Çeviri: Godctia Düzenleme: LordVioleGrace

Şoförü kapattıktan sonra, Lu Jingli hızla Lu Tingxiao'nun mutsuz olduğu zamanlarda gittiği nehir kenarına gitti.

“Ah, kardeşim, bekle! Kendine çok yüklenme! Hala ben varım!” Nehir kıyısında dolaşan tanıdık silueti görünce, Lu Jingli hemen koştu ve onu devirmek ister gibi Lu Tingxiao'nun üstüne atladı.

Lu Tingxiao arkasında birisinin olduğunu fark ettiği için hızlıca kenara çekildi ve saldırıdan kaçındı.

Gözünün köşesinden, tanıdık gölgeyi fark etti ve eliyle Lu Jingli'nin yakasından tuttu ve onu neredeyse nehre düşmekten kurtardı.

Lu Tingxiao aceleyle sigarasını söndürdü ve kaşlarını çattı. "Ne yapıyorsun?"

Lu Jingli neredeyse nehre düşmek üzere olduğu için çok panikledi ve sakinleşmek için elini kalbine götürdü. Endişeyle, "Belli ki nehire atlamanı engellemeye çalışıyordum!" diye yanıtladı.

Lu Tingxiao bir kaç saniye sessiz kaldı, sonra "Kim sana nehire atlayacağımı söyledi?" diyerek sözlerini vurguladı.

“Şoför öyle dedi! Atlayacağını söyledi! Neyse, kimin söylediği önemli değil! Mesele şu ki, kardeşim, aptalca bir şey yapmayı düşünme!”

Lu Tingxiao çaresizce iç çekti. Şoför bunu nasıl söylemiş olabilirdi? Kardeşi yine direkt sadece son cümleyi dinlemiş olmalıydı.

“Dünya bir deniz gibi adeta balıklarla dolu. Sana uygun birileri mutlaka olmalı! Sadece terk edildiğin için yaşama umudunuzu yitiremezsin!” Lu Jingli, ağzı kuruyuncaya kadar konuştu.

"Sana terk edildiğimi kim söyledi?" Lu Tingxiao, eğlenerek baktı.

“Xiao Xi Xi, kim olduğunu zaten itiraf etti! Çoktan teklifi kabul edilmiş olmalı!” Lu Jingli üzgün görünüyordu.

Lu Tingxiao, kardeşi yeryüzündeki en bilge adammış gibi ona baktı. "Hmm."

“Aha! Biliyordum! Kardeşim, sen ya da başkası beni durdurmaya çalışmayacak . O adamı parçalara ayırıp balıkları beslemek için nehre atmalıyım…”

Bitirmeden önce, Lu Tingxiao'nun sesi, “İtiraf ettiği kişi bendim” dedi.

Lu Jingli neredeyse tükürüğünde boğuluyordu ve şaşkınlıkla öksürdü. "Ne???"

“O adamI... Ne, bekle! Xiao Xi Xi'nin sana itiraf ettiği kişi sen miydin? Kardeşim kalbin çok kırıldığı için hayal mi görüyorsun? Ya da sadece şaka mı yapıyorsun?''

Lu Tingxiao ona sert bir bakışla baktı. Açıkçası, ne şaka yapıyordu, ne de kafası karışmıştı.

Lu Jingli delirmiş gibi hissediyordu.

Lu Jingli, aynı noktada 49 kez döndükten sonra patladı, "Kardeşim! Doğru mu söylüyorsun? Xiao Xi Xi gerçekten sana mı itiraf etti? Bu aşırı garip ve mantıksız! Bunun imkanı yok, imkanı yok, imkanı yok...  Neden artık bu dünyayı anlayamıyorum? Kimi ben neredeyim ve benim adım ne?”

Lu Tingxiao, nehrin esintisinin ortasında durdu ve başka bir sigara yaktı. Doğruyu söylemek gerekirse, Lu Jingli'nin tepkisini gördükten sonra daha çok teselli olmuştu çünkü başlangıçta sakin kalmaya karar vermişti.

Şoförü de olsa Cheng Feng veya Lu Jingli de olsa hepsinin tepkisi aynıydı.

Lu Jingli bunun hakkında düşünmeden ve de yavaşlamadan önce birkaç dakika yürüdü. “Bu doğru değil. Xiao Xi Xi sana itiraf ettiğine göre neden hala terk edilmiş gibisin? Ve neden burada meltemdesin?''

Lu Tingxiao, “Kendimi çok duygusal hissediyorum, sakinleşmem gerek” dedi.

"Ahh..."