Çevirmen : Clumsy

İkili koridor boyunca ilerlemeye devam ediyor ve Quinn, bedeninde tuhaf bir dalgalanma hissetmeye başlıyordu.

"Hey, doktora gitmen gerekmez mi, eminim yaranı dikebilecek bir şifacıları vardır?" dedi Peter.

"Aynen, teşekkürler, şimdi oraya geçeceğim." diye yanıtladı Quinn. "Benimle gelmene gerek yok, yarın yoğun bir gün olacak, yurda dönmeye ne dersin?"

Peter Quinn için endişeleniyor olsa da başka öğrencilerin de kendisini görebileceği koridorda gereğinden fazla takılmak istemiyordu.

Quinn de Peter’ın ne yapacağını bilemediğini görebiliyordu.

"Bak, merak etme, Vorden az önce tuvalete gitmişti, her an dönebilir, yani endişelenmene gerek yok."

Bunu duyan Peter, vaktinin çoğunu kol saatinin üzerini örttüğünden emin olmaya adayarak hızla yurda doğru koşturmaya başladı. Yeni bir vukuat yaşamak istemiyordu.

Quinn ise koridor üzerindeki en yakın erkekler tuvaletine koşturdu. Ve tuvalete girer girmez Kyle’ın pençeleriyle sıyırmış olduğu kolunu incelemeye başladı.

Aynaya bakan Quinn, kolunun ağır ağır iyileştiğini görebiliyordu. Gerçi görünüm yavaş olsa da aslında inanılmaz bir iyileşme hızıydı. Birinin teninin kapanıp iyileşmesine tanık olabilmesi harikulade bir olaydı.

Aslında Quinn, bu süreç boyunca bedeninde bir tuhaflık olduğunu hissetmiş ve Peter’la konuşurken de bunun farkına varmıştı. Bu yüzden de Peter’ın kendisini yalnız bırakması için elinden gelen her şeyi yapmıştı.

Peter’ın bu manzaraya tanık olduğu takdirde özel gücünü sorgulayacağına hiç şüphe yoktu.

Quinn, birkaç dakika bekleyerek durum ekranını açtı. Tam da düşündüğü gibi, sağlığını yavaşça geri kazanıyordu.

<HP: 8/10>

En nihayetindeyse kolundaki yara tamamen iyileşti ve geriye yalnızca gömleğindeki yırtıklar kaldı.

<HP: 10/10>

<Sağlığınız onarıldı>

<Açlık hali başladı>

Quinn tam da bu iki mesajı aldığı anda bir açlık duydu.

"Bu, sistemin yaralarımı iyileştirmek için gıdaya ihtiyaç duyduğu anlamına mı geliyor? Aslında mantıklı, enerjinin bir yerlerden gelmesi lazım." diye düşündü.

Karnındaki acı çok hafifti. Yalnızca kahvaltıyı es geçmiş gibiydi. Fırsat bulduğunda hızlıca bir şeyler atıştırırdı.

Ama yurtlara dönmeden önce yapmak istediği bir şey daha vardı ve o şey de okulu turlarken gösterilen antrenman salonuna gitmekti.  

Saat geç oluyordu ve öğrenciler güne çok erken başlamıştı, dolayısıyla büyük bir çoğunluğu çoktan yurtlara dönmüştü. Bu da Quinn’in kimselere görünmeden antrenman salonuna gitmesi için mükemmel bir fırsat demekti.

Quinn nihayet salona ulaştı. Ortasında koca bir boşluk olan büyük, oval, kubbe gibi bir yapıydı. Odanın kenarlarıysa sıra sıra teknolojik ekipmanla doluydu.

Dev mekanik robotlar, atış hedefleri ve Quinn’in ne oldukları hakkında en ufak bir fikrinin olmadığı daha nice şey vardı ama onun görmeyi en çok istediği şey, güç test etme ekipmanlarıydı. Quinn, antrenman salonunun içerisinde test sahasında kullanılan makineleri de gözüne kestirmişti.

Salona girdiğinde, tam da tahmin ettiği üzere içeride kimselerin olmadığını gördü.

Böylece türlü türlü makineyi ardında bırakarak test ekipmanlarına dek ilerledi ve davulu andıran makinenin hemen önünde duraksadı. Bu, kullanıcının kuvvetini tespit eden makinenin ta kendisiydi.

Layla da geç vakitte antrenman salonuna gelmiş ve Quinn’den önce yayıyla ok becerilerini test etmiş, pratik yapmıştı. Gergin olduğu vakitlerde her gece pratik yapardı ve ertesi gün için endişelenmeden edemiyordu.

Ama ansızın kapıların açıldığını duymuş ve her zamanki utangaçlığıyla çabucak devasa robotlardan birinin arkasına saklanmıştı. Kendisine doğru yürüyen öğrenciyi gördüğündeyse bir şeyleri fark etmişti.

"Bu birlikte teste girdiğim oğlan değil mi? Doğru hatırlıyorsam herhangi bir özel gücü yoktu." diye düşünmüştü.

Şimdi de Quinn’in iri davula yaklaşışını izlemeye devam ediyordu.

"İşte başlıyoruz!" diyen Quinn yumruğunu hazırladı.

Sonra da arkasına doğru savurup davula olabildiğince sağlam şekilde vurmaya hazırlandı. Ardından davulun üzerinde bir sayı belirdi ve hızla yükselen o sayı, 10a ulaştığında hareketi kesti.

"Tam isabet." dedi Quinn.

Quinn, durum ekranındaki istatistiklerin okulun kullandığı ekipmanlarla eşleştiğini gördüğünde bir teori geliştirmişti. Ve sadece bir teori olsa da bizzat test etmek istemişti.

Robotlardan birinin ardından bu yaşananları izleyen Layla da Quinn’in yeni skorunu fark etmişti.

"On mu, geçen sefer beş almamış mıydı? Gücünü mü gizliyordu? Bu skor benimkinden de yüksek."

Gizemli öğrenci o anda Layla’nın ilgisini çekmişti ve genç kız, onu izlemeye devam ediyordu.

Quinn, ikinci hedefi olarak hologram iğne makinesine ilerledi. Geçen sefer on saniye direnebilmiş, sonrasında makine, saldırılardan kaçınamayacağı kadar hızlanmıştı. Teorisi doğruysa bu sefer istatistikleri yarıya düşmediği için en az yirmi saniye dayanacak olmalıydı.

Quinn bu düşünceyle teste başladı, nihayet sonlandığında ulaştığı süre tamı tamına yirmi saniyeydi.

"Görünen o ki haklıymışım."

Sonuçlarını teyit eden Quinn’in yurda geri dönüp bir sonraki günün başlamasını beklemekten başka bir şansı kalmamıştı.

Bu esnada onu izliyor olan Layla’ysa her şeye tanık olmuştu. Bir öğrenci neden okul sınırlarında gücünü gizlerdi hiç anlayamıyordu. Düşük bir güç seviyesi, başkalarının hedefi olacağınız anlamına gelirdi.

Quinn’i izleyen Layla’nın aklında tek bir düşünce vardı. "İlginç."

Bundan böyle Quinn’i yakından gözlemlemeye kararlıydı.

#Oo, okçu kızımızın dikkatini çektik. Umarım bu gelişme ikisi için de sorun yaratmaz. Peki acaba test akşam olsaydı bu istatistiklerle yine 1. seviye mi olurdu bizim vampir oğlan? Böyle olması daha iyi gerçi, dikkat çekse de kimse ondan performans beklemiyor ve onu hedef alanlar da çok yüksek seviyeli olmuyor. Dedi ve şom ağzını açtı olmaz inşallah arkadaşlar diyerek günün üçüncü ve son bölümüne geçiyorum, orada görüşmek üzere!