Bölüm 302: Hayalini Gerçekleştireceğim

Çeviri: RassNt  

Yaşlı kadın tedavisi için hastanedeyken evi temsilciye kiralamıştı. Otuzlu yaşlardaki temsilci yerli değildi ve şirketin isteği doğrultusunda her gün beyaz resmi gömleğini giyiyordu. Nazik ve kibar biriydi.

Fakat bu tavrının arkasında yıkılmış bir adam vardı. Şanssız biriydi. Ne yaparsa yapsın en sonunda başarısız oluyordu. Bunun dışında karısının kesilip çekmecelere doldurulduğu garip kabuslar görmeye devam ediyordu. Tüm gece bu tarz kabuslarla uğraştıktan sonra sabah uyandığında bir kız arkadaşının bile olmadığını fark ediyordu.

Evden ayrılırken hava güneşliyken dışarı adım attığı anda sağanak yağmur başlamıştı. Gömleği sırılsıklam oldu ve kahvaltı yapmak için yakınlardaki bir dükkanda durmaya karar verdi. Kahvaltıdan sonra cüzdanını evde unuttuğunu fark etti. Yani bir taksi çağıramayacaktı. Şirkete yürüyerek gitti ve geç kaldığı için patronundan azar yedi. Buluşmaya geç kaldığı için müşteri kaçmıştı ve eve geri döndüğünde evine hırsız girdiğini fark etti.

Bu tarz trajik günleri daima yaşıyordu. Fakat bunlara kıyasla asıl umut kırıcı olay evinin lanetli olduğunu fark etmesiydi!

Eski evde yalnız kalıyordu ve geceleri rahatlamak için televizyon izlemeye kalktığında daha şaka gelmeden arkasından birisinin kahkaha attığını duyuyordu. Buna benzer bir sürü şey vardı. Banyo yaparken birisi ona şampuanı uzatıyordu ve tuvalette tuvalet kağıdı olmadığını fark ettiğinde tuvalet kağıdı kendi kendine yuvarlanarak geliyordu.

Eskiden bu tarz şeylere asla inanmayan adam o evde yaşadıklarından sonra bakış açısı değişmişti. Akıl hastalığı yaşamadığını kanıtlamak için bir kamera aldı ve evi kayıt altına almaya başladı. Bir hafta sonra evde gerçekten de bir hayalet olduğunu fark etti ve çekmecelerde saklanıyordu!

Temsilci, tahta kalaslarla bütün çekmeceleri ve dolapları kapattıktan sonra hayalet ortaya çıkmamaya başlamıştı. Fakat kötü şansı devam ediyordu. Bir ay kadar sonra işten kovuldu ve eve dönerken bir araba kazasında öldü.

Temsilci öldükten sonra kötü niyetli bir hayaletin kendisini takip ettiğini fark etti ve evdeki ruhlar ona en başından beri yardım ediyordu. Çekmeceleri ve dolapları kapattıktan sonra kötü niyetli hayalet ruhlardan etkilenmeyi bırakmıştı ve en sonunda adamın canını almıştı.

Dördüncü hikayenin ana karakteri yaşlı ev sahibesiydi. Evini kiraya verdiği herkes bir şekilde ölmüştü. Kalbinde bir suçluluk vardı ve bunun kendisinin suçu olduğunu düşünüyordu. Yaşlı kadının zihni yavaş yavaş çarpıklaştı. Oğlunun ve iki kiracının evden ayrılmadığını ve ona eşlik ettiklerini hissediyordu.

Komşulara sordu ama evin geçmişini bilenler ondan uzak durdular. Onun trajik bir kadın olduğunu düşündüler. Hatta bazıları sanki yaşlı kadın kendilerini lanetleyecekmiş gibi oradan kaçtılar. Binadaki kiracıların sayısı yavaş yavaş azaldı ve yaşlı kadın da kendini geri çekti.

Yavaş yavaş eski yerleşim bölgesinin lanetli olduğu söylentileri yayıldı ve yaşlı kadın bu hikayelerin odak noktasındaydı. Herkes ondan uzak durdu ve kimse onunla etkileşim kurmak istemedi.

Bu uzunca bir süre devam ettikten sonra yaşlı kadın köprünün altında fakir bir çizerle karşılaştı. Adamın yüzünde kavgada kalma bir yara vardı. Kadın ona acıdı ve ölen oğlunun bir portresini çizmesini istedi.

En başta çizere yemek yiyebilmesi için para kazanmak adına bir sebep vermek istemişti ama portre bittiğinde oğluna tıpatıp benzemişti, çizer onun varlığını, aurasını ve bakışını yakalamayı başarmıştı. Yaşlı kadın portreye büyük değer verdi ve onu evine astı.

Şaşırtıcı şekilde sonraki gün kira için birisi geldi ve en yeni kiracısı o çizerdi. Çizer de ev sahibinin yaşlı kadın olduğunu görünce şaşırdı. Bütün yerleşim bölgesini gezmiş ve en ucuz yeri bulmuştu.

Hayat bir çok tesadüfe gebeydi. Çizer sanat hayatının ilk hayranını bulurken yaşlı kadın da kendisinden korkmayan ve konuşmak isteyen birini bulmuştu. Çizer böylelikle evin en son kiracısı oldu. Yaşlı kadının ondan aldığı kira sembolik bir miktardı. Ona kendi oğlu gibi davrandı ve en sevdiği şey onun hayalleri ve dilekleri hakkında konuşmaktı.

Bir ay sonra yaşlı kadın çizerle ilgili çok garip bir şey keşfetti. Çizimleriyle konuşuyordu ve her gece yarısı odasından garip sesler geliyordu.

Üçüncü ayda yaşlı kadın nihayet merakına yenik düştü ve çizer evde yokken odasına gizlice girdi. En sonunda çizerin çekmecesinde el yapımı bir çizgi roman taslağı buldu. İçinde dört hikaye vardı.

Ürpertici çizimler ve korkutucu hikayeler adeta karakterleri gerçek gibi gösteriyordu ve en şaşırtıcı detay ise ilk üç hikaye yaşlı kadının oğlu, ingilizce öğretmeni ve emlak temsilcisi ile uyuşuyordu.

Kadın okudukça korkusu daha da arttı. Ardından dördüncü hikayeye baktı. Şaşırtıcı şekilde hikayenin ana karakteri kendisiydi ve çizerle tanıştıktan sonra yaşanan şeyleri anlatıyordu. Dördüncü hikaye orada bitti ve bu son hikayeydi.

Beşinci hikaye ise çok kısaydı—daha çok son söz gibiydi. Ana karakter bir çizgi roman çizeriydi. Sıra dışı bir yanı yoktu. Normal orta yaşlı bir adamdı.

Çizgi roman onun günlük hayatını anlatıyordu. Saat 5:20'de uyandı ve aynada kendi kendine konuştu. Ardından çalışmaya başladı. 8:20'ye kadar çalıştı. Çizimlerini toparladı ve Jiujiang'ın yerel yayıncısına kendi hikayesini önermek için gitti.

Fakat bir aylık sıkı çalışması sadece on beş dakikada reddedilmişti. Ofisten adeta yürüyen bir ölü gibi çıktı. Elinde çizimleriyle yolun kenarında oturdu. Gelip geçen arabalara baktı ve gökyüzü karardığında eve gitmeye niyetlendi.

Hareketli şehirde yürüdükten sonra karanlık merdivenlere girdi. 304 numaralı dairenin kapısını açtı.

Sıcak ışık vücuduna vurdu. Yaşlı ev sahibesi akşam yemeğini hazırlamıştı ve o sabah çizdiği resmi gördüğünü söyledi. Onun bir şaheser olduğundan bahsetti. Çizer hayatında kaç kez reddedildiğini artık hatırlamıyordu. Yaşlı kadından özür diledi ve bir daha resim fırçasını bir daha eline almayacağını söyledi.

Kendini odasına kapattı ve kapıyı kilitledi. Odanın köşesine dizlerini göğsüne çekerek oturdu. Ret mektuplarıyla dolu çekmeceye baktı ve kafasını göğsüne doğru gömdü.

Bir kez daha başarısız olmuştu. Ret mektuplarını top haline yuvarladı ve çöp kovasına fırlattı. Kendi kendine hiçbir yeteneğinin olmadığını ve her şeyden vazgeçeceğini söylenip durdu. Bir daha çizim yapmak yerine binadan atlayacaktı. Kendi kendine gece yarısına kadar konuştu ve yorgun adam yer yatağında uyuya kaldı.

Odanın ışıkları titreştikten sonra tamamen kapandı.

Çöp tenekesindeki çizim kendi kendine havalandı ve kendi kendine düzleşti. kitaplığın altındaki kutuya dikkatlice yerleşti ve masa özenli bir şekilde toplandı.

Çizgi romanın son paneli siyah beyazdı. Küçük odada çizer çoktan uykuya dalmıştı ama birkaç ‘insan’ etrafta uçuşuyordu.

İlki ince bir adamdı; tek koluyla çizerin üstünü örterken onun kaygı dolu bir adam odluğu hakkında homurdandı. Onun yanında her an yıkılacakmış gibi duran bir kadın bedeni vardı. Kadının güzel yüzü asıktı. Yırtılmış çizimleri güzelce bantlayarak bir araya getirdi.

Masanın diğer tarafında siyah gömlekli bir adam vardı. Çizgi roman taslağının elinde kalemle editleyip düzeltiyordu.

Gece bu şekilde geçti. Sonraki sabah saat 5:20'de alarm çaldı ve çizgi roman çizeri rüyasından uyandı. Alarmı kapattı ve aynada kendine baktı. Gülümsedi ve kendi kendine günlük konuşmasını yaptı. "Yeni bir gün başladı. Elinden gelenin en iyisini yap! En azından hayattasın. Bir gün başaracaksın!"