Günlerden bir gün yine evde damdan dama atlarken ayağım takıldı ve çatıdan düşmeye başladım.

Şansa bakın ki yerde yer yokmuş. Bende bu sayede yere düşmekten kurtuldum ama düşsem de bir şey olmazdı.

Etrafıma bakındığımda fark ettim ki bu çukur dünyanın merkezine gidiyor. Bende düşünmeye başladım. Ben düşünme işini beceremeyip düşünmeyi bıraktım. Ama o sırada üstte bir ışık gördüm.

Dedim ki ''Işığa gidiyorum yoksa öldüm mü ?''. Sonra bağırarak ''Yiyorsa gel lan.'' dedim ışığa.

Bir baktım geliyor. Işık yanıma varınca ölüm değil de tünelin diğer tarafı olduğunu fark edemeden geri düşmeye başladım. O sırada yanda bir merdiven fark ettim. Hemen merdivene doğru sıçradım havadayken ardından merdiveni tuttuğum gibi tırmanmaya başladım.

Yer çekimi beni aşağı doğru çekiyordu ama süper kuvvetli kaslarımla yukarı doğru tırmandım.

Yukarı bir baktığımda ''Burası neresi la.'' dedim. Sonra uzaylının biri geldi bana ''Burası 51. Bölge.'' dedi.

Lan dedim. Hemen bir taş bulup uzaylının kafasında kırdım. Bir baktım uzaylı aslında robotmuş. Üstünde yazanı okumaya başladım. Üstünde Türkçe bir şekilde ''Lütfen taşla robotun kafasını yarmayın.'' yazıyordu. ''Tamam biz ne yaptık.'' deyip ilerlemeye başladım.

Az gittim uz gittim dere tepe düz gittim. Bir baktım yine aynı yerdeyim ''Ne oluyor lan genjutsumu yaptınız lan bana.'' diye bağırdım. Etrafa baktım kimse yok. O zaman ben dönüp durmuşum diye düşünüp yürümeye devam ettim. Karşımda bir şey gözükmeye başladı. O şey kafasını yardığımın uzaylı robotuydu. ''Sizi gidi manyak uzaylılar.'' dedim ve cebimdeki 1 milyon ton kadar olan bombaları attım deliğin içine. Bide içeri robottan söküp aldığım kıvılcım çıkaran şeyi attım.

''Güüüm.''

O sırada etrafımdaki illüzyon bozuldu ve illüzyon aslında yokmuş benim yer yön duygum sakatmış. Bende eve döneyim diye tünele girecekken bir baktım tünelin içi patlamayla çökmüş. Bende en yakın dolmuş durağından dolmuşa binip eve gittim.