Çevirmen: Solevra

Düzenleyen: Gandalf

Ondan sonra ikisi de konuşmayı bıraktı.  Su Jian, An Yize’nin `` beni sevmek '' sözlerini duymaktan boğulmaya başlamıştı, An Yize’de neyin yanlış olduğu belli değildi, ama o andan itibaren yüzünde kötü bir ruh haline düşmüş gibi görünen somurtkan bir ifade oluşmuştu.

Su Jian onunla ilgilenecek havada değildi, cenaze salonuna yeni gelmişlerdi.

Ailesinin yas salonunu bulmak oldukça kolaydı. Topal bacağı yüzünden Su Jian sadece tekerlekli sandalyeye oturabilir ve An Yize'nin onu içeri sokmasını bekleyebilirdi. Cenaze salonundaki konuklar çoğunlukla Su Jian’ın ailesinin akrabalarıydı. Ayrıca, Su Jian’ın yakın arkadaşlarından birkaçı ve Sun Jian’ın eski sınıf arkadaşlarıyla onunla samimi olan bir grup vardı. Hepsi oldukça ciddi görünüyor.  Su Jian ile gerçekten yakın arkadaş olan kankalarının bile gözleri kızarmıştı.

Üstüne üstlük, Su Jian geldiğinde, ebeveynleri ve küçük kardeşi onu gözyaşlarıyla ıslanmış yüzlerle karşıladı.

Su Jian'ınsa tekerlekli sandalyenin kol dayama yerini sıkı sıkı tutmaktan başka yapacak bir şeyi yoktu.

Herkes başıyla selamladıktan sonra tek tek Su Jian’ın ölü bedenini son yolculuğuna uğurladılar. Sıra Su Jian’a geldiğinde, sonunda tabutun içinde neye benzediğini gördü. Araba kazasının çok şiddetli olduğu söylenebilirdi, o kadar şiddetliydi ki asıl vücudunun şekli korkunç bir şekilde bozulmuştu. Ama neyse ki, ceset güzellik uzmanının makyajından sonra, orada yatan kişi geçmişte olduğu kadar yakışıklıydı. Nasıl bakarsanız bakın, en azından huzurlu bir şekilde uykuya dalmış gibi görünüyordu.

Ah!  Bu kendisiydi!  Ah!  Bu kişi Su Jian’dan, ondan başkası değildi! Belli ki ölmemişti. Ah! Tam buradayım!  Su Jian kalp krizi geçiriyormuş gibi onun yaşatabileceği kadar acı hissetti. Cansız bedeninin önünde elini istemsiz bir şekilde ceset kalıntılarına doğru uzattı. Ruhum zaten burada.  Bedene ruhumla dokunmam, bedenime geri dönmeme ve tekrar gerçek benliğim olmasına izin vermeyecek miydi?  Ah!  Tanrı, Allah, Tathagata, Buda!  Herhangi biriniz boşsanız, lütfen kendinizi bana gösterin. Geri dönmeme izin verdiğin sürece.  Ebeveynlerimin hissettiği üzüntüyü azalttığın sürece her şeyi yaparım.  Ömür boyu ezik olmaya bile itiraz etmem!

Yakınlardan alçak bir ses geldi. Şaşkınlık içindeyken, Su Jian aniden elini tutmuştu. Aklı başına geldikten sonra, herkesin şaşkınlıkla ona baktığını fark etti. Görünen o ki, An Yize elini arkadan yakalamadan önce farkında olmadan ceset kalıntılarına dokunmuştu.

Su Jian ne yapacağını bilemedi. Şu anda başka birine benzediğini biliyordu. Kimse kendi ceset kalıntılarına dokunmasına izin vermezdi, ama ya ruh ve bedenin teması geri dönmesine izin verirse ne olurdu? Denemeden nasıl bilebilirdi?

Su Jian, geri adım atmanın bir yolu olmadığını biliyordu, çünkü bundan sonra vücudu yakılacaktı. O zaman, başka bir çözüm olsa bile, onun için bir faydası olmazdı!

Şimdiye kadar Su Jian bundan başka bir şey düşünememişti; şansını deneyecekti! Su Jian, An Yize’nin elini bıraktı ve birden gözyaşı dökmeden yüksek sesle ağlayarak kendini ceset kalıntılarının üstüne attı.

Su Jian birdenbire fırladığı için, An Yize ve diğer herkesin onu durdurmak için yeterli zamanı yoktu. Cesedin elini tutmayı başardı. Bundan sonrası büyük bir karmaşaya dönüştü. Çığlık atanlar feryat etti. Eleştirmenler eleştirdi. Onu yakalayanlar onu geri çekti. Su Jian onlara hiç aldırmadı.

Sadece bir şeye dikkat etti- dokunduğu el çok soğuktu, en ufak bir tepki bile vermemişti.

Ruhu ve bedeni temas etmişti, ancak dünya hala aynıydı; Hâlâ tekerlekli sandalyede oturuyordu, cesette hala tek bir kıpırtı bile yoktu.

Su Jian birden umudunu yitirmişti.

Asla geri dönemeyecekti!

Bu şekilde sessizce ölmek ya da ailesi ve arkadaşları olmadan yaşamaya devam etmeyi kabullenmek mi yoksa bir kadın olarak yeniden doğmak mı arasında hangisinin daha kötü olduğundan emin değildi.

Ve sonra, An Yize ona baktığında, önündeki kadının gözlerinde boş, çaresiz, kederli bir bakış ve kızarmış iki gözünün iki çeşme aktığını gördü.

An Yize boş boş baktı ve kaşlarını sanki alışkanlıkmış gibi çattı.  Tam ağzını açmak üzereydi ki ölen kişinin yakın bir aile üyesi olan genç bir çocuk, aniden ona “Merhaba. Abimin kız arkadaşı olup olmadığınızı sorabilir miyim?” diye sordu.

Doğal olarak, soruyu soran Su Jian’ın küçük kardeşiydi.

Su Jian, ailesinin küçük sıçanına dikkatle baktı.  Küçük kardeşi Su Jie, bu yıl üniversitede ikinci sınıf öğrencisi olacaktı.  Normalde annelerinin şefkati için kavga ederlerdi, ama gerçekte Su Jian küçük kardeşini gerçekten çok severdi.  İki kardeşin gerçekten iyi bir ilişkisi vardı.  Ve onun önünde, Su Jie’nin gözleri bir tavşanınki gibi kırmızıydı. İlk bakışta, gözlerine dikkatle bakınca ağladığını söyleyebilirdi. Su Jian, öldüğünü düşünen veledin kesinlikle çok üzüldüğünü biliyordu, ama burada, ayaktaydı, önünde oturmuyordu, onu kabul etmenin bir yolu yoktu. Bu hikâyenin konusu aşırı dramatik olmaktan öte, düpedüz trol bir senaryoydu!

Su Jie’nin sorusunu cevaplamak biraz zordu. Az önce yaptıkları deli gibi âşık olan bir sevgilininki gibiydi, ama bunun sorunu 'kocacığı'nın tam arkasında durmasıydı. Kendi başına sadece Su Jian olsaydı, işleri düzeltmek için bazı yalanlar söyleyebilirdi. Gel gör ki An Yize’nin bir ay önce evlendiği çiçeği burnunda karısı onun önünde başkasının kız arkadaşı olduğunu söyleseydi, o Su Jian’ı öldürür müydü?

Ne yapacağını bilemediği zaman, birdenbire arkadan An Yize’nin sesi duyuldu, “Hayır.”

Su Jian boş boş baktı ve hızlı bir şekilde başını salladı, “Evet, gerçekten değilim.”

“Ah, demek öyle. O zaman benim hatam.” Su Jie özür dilediğinde dudağını hafifçe ısırdı, kısık sesi boğuk ve kederliydi.

Su Jian aniden endişelenmişti; “Dert etme. Bir sonraki yaşamda ağabeyiniz kesinlikle sizin yengeniz olması için bir güzellik bulacak!”

Su Jie: “……”

……………

Görüşmeden sonra An Yize yavaş yavaş Su Jian'ın matem salonundan dışarı çıktı. Bakışları yaslı ebeveynlerinin ve küçük kardeşinin yüzlerini ezip geçip hala yas salonunun ortasında bulunan “o” na döndü. İçi yandı: Artık 'o' artık bu dünyadan değildi! Şu andan itibaren! "Ben", artık "o" değilim!

Şu andan itibaren, iyi bir erkeksi erkek bir kadın olarak yaşamaktan başka bir şey yapamazdı ve eski aşk rakibinin kadınıydı!

Su Jian’ın zaten kızarık olan gözleri aniden daha da kırmızılaştı.

Bir yandan, Su Jian sefil kaderine sessizce yas tuttu, farkında olmadan gözyaşları akmaya başladı. Öte yandan An Yize, önündeki kadının gözlerinin küçük bir tavşan gibi tekrar kırmızıya döndüğünü ifadesizce izledi; yanaklarından durmadan göz yaşları akıyordu.

Sonunda An Yize’nin mendil vermekten başka seçeneği kalmamıştı.

Ona uzatılan şeyi görünce Su Jian dondu kaldı. Ne olduğunu fark ettiğinde Su Jian kederle iç çekti: Bu çağda hala mendil kullanan bir adam var! An Yize kesinlikle sıradan bir insan değildi!

Çok üzülmüştü, ama Su Jian yine kaba bir şekilde mendili aldı. Ve yüzünü onunla örttü. Bundan sonra, yüksek bir sümkürme sesi duyuldu.

An Yize’nin ağzının kenarları kasıldı.

Su Jian sakince sümkürmeyi bitirdi. An Yize’nin doğrudan ona baktığını görünce, mendili kaba bir şekilde geri vermeden önce boş boş arkasına baktı, “Teşekkürler, işte.”

An Yize mendili aldı ve hemen yakındaki bir çöp kutusuna attı.

Su Jian ona baktı. Aniden, daha önce çok fazla ağladığı için hıçkırmaktan kendini alıkoyamadı.

An Yize uzun kirpiklerine yapışmış gözyaşlarına baktı ve boğuk bir sesle; “Neden ağlıyorsun?” dedi.

Su Jian tıkandı, sonra kısık bir sesle, “Zavallı adam. Çok yakışıklıymış, ama çok erken öldü. Evli bile değilmiş. Onun için çok üzgünüm.”

An Yize cevabına inanmadı ve tekrar sordu: “Onu gerçekten tanımıyor musun?”

Su Jian ifadesiz bir suratla yalan söyledi, “Araba kazasından önce onu gerçekten tanımıyordum.”

An Yize umarsızca alay eder gibi, “Hiçbir şey hatırlamadığını söylemedin mi? Onu tanıyıp tanımadığını nasıl anlarsın?”

Bunu biliyorsan neden bana soruyorsun? Su Jian sessizce kızdı ve gizlice ona orta parmağını gösterdi.

Aksine An Yize ona baktı. Dik dik baktı ve sonra birdenbire parmağının ucuyla gözlerinin altını sildi.

“Kadınlar ağlamayı gerçekten seviyor.”

An Yize'nin gözyaşlarını sildiğini fark ettiğinde Su Jian’ın birden tepesi attı.

Ananı..! Aslında onun lanet aşk rakibi böyle mide bulandırıcı romantik bir eylem gerçekleştirmesi onu tekrar öldürmek istemesine yol açmıştı.!!

Su Jian’ın kalbi sonsuz bir keder taşıyordu, ama çaresizce bu kederi taşıyan bedeni kadındı. Sonuç olarak, kederin bedende kendini gösterme şekli sadece Su Jian’ın kızarmış gözlerinde değil, kulaklarında da kırmızıya dönmesiydi.

An Yize onu arabaya götürdüğünde, Su Jian’ın kederi zirveye ulaşmıştı. An Yize onu daha önce belinden arabaya taşımış olsa da önceki odağı akrabalarıyla karşılaşıp kendi ceset kalıntılarını gördükten sonra hissettiği gerginlik ve karışık duygular üzerindeydi; başka hiçbir şeye dikkat etmemişti. Kendine geldikten sonra, Su Jian, An Yize'nin yatay şekilde taşıdıktan sonra bu pozisyonu aldığını zannetti. O anda, Su Jian dehşete düştü.

“BEN. Bunu kendim yapsam daha iyi olur!”

“Tek başına yürüyebileceğinden emin misin?”

“Yapabilirim!”

Su Jian An Yize'ye yaslandı ve şaşırtıcı bir şekilde ayağa kalktı. Sonra cesurca yürüdü, ama tutunamadan daha fazla adım atmamıştı.

Siktir! Bu uzun merdiven de nereden çıktı?

Su Jian, ne kadar güçte ve hangi pozisyondan aşağı inmesi gerektiğini dikkatlice hesapladı, böylece merdivenlerin dibine düşmeyecekti. Birden vücudunun daha hafif olduğunu hissetti; belinden yukarı kaldırılmıştı.

Efsanevi prenses An Yize tarafından merdivenlerden aşağı taşındığını fark ettiğinde, Su Jian inanılmayacak kadar üzüldü. “Beni indir! Beni indir! Kendi başıma yürüyebilirim!”

 “Bağırmaya devam edersen, seni aşağı atacağım.”

 Doğal olarak, indirilmek ve atılmak tamamen farklı şeylerdi. Su Jian akıllıca çenesini kapatmayı seçti.

Ama o hala kalbinin içinde inliyordu: Allah’ın belası aşk rakibim tarafından kucakta taşındım. Lütfen tekrar ölmeme izin ver!