Çeviri: Deantrbl Düzenleme: LordVioleGrace

Acele etme mi...? Onlar zaten iki yıl beklemişlerdi ve bir daha asla sesini duyma şansına sahip olmayacaklarını düşünmüşlerdi. Küçük Hazine'nin konuştuğu günü görmeyi başarmışlardı! Acele etme ihtiyacını nasıl hissetmezlerdi?

Ancak, şu anda beklemekten başka seçenekleri yoktu.

Küçük tavşanın sesi, emirleri yerine getiren Xing Wu'yu kesintiye uğrattığı için, sonunda "Usta Lu ... hala arabayı hazırlamalı mıyım?" diye sormaya cesaret etti.

Lu Chongshan hemen ona mutsuz bir bakış attı. "Ne için? Bunun yerine akşam yemeği hazırlamak için mutfağa git!"

Sonra, boğazını temizledi ve rahatsızca Ning Xi'ye döndü, "Bayan Ning, neden akşam yemeğine kalmıyorsun?"

Bu kadına sahip olmaktan mutlu olacak hiçbir yolu yoktu ama onun sevgili torunu ilk defa, dedesi, babası veya doktoruna değil, bu kadına konuşmayı seçmişti.

"Evet, akşam yemeğine kal. Hayır, hayır, ayrılmadan önce birkaç gün daha kalmaya ne dersin? Bak, Küçük Hazine de seni bırakmak istemiyor, değil mi?" Yan Ruyi da konuştu.

İki yaşlı Lu'nun tavrındaki ani değişim karşısında, Ning Xi bilinçsizce Lu Tingxiao'ya döndü.

Lu Tingxiao kaşlarını çattı, tekrar rahatça pes etmek istemiyordu. Bu kez, Küçük Hazine’yi yanına almak zorundaydı.

Biyolojik oğlu olduğu için Lu Chongshan, Lu Tingxiao'nun ne düşündüğünü tahmin edebilirdi, dedi ki, "Küçük Hazineyi yanına almak istiyorsan bile, en azından biraz daha iyileşene kadar bekle. Seninle gitmesi için daha fazla güvencemiz olur. Eğer şimdi Küçük Hazine'yi alırsan, sadece bizi endişelendirmeye devam edersin, değil mi? ”

Konuştuğu yerden ... inatçı Lu Chongshan aslında taviz veriyordu ...

Şüphesiz Lu Tingxiao'nun gözlerine çarptı, sonra Ning Xi'ye baktı ve “Önce odaya dönelim ve Küçük Hazine uyanınca tartışalım” dedi.

Küçük Hazine daha yeni konuşmuştu. Küçük Hazine'yi o anda eline alacak olsaydı, Lu Chongshan'ın onu ve akrabasını gerçekten reddedeceğinden korkuyordu.

Böyle bir durumda, Ning Xi da doğal olarak anlayışlıydı. Başını salladı ve küçük tavşanı odasına geri götürdü.

Ning Xi, küçük tavşanı onunla birlikte dışarıya götürdüğünde Yan Ruyi ve Lu Chongshan duygularını daha fazla kontrol edemediler.

"Chongshan! Chongshan! Bunu duydun mu? Sen? Küçük Hazinemiz konuştu! Gerçekten yaptı! Öldüğümüz güne kadar bu günü asla göremeyeceğimizi düşündüm!" Yan Ruyi ağlamaya başladı.

"Ne saçmalık? Küçük Hazine daha önce konuşmamış mıydı? Lu ailemizin atalarımızın nimetleriyle korunduğunu zaten söyledim, bu yüzden Küçük Hazine kesinlikle iyileşecek!"

Ebeveynlerinin duygusallaştığını izlerken, Lu Tingxiao kendini daha fazla bir şey söylememek için durdurdu. Onların coşkusunu sönümlemek için kalbi yoktu.

Küçük Hazine sadece tek bir kelime söylemişti. Aslında, biraz bilincin altında yapmıştı. Yine de, bu büyük bir atılımdı.

Odada, Ning Xi küçük tavşanın yumuşak yanaklarını öptü ve uçabildiği için çok mutlu oldu.

Hah! Benim küçük topuzum konuştu, o konuştu! Benim küçük tavşanım ona sarılmama izin verdi, ona sarılmama izin verdi!

O anda herkes gergin bir şekilde bekliyordu.

Neyse ki, küçük tavşan bir gece ve gündüz uyuduktan sonra yeterince dinlenmişti. Uyanmadan hemen sonra, kısa bir süre için kestirmesine döndü ve çok hızlı bir şekilde tekrar uyanmıştı.

Ning Xi, küçük tavşanın gözlerini açtığını görünce, hemen aynı zamanda çok sevinçliydi ama aynı zamanda belirsizdi. Onu korkutacağından korkuyordu, bu yüzden nazikçe "Bebeğim, uyanık mısın?" diye sordu.

Küçük tavşanın, Ning Xi'de başladığı sırada gözlerini kırpıştırdı. Bir süre sonra, tekrar göz kırptı, sonra nihayet önündeki kişinin Teyze Xiao Xi olduğunu teyit ettiğinde, üzerlerinde adeta yıldızların olduğu gibi üzüm gibi gözleri parıldıyordu ...