Çeviri: Deantrbl Düzenleme: LordVioleGrace

Ning Xi şarkı söylemeye devam etti…

"Hayat yıllarla kayıp gidiyor, beyaz saçla yaşlanıyoruz, senin gibi gidiyor, mutluluk gidiyor...”

Dinler dinlemez Jiang Muye bir şey olduğunu fark etmişti. Bu şarkının öylesine seçilmediğini ve özellikle biri için söylediğini neden hissediyordu ki?

"Seni gerçekten özledim, evet, ama hiç çaktırmıyorum, hala seni düşünüyorum, anılar aklıma geliyor hala, hala iyiymişim gibi davranıyorum...”

…

“Seni gerçekten özledim mi?” Jiang Muye olayı çakmıştı. Gerçekten biri için söylüyordu!

O sırada kapıda uzun birinin dikildiğini kimse bilmiyordu.

Başlangıçta sadece geçiyordu ama kendini oraya çakılmış ve büyülenmiş bir halde buldu. Yardımcı olan kişi durduğunu fark etmişti ve seslenmekten başka bir şey yapamamıştı, “CEO Lu, bir sorun mu var? CEO Zhang ve CEO Wang hala bizi yukarıda bekliyor.”

"Sessiz ol."

Sesindeki soğukluk yanındakini susturmuştu.

Sonra, bir kızın kısık ve boğucu sesi odadan duyuldu…

"Seni gerçekten özledim, evet, kendime yalan söylesem de, seni gerçekten özledim, evet, ama bunu bir sır olarak tutalım, seni gerçekten özledim, evet, kendime tutacağım sadece...”

Şarkısını bitirdiğinde bile gitmeden önce uzun bir süre orada dikildi.

(Gece yarısı, Lu ailesinin eski evi)

Yeşim renkli merdivenlerde bahçede, parmaklarının arasında bir sigara tutuyordu. Yanana kadar dudaklarına koymadı, kendi derin düşüncelerinde kaybetti.

"Ağabey, geç oldu. Neden içeri geçmiyorsun?" Lu Jingli sordu.

Lu Tingxiao sigarasını söndürdü ve sordu, “Ne?”

Lu Jingli ona baktı, "Rol yapmayı bırak! Babam dışarı çıksın diye planladın. Xiao Xi Xi’yi çağıran sen değil miydin? Babamın yarın yapacağı ilk şey eve alelacele gelmek olacak. Xiao Xi Xi’yi şimdi aramazsan başaramayız! Zavallım Küçük Hazine’ye baksana. Kalbini kırmıyor mu? Amcası olarak benimki kırılıyor! Gerçekten depresyona girene kadar bekleme!”

"Deneyebilirsin ama ikna olma ihtimali sıfır.” Lu Tingxiao ayaklandı ve eve doğru yürüdü.

"İmkânsız! Kesinlikle onu gelmesi için ikna edeceğim!" Lu Jingli telefonunu çıkarırken güvenle söyledi.

Toplantı bittikten sonra tüm dizi ekibi tek tek dağıldı. Ning Xi otele ulaştığı an, telefonu çalmaya başladı.

Arayana baktı. Lu Jingli’ydi.

Hemen açmadı, onun yerine telefon kapanana kadar birkaç sefer çalmasına müsaade etti.

Bir süre sonra, telefonu tekrar çalmaya başladı.

Ning Xi sonunda telefona cevap vermeden önce bir an tereddüt etti.

"Alo…"

"Alo, Xiao Xi Xi? Uyuyor muydun?"

“Hayır, dizi ekibi toplantısı şimdi bitti. İkinci efendi, geç oldu. Bir sorun mu var?”

Lu Jingli söylemek istediği birçok şey vardı. Hemen cevap verdi, “Xiao Xi Xi, o gün ağabeyime tam olarak ne dedin? Ondan sonra kendini bir gün boyunca odasına kilitledi. Dışarı çıktığında, hiçbir şey olmamış gibi davrandı ve üç gün boyunca hiç durmadan çalıştı. Annem Küçük Hazine iyi değil diye bizi eve çağırana kadar ve sonra bu birkaç gün...”

"Küçük Hazine hasta mı? Neyi var?” Ning Xi direkt Lu Jingli’nin bahsettiği asıl şeyi yakalamıştı ve onu durdurdu.

"..."

Lu Jingli bir dakikalığına ağabeyi için durdu. Gerçekten Ning Xi en çok Küçük Hazine’yi önemsiyordu! Zavallı ağabeyi!