Devasa binalar gökyüzünü delmek istercesine yükseliyordu. Arkasındaki keskin dağlar ise tüm ihtişamını gösteriyordu. Özgün mimarisi, suç oranının azlığı ve Hua Dağı Tarikatı’nın şanıyla oldukça sevilen bir şehirdi Huayin.

Huayin kentinin sokakları oldukça kalabalıktı. İnsanların arasından parçalanmış kıyafetleriyle dikkat çeken bir avare vardı. Üzerinde, belinde taşıdığı kılıçtan başka bir şey yoktu. Oldukça aç olduğunu belli eden guruldamalar çevresindeki insanların mesafe koymasına neden oluyordu.

Avare yere tükürdü ve ona dik dik bakan çocuklara dişlerini gösterdi. Çocuklar onun kirli yüzünü görünce korkudan ağlamaya başladı. Ancak adam bunu umursamadan yoluna devam etti. Yakınlardaki bir hana doğru, Yakıcı Yang Hanı’na…

Kapıdan girince bakışlar ona döndü.

“Banyosu olan bir oda.”

Adam birkaç gümüş parayı masaya koydu ve karşısındaki şişman kadına baktı. Kadın onun bu halini görünce dudak büktü ancak durumu anlayınca masanın altından bakır bir anahtar çıkardı.

“İkinci katta, sağdan en son oda.”

Adam anahtarı aldıktan sonra yukarıya çıktı. Handaki adamlar onun arkasından bakarken dillerini tıklattılar ancak fazla uğraşmadılar. Onun gibi insanlar nadir olsa da yok değildi. Kirli ve sokaktan çıkma dilenci gibi.

Sung Hyun’un onları düşünecek zamanı yoktu. Odasına gittikten sonra banyoya girdi ve kovadaki suları tahta küvete döktü. Ardından suyun içine daldı ve orada uyuyakaldı.

Günlerdir hiç durmadan Yin Yang Gölü’nden buraya kadar yürümüştü ve sonunda izini kaybettirebilmişti. Ayrıca durmadan savaşmak zorunda kalmış, haydutlardan da kaçmak zorunda kalmıştı. Vücudu pek yorgun olmasa da zihinsel olarak bitmişti.

Bu kadar aksiyon onu yormuştu.

O gün akşama kadar uyanmadı. Gözlerini açtığında ay batmıştı. Bu yüzden yapacak pek bir şeyi yoktu. O da neigong miktarını artırmak için meditasyon yapmaya karar verdi.

Dong’un fiziksel yapısını analiz ettikten sonra, içsel enerji akışını taklit etmeye başlamıştı. Zaman geçtikçe hataları fark etmiş ve düzeltmeye odaklanmıştı. Sonunda fark etmişti ki onunla eş değer bir sanatın farklı versiyonunu oluşturmuştu.

Bu yüzden birkaç aylık neigongu birkaç günde kazanmıştı.

İçsel enerji akışını kontrol ederken nefesi ritimle hareket ediyordu.

Saatler geçti.

Huff~

Huff~

Bir soba kadar sıcak nefesini ağzından dışarıya saldı.

“Bir aya eşdeğer Neigong kazandım.”

Sekiz Gümüş Avuç İçi’ni çalışmayı da unutmamıştı. Ancak vücudunun savaşla da eğitilmesi gerekiyordu. Ayrıca bu kadarla kalmamalı, daha fazla teknik ve takviye kazanmalıydı. Bu da onun bir oluşuma katılması gerektiğini gösteriyordu.

“Ancak önce demirciye ve terziye uğramam gerekiyor.”

Hua Dağı’na katılmayı düşünüyordu. Sadece Denge Klanı’nın üst düzey tarikatlarından birisi olmakla kalmıyor, aynı zaman da demircilik ve simya konusunda da oldukça gelişmişlerdi. Üstelik atmosferi sakin ve büyümek için uygundu.

“Benim için en uygun yer.”

Düşüncelerini topladıktan sonra üzerini giydi ve lobiye indi. Dün ki bakışlardan eser kalmamıştı, üstünün yırtık olmasına rağmen eli yüzü düzgün genç bir delikanlıydı. Han sahibine soğuk soğuk baktıktan sonra anahtarı teslim etti ve handan çıktı.

Demirciye doğru yol alırken bir terziden temiz kıyafetler almayı unutmadı.

“Altın Yol Demircisi…”

 Önündeki binaya bakarken içinden yükselen sıcaklığı hissetti. Metal kokusu çok fazlaydı. Ancak bunu dert etmek yerine hafifçe gülümsedi ve içeriye girdi.

Tink!

Tink!

Tink!

Dövülen demirin tiz ve güçlü sesi kulaklarını doldururken, eriyen metalin kokusu burnuna geldi. Öğrendiklerine göre Altın Yol Demircisi son zamanlarda popülaritesini yitiren bir demirciydi. Bunun nedeniyse aynı caddeye kurulmuş ‘Demir Yol Demircisi’ydi.

Sung Hyun içeriye ilerledikçe dövülen metalin sesi kulaklarını sağır etme seviyesine geldi, fakat şikayet etmeden eski tahta kapıya gelene kadar yürüdü. Duvarlar oldukça sert bir yapıya sahipti ve ateş gibi sıcaktı. Önündeki tahta kapı ise bu sıcaktan etkilenmemiş gibiydi, eskiydi ancak dayanıklılığını koruyordu.

“Afedersiniz!”

Önündeki eski kapıyı açarken yüksek sesle seslendi.

-Gıcırtı-

Kapı eskiliğini beyan edercesine gıcırdayarak açıldı.

Güçlü çekiç sesleri kulağına deveran etti. Sung Hyun kulaklarını kapamamak için kendini zor tuttu ve tozla kaplı atölyeye baktı.

Her yerde toz birikintileri ve talaş tepecikleri vardı, ergen bir kızın odası kadar dağınıktı. Tamamen tozla kaplı olan zemin ve duvarların aksine, ocağın ve örsün yanına tek bir toz zerresine rastlamak imkansızdı. Ocağın başındaki örsün yanına, bir elli boylarında tıknaz bir yaşlı adam elindeki dev çekici öfkeyle vuruyordu.

Kol kasları öyle kalındı ki bir sütunu andırıyordu, kısa boyuna rağmen bir boğa kadar iri ve güçlüydü.

Demir dövmeye o kadar odaklanmıştı ki odaya birinin geldiğini görmemişti.

Sung Hyun ona bir bakış attıktan sonra rahatsız etmemeye karar verdi. Bu tarz zanaatkarlar iş yaparken rahatsız edilmekten nefret ederdi. Kendisi bir zanaatkar olduğundan bunun nasıl bir şey olduğunu biliyordu.

‘O değil de, işinde oldukça yetenekli.’

Kafasını yaşlı adamdan çevirip, duvarda asılı silahlar ve zırhlara baktı. Kılıçlar, kancalar, gürzler, kalkanlar ve hançerler sağ taraftaki duvarda tüm heybetleriyle parlıyorlardı. Diğer taraftaki duvarda ise, kalkanlar ve vücut zırhları güçlerini sergiliyordu.

‘Hepsi oldukça kaliteli.’

Normal insanlar bunu fark edemeyebilirdi ancak kendisi gibi bir teknisyen için basitti; bu silahlar kesinlikle üst düzeydi.

‘Bu kalitede silah yapabilirse onu bile tamamlayabilir.’

Kendisi de silah dövebilirdi ancak bir demirci kadar iyi yapamazdı. Çünkü teknik kadar içsel enerji de olayın içine giriyordu, bu yüzden sadece bilgisi işe yaramazdı. Bilgisini icraate sokabileceği gücünde olması gerekliydi.

Bu dünyanın gücünü anlamak için tüm silahları kısa süre içinde analiz etti ve yapım şemalarını çıkarttı. Pek kolay olmasa da insanların içsel enerjisini incelemekten daha kolaydı.

‘Hm? Bu yaşlı adamın dövme teknikleri ile Şeytani Mezhep’in dövme tekniği çok farklı. İçsel enerji kanallarından, darbelere kadar çok farklı hem de.’

Her silahın farklı dövme tekniği olabilirdi ancak bu olması gerekenden çok daha farklıydı. Birbiri ile bağdaştırılamayacak kadar hem de.

Kısa sürede ne olduğunu fark ettiğinde kılıcını kınından çıkardı. Kılıcının sapında Şeytani Mezhep’in simgesi olan Şeytani Tanrı’nın simgesi vardı. Bunun daha önceden sıkıntı oluşturabileceğini düşünüyordu, fakat o simgeyi kazırsa kılıcın gücünü kaybedeceğini düşündüğünden vaz geçmişti.

Kılıcını tekrardan kınına soktu ve çekiç seslerinin kesildiğini fark etti.

Arkasını döndü.

“Seni velet, dükkanımda ne işin var?”

Kararmış teniyle yaşlı adam kaşlarını çatmış, delici bakışlarıyla ona bakıyordu. Yüzünde göğüs kaslarının altına kadar uzayan kirli sakalları vardı. Göğsü de kolları gibi kalın ve kaslıydı.

Sung Hyun hafifçe gülümseyerek selam verdi.

“Selamlar Sang-wi, bir silah almaya geldim.”

“Silah mı?”

Sung Hyun bir şey söylemeden kafasını salladı.

“Demir Yol Demircisi yerine bana mı?”

Bir şeyden şüpheleniyormuş gibi alnındaki kırışıklılar derinleşmişti. Sesinde bariz bir alay bulunuyordu.

“Evet, Demir Yol Demircisi yerine sana.”

“Dalga geçiyor olmalısın. Git başka yerde eğlen.”

Sang-wi onunla daha fazla uğraşmak istemediğini belli edercesine elini salladı ve gitmesini işaret etti.

“Senin kadar yetenekli birisi ile dalga geçecek kadar aptal birisi değilim. Fakat, söylentilerin doğru olduğunu düşünmezdim.”

İnsanlara Altın Yol Demircisi’ni sorduğunda genellikle yol tarifi yerine uyarı alırdı. Demir Yol Demircisi ile aralarındaki güç çatışmasından sonra Demir Yol Demircisi galip gelmiş ve Altın Yol Demircisi’ni yok etmek uğruna bir çok kez açık saldırı da bulunmuştu. Ancak Hua Dağı işin içine girince hamlelerini gizlemiş, gölgelerden çökertmeye çalışmıştı.

Bunun sonucunda Altın Yol’da çalışan bir demirci bile kalmamış, çıraklar kendi istekleriyle atölyeden ayrılmıştı. Üstelik Demir Yol tarafından Altın Yol’dan alışveriş yapanlar avlanmaya başlamıştı.

Bu da Altın Yol Demircisi’ni yalnızlaştırıp, yıkılmaya yüz tutmasına neden olmuştu.

“Benimle dalga geçmek istiyorsan geçebilirsin. Sizin gibi fırsatçılardan gına geldi artık.”

Sang-wi’nin menfur gözlerinde iğrendiğini belli eden bakışlar ortaya çıktı. Bu durumdan sıkıldığını göstermek için daha fazla şey yapmasına gerek yoktu.

‘Düşündüğüm gibi, onu ikna etmek kolay olmayacak.’

Altın Yol Demircisi düşüşe geçmiş olsa da Demir Yol Demircisi kadar kaliteli kılıçlar yapıyordu. Böyle kaliteli silahlar yapan bir atölye umutsuz bir duruma düşerse büyük güçlerin ve açgözlü kodamanların  tepkisi ne olurdu? Tabii ki durumdan faydalanmak için ne gerekiyorsa yaparlardı.

Usta bir demirci bulmak çok zordu.

“Onlardan bahsediyorsan, ben bir avareden farksızım. Şehre Hua Dağı’na katılmak için geldim. Ancak kendim için güzel ekipmanlar almam gerekiyor, bu yüzden buradayım.”

“Ne hoş! Pekala, uzun zaman önce satış yapmayı bıraktım. Siktir olup gidebilir ve başka demirciden kılıç alabilirsin.”

Ardından arkasını döndü ve tekrardan işine döndü. Devasa çekicini aldı ve örsün üzerindeki kızıl demire vurmaya başladı.

Ting!

“Korktuğun için mi?”

“…”

Ting!

Sung Hyun içten içe sırıttı. İlk geldiğinde bu adamın nasıl biri olduğunu çözememişti ancak birkaç laf ettikten sonra kişiliğini anlamıştı.

Sang-wi’nin çekici kafasını üzerinde durakladı.

Sıradaki darbeyi vurmadı.

“Ne dedin?”

Omzunun üzerinden baktı. Gözleri kanlanmış, yüzü öfkeden kızarmıştı. Sung Hyun beş metre öteden onun dişlerinin gıcırdatma sesini duyabiliyordu.

Sung Hyun’un yüzünde pis bir gülümseme belirdi.

“Bana zarar geleceğinden korkuyorsan, endişelerin yersiz. Yaşlı adam, eğer beni düşünüyorsan bana silah satmalısın.”

Bir usta için en aşağılayıcı şey, müşterilerinin memnuniyetsizliği ve rahatsızlığıydı. Üstelik Sang-wi gibi dostane bir yaşlı adamın, çırakları ve müşterileri tarafından hakir görülmesi delirmesi için yeterliydi. Ayrıca Demir Yol’un Altın Yol müşterilerini sakatlayacak kadar sert hırpalaması, çıraklarını ayrılmaya zorlaması vardı.

Sung Hyun’a silah satarsa ne olacağı belliydi.

Sang-wi bir anda sessizliğe gömüldü.

‘Düşündüğüm gibi… yanılmamışım.’

Tek yapması gereken ciddiyetini belirtmek ve güven vermekti. İçten içe sıcak birisi olsa da dışarıdan gaddar birisi olarak gözüküyordu. Bu da insanların onu yanlış anlamasına neden oluyordu.

“Pekala istediğin gibi olsun.”

“Harika! Bir kağıt ve kalemin var mı?”

“Kağıt ve kalem mi? Ellerimle dövmemi mi istiyorsun?”

Sung Hyun kafasını sallayarak onayladığında Sang-wi’nin yüzü ekşidi.

“Şurada, nasıl bir şey olacağını kabaca yaz.”

Sang-wi’nin gösterdiği masaya gittiğinde büyük bir parşömen ve kömürden yapılan bir kalem buldu. Dudaklarını yaladı ve kalemi aldı.

‘Bakalım bakalım…’