Bölüm 282: Jiujiang'ın Çocuk Evi

Çeviri: RassNt  

"Evet, Fan Yu bir örümceği ablası olarak sahiplendi. Durum biraz karışık. Eğer zamanınız varsa Jiujiang Çocuk Evi'ne gelebilir misiniz?"

"Tabii ki, saat 6 ya da 7 gibi olur mu?"

"Problem değil. İş birliğiniz için teşekkürler."

Chen Ge telefonu kapattıktan sonra personelin son cümlesini düşündü. "Ama bu kız kardeşin bir insan değil de örümcek olduğunu söylesem?"

Fan Yu, korku evine özel ziyaretçi olarak gelen zavallı çocuktu. Babasının annesini öldürdüğünü ve halasının babasını kuyuya ittiğini görmüştü. Ardından katille yıllarca aynı çatı altında yaşamak zorunda kalmıştı.

Çocuğun bu dünyada bir ailesi kalmadı. Ne olursa olsun gidip bir bakmalıyım.

Chen Ge ilk başta çarkı çevirmeyi düşünüyordu ama Çocuk Evi'nden gelen telefon onun modunu kaybetmesine neden oldu. Öğle arası hemen bitti. Saat 5:30'a kadar çalıştı ama henüz ziyaretçi sayısında bir azalma olmamıştı. Chen Ge'nin ekibi kapanma saatini neredeyse yediye kadar ertelemek zorunda kaldı.

Gökyüzü kararıyordu. Chen Ge hesap kitap yapmaya bile vakit bulamamıştı. Xu Wan gittikten sonra hemen Çocuk Evi'ne doğru yola koyuldu. Oraya ilk gidişiydi. Televizyonda gördüğü soğuk, kirli ve huzursuz yetimhanelerden farklıydı. Jiujiang Çocuk Evi'nin mimarisi oldukça sevimliydi ve çeşit çeşit çiçeklerle dolu bahçesi vardı.

"Hey, ne arıyorsun burada? Yabancılar giremez!" Kapıda bekleyen adam Chen Ge'yi durdurdu.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Ben Chen Ge, Fan Yu'nun vasisiyim. Öğlenleyin bir çalışan beni buraya davet etti."

"Fan Yu'nun mu!?" Yaşlı adam Chen Ge'yi gözleriyle süzdü ve tavrı anında değişti. "Lütfen biraz bekleyin. Sormam lazım. Hemen dönerim."

Adam telefon kullanmak yerine avluya girdi ve merdivenlerden bağırdı. Çok geçmeden Chen Ge'nin yaşlarında bir kadın binadan dışarı çıktı. Hemşire üniforması vardı ve dost canlısı bir havası vardı.

"Bay Chen, nihayet geldiniz." Hemşire onu takip etmesini işaret etti. "İlk önce kendimi tanıtayım. Ben Fan Yu'nun annesiyim; bana Xiao Liu diyebilirsiniz."

"Annesi mi?"

"Evet, burada birçok terk edilmiş çocuğu ve bebeği sahiplendik. Burada ev sıcaklığını hissettirmek için bize anne ve baba olarak seslenmelerine izin veriyoruz. Tabii ki zorlayarak değil, fakat çoğu çocuk bunu seviyor." Hemşire sıcakkanlı bir karakterdi ama utangaçtı. Konuşurken Chen Ge'nin gözlerine bakmıyordu.

"Harika. Bunu beğendim."

Jiujiang Çocuk Evi büyük bir aile gibiydi. Chen Ge'nin kafasındaki yetimhane profilinden tamamen farklıydı. Hemşirenin yüzünde utangaç bir gülümseme belirdi. Hemşire tam konuşmaya hazırlanırken avlunun diğer tarafındaki pencere açıldı ve ellerinde bir çay tepsisi tutan orta yaşlı bir adam hemşireye seslendi, "Xiao Liu, yine mi kaytarıyorsun?  Nöbet yerine geri dön! Gözün Jiang Ling ve Fan Yu'nun üzerinde olsun! Durumları kötüye gidiyor!"

Adamın sesi kızgındı ama Xiao Liu korkmadı. Aksine utanmıştı. "Tamam, anlaşıldı."

Hemşire Chen Ge'yi binaya götürdü. Duvar sevimli dekorasyonlarla bezenmişti ve koridor son derece temizdi.

"O kimdi? Müdür mü?" Chen Ge sordu.

"O Doktor Chen. Zaman zaman huysuz olabilir ama iyi bir adam. Eskiden büyük bir klinikte çalışıyordu ama sonra buraya hizmet etmeye geldi."

"Doktor Chen mi? Çocuk evine bir uzman mı atandı?"

"Evet, doktorlar, hemşireler, diyetisyenler ve öğretmenler var. Hepimiz farklı işlerden sorumluyuz ama bütün çocuklar için anne ve babayız." Chen Ge başıyla onayladı. Mu Yang Lisesi'nin müdürünün gizlice inşa ettiği yetimhaneye göre burası çok daha resmiydi. Koridorlar yürürken kapılardan birisi aniden açıldı ve iki çocuk aralarında bir oyuncağı tutarak dışarı fırladılar.

"Jiang Jin, Jiang He! Koridorda gürültü yapmayın, saat sekizi geçti. Odanıza geri dönün!" hemşire azarladı ve oğlanlar gönülsüzce odalarına geri döndüler. Kapı tam kapanırken Chen Ge içeriye göz ucuyla baktı. İki yatak odası ve bir oturma odası vardı, toplam altı çocuk kalıyordu.

"Burası gayet iyi bir yermiş. Çocukların yeni oyuncakları ve yeni elbiseleri var." Chen Ge kapıdaki boyanmış kartlara baktı. Üzerinde çocuk isimleri yazıyordu. "Bu tuhaf. Neden buradaki çocukların isimleri hep Jiang ile başlıyor?"

"Onlar Jiujiang'ın çocukları, o yüzden Jiujiang'ı soy isimleri için ilham kaynağı olarak aldık." Hemşire açıkladı ve utanarak gülümsedi. "Tabii ki bazı çocuklar buraya isimleriyle geldiler, o yüzden onları isim değiştirmeye zorlayamayız."

Hemşire Chen Ge'yi üçüncü katın sol taraftan birinci odasına götürdü. Kapıyı çalmadan içeri girdi.

"Müdürüm, Chen Ge geldi."

Pencere kenarında çiçek sulayan altmış yaşlarında yaşlı bir adam vardı. Gözlükleriyle emekli bir öğretmeni andırıyordu.

"Sonunda geldiniz, lütfen oturun." Adam Chen Ge'ye sanki kurtarıcısına bakıyormuş gibi baktı. Bu durum Chen Ge'nin kafasını daha da karıştırdı.

"Bayım problem nedir? Fan Yu sorun mu yarattı?" Chen Ge kendini Fan Yu'nun veli toplantısına gelmiş gibi hissetti. Ona toplantının sonuna kadar beklenmesi söylenmişti sanki, Fan Yu hakkında özel bir şeyler konuşulacaktı.

"Dürüst olacağım." Yaşlı müdür hemşireye bir bakış attı. Sanki duyulmaktan korkuyormuş gibi kapıyı kapattırdı. "Siz Fan Yu'nun vasisi olarak atanmış olduğunuz için onun durumunu bizden daha iyi biliyor olmalısınız. Oğlan sosyal biri değil... nasıl söylesem? Aile, grup ya da mutluluk gibi kavramlardan habersiz. Ona yardım etmek için elimizden geleni yaptık ama eksik bir şeyler vardı."

Chen Ge Fan Yu'yu çoğu kişiden iyi anlıyordu, o yüzden Çocuk Evi'nde yaşadığı problemlere şaşırmadı. "Tüm sorunlar için özür dilerim."

Müdür omuzlarını silkti. "Sorun yok. Daha içine kapanık çocuklar da gördük. Ana problem şu, sadece onun problemini çözememekle kalmıyoruz, aynı zamanda iyileşmekte olan diğer çocukları da etkilemeyi başarıyor.

"Ne demek istiyorsunuz?" Chen Ge, Doktor Chen'in Xiao Liu'yu gördüğünde neden kızdığını anlamıştı.

"Travma yaşayan ya da ailesi tarafından terk edilen birçok çocuğun rehberlik gerektiren bazı psikolojik problemler geçirdiği üzücü bir gerçektir." Müdür üzüntüyle gülümsedi. "Fan Yu iyi bir örnek ama bu çocuk doktor ile tartışmayı bırakmıyor. Tedaviyi reddetmekle kalmayıp diğer çocuklara da tuhaf şeyler söylemeye devam ediyor. Onunla iletişim kurduktan sonra bazı çocukların durumu daha da kötüleşti. Başka seçeneğimiz kalmadığı için o çocukları uzaklaştırdık."