Çeviri, kontrol ve düzenleme için Wertyul arkadaşımıza teşekkürler. Keyifli okumalar…

“Sen… Kimsin sen?” Bin Rüzgâr Okulu lideri titrerken bu sözleri söyledi.

Önündeki dilenci gibi görünen adama bakarken, anlamadığı bir şekilde korkuyordu. Herhangi bir aura göstermemesine ve normal biri gibi gözükmesine rağmen, kalbinde korkmuştu. Korku onun kemiklerine işlemişti.

Özellikle daha önce. Buraya nasıl geldiğini görmese de, gökyüzünden geldiğini gizlice hissetti. Önündeki kişinin Gökyüzü âleminden bir uzman olduğu anlamına geliyordu.

Gökyüzü âlemi. Azure eyaletinde kimsenin ulaşamadığı bir âlem. Sadece dokuz eyaletin ve Jiang Hanedanı lordu böyle güçlü bir karaktere sahipti.

Bildiği kadarıyla, İmparatorluk sarayında bile, Gökyüzü âlemine ulaşanlar kendisi gibi yaşlı insanlardı. Fakat önündeki kişi sadece orta yaşlı biriydi. Bu yaşta Gökyüzü âlemine ulaştığını kabul etmek son derece zordu.

“Ona saldırmamalısın” Dilenci gibi gözüken işi konuştu. Bir kralın dünyaya bakan havası gibi çok istikrarlıydı.

“Saldırmamalıyım… Kime? Bu… Bu çocuğa mı?”

“Üz… Üzgünüm. Onu tanıyamadım ve senle bir bağlantısı olduğunu bilmiyordum. Umarım cömert olup, benim hayatımı bağışlarsın.”

Sonuçta, Bir okulun lideriydi. Çok hızlıca, Chu Feng’in diğerlerinden farklı olduğunu hatırladı. Chu Feng’in önündeki kişiyle bir bağlantısı varsa ve daha önceden Chu Feng’i öldürmeye çalıştığından, Şuan ki durumda o ölümün soğuk kapısındaydı.

“Lütfen bağışla beni… Bağışla beni.”

Bunu düşününce, Bin Rüzgâr Okulunun lideri diz çöktü ve sayısız kez başını yere koydu. Yüksek konumunu ve statüsünü tamamen göz ardı etti. Hayatı tehlikedeyken, har şeyden vazgeçti, buna onuru da dâhildi.

Tam o anda, uzaktan gök gürültüsü gibi ayak sesleri yankılandı. Bir süre sonra, kum her yerde çoğaldı. Oraya bakınca binlerce kişi mezardan delirmişçesine kaçıyordu. Giysilerinden Bin Rüzgâr okulunun ordusu olduğu anlaşılıyordu.

Bin Rüzgâr okuluyla, Azure Ejder okulu farklıydı. Onlar çöle yakın olmalarına rağmen, mezarla ilgili haber Azure Ejder okulunun Elderi Zhuge’yi tuzağa düşürmek için ayarlanmıştı.

Bu yüzden, Azure Ejder okulunun buraya gelmeden önce bile hedefi belliydi. Çekirdek öğrenciler mezarın farklı yerlerinden hazineleri topladılar, fakat kimse sisin içine girmedi. Hazineleri toplamayı bitirdikten sonra, hemen geri çekildiler.

Gerçeği bilemeyen Bin Rüzgâr Okulu, Mezar açıldıktan sonra insanları göndermeye devam etti.

Mezar içindeki hazineleri tamamen ele geçirmek için oldukça fazla insan yolladılar. Zhuge’nin tuzağı içinde olduklarını bilmediklerinden, oldukça ağır kayıp verdiler.

Yaklaşan Bin Rüzgâr Okulunun ordusu da gerçeği bilmiyordu. Onlar yeni gelen destek askerleriydi fakat o sahneyi gördüklerinde nutukları tutulmuştu.

Bizim Okulumuzun liderine zarar vermeye cesaret edende kim?”

Bin Rüzgâr Okulu çekirdek Elderleri, kendi liderlerini tek bakışta tanıdılar. Fakat onun diz çöküp af için yalvardığını gördüklerinde, sinirli ve öfkeliydi. Hatta düşünmeden orduyu hareket ettirdiler ve onu öldürmeye çalıştılar.

Bu sahneyle karşılaşınca, Bin Rüzgâr Okulu lideri zerresine takmadı. Başını Dilenciye doğru eğmeye devam etti ve af için yalvarmaya devam etti. Önündeki kişinin sayı üstünlüğüyle yenilmeyeceğini biliyordu.

“Seni öldürmesem bile, o seni bağışlamayacak. Seni bir yolculuğa göndereceğim ve en azından onun sana karşı bir hamle yapmasından daha iyi olacaktır.”

Ateş okyanusu havaya kadar ulaşıyordu. Kabaran alevler, zaman zaman büyük bir ejderha, zaman zaman korkusuz bir kaplan gibiydi ve çöl içinde dolanıp kükrüyordu.

Nerdeyse bir flaş içinde, Bin Rüzgâr Okulu ordusunu yuttu. Daha önce gelen agresif insanlar, sıcak bir tava üzerinde kızaran karıncalar gibiydi. Ateş içinde sonu olmayan acı içinde bağırırken tüm yeteneklerini kaybettiler ve vücutları yuvarlanmaya başladı.

Bir anda, her türlü çığlık her yerde yankılanıyordu. Bin Rüzgâr Okulu liderinin bile böyle korkunç derecedeki sıcaklığa dayanmasının bir yolu yoktu.

Fakat deli dilenci ateşler içinde hiç etkilenmemişti. Onun kıyafetleri bile yanmıyordu ve ateşler içinde sakince yürüdü.

Kıyafetleri iyi olmamasına rağmen, saçları kaos içinde olmasına rağmen vücudundan çıkan aura kimseyle kıyaslanamazdı. Bir kral gibiydi ve bir kralın dünyaya yaydığı bir hava yaydı.

“Ben yanan gökyüzünün öfkeli ateşiyim ve tüm canlıları yakabilirim. Ben yanan gökyüzünün aziziyim ve ben dünyayı birleştirmek istiyorum. Ben yanan gökyüzünün kutsal oğlu ve yenilmezim…”

“Ah…”

Aniden, anormal bir havası olan güçlü uzmanın gözleri parladı. Bir anda ölmek ister gibi acıyla feryat etti. İki eli de uzun saçını tutuyordu ve alevler içinde yuvarlanmaya başladı. Çöl zeminiyle çarpışmak için vücudunu kullandı ve büyük bir güç çölün sallanmasını bile sağladı.

Kendini sakinleştirmesinden önce ne kadar zaman geçtiğini kimse bilmiyordu. Alevler de yavaş yavaş kaybolmaya başladı ve kaşlarındaki ateş izleri de normale döndü. Hatta kral gibi olan havası da kayboldu.

Gözleri artık ciddi değildi ve soluktu.  Bir şeyden korkar gibi son derece gergindi. Sağ ve solu sallarken koştu ve bağırdı.

“Ölmeliyim. Ölmeliyim. Senin topraklarına girmemeliydim, lütfen affet beni, lütfen affet beni, ölmek istemiyorum…”

“O çocuğu koruyacağıma söz veriyorum. Beni bıraktığın sürece o çocuğu başarısız olmadan onu koruyacağıma söz veriyorum…”

İlerleyen günlerde, tüm çöl yasak bir bölge haline geldi. Daha fazla alev olmamasına rağmen, oranın yüksek bir sıcaklığı vardı ve kimse oraya giremedi. Aniden ortaya çıkan büyük alev, şok edici bir haber oldu ve hızla antik şehirde yayıldı.

“Bırakma beni. Onu bulmalıyım.”

“Su Mei, sakin ol. Mezar şimdiden yasak bölge haline geldi. Kaynak âlemindeki uzmanlar bile yaklaşamıyor, bu yüzden girmen için hiçbir yol yok.”

“Bırak beni. 3 gün geçti ve Chu Feng hala dönmedi. Siz endişeli değil misiniz? O zaman sizi kurtarmak için kendi hayatını riske attı.” Antik şehir girişinde, Su Mei, Bai Tong ve diğerleri tarafından geri çekiliyordu. Yüzü kaygı ve öfke doluydu.

“Hey, ne yapıyorsun? Burası neden bu kadar canlı?” Fakat tam o anda, bir ses duyuldu ve herkes kafalarını bakmak için çevirdiklerinde sevindiler.

Gülüp ona yan yan bakarken, onlar Chu Feng’in yakında durduğunu gördüler. Ama Chu Feng o anda özür şeklindeydi ve bir dilenci gibi gözüküyordu.

“Chu Feng.” Kimse Chu Feng’in böyle bir biçimde olacağını düşünmedi. Su Mei buna aldırmadı, Chu Feng’in kucağına atladı ve sıkıca kucakladı. Gözlerinde sevinç gözyaşları bile vardı.