Öylesine aşktı ki bu, ona kavuşabilmek için yaptığım tüm kötülükleri gözardı edebiliyordum.

İçinden çıkılamayacak duygu yoğunluğunun barındığı bir üçgene düşmüştük; Ivan, Boris ve Ben.

Kazimir Hırvatça bir şeyler söylendi, sonrasında Jasenko'yla beraber cesedi halıya sarıp götürmeye koyuldular.

"Cesedi gömün, sonrasında yerdeki kan izini halledin," diye buyurdu Boris.

Ivan bana bakıyordu.

Bense ona ne hissettiğimi bilemeden, belki de hiçbir şey hissetmeden.

Ivan, Boris'e doğru yürüdü. "Sen yaptırdın..." dedi öfkesini yutarak.

"Yaptırmadım, evlat, seçenek sundum," dedi Boris.

Sesinde neşeli bir tını vardı.

Ivan, Boris'in önünde duraksadı, iki sağ kroşe savurdu, sonra kafa attı.

Boris geriye doğru birkaç adım sendeledi. Kanayan burnunu tutarken şaşkınlıkla Ivan'a bakakaldı. "Bana!" dedi öfkeyle. "Babana vurdun! Sen! Sesini bana karşı yükseltmeye cüret edemeyen anasının kuzusu!"

"Sakın annemi bir daha böyle anma!" diye bağırdı Ivan.

"Basit bir bok parçası için bana, babana vurmaya nasıl cüret edersin!" dedi Boris, fırtınada sallanan ağaç dalları gibi kollarını pervasızca sallarken.

Boris'in öfkeli yüzü, delirmişçesine kahkaha atan bir akıl hastasına dönüştü. "Demek öyle..."

Kanlı gömleğini yırttı, yağ barındırmayan korkutucu vücudunu gözler önüne serdi.

"Siz iki bok parçası beni burada yıkmayı başarırsa, siz ikinizi değerli bir birey olarak tanımlayacağım!"

"Beautiful'u karıştırma.''

"Sıkıldım artık hayatıma karışmandan," dedim. "Ne yapacağıma ben karar veririm."

"Katil olmak da bu boktan karara dahil mi?"

"Ailemi ölüme terk mi etseydim!" diye haykırdım.

"Ailen mi?" Ivan, Boris'e döndü. "Baba... İğrenç bir insansın sen. Söz vermiştin! Bu kadar ileri gitmeyeceğine söz vermiştin!"

"Sözüme sadık bir adamım,'' dedi. ''Gitmedim. Bak, ailesi hâlâ hayatta."

Ivan'la birbirimize baktık, ikimiz de öfkeyle bağırıp Boris'e doğru koşmaya başladık.

Boris bana yöneldi ve göğüs kafesimin tam ortasına tekme atıp beni savurdu.

Acı içinde nefes almaya almaya çalışıyordum.

Ivan ve Boris, başa baş, bir adım geri atmadan yumruklar, tekmeler sallayıp ölüm savururcasına birbirlerine hücum ediyordu.

Boris gard almadan ne gelen yumrukları savuşturuyor, ne de yumruk atmaktan sakınıyordu.

Ivan yüzüne sağlam bir darbe alınca gardı düştü, Boris bir yumruk daha sallayıp Ivan'a toprağın rahatsızlık veren hissini yaşattı.

Ayağa kalktım, ağrılar içinde göğsümü tutarken tüm bu çabanın anlamsız olduğunu fark ettim.

"İkinize de boksu öğretememişim," dedi Boris, hüsran duyarcasına.

Ivan'ın bir gözü kapanmış, dudağı patlamıştı. Ayağa kalktı. "Senin gibi olmak istemedik.''

"Sen istemedin. Bok parçası da istemedi, ama o, keşfedemediği itkisi yüzünden benim gibi oldu.''

Döndüm. Sivri kayalarla örtünmüş uçuruma baktım. "Buradan atlarsam dünyadan bir katil eksilmiş olurdu," dedim. "Ama yine de dünyada hiçbir şey değişmezdi. İşte sorun bu: Eğer dünyayı değiştirebileceğimi bilsem, gözümü kırpmadan atlarım."

Ivan'a döndüm, Ivan bana çaresizce bakıyordu.

O bakışı biliyorum; elinden gelecek hiçbir şeyin olmadığını bildiğin halde çaresizce bir şeyler bulmaya çalıştığını ifade ediyordu o bakış.

"Sizle daha fazla kaybedecek zamanım yok. Ivan, arabanı Kazimir ve Jasenko için bırak, benimle geliyorsunuz.''

Boris bir kenara fırlattığı gömleğini alıp arabaya bindi.

"Değilsin ama," dedi Ivan, "iyi misin?"

"Değilim," dedim arabaya doğru yürürken. "İyi olma gibi bir lüksüm olsa, yine de iyi olmak istemiyorum."

"İhale," dedi Ivan. "Zagreb'de, daha doğrusu Hırvatistan'da tüm uyuşturucu dağıtımını biz yapacağız. Zengin olacağız.''

"Bunun beni keyiflendirmesi mi gerekiyordu?"

"Hayır," dedi arkamdan gelirken. "Korkutması gerekiyor."