Aşırı Antrenman

*************************************

Dudian hala atış yapıyordu ama yayı her gerişi acı doluydu. Yanında duran iki hizmetkar şaşkınlık içinde birbirlerine baktılar. 57. ok sepetini de verdiler. Her sepette yirmi ok vardı, yani eğitmenin söylediği sınırı çoktan geçmişti.

"Ekselansları, bugünkü bin ok sınırını çoktan geçtiniz." Hizmetkarlardan biri tereddüt etse de Dudian'e eğitmenin söylediklerini hatırlatmıştı.

Dudian dedi ki, "Biliyorum, siz sadece sepeti değiştirmeye devam edin."

Dudian hala atış yapmaya devam ediyordu.

Çok yorulmuştu bu yüzden bir süre dinlendi ve yine atış yapmaya devam etti.

Saat akşam sekiz olduğunda Dudian yayın ipini daha fazla çekemiyordu. Durması gerektiğini biliyordu bu yüzden genç hizmetkara dedi ki, "Kaç tane ok oldu?"

"Bin iki yüz doksan." diye cevap verdi hizmetkar.

Dudian derin bir nefes aldı ve kendi kendine, "Tam olması için on ok daha lazım." diye düşündü. Bir süre dinlenmek istiyordu.

Dinlendikten sonra 15 dakika boyunca 10 ok daha atmaya çalıştı. Tatmin olduktan sonra gitmek için hazırlandı.

O sırada, eğitmen geldi ve şaşırmış bir şekilde dedi ki, "Daha bitiremedin mi?"

"Bitirdim." Dudian nefes nefese kalmıştı.

Eğitmen Dudian'in yanındaki iki hizmetkara baktı ve başını salladı. Hizmetkarlar Dudian'in boş durmadığını biliyordu. Genç adam gülümsedi ve dedi ki, "O zaman dinlenme vakti. Bu bin ok senin fiziksel dayanıklılığına göreydi. Diğerleri her gün üç yüz ok atarak başladı ve sekiz yüz oka kadar geldiler. Ne de olsa onların fiziği seninki kadar iyi değil. Bu yüzden antrenman süreni giderek arttıracağız. Sakın tembelleşeyim deme! Anladın mı beni?"

Dudian başını salladı.

"Şimdi git ve iyice dinlen." Genç eğitmen elini salladı ve gitmelerine izin verdi.

Dudian yayı ve oku hizmetkara verdi ve arkasını dönüp gitti. O kadar yorulmuştuk i, kolları hafiften titriyordu.

Kalenin yakınında konsorsiyumun onun için yer ayarlamıştı ve orada uyumak zorundaydı. Dudian mutfağa gitti. Avcıların hayatının toplayıcılardan tamamen farklı olduğunu biliyordu. Toplayıcılar zorlu bir eğitimden geçse de, düşük yaşam şartlarında yaşıyorlardı.

Avcılardan tamamen farklıydı. Günlük görevlerini tamamladığın sürece istediğini yapabiliyordun.

Saat akşam dokuzdan önce senin için yemek pişirecek bir aşçı vardı. Üstelik, istediğin kadar yiyebiliyordu.

Dudian tam saat 8.30’ta eve gelmişti. Masanın üstünde onun için hazırlanmış kızarmış biftek ve kaz ciğeri vardı. Bunlar soyluların en çok yediği yemeklerdi.

Yedikten sonra Dudian, eğitmenin uyuması için ayarladığı odasına döndü.

Oda sadece onun içindi ve çok büyüktü. Bu nadir bulunan anın keyfini çıkarıyordu.

Gece hızlıca geçmişti. Ertesi gün Dudian zamanında kalktı ve kalenin aşağısındaki salona geldi. Onunla aynı yaşta birçok çocuk vardı. Aralarında dünkü stajyer okçular da vardı.

"Günaydın." Çocuk Dudian'i görünce selam verdi, "Ben Texon. Dün gece geç saatte bitirdiğini duydum. İlk gün her zaman zor olur. Üstelik sana 1000 ok sınır koymuşlar. Büyü damgaları olanlara cidden zalimce davranıyorlar."

"Senin de büyü damgaların olacak." dedi Dudian, nazikçe.

Çocuğun yüzünde bir gülümseme oluştu ama hiçbir şey demedi. Dudian'le vedalaşıp kahvaltı yapmaya gitti.

Dudian de kahvaltı için sıraya girdi. Kolu hala biraz ağrıyordu. Bugünkü antrenmanın zorlu olacağını biliyordu.

Kahvaltıdan sonra direkt olarak eğitim alanına gitti. Diğer beşi ve hizmetkarlar daha gelmemişti. Lakin bunlar Dudian'in umrunda değildi.

Yaklaşık yüz atış sonrası beşlinin eğitim alanına geldiğini gördü. Eğitmen çok rahat biriydi. Verdiği görevi tamamladığın sürece seni antrenman yapmaya zorlamıyordu. Ne zaman gelip gideceğin sana kalmıştı.

Dudian'e selam verip antrenmanlarına başladılar.

Her gün aynı şeyi yaptıklarından bu çocuklara sıkıcı geliyordu. Ama Dudian sabırlıydı çünkü büyük duvarın dışındaki dünyayı yakından görmüştü ve ne kadar gaddar olduğunu biliyordu. Güce olan açlığı her ok atışıyla beraber artıyordu.

Bu açlık diğer her şeyi bastırmıştı.

...

...

Gün neredeyse bitiyordu.

Genç eğitmen birkaç kez ne durumda olduklarını görmeye gelmişti. Onlara atış yaparken omuzlarının, kollarının ve diğer yerlerinin nasıl duracağını göstermişti. Ancak gösterdikten hemen sonra gitmişti.

Akşam saat 8 olduğunda Dudian'in kollarına yine kramp girdi. Yine ondan istenilenden daha fazla yapmıştı. Ancak, bugün zar zor 1200 ok atabilmişti, düne göre 100 ok daha azdı. Bunun asıl nedeni dünden kalan ağrıydı.

Dudian evine gidip akşam yemeğini yedi ve hiçbir şey yapmadan uyudu.

Ertesi gün yani dördüncü gün,  Dudian yine akşam 8'de eve döndü.

Üstelik attığı ok sayısı 1500'e çıkmıştı. Bir gecelik dinlenmenin ardından kolundaki ağrı gitmiş ve vücudu giderek koşullara ayak uydurmaya başlamıştı. Dördüncü günden itibaren attığı ok sayısı 1600'e çıkmıştı.

Aşırı yoğunluk yüzünden Dudian'in vücudu çabucak ayak uydurmuştu.

Hedefe isabet oranı öncekinin iki katıydı. Neredeyse on okun hepsi de hedefi buluyordu. Ancak bir iki ok hedeften sapıyordu Tabii, bu olasılıklar ilk birkaç yüz ok için geçerliydi. Atış yaptıkça isabet oranı düşüyordu.

Diğer beşi Dudian'in gelişimine şaşırmıştı.

Ancak Dudian bunların hepsinin büyü damgaları sayesinde olduğunu söylemişti.

Aslında Dudian'in gelişimi onları daha da çok çalışmaya teşvik etmişti. En azından Dudian'in isabet oranına yetişmek için daha da fazla çalışmaya başlamışlardı.

Göz açıp kapayıncaya kadar bir hafta geçmişti.

Dudian günlük ok atışı 1800'e çıkmıştı.

"Bir hafta geçti artık alışmış olmalısın, bugünden itibaren 1500 ok atmak zorundasın!" Genç eğitmen sert ve soğuk bir sesle dedi ki, "Üstelik, attığın okların 300'ü hedefi bulmak zorunda!"

Dudian başını salladı ama hiçbir şey demedi. Aslında attığı okların 500'ü hedefi buluyordu. Eğitmenin koyduğu sınırın neredeyse iki katıydı. Ancak, eğitmenin sınırları onu ilgilendirmiyordu çünkü onun amacı sınırların daha ötesindeydi. Kendisini ölümüne çalıştırmak istiyordu!

Eğitmenin görevlerini tamamlamaksa,  gözünde bir hiçti.