Çevirmen: W2G

Wen Xue, Eczacılar Birliğinin karşılama kısmındaki resepsiyonistlerden biriydi. En büyük dileği eczacı olmaktı. Fakat acıdır ki, yetenek eksikliği çekiyordu ve sayısız denemesinden sonra bile bir çırak olmak için gereken sınavı geçememişti.

Çaresizce, ders çalışmak için elinden gelenin en iyisini yaparken, resepsiyonda çalışıyordu.

Eczacılar Birliğinin karşılama bölümünde bir resepsiyonist olarak çalışmak kulağa önemsiz bir iş gibi gelebilirdi, fakat geliri gerçekten de fena değildi. Sattığı her ilaç için komisyon alıyordu, bu komisyonun miktarı çok fazla olmasa da, ne kadar ilaç satarsa o kadar fazla para kazanıyordu. Bu nedenle bir yıldaki maaşı, onunla aynı işte çalışanlara göre altı ya da yedi kat daha fazlaydı.

Ancak cömert maaşına rağmen, imkanı olsa bu işte bir gün dahi kalmazdı. Bunun nedeni ise işin zorluğundan ziyade… dış görünüşüydü.

Yirmili yaşlarının başında, gençliğinin ve güzelliğinin zirvesindeydi. Bununla birlikte, ailesinin ona hediye ettiği güzel bir yüze sahipti. Yüz güzelliği bakımdan en iyisi olmasa da, ilk yüzün içine girebilirdi.

Güzel olmak bir lütuf olarak düşünülebilirdi. Ne de olsa, bir kadın güzelliğiyle gurur duymalıydı. Fakat, burada çalışan bir bayan için durum tamamen farklıydı. Sürekli müşterileri karşılamak için en önde duran birisi olduğu için, seçkin ailelerin genç ustaları kasıtlı olarak onunla muhabbet etmek amacıyla buraya gelip, her türden gülünç isteklerini dile getiriyordu.

Aralarında son derece ısrarcı olanlarda vardı. Bunlar her gün onu ziyaret edip, kitaptaki her bir numarayı kullanarak onu inanılmaz derecede rahatsız ediyorlardı.

Ancak bir satış elemanı olarak, onları kovmaya izni yoktu. Bunu yaptığında, basitçe takipçileri gidip sadece ilaç almak için burada olduğunu iddia ederse, büyük bir sorunla karşı karşıya kalması kaçınılmaz olurdu!

“Umarım bugün şu yüzsüz sineklerle karşılaşmam!” (Ç.N.: Rahatsız edici olduklarından dolayı sinek benzetmesi yapıyor.)

Kısık sesle homurdanarak, üniformasını düzeltti ve yüzünde bir gülümsemeyle resepsiyondaki yerini aldı.

Bu genç adam pek olgun durmuyordu, büyük ihtimalle yirmi yaşından küçüktü. Cilt bakımına çok özen gösteriyormuş gibi bir hali vardı, cildi onunkisine kıyasla bile daha pürüzsüz ve parlaktı.

"Beyefendi, ihtiyacınız olan bir şey var mı?"

Wen Xue, resmi işyeri çalışanlarından alışılagelen bir gülümsemeyle sordu.

“Burada… kitap satıyor musunuz? Eşsiz bünyeyi uyandıran ilaçların etkileri hakkında kitaplar arıyorum!” dedi genç adam.

Bu genç adam Zhang Xuan'dı.

Önceki kendisi daha önce burada bulunmadığından Eczacılar Birliğinin nasıl çalıştığını bilmiyordu, bu nedenle resepsiyona sormaktan başka çaresi yoktu.

“Kitap almak istiyorsanız, lütfen kitapçıya gidin. Burası Eczacılar Birliği!”

Karşı tarafın söylediklerini duyduktan sonra, Wen Xue’nin yüzündeki gülümseme kayboldu ve ten rengi korkunç bir hal aldı.

[Bana asılmak istiyorsan bile, bundan daha profesyonel davranmalısın!

Eczacılar Birliğinde kitaplar hakkında soru sormak… Neden bir restorana gidip ayakkabı almaya çalışmıyorsun?]

“Hayır, yanlış anladınız. Ben ilaçların etkileri hakkında bir takım kitaplar bulmak için buraya geldim, eminim ki kitapçılarda bu tür kitaplar yoktur!” Bayan resepsiyonistteki ani davranış değişikliğini fark etmeyen Zhang Xuan, bir kez daha soru sormadan önce bir anlığına düşündü.

[Madem bir gösteri yapmak istiyorsun, sessizce tek kişilik şovunu izleyeceğim!]

Ellerini beline atan Wen Xue'nin, gözlerinden soğuk bir niyet yayılıyordu.

Karşı tarafın sessiz kaldığını gören Zhang Xuan, onun söylediklerini anlamadığını düşündü. Bu nedenle, açıklamaya devam etti, “Aslında, eşsiz bünyeyi uyandırmayı sağlayan ilaçlar arıyorum. Fakat, isteğim doğrultusundaki ilaçları bulma konusunda pek bir bilgim yok, bu yüzden kitapları incelemenin daha yararlı olacağını düşündüm. Burada hiç böyle bir kitabınız var mı? Varsa, onları satın almak istiyorum, ya da… bir göz atmak için ödünç almam yeterli olacaktır!”

“Olmadığını söyledim ya!”

[Seni görmezden gelmeme rağmen, daha girişken davranıyorsun?

Kitaplara bakmak, ödünç almak… Böyle bayat numaralarla bir kızı kandırabileceğini mi düşünüyorsun?]

Wen Xue çoktan bu adamın onun ilgisini çekip, kendisine sorun oluşturmak için burada olduğundan emin olmuştu.

Aksi halde, neden birisi Eczacılar Birliğine kitap almak için gelirdi?

O anda, Zhang Xuan karşı tarafın aksi tutumunu fark etti ve bu acayip hareketlerinden dolayı şaşırmasına engel olamadı.

Onu kızdıracak bir şey yapmamıştı ki, neden böyle davranıyordu?

“Belki menopozdandır!” Başını sallayarak, bu durumun aklını kurcalamasına izin vermedi. Uygar ve yüce bir geçişçi olarak, önemsiz bir olay üzerine bir kadınla tartışacak seviyeye düşemezdi.

Wen Xue onun neler düşündüğünü bilseydi, kesinlikle delirirdi.

[Ben sadece 20 yaşındayım, tamam mı! Sensin menopoza giren…]

“Şuna ne dersin? Eczacılar Birliğinin bir kitap toplama mahzeni olmalı değil mi? Bir göz atmam için beni oraya götürür müsün?”

Aynı şekilde devam edecek olursa, meseleyi anlatmanın imkansız olduğunu fark eden Zhang Xuan, biraz düşündükten sonra bir sonuca ulaştı.

İster Öğretmenler Birliği ister Eczacılar Birliği olsun, bünyesindeki mesleğe yarar sağlamak adına kurulmuştu. Bu nedenle, bu eşsiz meslek yollarında ilerleyenlerin çalışmasına ve kendini geliştirmesine olanak sağlamak amacıyla binalarında bir kitap toplama mahseni bulunması kuvvetle muhtemeldi.

Karşı taraf ona kitap satma konusunda isteksiz olsa bile, kitap toplama mahzenine göz atabildiği sürece, hedeflerine ulaşabilmeliydi.

“Kitap toplama mahzeni mi? Hala kitaplara bakma isteğini sürdürüyor musun?”

Önündeki elemanın isteklerinin giderek daha gülünç bir hal aldığını gören Wen Xue, keskin bir ses tonuyla konuştu, “İlaç almak için burada değilsen, lütfen terk et!”

“Neden insanların kitap toplama mahzenine girmesine engel oluyorsun? Girmek için ne kadar para gerekiyor? Para vermeden girmek istiyorum gibi bir durum söz konusu değil!” Zhang Xuan yaşananlar konusunda hoşnutsuzdu.

Bu kadınla alakalı bir sorun mu var?

Sadece bir konu hakkında bilgi toplamak için buradaydı, fakat karşı taraf barut veya başka bir şey yemiş gibi tepki veriyordu.

Karşı tarafın seçkin ailelerin genç ustalarını andıran, kibirli bir tutum sergileyip, paraya elinin kiriymiş gibi bir muamele yaptığını gören Wen Xue, daha da iğrendi. “Paran varsa ne olmuş! Paranın mı dünyayı döndürdüğünü düşünüyorsun? Sana gerçeği söylememe izin ver, evet Eczacılar Birliğinin bir kitap toplama mahzeni var ve bu mahzen temel ve gelişmiş olarak olarak iki farklı seviyeye ayrılıyor. Kitap mahzeninin temel seviyesine girebilmek için bile çırak bir eczacı olman gerekiyor. Sen bir eczacı mısın? Veya çırak bir eczacı mısın?”

“Çırak eczacı mı?”

Zhang Xuan sistemi anlamaya başlamadan önce, bir süreliğine şaşırmasına engel olamadı.

Eczacılar Birliği hakkında pek bir bilgisi yoktu, fakat en azından akademideki durumun nasıl işlediğini biliyordu. Öğrencilerin kendilerine ait İnceleme Köşkü varken, hocaların da kendilerine ait bir köşkleri vardı ve hocalarınkine girmek için bir öğretmenlik lisansına ihtiyacın vardı.

Aksi taktirde, her önüne gelenin girmesine izin verilseydi, gizli el kitaplarından şu anda olduğu gibi yararlanılamazdı.

Ayrıca onların incelenmesine izin verdikten sonra, bir öğrenci bu kitaplarda yazan yetiştirme tekniklerinden birinin hayalini kurup, bir hevesle yetiştirme yaptığında, yetiştirmesi çılgına dönerse bunun sorumluluğunu kim üstlenebilirdi?

Eczacılar Birliğinde de durum aynı şekilde olmalıydı. Kitap toplama mahzenini temel ve gelişmiş olarak iki ayrı seviyeye ayırma ve sadece belirli bir seviyeye ulaşanlarla giriş izni tanımanın arkasındaki gerekçe, insanların açgözlülüklerini ve bilgi eksikliği yaşayanların bile onlar için tehlike oluşturabilecek kısımlara girmesini engellemekti. Aynı zamanda, gizli el kitaplarının sızdırılması da önlenmiş oluyordu.

“Çırak eczacı mı… değilim, fakat herkes çırak eczacı olmak için gereken sınavlara katılabiliyor mu?”

O ilaç yapımı hakkında hiçbir fikri olmayan sıradan bir hocaydı. Hal böyleyken, çırak bir eczacı olması imkansızdı. Fakat, bunlar sadece test sonucunda elde edilen ünvanlardı ve usta bir hoca olmak için daha fazla bilgi birikime sahip olması gerekiyordu.

“Sınav mı? Çırak eczacı olmak için sınava girmek mi istiyorsun?” O anda, karşı tarafın ona asılmak için burada olduğundan emin olan Wen Xue, öfkeyle dolup taştı. Karşısındakinin nasıl aldatıcı tavırlarına devam ettiğini ve bu da yetmezmiş gibi çırak bir eczacı olmak için gereken sınava katılmak istediğini görünce, içinde biriken öfkesine hakim olamadı, “İyi! Sınav şurada yapılıyor, şimdi seni oraya götüreceğim!”

[Oyunculukta oldukça iyi değil misin?

Şimdi seni oraya götüreceğim, bakalım böyle rol yapmaya devam edebilecek misin!]

Bu sadece bir çırak eczacı sınavı olmasına rağmen, bir eczacının bilmesi gereken her türden temel bilginin içinde bulunduğu çok sayıda testten oluşması bakımından yardımcı hoca seçimine benziyordu. Yıllardır bu sınava giriyordu, fakat her seferinde çok çalışmasına rağmen başarısız olmuştu. [Ancak sen, çıraklık sınavları için hiç ders almayan veya şifalı bitkiler ya da ilaç yapımı hakkında hiçbir kitap okumayan bir pleyboy olarak, sınava girmek istiyorsun?]

Bu nasıl bir şaka?

Hmph, gerçek yüzünü ortaya çıkartıp, seni herkesin içinde utandırmazsam, beni kolay bir hedef olarak görebilirsin!]

Soğuk bir şekilde kaşlarını çatarken, Wen Xue dudaklarını büktü.

“Sınav orada mı yapılıyor?”

“Ne oldu? Korktun mu?”

Wen Xue soğuk bir yüz ifadesiyle dalga geçti.

“Harika!” Karşı tarafın barut yemiş gibi davrandığını gören Zhang Xuan, başını salladı. Tam onu arkasından takip etmek üzereydi ki, garip bir yüz ifadesiyle şöyle bir baktı ve “Sınav… Çırak Eczacı Sınavında hangi konulardan teste tabi tutuluyor? Herhangi bir kitap okumak zorunda mıyım?”