Çevirmen: Dnightshade

''Kahrolası senedi düşünmeyi bırak. Ritüalistik büyüyü tartışalım.'' Neil mumları, kazanı, gümüş bıçağı ve diğer eşyaları rahat bir tavırla kaldırdı.

Klein gerçekten de, eski yaşamındaki Amerikanlar gibi omuzlarını silkmek istiyordu ancak nihayetinde, kendisini bu kadar nezaketsiz bir şey yapmaya ikna edemiyordu.

Düşüncelerini ritüalistik büyüye verdi ve kendisini şaşkına çeviren detaylı sorulara odaklandı. Mesela, büyülerin belirli bir biçimi vardı. Memnun kaldıkları ve anahtar anlam Hermes dilinde ifade edildiği sürece, geri kalanlar kişinin yaratıcılığına bağlıydı. Elbette dine hakaret içeren ya da saygısız açıklamalar kesinlikle yasaktı.

Mistisizm dersi öğlene kadar sürdü, dersin bitiminde Neil iki kez öksürdü.

''Zouteland Sokağı'na dönmeliyiz.''

Arkasından homurdandı, ''Bu kahrolası malzemeleri alabilmek için kahvaltımdan feragat ettim.''

Klein neşeli ve şaşkın bir şekilde bakıyordu.

''Bay Neil, bir şefiniz mi var? Yoksa yemek pişirmeden bir hizmetliniz mi sorumlu?''

12 poundluk haftalık maaşla birkaç hizmetliye sahip olunabilirdi!

Gazetelere göre, yemek ve konaklama sağlama dahil, sıradan bir şef tutmak haftada on iki ila on beş soli arasında değişiyordu. Bir pounda bile gerek yoktu. Çeşitli işleri yapabilecek bir hizmetli, daha da uygun fiyatlıydı. Bunların haftalık maaşları üç soli altı peni ila altı soli arasında değişiyordu. Elbette işe alınan hizmetlilerin mutfak becerisine sahip olmaları şansa bağlıydı.

Ah, bu doğru değil. Bay Neil'ın 30 poundluk borcu varken herhangi bir şefi ya da hizmetlisi olmaması daha normal olur.

Görünüşe göre sormamam gereken bir başka soru daha sormuş bulundum.

Klein sorduğu sorunun pişmanlığını yaşarken Neil umarsızca başını iki yana salladı.

''Evde sık sık ritüalistik büyü deniyor, olağanüstü nesneler araştırıyor ve belgeler okuyorum, bu nedenle şef, uşak ya da hizmetli olarak sıradan insanlar işe almam mümkün değil. Yalnızca, düzenli olarak evi temizleyebilecek birilerini tutuyorum. Sıradan insanlar olmasalar böyle işler yapmaya razı olurlar mı sence?''

''Aptalca bir soru sordum. Muhtemelen bunun sebebi, benim evde mistisizmle alakalı hiçbir şey yapmayacak olmam,'' diye açıkladı Klein kendisini.

Yaşlı Neil çoktan ayağa kalkmış, şapkasını takmıştı, kapıdan çıkarken mırıldandı.

''Tavada kızartılmış kaz ciğeri kokusu alıyorum... Senet meselesi tamamen kapandığında kesinlikle bundan alacağım! Öğle yemeğinde elma suyu ile tatlandırılmış kavrulmuş domuz eti yiyeceğim. Hayır, bu yetmez. Patates püreli sosis de almalıyım...''

Beni acıktırıyorsun... Klein yutkunurken Neil'e yetişti ve yakındaki toplu taşıma durağına doğru gittiler.

Zouteland Sokağı'na döndüklerinde, Neil arabadan iner inmez homurdanmaya başladı.

''Ne görüyorum? Tanrıçam, ne görüyorum ben?''

On yedi on sekiz yaşlarında bir delikanlı kadar çevikleşmişti aniden. Hemen yolun kenarına koşup yerden bir şey aldı.

Klein merakla yaklaşıp dikkatle baktı. Bunun, ince işçiliğe sahip bir cüzdan olduğunu fark etti.

Bu alanda deneyimsiz olduğundan koyu kahverengi cüzdanın manda derisinden mi yoksa koyun derisinden mi yapıldığını anlayamamıştı ancak cüzdanın kenarındaki ufak, açık mavi logoyu fark etmişti. Uçmaya hazırlanıyormuş gibi kanatlarını açmış olan beyaz bir güvercin.

Bu, Klein'ın ilk izlenimiydi. Fark ettiği ikinci şey ise, şişkin cüzdanın içindeki banknot yığınlarıydı.

Siyah mürekkeple basılmış 20'den fazla gri banknot vardı... altın poundlar!

Yaşlı Neil cüzdanı açıp banknotları çıkardı. Bunlara dikkatle bakarken güldü.

''On poundluk banknotlar. Onurlu Kurucu ve Koruyucu, I. William, Tanrıça, burada toplamda otuz banknot var. Birkaç beş poundluk, bir poundluk ve beş solilik banknot da var.''

Üç yüz pounddan fazla mı? Bu, kelimenin her anlamıyla çok fazla para! Bu kadarını on yıl çalışsam bile kazanamayabilirim... Klein'ın nefesi kesilmişti.

İçinde muazzam miktarda altın pound olduğundan böyle bir cüzdanın eline geçmesi demek, önceki hayatında eline banknotlarla dolu bir çanta geçmesiyle eşdeğerdi.

''Bunu hangi beyefendi düşürdü acaba... sıradan biri olamaz.'' dedi Klein sakince.

Bu cüzdan bir kadına ait olamazdı.

''Bize ne kim olduğundan,'' dedi Neil gülerek. ''Bize ait olmayan parayı almaya yeltenmedik ya. Burada biraz beklemeliyiz. Eminim beyefendi kısa süre içinde cüzdanını aramak için gelecektir. Kim olursa olsun bu kadar para vazgeçilebilecek bir miktar değil.''

Klein rahat bir oh çekti. Neil'ın ahlakıyla ilgili yepyeni bir anlayışa sahipti.

Neil'ın Tanrıçanın ihsanını bir bahane olarak kullanıp bu parayla borcunu ödeyeceğinden endişelenmişti. Hâlâ buna nasıl engel olacağını ve onu, aksine nasıl ikna edeceğini düşünüyordu.

'İstediğini yap ancak kimseye zarar verme' böyle bir şey mi? Klein aniden yeni bir şey öğrendi.

Lüks bir dört tekerlekli araç yaklaştığında henüz bir dakika bile geçmemişti. Aracın yanında kanatları açık beyaz bir güvercinin bulunduğu açık mavi bir logo vardı.

Araç durdu ve siyah resmi giyimli, orta yaşlı adam göründü. Cüzdana bakıp şapkasını çıkardı ve kibar bir tonda, ''Beyler, bu efendimin cüzdanı olmalı.''

''Logonuz her şeyi kanıtlıyor, ancak yine de doğrulama yapmam gerekir. İki tarafın da sorumlu davranması gerekir. Cüzdanda ne kadar para olduğunu sorabilir miyim?'' dedi Neil nazik bir şekilde.

Orta yaşlı adam şaşırmıştı ancak hemen cevap verdi, ''Bir kahya olarak efendimin cüzdanında ne kadar para olduğunu bilmiyorum. Üzgünüm. Lütfen sormama izin verin.''

''Nasıl isterseniz.'' Neil başıyla onayladı.

Orta yaşlı adam araca yaklaştı ve camdan içerideki kişiyle konuştu.

Sonra yeniden Klein ve Neil'a dönerek gülümsedi.

''300 pounddan fazla ancak 350 pounddan az. Efendim tam miktarı hatırlamıyor.''

Hatırlamıyor... Bu gerçekten de zengin biri olmalı. Ben üzerimde bu kadar para taşıyor olsam kesinlikle defalarca sayardım... Klein imrenmişti.

Yaşlı Neil başını salladı ve cüzdanı uzattı.

''Tanrıçanın kanıtıyla, bu size ait.''

Orta yaşlı adam cüzdanı aldı ve bir hesaplama yaptıktan sonra on poundluk üç banknot çıkardı.

''Efendim Sör Deweyville. Ahlakınızı takdir etmek istiyor. Dürüst insanlar bunun karşılığını almalı. Lütfen reddetmeyin.''

Sör Deweyville mi? Deweyville Vakfı'nı kuran kişi? İşçi sınıfı için ucuz kiralık daireler sağlayan Sör Deweyville? Klein ismi hemen hatırladı.

Bu, ağabeyinin saygı duyduğu ancak gerçeğe dayandığına inanmadığı bir şövalyeydi.

''Teşekkürler Sör Deweyville. Kendisi nazik ve cömert bir beyefendi.'' Yaşlı Neil üç banknotu alırken konuyu uzatmadı.

Sör Deweyville'in aracının gidişini gördükten sonra dönüp Klein'a baktı. Banknotları avucuna vururken kıkırdadı.

''Otuz pound. Senet halloldu.''

''Makul bir şekilde çözüleceğini söylemiştim.

İşte büyünün gücü.''

Büyünün harika kutsal gücü! Bu gerçekten işe yarıyor ha? Klein bir kez daha şaşkına dönmüştü.

Birkaç dakika sonra binanın merdivenlerine ulaştı ve güvenlik şirketine çıkarken şaşkın bir şekilde Neil'a döndü, ''Bay Neil, neden para istemediniz?''

''Açgözlü olma. Ritüalistik büyü yaparken açgözlü olmamak önemlidir. Tüm Gizemli Gözetçiler, eğer uzun yaşamak istiyorlarsa ölçülü olmaları gerekir, bu kritik bir özelliktir.'' diye açıkladı Neil mutlu bir şekilde.

…

Büyük bir balo salonunda, birkaç avizenin üzerinde mumlar yanıyor, insanların zihinlerini rahatlatan bir koku yayıyordu. Çok sayıda mum, gaz lambalarının gölgesinde kalmayacak bir aydınlık sağlıyordu.

Tavada kızartılmış kaz ciğeri, ızgara biftek, kızarmış tavuk, kızarmış dil balığı, Desi istiridyesi, koyun etinden güveç, kremalı çorba ve diğer lezzetlerle dolu uzun masalar vardı. Buna ek olarak Sis Şampanyası, Aurmir üzüm şarabı ve Southville kırmızı şarabı da vardı. Bunların hepsi ışığın altında cazip bir şekilde parıldıyordu.

Kırmızı yelekli hizmetliler ellerinde, üzerinde kristal bardakların bulunduğu tepsilerle, şık ve zarif giyimli hanımların ve beylerin arasında dolaşıyorlardı.

Audrey Hall, dantelli kolları olan yakalı, yüksek belli, soluk beyaz bir elbise giyiyordu. Korsesi sıkıca bağlanmıştı, eteğinin hacimli katmanları ise bir krolinin üzerinde mükemmel bir şekilde şişirilmişti.

Uzun sarı saçları zarif bir şekilde topuz yapılmıştı, küpeleri, kolyesi ve yüzükleri parlıyordu. Ayağında güllerle ve elmaslarla bezeli bir çift beyaz dans ayakkabısı vardı.

Kaç tane iç etek giyiyorum? Beş mi? Altı? Beyaz ipek eldivenli Audrey sağ eliyle kabarık eteğini hafifçe okşadı.

Sol elinde bir şampanya bardağı vardı.

Audrey bugün her zamanki halinden farklıydı, genellikle kendisini sahnenin merkezine konuşlar ve ilginin odağı olduğundan emin olurdu. Bugün ise koşuşturmadan kaçınıyor ve sessiz bir şekilde Fransız pencerelerine asılı perdelerin gölgelerinde duruyordu.

Kalabalığı, buraya ait değilmiş gibi izlerken şampanyasından bir yudum aldı.

Kont Wolf'un en genç oğlu Viscount Conrad'ın kızıyla sohbet ediyor. Söylediklerini güçlendirmek için kolunu oynatmayı seviyor. Hmm, kolunu ne kadar hareket ettirirse söyledikleri o kadar inanılmaz bir hal alıyor. Bu, deneyimle elde edilen bir şey... Diğer insanları aşağılayarak kendini yüceltmeyi bırakamıyor. Ancak suçlu da hissediyor. Bu konuşmasından ve beden dilinden anlaşılabilir...

Düşes Della bugün gülerken sürekli sol eliyle ağzını kapattı. Ah, anladım. Saf okyanus mavisi safirini gösteriyor...

Eşi Dük Negan, birkaç muhafazakar soylu ile mevcut durumu tartışıyor. Ziyafet başladığından beri Düşes Della'yı bir kez aradı...

Neredeyse hiç göz teması kurmuyorlar. Belki de gösterdikleri kadar aşık değillerdir...

Baron Larry, Madam Parnes'i yedi kez güldürdü. Bu çok normal, tuhaf bir şey yok ancak neden kocasına suçlu gözlerle bakıyor? Oh, farklı yönlere gittiler... Yo, bu doğru değil, gittikleri yol bahçeye çıkıyor...

…

Bu abartılı ziyafette, Audrey geçmişte fark etmediği pek çok detay gördü.

Neredeyse bir an, bir opera izlediğine inanmıştı.

Herkes iyi bir opera oyuncusu... Sessizce iç çekti.

O anda aniden bir şey hissetti ve başını çevirdi. Bakışları dışarıdaki büyük balkonun karanlık köşesine kitlenmişti.

Gölgelerin arasında sessizce oturan büyük bir golden retriever vardı. Bedeninin yarısı karanlıkta kalan köpek Audrey'e bakıyordu.

Susie... Audrey'nin dudaklarının kenarı seğirdi, yüz ifadesi aniden değişmişti. Artık Seyirci konumunu koruyamıyordu.