Çeviri: Lúthien Düzenleme: LordVioleGrace

Sadece üç dakika geçmişti, ancak Zhuang Rongguang on yıl geçtiğini hissetti.

Sarışın adam yanındaki dövmeli adama kinayeyle baktı ve daha sonra şişedeki içkisini içti ve yavaşça yürüdü. Zhuang Rongguang'ın elini tuttu.

Sarışın adam bıçağına tükürdü. "Serseri, zaman doldu! Şimdi, sadece bir parmak! Söyle, önce hangisini keseyim? "

Sarışın adam bir yılan gibi onun on parmağına gözünü dikti.

Zhuang Rongguang deli gibi çırpınmaya başladı. "Bırakın beni, bırakın! Babam Zhuang Liaoyuan, büyükbabam Zhuang Zongren! Bana dokunursan ailem asla peşini bırakmaz! "

"Hahahaha ... emin misin? Gerçekten Zhuang Liaoyuan'ın oğlu olsan bile işe yaramaz bir boksun ve öyle olduğu için de sana zarar versem de sorun ne olur ki? Belki ailen seni eğitmelerine yardım ettiğim için bana teşekkür eder!"

"Küçük kardeşim, eğer gerçekten anlamıyorsan sana öğreteceğim. Sokaklarda dolaşmak o kadar kolay değildir. Para borcunuz varsa ve ödeyemezseniz bir şekilde bedel ödemeniz gerekir. Nereye giderseniz gidin, kural budur! Zhuanglardan olsan bile korkmuyorum! Gerçekten büyük bir kargaşaya neden olmak istiyorsan kimin bu işten zararlı çıkacağını görmek isterim! " Sarışının sesi korkusuzdu.

Sarışın konuşurken çoktan Zhuang Rongguang'ın parmaklarını genişçe yaymıştı ve bıçağını serçe ucuna yöneltmişti.

"Aah! Ah ah ah !!! " Zhuang Rongguang, avazı çıktığı kadar bağırdı.

"Durun!" Tam o sırada deponun girişinden bir kız bağırdı.

Sarışın adam önce kıza baktı, sonra Zhuang Rongguang'ın yüzüne bıçağın arkasını dayadı. "Ne için bağırıyorsun? Kesmedim bile! Korkak cılız! "

Zhuang Rongguang hiçbir zarar görmemiş olan mükemmel serçe parmağına baktı ve gözyaşlarıyla ağlama noktasına gelecek kadar korkmuştu. Daha sonra giriş kapısındaki kişiye, umutla sanki onun hayat kurtarıcısıymış gibi baktı. "Kardeşim ... kardeşim ... kurtar beni!"

Her zaman her yerde edindiği arkadaşlarıyla övünmüştü ve her zaman başkalarını dost yerine koymuştu ancak o anda yardım için yalvarabileceği tek kişi ... ve her ne olursa olsun ona yardım etmek için gelen tek kişi ...

….Beklenmedik bir şekilde her zaman sinir bozucu bulduğu kız kardeşi idi!

Zhuang Rongguang, boğazında bir yumru kalmış gibi tarif edilemez bir şey hissetti...

Zhuang Keer, elleri dizlerinin üstünde bir şekilde girişte nefes nefese kalmıştı. Henüz ona bir şey yapmadıklarını görünce, yüzü belirsizlik ve korkuyla doluydu. Zhuang Rongguang'daki bakışları hayal kırıklığı ve öfke doluydu.

Sarışının şeytani bakışları, "Parayı getirdin mi?" diye sormadan önce Zhuang Keer'i yapışkan bir sinek gibi baştan aşağı süzdü.

"Getirdim! Sayın isterseniz, beş milyon, bir kuruş bile eksik değil! " Zhuang Keer tüm kutuyu onlara fırlattı.

Altın zincir kolyeli adam kutuyu aldı ve saymak için adamlarını çağırdı. Birkaç adam saymaya başlamak için toplandı.

Fazla vakti olmadığı için Zhuang Keer'in getirdiği kutuda nakit para, altın külçeleri ve bazı mücevherler vardı. Kesinlikle eksik değil fazlası vardı.

Kısa bir süre sonra biri bağırdı, "Patron, sorun yok! Bu çıtır doğru söylüyor! "

"Şimdi, onu bırakır mısınız?" diye sordu Zhuang Keer soğukça.

"Elbette!" Sarışın işaret etti ve iki adam hemen Zhuang Rongguang'ı serbest bıraktı.

"Kardeşim!" Zhuang Rongguang gözyaşlarını sildi ve Zhuang Keer'e koştu. Zhuang Keer öfkeliydi ama o an orasının konuşacak yer olmadığını biliyordu. Daha önemlisi oradan hızlıca ayrılmalarıydı.

Her ne kadar onlar gitmek üzere olsalar da birkaç kişi giriş kapısını kapamıştı.