Bölüm 177: Kapının İçinde

Çeviri: RassNt  

"Kapı mı?" Men Nan'ın sesinde belirgin bir değişim oldu. Bir şeyi anımsamış gibiydi. Chen Ge'nin gönderdiği resim Men Nan'da da vardı ama resim çekmecesinin içindeki kitaplardan birinin içinde kalmıştı.

Chen Ge bu resmi Hai Ming Apartmanlarında bulduğunda kafası karışmıştı. Men Nan'ın annesine ait tek resim oydu, o yüzden resmi neden görünür bir yere koymadığını, çerçeveletmediğini anlayamamıştı. Men Nan resmi sanki hafızasının derinliklerindeki yüzleşmeyi reddettiği bir anı gibi gizli biri kenara atmıştı.

Onu hem atmak istememiş hem de yüzleşmeyi reddetmişti. Bu onun kalbindeki bir ikilemdi.

"Bu resmi nereden aldın?" Men Nan'ın sesi tizleşti ve ses tonu yavaşladı. Chen Ge onun yüzleşmeyi istemediği bir şeyi gündeme getirmişti, o yüzden artık kaçamazdı.

"Bu resmi akıl hastanesinde buldum. Annenin kaldığı odaya gittim..."

"Hemen oradan çık!" Men Nan hemen bağırdı.

"Çıkayım mı? Görünüşe göre bir şeyler anımsadın."

Telefonda bir sessizlik oldu. Saniyeler sonra Men Nan konuştu, "Bunu neden söylediğimi bilmiyorum ama içgüdülerim oranın son derece tehlikeli olduğunu söylüyor."

"Akıl hastanesi kilitli, çıkamıyorum. Eğer acil bir durum olmasa seni rahatsız etmezdim." Chen Ge kan damarlarının hala Zhang Ya'ya doğru yaklaştığını gördü. "Bu iş çığırını aştı. Tedavi olmayı reddeden deliler kafalarındaki çarpık fikirleriyle buraya geri döndü. İnsanları alıkoydular ve balta ve testerelerle deney yaptılar; başka neler yapabileceklerini hayal edebiliyor musun?"

"Hastanede kurbanlar mı var?" Men Nan'ın sesi belirsizlikle doluydu. Kendinden şüphe ediyor gibiydi, sanki bir şey söylemek istiyordu ama cesaret edemiyordu.

"Bir şeyden eminim, birden fazla kurban var. Çok sayıda kurban olduğuna dair birçok ipucu buldum burada." Chen Ge onun neden tereddüt ettiğini anlayamadı. "Ben de zor durumdayım. Canavarlar ve hastalar baltalarla peşimden geliyor Onlarla iletişim kuramıyorum."

Uzun bir aradan sonra Men Nan konuştu. "Sana nasıl yardım edebilirim?"

"İçindeki diğer personayı uyandır! Benim ona ihtiyacım var!" Canavar ağzını açıyormuş gibi havadaki kötü koku ağırlaştı.

"Neden olduğunu söyleyebilir misin?" Men Nan'ın sesi yumuşaktı ve karmaşık duygularla doluydu.

Chen Ge'nin onunla oyun oynayacak zamanı yoktu, o yüzden dürüstçe cevapladı, "Üçüncü Hastalık Koğuşu'nun üçüncü odasının kapısını kapatmak istiyorum. Çocukluk personan nasıl kapatılacağını biliyor. Uyandır onu! Çocukken başına gelenleri biliyorum. Acını anlıyor ve paylaşıyorum ama ondan sonsuza kadar kaçamazsın!"

"Kapıyı kapatmak..." Men Nan kendi kendine konuluyor gibiydi. "Üzgünüm ama sana yardım edemem."

Chen Ge bu sert reddedilişi beklemiyordu. "Neden?"

"Çünkü o benimle birlikte değil." Men Nan derin bir nefes aldı. "Kendini kapının içine kilitledi."

"Çocukluk personan kapının diğer tarafında mı!?" Chen Ge'nin kaşları çatıldı.

"Evet. Dürüst olmak gerekirse o gerçek ana persona. Hafızam dört yaşımdan sonra başlıyor." Men Nan bu şok edici bilgiyi paylaştı. "Ana persona akıl hastanesinde doğdu ve normali çarpık biçimde gördü. Onun dünyası normalden farklı. Dört yaşımdan önce bakış açısını değiştirmek için elinden geleni yaptı ve tek dayanağı annesiydi ama dört yaşında annesi katledildi ve her şeyi gören o persona normal dünyadan vazgeçmeye karar verdi.

"Belki de normal dünya ona hiç nezaket göstermediği için içinde bulunduğumuz dünyanın asıl çarpık taraf olduğuna inandı. Kendini ruhuna kapattı ve ardından ben ortaya çıktım. Akıl hastanesinin müdürü ve Doktor Chen beni bulana kadar benimle asla iletişime geçmedi. O ‘kapıyı’ kapatmamı rica ettiler.

"O zaman ben küçüktüm ve hiçbir şey anlamadan beni ana personamın zamanında çocukluğunu geçirdiği akıl hastanesine götürdüler. Bana birçok soru sordular, asla cevaplayamayacağım sorular.

"O gece benim 3 numaralı odada uyumamı sağladılar ve sonrasını hatırlamıyorum. Muhtemelen suyuma uyku ilacı attılar, çünkü çok derin uykudaydım ve muhtemelen ana personayı o zaman çağırdılar.

"Uyandığımda çoktan gece yarısı olmuştu. Gözlerimi açtım ve kendimi yataya uzanmış halde buldum ama etrafım kan kırmızısıydı. Fakat en garibi ana persona yanımda duruyordu.

"Benden bu sırrı saklamamı istedi ve koridorun dışındaki saati gösterdi. Bana ne olursa olsun uyanık kalmamış söyledi. Ardından beni odadan çıkardı. Kendisi odanın içinde kaldı ve onu kapattı.

"Bunun ardından o persona ortaya çıkmayı bıraktı ama bazen bilincimde bana ait olmayan anılar ortaya çıktı. Bu sırrı mezara kadar yanımda götürmeyi planladım, şimdi bile bunun halüsinasyon olup olmadığından emin değilim.

"Durumum şizofreniye benziyor ama her şey çok gerçekçi. Sürekli kendimden şüphe duyar halde büyüdüm ve bu durum psikoloji okumayı seçmemin ana nedeniydi."

Men Nan'ın sesinde büyük bir acı vardı ve bir yabancı olarak Chen Ge onun acısını anladı. Genç adam için normal bir insan taklidi yapmak ve böyle yaşamak zor olmalıydı.

"Bu durum ayna canavarına neden direnemediğini açıklıyor." Chen Ge telefonu tuttu ve kalbi endişeyle titriyordu.

"Men Nan doğruyu söylüyor olmalı. Ruhunun içinde üçüncü personayı tespit ettiğimde parçalanmış anılar biçiminde göründü çünkü ortaya çıkışları oldukça rastgele ve aralıklıydı." Doktor Gao telefonu Men Nan'dan aldı. Aralarında geçen konuşmayı anlamamıştı, o yüzden yardım edemedi.

"Evet,  doğruyu söylüyor olmalı."

Kapıyı kapatabilecek tek kişi yaklaşık son on yılı kapının içinde geçirmişti ve kapı bu süreçte kapalı kalmıştı. Ama hastane beş yıl önce kapandığında kapı tekrar açıldı. Acaba kapının içindeki gerçek Men Nan'ın başına bir şey mi gelmişti?

Chen Ge geri çekilmek istedi. Bu bina çok habisti. Zhan Ya'nın yardımıyla bile kendini güvende hissetmiyordu. "Geri çekilmek daha güvenli."

Dönerek koridora baktı. Zhang Ya'nın kırmızı elbisesi hava akıntısıyla dalgalandı. Gecenin karanlığında eriyen siyah saçları durmaksızın canavarların vücutlarına saplandı. Üç canavardan iki tanesi paramparça olmuştu.