Micah, bu çocuğu nereden buldun ya? Çok utangaç—ve çok tatlıı! Öyle ki onu bir battaniyeye sarıp eve götüresim geliyor!” Hector’un kolunu iki koluyla da sarmaladı.

Hector panikledi ve kalkmaya çalıştı. Sandalyesi geriye devrildi, ve masadaki herkes ona baktı. “Ah—“ Öncekinden çok daha fazla kızardı. “Ö-özür dilerim… Ben sadece—ah. H-hepiniz çok iyisiniz… b-bunu kesinlikle bir daha yapmalıyız, ancak, ah… şimdi hatırladım… gitmem gerekiyor.” Kaçtı.

 

Yemekhanede, kalabalığın içinden ilerlerken, onlardan biri takip ediyor mu diye arkasına baktı, ancak yalnızca Garovel’i gördü.

‘Bu da neydi böyle?’ Azrail sordu.

‘Ben… B-ben bilmiyorum, o sadece… beni şaşırttı… ve ben… ah… Gerçekten içine sıçtım, değil mi?’

‘Hayır, eminim iyidir. Sadece biraz beklenmedikti. Kadınlardan da mı korkuyorsun?’

‘Hayır, bence sadece… genel olarak insanlardan. Belki, ah… erkeklerden çok kızlardan, ama, ah…”

Garovel iç geçirdi.

‘Yani… f-fiziksel temastı bu…”

Garovel daha çok iç çekti.

‘Eğer bilseydim! Onun! Yapacağını--! Ben kaçm--! Ahh!’

‘Tamam anlıyorum. Samimi insanlarla sorunların var. Sakinleş.’

 

Dolabına yaslandı ve derin bir nefes aldı.

‘Tamamdır. Artık güvendesin. O büyük kötü kız seni alamaz artık.’

‘Seni… seni piç…” Zayıfça güldü. ‘Neden böyleyim, Garovel…? Neden hiçbir şey kolay değil…?’

‘Bilmiyorum, Hector. Ama bu özelliğini sevmediğimi söyleyemem.’

‘G-gerçekten mi? Bunun seni sıktığını sanıyordum…’

‘Hayır, hayır. Aksine senin için sinirlenirim. SANA değil.’

‘Ne..’

‘Bunu anlaman çok önemli. Sürekli çok çabaladığını görürken sana sinirlenemem.’

Başını salladı. ‘Teşekkürler… Sanırım öyle olduğunu biraz biliyordum… ama ah… evet…’

 

‘Şimdi daha çok biliyorsun.’

 

Günün ilerleyen saatlerinde, ekipmanın para cezasını ödedi. Okula gelmeden önce çantasına bin troa civarı atmıştı ki gerekenden çok daha fazlaydı olduğu belliydi, fakat hazır olmak istedi. Okulda bu kadar parayla dolaşmak biraz garip hissettirdi. Birisi çantasını ararsa parayı nasıl açıklayacağından emin değildi, bu yüzden çantasını kolunda veya bileğinde gezdirdi sürekli.

Ahşap işçilik kulübündeki depodan birkaç parça metal satın aldı ve tüm masaya kendi yerleşti.

 ‘Bundan mı kask yapacaksın? Oldukça zayıf görünüyor.'

‘Kalın metalin eritilip yeniden biçimlendirilmesi gerekir. Bu… harika olurdu, ancak… ocağımız yok. Dayanıklı bir şey istiyorsam eğer, bu metal katmanları birbirine kaynaklamam gerekiyor.’

‘Sıkıcı görünüyor.’

 

‘İnce metalin kesimi daha kolay, ve ellerim ve bir çekiçle şekillendirebiliyor olmalıyım. Fakat her katmanın ölçüsünün mükemmel olduğundan emin olmalıyım yoksa kaynak çok güçü olmaz.’

‘Ne yaptığını biliyor gibisin.’

‘Biraz tecrübem var, ve… Ben, ah… Geçen gece biraz araştırma yaptım. Fakat, ben… ne yapacağımı biliyor olsam da, nasıl sonuçlanacağından emin değilim doğrusu… Eğer çekiçle fazla zorlarsam, kafama bile sığmayabilir…’

‘Yani, konstantre olman gerektiğini söylüyorsun.’

‘Ah… evet…’

Tasarıyı hazırlamaya başladı. Başının çevresini beş farklı yerden ve sonra da bir gözünün köşesinden diğerine olan uzaklığını ölçtü. İki gözü için tek bir dar aralığın kesme zamanından tasarruf olacağına karar verdi ve daha iyi bir görüş sağlayacağını umdu. Kulaklar için deliğe gerek olmadığını düşündü, aynı şekilde ağız ve burun delikleri için de, fakat büyük bir sorun kalıyordu geriye: çenesi.

Çenesinin altındaki alanı kaplamak hayati önem taşıyordu. Colt’la olan kısa süreli savaşından sonra bundan emin oldu.

Yüzün alt yarısını tamamen kesmeye ve arkaya geçirmeye karar verdi böylece üst yarımın üstünde serbestçe sallanabilirdi. Bir tür devasa alt dişe benziyecekti, ancak kafasını buna geçirmesine izin verirken çenesinin altını da koruyabilecekti.

 

Ç.N: Nasıl olduğunu hiç canlandıramadım aw

 

Lance bir süre sonra cesaretini topladı. “Ne yapıyorsun?” sordu.

“…Bir, ah… bir kask. Ya da miğfer sanırım.”

“Oh, bu muhteşem,” dedi Lance tasarıma bakarak. “Bunun yanında bir kılıç yapma imkanın olmaması çok kötü. Harika olurdu.”

 

“Kaliteli bir kılıç yapabileceğimi sanmıyorum zaten,” dedi Hector. “Gerçekten zor. Yani, insanlar bunun için tüm ustalıklarını konuşturuyordu.”

“Evet. Kılıç ustalığı oldukça nadirdi ama. Sadece kılıçlardan geçimini sağlamak için acayip derecede olağanüstü olman gerekiyor.”

“Evet…”

“Gerçekten harika olurdu ama.”

“Evet.”

“Belki başlığının yanına gidecek başka bir şey yapabilirim. Kalkan gibi. Oh, ya da zırh eldivenleri.”

Hector kaşını kaldırarak ona baktı. “Eldivenleri yapabilir misin? Bu çok zor görünüyor. Yani… parmakların arasındaki bağlantılar çok zor…”

“Yapabileceğime eminim,” dedi Lance. “Belki.”

“B-bu kulağa harika geliyor. Ben, ah… Yardım gerekirse söyle.”

“Harika.” Ve Lance, Hector’u orada şaşkın şekilde bırakarak işe başlamak için ayrıldı.

Bir masa testeresini kullanmak için Bayan Trent’ten izin almak zorundaydı ve o da çalışırken kendisini izlemek zorundaydı. Orada bir tek karbür uçlu testere vardı, ancak öğrencilerin çoğu ahşap ile uğraştığından çok fazla kullanılmamıştı.

Ve testere ağzına bakarken, göz deliklerini ayrıca kesmektense çene parçası için yaptığı kesikle birleştirmenin ona daha fazla zaman kazandırabileceğini fark etti. Hemen metali yeniden işaretledi ve kesmeye başladı. Karbür kısa sürede işi bitirdi, ve çok geçmeden üç metal parçası yerine artık altı ayrı parçası vardı.

Değirmen makinesiyle kısa sürede çene için gerekli delikleri halletti. Daha sonra kafa için olan üç parçayı birbirine sıkı şekilde kaynaklanabilsin diye benzer şekillerde biçimlendirmek zorundaydı, ve sonra aynı işlemi çene parçaları için de uygulaması lazımdı. Dövme işlemine başladı.

 

Hector bunun gerçekten çok zaman alacağını biliyordu. Bu kısımı düzgün şekilde başarırsa kaynaklama işlemi de biraz zaman alacaktı. Fakat arzuladığı şekilleri elde etmek için muazzam miktarda ölçüm üstüne ölçüm ve tekrar tekrar dövmek gerekiyordu.

‘Colt hakkında konuşmalıyız, sence de öyle değil mi?’

Hector dövme işlemine devam etti. ‘Ona yardım etmek istiyorum.’

Garovel duraksadı. ‘Bundan emin misin? Biliyorsun ki dört masum insanı öldürdü.’

‘Evet… Biliyorum… ve bunu affedebilir miyim bilmiyorum, fakat… sen çocukları olduğunu söyledin…’

‘Evet, söyledim. Ancak baba olmak onu suçlarından beraat ettirmez.’

Yeniden ölçme işlemini bıraktı. Alnı hala genişti. ‘Onları korumaya çalışıyor,’ Hector düşündü, ‘ve hatta… bizim yardımımızı hak etmese dahi… çocukları ediyor… yani, öyle değil mi?’

Azrail bir süre ona baktı. ‘Beni şaşırtmaya devam ediyorsun, Hector.’

Tekrardan utançtan kızaracağını hissetti ve sonraki vuruşun içine etmeden çekici bıraktı.

‘Hmm. Bir kurtarma görevi o zaman.’

‘Evet…’

‘O zaman Colt’la müttefik olmazsak aptallık etmişiz oluruz.’

‘Eh… gerçekten bizi dinleyeceğini mi düşünüyorsun?’

‘Bilmiyorum. Durumu benzersiz derece tutarsız. Bu noktada nasıl cevap vereceğini kestirmek zor. Fakat yardımımızı teklif etmenin bize herhangi bir risk teşkil edeceğini sanmıyorum, bu yüzden denememizde bir sakınca yok.’

‘Tamam…’

‘Sen çalışırken ben de onu yakından izleyeceğim. İşin bittiğinde söyle.’

‘Doğru. Ama, ah… Bu biraz sürecek…’

 

‘İşin bitmeden ayrılman gerekiyorsa, bırak öyle olsun. Ama ben sana aksini söyleyene dek işini sürdür.’ Garovel ayrıldı, Hector da işine geri döndü.

Başlığı bitirmek istiyorsa çok geç saatlere kadar kalması gerektiğini biliyordu. Neyse ki bu, kulüpte yaygın bir şeydi. Üyeler hep diğer kulüpler kapandıktan sonra birkaç saat etrafta takılırdı, ve tuhaf şekilde Bayan Trent buna hiç aldırmıyormuş gibi görünüyordu. Etrafta hala birkaç öğrenci olduğu sürece ofisinde kalır ve herhangi bir makine sesine karşı kulak tıkacı takar kitap okurdu ya da başka bir şey.

Bu onun işine yarıyordu evet ancak Hector bazı akranlarının eve gitmek istememesinde başka nedenler olduğunu biliyordu.

Sonunda, şekillerin istediği yeterlikte iyi olduğunu hissetti. Metal katmanların arasına tutkal sürdü ve onları yerine yerleştirdi. Kaynak makinası, önlük, eldiven ve maske çıkardı, sonra da kenarları eritmeye başladı. Metalin ortasına hem içerde hem dışarıda olmak üzere hatlar ekledi.

Bir süre sonra, Bayan Trent ofisinden çıktı. “Hava kararıyor, Hector. Atölyeyi kapatıyorum.”

Makinenin üstündeki tuştan parmağını çekti ve maskeyi kaldırdı. “S-sadece birkaç dakikaya daha ihtiyacım var. Bitirmek üzereyim.”

“Bitirecek misin?” Yaklaştı ve işini inceledi. “Bugün buraya geldiğinde taslağı yapmaya bile başlamamıştın değil mi?”

“Eh, e-evet…”

“Etkileyici. Biraz kaba, ama hızlı çalışıyorsun.”

“Ah… t-teşekkür ederim… Benim sadece… bitirmem lazım.”

“Lazım mı?”

 

“Yani… Gerçekten bitirmek istiyorum.”

“Hmm. Yorulmadın mı?”

Başını salladı.

“Hakkını vermem lazım nasıl odağını koruyacağını biliyorsun.” Hafifçe gülümsedi. “Sadece birkaç dakika. Sonra çıkıyoruz. Eve gitmem önemli. Köpeklerimin beslenmesi gerekiyor.”

“Peki, efendim…”

 

Kaynak işlemini bitirdi, çeneyi yerine yerleştirdi, başlığı çantasına attı ve Bayan Trent ile binadan ayrıldı.

“Eve gidebilecek misin?” sordu.

“E-evet, ben iyiyim.”

“Emin misin? Öğrencileri eve bırakmak zorunda değiliz, ama seni bu karanlıkta eve yalnız başına göndermek içimden gelmiyor.”

“Hayır, gerçekten. Ben, ah… Yani, ah… ebeveynlerim birazdan gelir.”

“O zaman seninle beklememin bir mahsuru yoktur.”

Yüzünü buruşturdu. “Ah… b-buna hiç gerek yok.”

“Oh, Israr ediyorum,” söyledi.

Hetor iç çekti.

“Gelmiyorlar, öyle değil mi?”

Bir şeyler düşünmek zorundaydı. Yalan işe yaramıyacaktı. Gerçeğin bir versiyonunu denemeye karar verdi. “Hayır, gelmiyorlar,” söyledi. “Eve gitmeyeceğim hemen. G-gitmek istediğim başka bir yer var ilk olarak.”

“Aha. Bir öğretmene söylemek istemeyeceğin bir yer, öyle mi?”

Başını hafifçe yana doğru salladı. “Ö-öyle de diyebilirsiniz…”

“Pekala,” konuştu. “Beni ilgilendirmez. Fakat beladan uzak dur, Hector. Sen iyi bir çocuksun.”

Onun otoparka gidip beyaz küçük bir arabayla ayrılışını izledi.

Yürümeye başlarken çantasından başlığı çıkardı ve onu incelemeye başladı. Atölyeden ayrılmadan önce ürününe çok yakından bakamamıştı. Ellerinde çevirdi.

‘Vay, bu bok gibi olmuş…”

Garovel güldü. ‘İşin bitti mi?’

 

‘Evet… Yani, iş görür… fakat yüzeyi hep çekiçten çökmüş. Zımpara tezgahı ile düzeltebilirim, fakat bu metali zayıflatır…’

‘Görünüşünden çok daha dayanıklılığı önemli, Hector.’

‘Çenenin üstündeki bu köşeleri halletmezsem boynuma girecekler…’

‘Burada kalıp çalışmaya devam mı etmek istiyorsun?’

‘Yapamam. Kulüp kapandı. Okulda kimse kaldığını sanmıyorum…’

‘O zaman buraya gelmeye başlayabilirsin.’ Garovel yolu tarif etmeye başladı.

‘Peki, ah... Colt neler yapıyor?’

‘Çoğunlukla uyuyor.’

‘Tüm gün mü?’

‘Evet. Ama adam şimdi Brighton’un en çok arananı. Gün ışığının ondan çok hoşlanacağını sanmam.’

‘Oh evet…’

‘Fakat şimdi uyanık. Görünüşe göre ayrılmaya hazırlanıyor.’

‘Nereye gittiği hakkında bir fikrin var mı?’

‘Hayır. Ama açığa çıkarak risk alıyorsa önemli bir şey olmalı. Yanına silahını da alıyor.’

Hector koşmaya başladı. Kısa süre sonra, Brighton’ın iç kısmına ulaştı ve Garovel’den daha çok talimat istedi o da verdi, fakat Colt şimdi hareket ediyordu, bu yüzden takip çok daha zorlaşmıştı. Hector ayrıca güçlendirilmemişti de. Ayakları kaldırıma her değişinde vücudu isyan içinde ağlıyordu.

Sonunda Garovel’i gördüğünde durmak için tökezledi.

‘Çok iyi görünmüyorsun,’ Azrail onun omzunu kavrayarak konuştu.

Bir rahatlama içinde aktı. ‘Nerede?’

Garovel bir mağazanın arkasındaki sokağı gösterdi.

Hector kafasını başlığa geçirdi.

‘Bu o kadar da kötü görünmüyor,’ Azrail gözlemledi. ‘Çökükler biraz garip gösteriyor ama iyi anlamda. Heybetli anlamda. Nasıl? Kafana uydu mu?’

Boynunu ovaladı. ‘Daha kötü olabilirdi, sanırım…’ Colt’a doğru ilerledi.

 

Colt onun yaklaştığını gördüğünde, duruşunu sertleştirdi ve eli ceketinin cebine gitti. “Sen de k…? Bekle. Sen osun değil mi? Belaya neden olduğunu duydum. Ortağının intikamını almaya geldin değil mi?”

“Hayır, Ben… Ben, um…”

Colt gözlerini kısarak ona baktı.

‘Sakince. Düşünerek. Kendi temponda konuş Hector.’

“Ben… çocuklarını biliyorum, Memur Colt.”

“Biliyor musun gerçekten?”

“Kısa konuşacağım,” dedi Hector. “Onları kurtaracağım, çünkü… senin hakkından ne düşünürsem düşüneyim… çocukların masum.”

Colt memnun göründü. “Onları kurtaracaksın,” dedi. “Ve tam olarak bunu nasıl başarmayı düşünüyorsun? Onların nerede olduğunu biliyor musun?”

“Sana… bunu söylemek zorunda değilim…”

Colt silahını çıkardı, ama aşağıda tuttu. “Dur bir dakika, çocuk. Senin gidip onları tehlikeye sokmana izin vermeyeceğim.”

“Onlar zaten tehlike içindeler…”

“Onları güvende tutan tek şey benim,” dedi Colt. “Benim eylemlerim. Onun istediklerine yapmaya devam ettiğim sürece, onlar tehlike içinde olmayacaklar.”

“Ya… yapamayacağın bir şeyi… yapmanı isterse?”

“Her şeyi yaparım. Bunu anlıyor musun, çocuk? Bu hayatta sadece iki yaşam benim için önemli, ve benimki onlardan biri değil.”

Hector bir süre sessiz kaldı. Başlığını çıkardı. “Hiçbir zaman bir ortağım olmadı,” başlığı kolunun altında tutarak konuştu.

“Yalan söylüyorsun,” dedi Colt. “O çocuğun ikizi falansın. Tek açıklaması bu.”

“O zaman vur beni,” dedi Hector. Daha yakına yürüdü. “Beni tam kafamdan vur… o zaman göreceksin…”

“Aptal çocuk. İntihar mı etmeye çalışıyorsun?”

‘Buna cevap verme.’

“Her şeyi yapabileceğini söylediğini sanıyordum,” dedi Hector.

 

Colt dik dik baktıktan sonra silahını kılıfa geri koydu. “Pekala,” konuştu, “fakat sana bir mermiyi harcayamam.” Bıçağını çıkardı, Hector bıçağı ancak gözüne girdikten sonra gördü.

Karanlık. Hector kaldırımda tekrar uyandı, Colt onu arabasına doğru sürüklüyordu. Adama seslendi. “Hey…”

Colt Hector’un bacaklarını bıraktı. “İmkansız…” Hector’un tekrar ayaklanışını izlerken arabaya yaslandı.

“Bu kanıt… yeterli mi?”

Colt öylece ona baktı, heykel gibi donmuştu.

“Bilgi istiyorum,” dedi Hector.

“Yeterince bilgiye sahipsin gibi görünüyor zaten,” dedi Colt. “Başka neye ihtiyacın var?”

“Ah…”

‘Departmandaki diğer casuslar. Daha fazla sürpriz istemiyoruz.’

“Söyle bana… um… Rofal’ın polis gücünde başka hangi adamları var… veya bilmem gereken başka bir yerde.”

“Benim bildiğim sadece Toller, Robstoy, ve Vance var.” Duraksadı, Hector’a bakarken kaşlarını çattı. “Fakat… başkaları var mı diye araştırabilirim.”

‘Rofal’ın planlarını öğrenmesini söyle. Daha büyük bir oyun dönüyormuş gibi hissediyorum.’

“Ayrıca… bana onun planlarından bahsedersen… Çocukların güvende olduktan sonra ne yapacağım konusundan daha iyi bir fikrim olur…”

“Peki. Elimden geleni yapacağım. Eğer hepsi buysa, yetişmem gereken bir randevur var.”

Hector setçe baktı. “Randevu mu? Birini öldüreceksen…”

“Eğer iş birliği yaparsa adamı öldürmeyeceğim,” dedi Colt.

“Memur Colt…”

“Çocuk, başka seçeneğim yok.”

“Biliyorum, ama…”

“Seni tekrar öldürmesini söyle,” dedi Garovel.

‘Neden?’

‘Çocukların nerede olduğunu öğrenmemiz lazım, ve bunun tek yolu Colt’un Rofal’e istediğini vermesi. Ve Rofal de senin ölmeni istiyor.’

“Tamam, Memur Colt. İşte yapacağımız şey…”