Çevirmen: Dnightshade

Oldukça geniş bir oturma odasında Anna ve Joyce farklı kanepelerde, Anna'nın ebeveynleri eşliğinde oturuyorlardı.

Joyce memnun bir ifade ile iç çekti, ''Yüce Buhar, sağ salim dönebildiğim, yeniden Anna'yı görebildiğim için çok şanslıyım.''

''Zavallı Joyce'um, ne oldu?'' Diye sordu Anna endişeli bir şekilde.

Joyce nişanlısına baktı, bakışları hüzünlü bir hal almıştı.

''Hala dehşet içindeyim. Rüyalarımdan tekrar tekrar uyanıyorum. Alfalfa Sezar İskelesi'nden ayrıldıktan beş gün sonra korsanlarla, korkunç korsanlarla karşılaştık. Olayın tek iyi yanı, liderlerinin isminin Nast olmasıydı.''

''Kendisine Beş Denizin Kralı diyen bir korsan ha?'' Anna'nın babası Bay Wayne şok olmuştu.

Joyce yarım saattir orada olmasına rağmen, çektiği çilenin detaylarını vermemişti. Korku içinde, tedirgin ve huzursuz görünüyordu. Ancak Anna eve dönüp ona sarıldığında sonunda bir şeyleri atlatabilmiş gibiydi.

''Evet, Solomon İmparatorluğu'nun soyundan geldiğini iddia ediyordu ve bu nedenle Beş Denizin Kralı, Nast esirlerin öldürülmemesi gerektiğini düşünüyordu. Bu nedenle yalnızca soyulduk, hayatlarımızı kaybetmedik. Adamları bize yeterli yiyecek bile bıraktı," dedi Joyce felaketi anımsarken.

Bedeni titremeye başlamıştı ancak en korkunç kabusunu anlatmaya devam etti.

''Varlığımın çoğunu kaybetmedim. Talihsizliğimin sona erdiğine inandım ancak yolumuza devam ederken Alfalfa'nın yolcuları ve mürettebatı arasında ateşli bir tartışma patlak verdi. Anlaşmazlıktan kavgaya dönüştü, silahlar çekildi ve insanlar birbirlerini öldürmek için kılıçlarını çıkaracak raddeye geldiler... Bu süre zarfında tek görebildiğim kandı. Yanımdaki insanlar birer birer gözleri açık bir şekilde düşmeye başladılar. Uzuvları, kalpleri ve bağırsakları zemine dağılmıştı.''

''Vahşi hayvanlara dönüşmek istemeyen bizlerin, rasyonel grubun, saklanacak ya da kaçacak hiçbir yerimiz yoktu. Mavi dalgalar ve sonsuz okyanus etrafımızı sarmıştı... Kimileri feryat ediyor, kimileri merhamet dileniyor, kimileri bedenlerini pazarlıyordu ancak her şekilde kelleleri direklerden sallandırıldı.''

''Anna, o zaman umutsuzluğa kapıldım. Seni bir daha asla göremeyeceğimi sandım. Neyse ki bu kabusta bile bir kahraman vardı. Kaptan bizi geminin sağlam omurgasında saklanmamız için götürdü ve manyaklar sınırlarına ulaşana kadar orada bulunan su ve yiyecekle yetinecektik. Bay Tris bizi yüreklendirdi, cesurca bizi o katillere karşı saldırmaya ikna etti...

Unutulmaz bir kanlı savaşın ardından, kurtulduk. Ancak Alfalfa rotadan saptı ve orijinal denizcilerden yalnızca üçte biri hayattaydı.''

…

İnsan ruhunun en dehşet verici, en karanlık tarafını tasvir ederken Joyce, adının Tris olduğunu söylediği, 'kahramanı' anımsadı. Adamın yuvarlak ve sevimli bir yüzü vardı. Genç bir kadın gibi utangaçtı ve köşesinde kalmaktan hoşlanıyordu. Yalnızca onu tanıyan insanlar onun hoşsohbet biri olduğunu biliyordu.

Ancak kendisi, en kötü günlerde kararlılıkla herkesin önünde duran olağanüstü biriydi.

''Oh, Yüce Buhar, zavallı Joyce'um, ne kadar korkunç şeyler atlatmışsın. Tanrıya şükürler olsun bizi ayırmadı.'' Anna'nın gözleri yaşlarla dolmuştu, durmaksızın göğsünde üç noktaya dokunarak Buhar ve Makineciliğin Kutsal Amblemi'ni çiziyordu.

Joyce soluk bir şekilde gülümsedi.

''Kaderimizin ödülü bu. Alfalfa fırtınalardan geçti, rotasını kaybetti ve mücadele ardına mücadele verdikten sonra Enmat Limanı'na geldi.''

''Gemide yaşanan katliamlar nedeniyle, biz hayatta kalanlar polis tarafından tutulduk ve ayrı ayrı sorgulandık. Sevdiklerimize haber vermek için evlerimize telgraf gönderecek şansımız olmadı. Bu sabah bizi bıraktıklarında arkadaşımdan biraz borç aldım ve buharlı lokomotife atladım. Yeniden Tingen topraklarına ayak basabildiğim için, sizleri yeniden görebildiğim için tanrıya şükrediyorum.''

Sonra kafası karışık bir şekilde nişanlısına döndü.

''Anna, beni gördüğünde mutluluğunu ve şaşkınlığını hissedebiliyordum ancak, araçtan indikten sonra neden o kadar heyecanlı bir şekilde eve koştuğunu anlayamadım. Heh, sana büyük bir sürpriz yapmayı planlamıştım.''

Anna önceki saatlerde olanları anımsadı, ''Saklayacak bir şey yok, Joyce. Senin için endişelendiğimden bugün, Tingen Şehri'ndeki tek kehanet kulübüne gittim. O falcı, hayır, kahin bana dedi ki, 'Nişanlık döndü; kapısında yel değirmeni olan evde.'''

''Ne?'' Wayne çifti ve Joyce aynı anda bağırdı.

Anna elleriyle yüzünü kapatıp başını iki yana salladı.

''Ben de inanamadım, ancak böyle oldu. Yüce Buhar, belki de bu dünyada gerçekten mucizeler vardır.''

''Joyce, o kahin bana senin adını, özelliklerini, adresini ve doğum tarihini sordu. Bir usturlap kehaneti yapacağını söyledi. Sonra kapısında yel değirmeni oyuncağı olan evin senin mi yoksa benim mi olduğunu sordu. Ona evin benim olduğunu söylediğimde dedi ki 'Tebrikler Bayan Anna, Bay Joyce Meyer şu anda sizin evinizde. Şu anda ihtiyacı olan sorular değil, teselli ve sıcak bir kucaklama.'''

''Tanrım...'' Joyce duyduklarına inanamıyordu. ''Beni tanıyor mu? Birisi ona telgraf mı göndermiş? Enmat Limanı'ndaki polisi tanıyor olabilir mi? Hayır, bu buna açıklık getirmez. Senin evine geldiğimi nasıl bildi? Senin fal baktıracağını nereden bilebilirdi ki? Randevu mu aldın?''

''Hayır, son anda bir seçim yaptım,'' dedi Anna boş bir ifadeyle.

''Belki de iyi bir kahin, yakında kullanmayacak olsa bile büyük miktarda bilgiye hakimdir. Belki de, kehanetin büyüleyici yönüdür bu.'' Anna'nın babası Bay Wayne iç çekti. ''Bin yıldan uzun sürelik bilinen tarihte ve belirsiz Dördüncü Çağ'da, kehanet var olmuş ve henüz kaybolmamıştır. Bence bunun bir sebebi olmalı.''

Joyce başını hafifçe iki yana salladı, ''Kahinin adı ne?''

Anna biraz düşündükten sonra cevap verdi, ''Klein Moretti.''

…

Kehanet Kulübü'nün resepsiyon lobisinde.

Klein usulca konuştuğundan Angelica yaklaşmaması gerektiğini biliyordu. Bu nedenle yalnızca Anna'nın ruhunu kaybetmiş gibi, şaşkınlık içinde gidişini gördü.

Angelica hızla kanepeye yaklaştı ve merakla sordu, ''Sonuç iyi miydi?''

Tam sonucu sormamıştı çünkü falcıların sözlü olmayan kuralını çiğnemek istemiyordu.

''Evet.'' Klein başını sallarken cebinden üç bakır bozukluk çıkardı. ''Bir solinin 1/8'i bir buçuk penidir, değil mi?''

''Evet.'' Angelica bakır bozukluklara bakarken içlerinden birinin bir peni, ikisinin ise yarım peni olduğunu fark etti. Hızlı bir şekilde ekledi, ''Ekstra bir yarım peni var.''

Klein gülümsedi, ''Müşterime iyi baktığın için teşekkürler. Bana bahşiş verdi, bu yüzden seninle paylaşmam doğru olur.''

Aynı zamanda beni önerdiğin için de bir teşekkür... diye ekledi içinden.

''Tamamdır.'' Angelica'nın içinde Klein'a karşı bilinmeyen bir korku vardı ancak neden makul olduğundan parayı reddetmedi.

Klein toplantı odasına dönerken ona fal baktırmaya gelen daha fazla insan olacağına inanıyordu.

Ancak beş kırka kadar ikinci bir müşterisi olmadı.

Kehanet Kulübü'nün işleri kötü değildi, ancak çoğu insan çoktan bir falcı seçmişti.

Muhtemelen başka insanlar tarafından tavsiye almışlar ve kimi seçeceklerine önceden karar vermiş olarak gelmişlerdi... Kısacası hala adımın duyulmasına ihtiyacım var... Klein oyun terminoloji kullandığı için kendine güldü.

Üçüncü bardak çayını da bitirdikten sonra şapkasını ve gümüş kenarlı bastonunu alıp toplantı odasından çıktı.

Angelica aniden Glacis'in söylediklerini hatırladı ve Klein'ı durdurmak için ayaklandı.

''Bay Moretti, kulübe bir sonraki ziyaretiniz ne zaman olacak? Bay Glacis size bizzat teşekkür etmek istiyor.''

''Ne zaman uygun olursam o zaman geleceğim. Kader izin verirse kesinlikle karşılaşırız,'' dedi Klein psişik bir şarlatanın tonunu kullanarak, rolünden henüz çıkamamıştı.

Sonra Angelica'nın cevap vermesini beklemeden kulüpten çıkıp bir toplu taşıma aracına atladı ve eve döndü.

Kapıdan girdiğinde Benson'ın gazete okuduğunu ve Melissa'nın da akşam güneşi altında dişli parçalarıyla uğraştığını gördü.

''İyi günler. Baya Shaud ziyarete geldi mi?'' Diye sordu Klein.

Benson gazetesini bırakmak yerine başını kaldırdı.

''Bayan Shaud'un ziyareti on beş dakika sürdü. Hediyeler getirmiş, hazırladığımız muffinler ve limonlu keklerden de memnun kaldı. Ayrıca uygun olduğumuz bir zamanda gelmemiz için bizi davet de etti. Arkadaş canlısı, iyi huylu bir kadın. Konuşmayı nasıl devam ettireceğini biliyor.''

''Tek sorun, Fırtınalar Tanrısı'na inanıyor olması. Kız çocuklarının okula gitmemesi, evde eğitim görmesi gerektiğine inanıyor,'' diye şikayet etti Melissa.

Bu konunun onun moralini bozduğu ortadaydı.

''Buna takılma. Bizi rahatsız etmediği sürece hala iyi bir komşu olacak,'' dedi Klein kız kardeşine gülümseyerek.

Loen Krallığı, yalnızca Savaş Tanrısı'na inanan kuzeydeki Frosac İmparatorluğu ya da yalnızca Doğa Ana'ya inanan güneydeki Feynapotter Krallığı'nın aksine, çok dinli bir ulustu. Fırtınalar Tanrısı, Evernight Tanrıçası ve Buhar ve Makine Tanrısı kiliselerinden gelen cemaatlerin inanç ve geleneklerinde farklılıklar olması kaçınılmazdı. Bundan bin yıl sonra, birbirlerini kısıtlamış, bir arada var olmanın mümkün olmasını sağlamışlardı.

''Pekala.'' Melissa dudaklarını büktü ve yeniden elindeki parçalara döndü.

Yemekten sonra Klein tarih çalışmaya devam etti. Ancak Melissa ve Benson duş alıp odalarına döndüklerinde o da yıkanıp odasına girdi ve kapıyı kilitledi.

Kritik noktaları kaçırmaktan ya da öğrendiklerini unutmaktan kaçınmak için öğrendiklerini ve karşılaştığı problemleri gözden geçirmesi ve özetlemesi gerekiyordu. Ancak bunu yaparak gelecekteki gelişmelere berrak bir zihinle karşılık verebilirdi.

Klein defterini açıp bir kalem aldı ve Mandarin dilinde yazmaya başladı.

''Neden iksiri sindirmenin anahtarı rol yapmak?''