Çevirmen: Dnightshade

Sör Deweyville'in yatak odası, Klein'ın evindeki oturma odasının ve yemek salonunun birleşiminden daha büyüktü. Yatak, bir oturum alanı, bir giyinme odası, bir banyo ve bir çalışma alanı ve kitaplıklar ayrı ayrı bölümlendirilmişti. Mobilyalar harika ve detaylar görkemliydi.

Ancak Klein'a göre, ışık loş görünüyor ve ısı, dışarıdakinden birkaç derece daha düşüktü.

Aynı zamanda, mücadele eden birinin hıçkırık ve inleme seslerini duyuyor gibiydi.

Klein trans durumundaydı, aniden her şey normale döndü. Güneş ışığı pencereden içeri sızarak odayı aydınlattı. Isı makuldü, ne sıcak ne soğuk. Polisler, korumalar ve kahya sessizdi. Kimse konuşmuyordu.

Bu... Klein klasik ancak lüks yatağın yanlarına baktı. Gaz lambalarının etrafında korkusuzca gezinen güveler gibi, gölgelerde bir çift bulanık göz olduğunu hissediyordu.

Birkaç adım yaklaşan Klein, Ruh Görüşü'nün önceki görüntülerini kaybetti.

Standart bir hayalet ya da kötü ruh değil... Ne bu? Klein kaşlarını çattı, bugüne kadar öğrendiği mistisizm bilgilerini zihninden geçirdi.

Anladığı kadarıyla, görev bir Ceset Toplayıcısı'na, Mezar Kazıcı'ya ya da bir Ruh Medyumu'na verilse kolayca hallolabilirdi. Bu, bariz bir şekilde onun uzmanlık alanı değildi.

Araştırma yaklaşımı olarak kehaneti kullanma dürtüsünü bastırmaya çalışan Klein, tahminlerini doğrulamak için başka izler arayarak yavaşça çevresine baktı.

"Müfettiş." Sör Deweyville'in sesi tereddütlüydü, "Herhangi bir şey bulabildiniz mi?"

"Bu o kadar kolay olsaydı meslektaşlarım şimdiye kadar beklemezdi," diye yanıtladı Klein yan gözle adama bakarak.

Tam bakışlarını başka bir yöne çevirecekti ki, Sör Deweyville'in arkasındaki aynada soluk beyaz bir insan figürü olduğunu fark etti.

Hayır, birbiriyle örtüşen pek çok figür vardı ve bunun sonucunda çarpık bir figür görünüyordu!

Figür parlarken Klein belli belirsiz bir hıçkırık duydu.

Oh... Sakinleşmek için derin bir nefes aldı, neredeyse korkudan silahını çekecekti.

Ruh Görüşüyle gelen manevi algı bir gün beni korkudan öldürecek... Klein yeniden Sör Deweyville'e odaklanmadan önce sakinleşmeye çalıştı.

Bu sefer farklı bir şey görmüştü.

Artık yatak odasında olduklarından Sör Deweyville'in çevresinde parıldayan soluk ve çarpık bir figür vardı. Hatta bu, o alanın aydınlığını bile etkiliyordu.

Her parıltıya, sıradan bir insan tarafından zar zor tespit edilebilecek hayali bir çığlık ve inilti eşlik ediyordu.

Sıradan koşullar içindeki sıradan bir insanın zar zor duyabileceği bi şey? Gündüz olduğu için mi böyle? Klein başını hafifçe salladı.

Bu davayla alakalı bir fikri vardı.

Sör Deweyville'e musallat olan kindi. Bir insanın ölümünden önce çözülmemiş meselelerden kaynaklanan bir his!

Bu kin hissi bu dünyada bir süre kaldığında güçlenerek korkunç bir ruh haline gelirdi.

Ancak Sör Deweyville ünlü bir hayırseverdi. Seçici bir insan olan Benson bile ona hayrandı. Bu adam neden ölü birinin kiniyle boğuşsun ki? İki yüzlü biri olabilir mi? Kötü niyetli bir Beyonder'ın maşası olabilir mi? Klein şüpheci bir şekilde olasılıkları zihninde tarttı.

Biraz düşündükten sonra Deweyville'e baktı, "Sayın beyefendi, birkaç sorum var."

"Tabii." Deweyville bitkin bir şekilde oturdu.

Klein düşüncelerini toparladıktan sonra devam etti, "Buradan ayrılıp yeni bir yere, mesela köye ya da Backlund'a gittiğinizde, durum devam etmeden ve yavaş yavaş kötüleşmeye başlamadan önce en azından bir gece kadar huzur bulabiliyor musunuz? Gündüz uyuduğunuzda da iniltileri duyuyor musunuz?"

Deweyville'in yarı kapalı gözleri aniden umut ışığıyla kocaman açıldı.

"Evet, sorunun kökenini buldunuz mu?"

Ancak o anda uzun süredir uykusuzluk çektiğinden ve berbat durumda olduğundan bu önemli ipucundan polise bahsetmeyi unuttuğunu fark etmişti!

Klein'ın sorusunun işe yarar bir şeyi ortaya çıkardığını gören Müfettiş Tolle rahatladı. Gece Kuşu'nun bir ipucu bulduğunu biliyordu.

Çavuş Gate ve şaşırmış ve meraklanmıştı. Dikkatli bir şekilde psikoloji uzmanı Klein'a baktı.

Bu, kademeli dolaşma özellikleri ve birikim özelliği ile çakışıyordu... Geri dönüşü alan Klein sebebi aşağı yukarı anlamıştı.

Sör Deweyville'in bu yükten kurtulmasına yardım edebileceği iki yol vardı. Biri, doğrudan adamın çevresinde bir sunak hazırlamak ve ritüalistik büyü kullanarak ölünün kinini ortadan kaldırmaktı. İkinci seçenek ise, sorunun kökenini bulmak için mistisizm kullanmak ve bu sorunları çözmekti.

Sıradan insanların Beyonder güçlerini öğrenmesini engelleme kuralını göz önünde bulundurarak, Klein önce ikinci yöntemi denemeye karar verdi. Ancak bunda başarısız olursa birinci yöntemi kullanacaktı.

"Efendim, sizinki bir psikolojik sorun, zihinsel bir problem," Deweyville'e bakarken tüm ciddiyetiyle saçmalıyordu.

Sör Deweyville kaşlarını çattı, "Benim akıl hastası olduğumu, akıl hastanesine kapatılmam gerektiğini mi söylüyorsun?"

"Hayır, o kadar ciddi bir şey yok. Aslında, herkesin belli bir dereceye kadar farklı psikolojik sorunları vardır." diyerek teselli etti Klein. "Lütfen kendimi yeniden tanıtmama izin verin. Ben Awwa İlçe Polisi'nden bir psikoloji uzmanıyım."

"Psikoloji uzmanı ha?" Deweyville ve kahyası, aşina oldukları Müfettiş Tolle'e baktılar.

Tolle ciddi bir şekilde başını sallayarak bunu doğruladı.

"Pekala, nasıl bir tedavi öneriyorsunuz? Ayrıca, madem öyle neden kahyam, korumalarım ve hizmetlilerim de aynı iniltileri duyuyor anlamıyorum..." Deweyville bastonunu iki eliyle sıktı, kafası karışmıştı.

Klein profesyonel bir tavırla yanıtladı, "Mesele çözüldüğünde bunu size açıklayacağım."

Lütfen kahyanıza, hizmetlilerinize ve korumalarınıza gitmelerini söyleyin. Müfettiş Tolle, Çavuş Gayet, lütfen siz de çıkın. İlk tedaviye başlamak için sakin bir ortama ihtiyacım var."

Büyü ile yapılan bir 'tedavi'... diye ekledi Müfettiş Tolle içinden, sonra da dönüp Sör Deweyville'e doğru başını salladı.

Deweyville on saniyeden uzun süren sessizliğin ardından cevap verdi, "Cullen, herkesi ikinci kattaki oturma odasına çıkar."

"Tabii efendim." İstek bir polis memuru, bir stayjer müfettiş ve bir psikoloji uzmanından geldiğinden Kahya Cullen itiraz etmedi.

Onların birer birer odadan çıkıp kapıyı kapattıklarını gören Klein koyu sarı saçlı, mavi gözlü Deweyville'e baktı, "Efendim, lütfen yatağınıza uzanın. Rahatlayıp uyumaya çalışın."

''... Pekala.'' Deweyville ceketini ve şapkasını rafa astıktan sonra yavaşça yatağa ilerleyip uzandı.

Klein tüm perdeleri çekerek odanın karanlık olmasını sağladı.

Bilekliğini çıkararak hızlı bir şekilde tehlikeleri belirlemek için ruh sarkacını kullandı. Sonra yatağın ucundaki sallanan sandalyeye oturarak zihninde bir ışık küresi hayal etti ve sonunda transa girdi. Maneviyat dünyasının gözlerinin önüne serilmesine izin verdi.

Sonra sandalyede arkasına yaslanarak derin bir uykuya daldı ve Astral İzdüşümü'nün dış dünyayla bağlantı kurmasına izin verdi.

Sör Deweyville'i rahatsız eden kin ile iletişim kurmak için, rüya kehaneti tekniğini kullanıyor, rüya görüyormuş gibi ruhsal ortama giriyordu.

Yalnızca iletişim ona bir cevap verebilir ve bu sorunu çözebilirdi!

Voooş! Voooş! Voooş!

Klein'ın kulaklarında hüzünlü bir hıçkırık yankılandı, çevresinde süzülen beyaz, saydam figürleri 'gördü'.

Klein zar zor kendisini toplayıp sağ elini uzatarak bunlardan birine dokunurken acı dolu bir inilti yankılandı.

Aniden, figürler ateşe doğru üşüşen güveler gibi onu çevreledi.

Klein'ın gözlerinin önündeki görüntü aniden bulanıklaştı, beyni ikiye bölünmüş gibi görünüyordu. Zihninin yarısı sakince gözlemlerken, diğer yarısı bir 'ayna' görüyordu.

'Ayna'da işçi kıyafetleri giymiş genç bir kız vardı. Başı acı içinde zonklayan kız fabrikanın tozlu yollarında yürürken güçlü ve formda görünüyordu.

Görüşü bazen bulanık bir hal alıyordu, bedeni ise günden güne zayıflıyordu.

Birinin ona Charlotte diye seslendiğini duyuyordu, ses kendisinin histerik bir hastalığı olduğunu söylüyordu.

Histerik bir hastalık mı? Kız aynaya baktı ve diş etinin üzerinde soluk, mavi bir çizgi olduğunu gördü.

…

Aynadaki görüntü bir anda değişti ve Klein, Mary adında başka bir kız gördü.

Fabrikaya girerken genç ve canlı görünüyordu.

Aniden yüzünün yarısı seğirmeye başladı, sonra aynı taraftaki kolu ve bacağı da seğirdi.

"Epilepsin var." Dediğini duydu birinin, bedeni kasılırken.

Sarsılıp yere düştüğünde yoğunluk giderek arttı ve kız sonunda bilincini kaybetti.

…

Yeniden başka bir kız göründü, kız üzgündü. Şaşkın bir şekilde sokakta yürüyordu, neredeyse dili tutulmuş gibiydi.

Berbat bir baş ağrısı vardı ve onun dişetinde de mavi bir çizgi bulunuyordu. O da zaman zaman sarsılıyordu.

Bir doktorla buluştu ve doktor ona şu açıklamayı yaptı, "Lafayette, bunun sebebi kurşun zehirlenmesi."

Doktor ona acıyarak baktı, kız yeniden sarsılmaya başlamıştı. Durmaksızın bedeni seğiriyordu, doktor onun gözlerindeki ışığın kaybolduğunu gördü.

…

Klein'ın gözlerinin önünde pek çok sahne beliriyordu, o ise sakinliğini koruyarak gözlemlemeye devam ediyordu.

Aniden, kızların durumunu anladı.

Kadın işçiler kurşunla uzun süre temas halinde bulunuyorlardı. Uzun süre toza maruz kaldıklarından dolayı kurşun zehirlenmesinden ölmüşlerdi.

Sör Deweyville'in bir kurşun fabrikası ve iki porselen fabrikası vardı. Bu fabrikaların hepsi, nispeten daha ucuza çalıştırabildikleri kadın işçiler alıyorlardı!

Klein bunların hepsini sessizce 'izledi', hala açıklığa kavuşturulmamış bir şey olduğunu hissediyordu.

Bu 'ölüm kini' büyük bir şey değildi. Bunlar birikmiş olsa bile gerçekliği etkileyemez ya da Deweyville üzerinde herhangi bir etkiye sahip olamazlardı.

Tabii eğer... Tabii bunların hepsini birleştiren daha güçlü ve inatçı bir kin yoksa.

Tam o anda Klein başka bir kız 'gördü'.

Kız 18'inden daha büyük değildi, ancak fabrikada porselenleri parlatıyordu.

"Hayley, nasılsın? Hala başın ağrıyor mu? Durum ciddileşirse mutlaka bana haber ver. Sör Deweyville'in kuralları var, şiddetli baş ağrısı olan insanlar kurşun ile temas halinde olmaya devam edemez, fabrikadan ayrılmaları gerekir." dedi yaşça büyük bir kadın endişeyle.

Hayley alnına dokunurken gülümsedi, "Yalnızca biraz ağrıyor, iyiyim."

"Daha kötü olursa yarın bana söyle." dedi kadın.

Hayley başını salladı. Eve döndüğünde sık sık alnına masaj yaptı.

Ebeveynlerinin ve ağabeylerinin döndüğünü ancak yüz ifadelerinin ümitsiz olduğunu gördü.

"Baban ve ağabeylerin işten çıkarıldı..." diye fısıldadı annesi ağlayarak.

Babası ve ağabeylerinin yüzü düşmüştü, "Limanda iş bulmaya çalışacağız."

"Ancak yarından sonraki gün için ekmek alacak paramız bile yok... Belki de Alt Sokak'a taşınmalıyız..." Hayley'nin annesinin gözleri kıpkırmızıydı. "Maaşını ne zaman alıyorsun? On soli alacaksın, değil mi?"

Hayley yeniden alnını ovuşturdu.

"Evet, Cumartesi. Cumartesi."

Başka bir şey söylemedi. Ertesi gün fabrikaya döndü ve amirine baş ağrısının geçtiğini ve tamamen iyi hissettiğini söyledi.

Her gün çalışmak için beş kilometre bir ileri bir geri yürüyordu. Alnını ovuşturma sıklığı giderek artıyordu.

"Başka bir iş bulamadınız mı?" Hayley, içinde siyah ekmekle kaynayan çorbaya bakarken babasına ve ağabeylerine döndü.

Babasının ses tonu hayal kırıklığıyla doluydu, "Ekonomi durgun. Pek çok iş yeri personel sayısını azaltıyor. Liman işleri bile tek tük. Haftada yalnızca üç soli sekiz peni alabilirim."

Hayley iç çekti, başka bir şey söylemedi. Aniden seğirmeye başlayan sol elini gizledi.

İkinci gün, yeniden işe gitti. Güneş tepede parlıyordu ve sokaklardaki yayaların sayısı her geçen dakika çoğalıyordu.

Aniden kızın tüm bedeni sarsılmaya başladı.

Yolun kenarına düştüğünde ağzından köpükler çıkıyordu.

Gökyüzüne çevirdiği bakışları bulanıklaştı. Yoldan geçen insanları ve ona yaklaşanları gördü. Üzerinde kanatları açık beyaz bir güvercin olan Deweyville aile ambleminin bulunduğu bir aracın yoldan geçmekte olduğunu gördü.

Ağzını açmak için çabalasa da sesi çıkmadı.

Bu yüzden hiçbir şey söylemedi.

Ancak bu sefer farklıydı, kız ölmüştü.